L'Heure d'Été (2008)

Makkelijk verteerbaar drama waarbij de kijker niet echt emotioneel betrokken wordt. De moeder roept nog enig melancholie op, net als de door cello en gitaar gedreven score (van een onbekende componist) . Maar verder is het meer 'ouderwets' gebekvecht over bijzondere familieobjecten.

Teleurstellend.

Een bijna documentair verslag over het wel en wee van volwassenen voor, tijdens en na een sterfgeval van een van hun ouders.

Met dit onderwerp valt volgens mij heel veel te doen, maar de aanpak is mij veel te droog. Ik vind het vrij saai en voorspelbaar.

Binoche ziet er in deze film een beetje typisch uit. Blond staat haar niet zo goed. Verder speelt ze een nogal kleurloze rol.

Kappeuter noemt het heel treffend 'een bijna documentair verslag'.

Dat is ook precies het probleem van deze film.

Assayas had naar mijn mening liever een documentaire willen maken.

Het onderwerp liet dat echter niet toe... dus dan, als het perse moet, maar een fictiefilm.

Weinig boeiend!

Heerlijke camera, heerlijke acteurs en hoe waarden gezelligheid, hechtheid en intimiteit meedogenloos verloren gaan.

Hou van dit genre en vind dit dan ook een zeer goede film.

Ik vond deze film zo vreemd neergezet. Het thema van deze film is heel gevoelig. Het overlijden van een ouder en hoe de kinderen daarmee en de herinneringen van vroeger omgaan. Maar de personage's van de kinderen waren zo vlak en zakelijk dat het verhaal me totaal niet kon boeien. Er zat zo weinig emotie bij. Ik vond het heel onpersoonlijk en daardoor behoorlijk saai.

Ik wilde film zien vanwege Juliette Binoche. Maar helaas. Het acteren van alle betrokkenen is erg naturel, maar... het verhaal -de verdeling van een erfenis met kunstschatten- is zó ontzettend oninteressant. Daar is nauwelijk een doorkomen aan.

Tot overmaat van ramp heeft Binoche maar een bescheiden rol.

Al met al een miskleun.

Soortgelijk onderwerp, maar boeiender:

Milou en Mai (1990)

Ik bleef wat met een dubbel gevoel achter na het zien van deze kalme acteursfilm, een simpel en herkenbaar verhaal over dood en afscheid. De reacties op de dood worden door de regisseur met bijna klinische precisie vastgelegd, zonder gebruik te maken van manipulatie of melodrama. Maar omdat emoties daardoor worden opgeofferd aan koele, nuchtere discussies ontstaat er tevens een droog filosofisch drama en dat is jammer want verstandelijke discussies zijn vaak afgezaagd en weinig origineel.

Film kabbelt een beetje voort. Acteerwerk van de kinderen is niks mis mee. Alleen jammer dat er verder niet veel gebeurd. Wel mooi om te zien hoe de familie op zijn/haar eigen manier reageert op de dood van hun moeder. De band van broers en zus zijn herkenbaar en zorgen ervoor dat het soms lijkt dat je erbij zit. Ik ben niet zo'n kunstliefhebber, dus wanneer het weer over een bijzonder schilderij, vaas of beeldje ging, ebde mijn aandacht weg. Wel leuk om een keer gezien te hebben, maar zal niet lang blijven hangen vrees ik.

Een erfenis opdelen door de nabestaanden kan natuurlijk een smeuïg familiedrama worden, maar Summer Hours laat niets van dat zien. Het is een droge en saai bedoening met kraak noch smaak. In het begin is het nog wel aan te zien, maar het is nergens verrassend of interessant.

Hier hadden ze veel meer mee kunnen doen, lijkt mij. Het hele verhaal wordt op een bijna afstandelijke manier verteld. Deze film kan dienen als instructiefilmpje, zo droog als het verteld wordt. De film miste iets wezenlijks wat ik maar moeilijk aan kan duiden.
Wat ook totaal overbodig was, was de dochter die naar het politiebureau moest. Dat leek een soort wanhoopsdaad van de regisseur of scenarist om wat drama in het verhaal aan te brengen. Het stond volledig los van het hoofdverhaal.

2,0

Zomertijd.

Het werd me niet erg duidelijk wat nou de bedoeling van deze film geweest kan zijn - we volgen de familie gedurende de zomer dat de moeder overlijdt en de boel wordt verdeeld tussen haar kinderen en de overheid - die graag een stukje uit hun handen chanteert. Maar waar het nou uiteindelijk om ging, welke boodschap we hier overgebracht krijgen, het is bij mij niet aangekomen.

En een acteursfilm kon ik het ook niet vinden - van geen van de vertolkingen was ik dermate onder de indruk dat ik dat woord zou zoeken - en over de cinematografie ging het dacht ik ook niet. Dan kan je het gaan zoeken in de paar kleine bijplotjes, maar ja, ik weet het niet, erg sterk is het dan nog steeds niet.

Weinig emotie en het verhaal was ook niet echt geweldig. Je moet ervan houden.

Gewoonweg bizar hoe zo'n mooi, bijna perfectionistisch camerawerk kan gecombineerd worden met zo'n oersaai verhaal.

Een dame met een mooi huis en een behoorlijk indrukwekkende kunstcollectie sterft. De film toont de gesprekken, discussies, onderhandelingen, en conflicten tussen de drie kinderen in de daaropvolgende maanden.

Levensecht, net - zoals hier al eerder wordt vermeld - een documentaire, maar helaas niet boeiender dan om het even welke andere erfeniskwestie van de laatste 50 jaar in de Benelux.

Meestal gaat het leven te snel. Déze 103 minuten hadden best wel wat sneller mogen gaan.