L'Heure d'Été (2008)

Makkelijk verteerbaar drama waarbij de kijker niet echt emotioneel betrokken wordt. De moeder roept nog enig melancholie op, net als de door cello en gitaar gedreven score (van een onbekende componist) . Maar verder is het meer 'ouderwets' gebekvecht over bijzondere familieobjecten.

Teleurstellend.

Een bijna documentair verslag over het wel en wee van volwassenen voor, tijdens en na een sterfgeval van een van hun ouders.

Met dit onderwerp valt volgens mij heel veel te doen, maar de aanpak is mij veel te droog. Ik vind het vrij saai en voorspelbaar.

Binoche ziet er in deze film een beetje typisch uit. Blond staat haar niet zo goed. Verder speelt ze een nogal kleurloze rol.

Heerlijke camera, heerlijke acteurs en hoe waarden gezelligheid, hechtheid en intimiteit meedogenloos verloren gaan.

Hou van dit genre en vind dit dan ook een zeer goede film.

Ik vond deze film zo vreemd neergezet. Het thema van deze film is heel gevoelig. Het overlijden van een ouder en hoe de kinderen daarmee en de herinneringen van vroeger omgaan. Maar de personage's van de kinderen waren zo vlak en zakelijk dat het verhaal me totaal niet kon boeien. Er zat zo weinig emotie bij. Ik vond het heel onpersoonlijk en daardoor behoorlijk saai.

Ik wilde film zien vanwege Juliette Binoche. Maar helaas. Het acteren van alle betrokkenen is erg naturel, maar... het verhaal -de verdeling van een erfenis met kunstschatten- is zó ontzettend oninteressant. Daar is nauwelijk een doorkomen aan.

Tot overmaat van ramp heeft Binoche maar een bescheiden rol.

Al met al een miskleun.

Film kabbelt een beetje voort. Acteerwerk van de kinderen is niks mis mee. Alleen jammer dat er verder niet veel gebeurd. Wel mooi om te zien hoe de familie op zijn/haar eigen manier reageert op de dood van hun moeder. De band van broers en zus zijn herkenbaar en zorgen ervoor dat het soms lijkt dat je erbij zit. Ik ben niet zo'n kunstliefhebber, dus wanneer het weer over een bijzonder schilderij, vaas of beeldje ging, ebde mijn aandacht weg. Wel leuk om een keer gezien te hebben, maar zal niet lang blijven hangen vrees ik.

Een erfenis opdelen door de nabestaanden kan natuurlijk een smeuïg familiedrama worden, maar Summer Hours laat niets van dat zien. Het is een droge en saai bedoening met kraak noch smaak. In het begin is het nog wel aan te zien, maar het is nergens verrassend of interessant.

Zomertijd.

Het werd me niet erg duidelijk wat nou de bedoeling van deze film geweest kan zijn - we volgen de familie gedurende de zomer dat de moeder overlijdt en de boel wordt verdeeld tussen haar kinderen en de overheid - die graag een stukje uit hun handen chanteert. Maar waar het nou uiteindelijk om ging, welke boodschap we hier overgebracht krijgen, het is bij mij niet aangekomen.

En een acteursfilm kon ik het ook niet vinden - van geen van de vertolkingen was ik dermate onder de indruk dat ik dat woord zou zoeken - en over de cinematografie ging het dacht ik ook niet. Dan kan je het gaan zoeken in de paar kleine bijplotjes, maar ja, ik weet het niet, erg sterk is het dan nog steeds niet.