It's a Mad Mad Mad Mad World (1963)

Stanley Kramer is de man achter een aantal goede drama films. In tegenstelling tot die films, weet Kramer met deze film totaal niet te overtuigen. Deze "komedie" weet bij mij alleen maar ergernis en hoofdpijn op te wekken. Totale chaotische en drukke scènes wisselen elkaar in hoog tempo af. Tel daarbij een groot aantal irritante en irrationale karakters, veel te lange speelduur, en het lelijke camerawerk op, en ik kan niet anders dan deze film laag te beoordelen.

Overigens is de titel van de film wel goed uitgekozen. Maar een film met iets meer klasse en evenwichtigheid zou je toch minstens mogen verwachten van iemand als Kramer. Een aaneenschakeling van ongeloofwaardige momenten en vervelende karakters is duidelijk niet aan mij besteed. Dus geen ideale film voor een zondagmiddag, vooral als je de dag al begint met een lichte vorm van hoofdpijn.

Ik me eerlijk zeggen dat het allemaal nog best meeviel. Na de recensie van mijn bovenbuurman had ik veel erger verwacht. Ondanks dat de film erg lang duurt, verveel je je eigenlijk zelden. Er zit een lekker tempo in de film, maar daarmee hebben we de positieve dingen eigenlijk ook wel gehad. De laaste 15 minuten waren echt afgrijselijk slecht. Dat hele gedoe met die ladder zag er zo vreselijk nep uit. Dat vond ik echt niet kunnen. Ook waren de personages niet altijd even grappig. Die krijsende moeder. Maar voor de rest was het allemaal best vermakelijk en zelfs redelijk leuk. De film ging dus richting een kleine 3 sterren, maar dankzij de ongelofelijk slechte laatste tien minuten haal ik er gewoon een hele ster vanaf.

2*

Op zich geen onaardige film. Zo'n race volgen is altijd wel leuk. Het tempo ligt hoog. En als je een zwak hebt voor cameo's spotten (zoals ik) dan zit je hier ook goed, al moet je er op voorbereid zijn ook veel teleurgesteld te worden dat sommige grote komieken (waaronder Buster Keaton en Edward Everett Horton) slechts enkele secondes langskomen en praktisch geen enkele grap krijgen, met als dieptepunt The Three Stooges die nog geen 5 seconden schermtijd krijgen en maar wat staan te kijken. Anyway, het is dus geen onaangename film om te kijken, maar helaas is er één groot probleem: ik vond hem niet grappig. Hier en daar een glimlach is het meeste dat deze film bereikte en zelfs dat gebeurde zelden. Veel van de hoofdacteurs zijn ook niet bijzonder grappig of aansprekend. Stanley Kramer beweerde iedere komiek die hij kon bedenken voor deze film gevraagd te hebben, maar het gekke is dat ik er minstens 20 kan bedenken uit die tijd die hier ontbreken en waarschijnlijker een grappigere film hadden kunnen opleveren. Nu is de meest geslaagde grap gek genoeg iemand die uitglijdt over een bananenschil, kun je nagaan.
2,5*

Vermakelijke over-the-top komedie met leuke personages, vette stunts en een gezellig sfeertje. Een groep mensen gaat op zoek naar de buit van een overval, maar werkelijk alles wat mis kan gaan, gaat mis. De scene waarin één van de personages tegen twee benzinepomphouders vecht en waarbij het hele tankstation aan gort wordt geslagen, is voor mij het hoogtepunt uit de film.
Ik heb mij prima vermaakt met deze film, al vond ik 2,5 uur wel een hele lange zit. Als de film een stuk korter had geduurd, had ik hem denk ik hoger beoordeeld.

4 sterren gegeven vanwege jeugd sentiment. Had het niet meer gezien sinds ik een jaar of 9 was op zwart/wit tv bij oom en tante. Vond het toentertijd waanzinnig grappig.

ik heb deze film ook als kind gezien en vond het toen erg leuk.
dit mogen ze van mij wel weer eens uitzenden op tv lijkt me leuk om weer
eens terug te zien.

Yep,op SBS6 om 02:34 uur of op een Zaterdagochtend om 07:00 uur bij Net5

deze film is niets voor jou te oudbollig ,

Nooit geweten dat Rat Race een (nu ook weer niet zo heel) losse remake is van deze film. Deze is een stuk beter. Leuke film. 4 sterren.

I've said it before and I'll say it again, I didn't want to move to California

Een paar dagen geleden keek ik Limelight vanwege de kleine bijrol voor Buster Keaton, misschien wel één van de meest geniale komieken uit de silent era maar in zijn latere jaren blijkbaar alleen maar goed voor kleine bijrollen. Ik begon op te zoeken naar waar hij nog meer in had meegespeeld en stoot op 2 titels die ik in bezit had maar waarvan ik niet wist dat Keaton er in meespeelde. It's a Mad Mad Mad Mad World is daar één titel van.

De film opent op zich wel redelijk leuk met het animatiefilmpje met de openingscredits maar het duurt jammer genoeg te lang om nog amusant te blijven. Het zou een slecht voorteken zijn voor de rest van de film want Stanley Kramer maakt zijn film veel te lang waardoor ik hem echt in twee stukken heb moeten zien omdat ik het allemaal wat beu was geraakt. Wel interessant om te zien waar menig film à la Rat Race en zelfs een aflevering van The Simpsons de mosterd van haalde maar op zich heeft race niet bijzonder veel om handen. Het is pas eer het groepje aankomt in het park dat de film wat los komt en dat we nog een paar leuke scènes voorgeschoteld krijgen maar eerlijk gezegd, dan is het al veel te laat. Ook qua humor was dit helemaal niet mijn ding en is er eigenlijk bijzonder weinig te lachen.

Wat erg vreemd is want hier zit echt wel veel veel bekend volk in dat hun strepen in de komedie heeft verdiend. Maar als je natuurlijk types als Buster Keaton en The Three Stooges een screentime van een belachelijke paar seconden geeft, dan is het logisch dat je dit niet volledig kunt benutten. Op zich wel leuk om een aantal bekende gezichten te spotten zoals Jerry Lewis maar daar blijft het dan ook bij. Spencer Tracy neemt een redelijk grote rol op zich maar voelt voornamelijk aan als vergane glorie. De tijd dat hij erg sterke rollen speelde zoals in Fury was blijkbaar al een tijd gedaan en hij voelt hier dan ook als een miscast aan. Buddy Hackett ken ik alleen maar van Fireman, Save My Child (nog niet gezien trouwens) omdat die film oorspronkelijk bedoeld was voor het geniale Abbott & Costello maar wegens de ziekte van Costello ging de rol naar Hackett en Hugh O'Brian. Hackett voelt dan ook de gehele speelduur aan als een goedkoop aftreksel van Costello en is meer irritant dan wat anders. Ethel Merman was nog zo iemand die werkelijk het bloed onder je nagels kon halen, samen met Dick Shawn natuurlijk die haar zoon speelt.

Een film waarvan wordt gezegd dat je je geen minuut verveelt maar niets is minder waar. It's a Mad Mad Mad Mad World is eens leuk om een keer gezien te hebben vanwege de vele cameo's van komieken uit vervlogen tijden maar het verhaal sleept te lang aan, het tempo is te traag en een aantal acteurs werken gewoon puur op je zenuwen.

1.5*

Dit is zo'n zogenaamde dolkomische hectische film waar het merendeel van de dialogen afgesloten moet worden met een uitroepteken. Wat een geschreeuw, wat een gekrijs van haast iedereen! Ruim 2,5 uur van dit soort vermoeiende ellende is dan eigenlijk ook een recept voor opkomende hoofdpijn. Het idee van een dwaze zoektocht door verschillende personen tegelijkertijd naar een schat is natuurlijk wel aardig, maar het is hier gewoonweg vervelend uitgevoerd.

Voortgaande op de hoge IMDB-score had ik een fijnere komedie verwacht.
Is het begin wel boeiend en belovend, in feite is de film niets anders dan een lijvige opsomming van alle situaties die zich in zo'n dolvisueel product kunnen voordoen en dit met een behoorlijke onmogelijkheidsgraad.
Er zijn minstens 10 "mad" 's tekort in de titel.
Ook een jonge Peter Falk is in de film te zien.

Erg vermakelijk, alleen een uur te lang

In de jaren zeventig meerdere malen op tv gezien. Ik vond het toen erg leuk. ADHD filmpje en lekker oubollig en al die oude autootjes zijn echt groovy. Is gewoon een slapstick en als ze dit nu zouden maken zou ik er niks aan vinden. Kan mij wel voorstellen dat mensen er hoofdpijn van krijgen en idd veel irritante personen. Was erg leuk hem weer eens gezien te hebben ook al duurt de dvd een half uur korter ?.

Best geinig idee dat vandaag de dag wel een beetje oudbollig overkomt (en nog erger, de nodige slapstick bevat ).

Maar het kijkt wel aardig weg. Plus een extra halve ster voor de bril-jan-te dansende Sylvester en vriendin.

Ik ken ham al zo'n beetje mijn hele leven (en ik ben geboren in 1970, dus ook in mijn jeugd was deze al uit de oude doos). Ik heb weinig zo goede komedies gezien als deze, elke paar jaar wil ik hem wel weer zien. Wel lang, maar niet langdradig, en alle typetjes en situaties werken nu nog even goed als 60 jaar geleden. Natuurlijk zijn een hoop dingen inmiddels heel anders - de automodellen, om maar wat te noemen, of de kleding - en zijn de special effects helemaal niets vergeleken bij wat we nu hebben. Maar daar wordt de film nog niet een beetje minder leuk om.

Stanley Kramer durfde het nog aan om een grootschalige, doldwaze en schaamteloze komedie te maken. De nadruk ligt op de fysieke grappen, waaraan maar liefst zestig stuntmannen hun diensten verleenden. Ruim twee en een half uur lang word je overspoeld door een snelle opeenvolging van grappen. Het is niet altijd de meest verfijnde humor, maar er zijn toch heel wat kostelijke momenten.

De gekke openingscredits van Saul Bass zetten meteen de toon. Acteursnamen spelen haasje-over, alsof ze twisten over wie de grootste ster is. Geslaagde grappen zijn de dialoog over hoe ze het geld zullen verdelen, het oorlogsvliegtuigje dat ingehaald wordt door de auto's eronder, de zoektocht naar de openlijk zichtbare grote W, en de apotheose waarin ze allemaal tegelijk op die brandweerladder gaan staan. Als de kemphanen samenwerken, kunnen ze allemaal een mooi bedrag opstrijken, maar dan krijg je geen goede komedie. Gedreven door hebzucht en egoïsme steken ze elkaar stokken in de wielen. Via crosscutting wordt heen en weer gesprongen van de ene naar de andere rat in de race, met een opeenvolging van gekke voertuigen. Het is de fabel van de haas en de schildpad: degenen met de snelste voertuigen begaan de grootste blunders.

De personages zijn typetjes: de bazige schoonmoeder, de nationalistische Brit... De onstuimige Melville zou ik niet als tandarts willen. Het enige personage dat wat dieper uitgebouwd is, is Culpeper (Spencer Tracy). Bitter gestemd over het schamele pensioentje dat hem te wachten staat, doet hij een poging om de anderen te slim af te zijn. Heel wat door de wol geverfde komieken zijn aanwezig, met als uitschieters Spencer Tracy, Ethel Merman en Phil Silvers. Daarnaast zijn er verschillende cameo's van meer en minder bekende komieken.

De première moet een hele belevenis geweest zijn. Het was in Cinerama, met een zeer breed, gebogen scherm. Tijdens de pauze werden fictieve radioberichten van de politie uitgezonden tot in de toiletten. Technische effecten zijn gedateerd; soms zie je dat het voertuig stilstaat in een studio voor een scherm, maar dat knullige kan de pret niet bederven. Deze komedie slaagt in haar betrachting: mensen aan het lachen brengen.

Dat Stanley kramer 'n veelzijdige regisseur was moge duidelijk zijn, daar hij twee jaar voor deze film uit 'n heel ander vaatje tapte met het zeer indrukwekkende rechtbankdrama Judgment at Nuremberg over de terechtstelling van Hitler's kopstukken.
In de reeks van groots opgezette spektakel-comedies in de jaren 60 was dit denk ik de trendsetter. Later zouden onder andere nog volgen Those Magnificent men in their flying machines en The Great race.
Wat deze producties gemeen hebben is de kluchtige en cartooneske slapstick stijl met 'n hoge grapdichtheid.
Heb deze films als kind nog in de bioscoop gezien en wat me vooral is bijgebleven is de aanstekelijkheid van 'n zaal vol met lachende mensen. En zeg nou eerlijk, er is toch niets mooiers.

Op momenten is dit best wel vermakelijk, maar het is wel een beetje een oubollige klucht uit de oude doosch, met veel slapstick, typetjes en makkelijke grappen. Die schreeuwerig verteld worden. Nu kan ik wat slapstick best wel hebben hoor, en oubolligheid is ook niet het ergste wat een film kan overkomen, maar de lol is er op een gegeven moment wel van af. Dan is tweeënhalf of drie uur toch wel een hele zit. Er gebeurt wel veel en echt vervelend wordt het ook niet, maar vermakelijk is het ook zelden. Daar is het allemaal toch te makkelijk voor.