Yankee (1966)

Deze heb ik van KOCH. Zat in een italo-westernbox Een vermakelijke spaghetti western met voor mij geen bekende acteurs.

Adolfo Celi is toch een behoorlijk bekende naam, goeie kop.

Een bijzondere spaghetti/paella western.

Niet alleen vanwege regisseur Tinto Brass, die men beter kent van heel andere genres.

Het is zijn enige western, maar meteen ook een met een anders dan andere uitstraling.

Brass maakte er visueel een fraai schouwspel van.

Interessante camerahoeken, die je zo elders niet zag in het genre.

Een gedurfde aanpak.

In een interview zei Brass dat hij vooral geïnspireerd werd door het stripverhaal, en dat is ook duidelijk te zien.

Het inzoomen op bijvoorbeeld lichaamsdelen, gezichten etc., en de snelle beeldwisseling ziet er werkelijk uit als in een stripverhaal.

Heel jammer dat hij zijn zin niet helemaal kreeg bij het filmen, want ik zou graag zijn eigen director's cut hebben gezien.

Ongetwijfeld met meer geweld.

Daarin werd hij helaas dwars gezeten door de producenten.

(Naar verluidt remde hij de acteurs bij de marteling met zwepen niet af !)

Uiteindelijk

Brass wilde zijn naam aan de uiteindelijke versie niet verbonden zien.

Er is heel wat gedoe over geweest destijds, maar de film was ondanks dat een succes, en leverde ook Brass geld op.

Er zitten een aantal beklijvende scènes in.

Het is ook duidelijk waar Sergio Leone de mosterd haalde voor zijn westerns.

Een befaamde scène in Once Upon a Time in the West ("de ophanging") is zonder twijfel geïnspireerd op die in "Yankee".

Ik ga niet zeggen dat dit op alle gebied een meesterwerk is, maar het is wel een must voor de spaghettiwestern fan.

De muziek is van de befaamde trompetist Nini Rosso, die destijds een wereldhit had met zijn "Il Silenzio".

De tune die hij componeerde en speelde voor "Yankee"is een oorwurm, en veelvuldig te horen in de film, op trompet, maar ook "gefloten door het hoofdpersonage.

Ik vind hem prachtig.

Vanavond nog maar een keer bekeken (bij wijze van uitzondering zo snel opnieuw)

Nog ietsje meer van genoten, opwaardering met een halve *

Toch echt wel een belangrijke film in het genre m.i.

Ook prettig dat er niet weer het geijkte bebaarde cigarillo's rokende hoofdpersonage in zit.

Die zijn doorgaans nauwelijks van elkaar te onderscheiden.

Die muziek blijft hangen.