Gung Ho (1986)

Grappige originele en vermakelijke komedie. met een

goed op dreef zijnde Keaton.

3,5*

Ron Howard word er door sommigen van beticht dat hij alleen zoetsappige films maakt.

Ik persoonlijk vind dat geen probleem, het is namelijk leuk om eens met de gehele familie een film te kijken en daar is deze film perfect geschikt voor!

Gung Ho (je lacht je een breuk) vond ik een geweldige film waar alles in zit voor een avond van clean family fun.

Daarom 3,5 ster zeker waardig!

Een van de weinig films van Ron Howard die ik echt leuk vond. Vooral Keaton doet het hier uitstekend.

Vermakelijke film die lekker weg kijkt en het vooral moet hebben van de eerste helft.

Gung Ho is aardig kijk voer maar doet geen enkele moeite clichés te ontwijken en dat was toch wel jammer.

Vermakelijk maar niet bijzonder.

3*

Een heel grappige komedie. We zien echter ook een een erg naar kantje van de doorsnee Amerikaan, hun gevoel van oppermachtigheid en onbeschoftheid tegenover andere volkeren en culturen. Als je dat terzijde laat krijg je waar voor je tijd die je besteed aan het kijken van dit pareltje.

originele komedie die focust op de verschillen tussen de 2 culturen en daar wel met natuurlijk veel cliche's de humor uit weet te halen .

verder heeft het natuurlijk weinig diepgang maar daar is deze komedie ook niet voor bedoelt , al met al levert het toch wel een licht vermakelijke film op .

Goeie film over een failliete autofabriek in Amerika die gered wordt door een Japans bedrijf. Een leuk verhaal dat een onderhoudende film oplevert. De film blijft luchtig met betrekking tot de cultuurverschillen (en dan vooral de werkethiek), maar gaat ook niet voor de gemakkelijke lach. Het geheel deed me hier en daar wat denken aan de films van Frank Capra.

Na kaskrakers als Splash en Cocoon nam Ron Howard wat gas terug met deze film, die vrij onopgemerkt voorbij ging. Michael Keaton was toen nog absoluut niet gekend bij het grote publiek. Hij speelt hier een ploegbaas die een Japans bedrijf lokt om de lokale autofabriek in Hadleyville te redden. Maar de productiviteitseisen van de Japanners zijn allesbehalve besteed aan de Amerikaanse arbeiders en al vlug komen er conflicten. Gung Ho speelt op de cultuurverschillen en dat pakt redelijk leuk uit. Howard kan het niet laten om de "America's the Best" boodschap te doen weergalmen via enkele passionele speeches van Keaton. Al bij al een vrij vermakelijke komedie maar dan eentje die vooral gericht is op de Amerikaanse markt.

Japanse efficiëntie vs Amerikaans Nonchalance Dat is de toon van deze komedie van Ron Howard. Hunt Stevenson(Michael Keaton) is een productiemedewerker van een failliete autofabriek in Hadleyville, Pennsylvania. Hadleyville dreigt een spookstad te worden door de sluiting. Hunt reist daarom naar Japan om Assan Motors bereidt te krijgen om de productie voor de Amerikaanse markt vanuit de fabriek in Hadleyville te doen. Hij heeft een vlotte babbel en weet daarmee iedereen in te pakken. De Japanners komen en de stad lijkt gered maar zodra de fabriek opengaat blijkt dat Japanners een andere manier van werken hebben.

Ron Howard weet op een vermakelijke doch doeltreffende manier de verschillen tussen Japanners en Westerlingen te schetsen. Westerlingen werken om te kunnen leven en Japanners leven om te werken. Dat verschil komt duidelijk naar voren wanneer er een target gesteld wordt in de film. De Amerikanen gaan er al vanuit dat ze het niet halen voor ze beginnen. Ze hebben het al over wat ze krijgen als ze het bijna halen en daar focussen ze zich dan ook op. 'Waarom harder werken dan nodig? Ik heb ook nog een leven, hoor!' Ook sociale omgangsvormen komen aan bod zoals wanneer Mimi Rogers personage denkt dat zij aan tafel mag blijven zitten tijdens een gesprek over werk terwijl de andere vrouwen discreet de kamer verlaten. Pijnlijk! Belangrijk is wel om de film in de tijdsgeest van begin jaren '80 te plaatsen. Toen mensen vaker goedkopere Japanse producten gingen kopen waardoor veel Amerikaanse bedrijven het lastig kregen en personeel moesten ontslaan. Keaton speelt een fantastische volksmenner die met veel geschreeuw van holle frasen en loze beloften de hele stad kan opruien. Een beetje zoals een militair commandant zijn troepen oppompt voor de strijd. Vandaar de titel Gung Ho een begrip van de US Marines dat wil zeggen klaar voor de strijd. Gedde Watanabe speelt ook leuk. Mimi Rogers had een matig personage maar maakt er het beste van. Verder zijn er bijrollen van o.a. John Turturro en George Wendt bekend als Norm uit Cheers.

Gung Ho is een zeer leuke cultureclashkomedie die verschillen tussen Oost en West blootlegt.

Blijft een leuke en heel interessante film om veel redenen: cultuurverschillen, facetten van het bedrijfsleven, relaties, Japanse efficiency en collectivisme, Amerikaans individualisme en de werk-prive balans. Hoe een fabriek een kleine stad kan onderhouden, het sociale aspect. Hoe je medewerkers kunt motiveren of juist demotiveren. Elke manager zou hem moeten zien!

Het Japanse concept van rouleren was mij eigenlijk vreemd, maar ik kan er wat in zien: snappen wat er bij de taak van je collega komt kijken. Iets dergelijks is bij mijn bedrijf ook gedaan en werd een eye opener genoemd.

Ook blijft het wereld-economische aspect relevant want sindsdien is nog veel meer industrie naar Azie gegaan waarbij natuurlijk China al helemaal een gigant is geworden.

De bekende problemen van de Amerikaanse auto industrie worden zeker niet gespaard, met meerdere grappen over auto's die uit elkaar vallen.

Mimi Rogers heeft een klein rolletje maar is charmant en grappig. Keaton is hyper als gebruikelijk en geknipt voor de hoofdrol. De Japanse acteurs zijn ook goed gecast, met name Watanabe is erg innemend. Turturro's rol is verbazingwekkend klein.

Met de humor zit het goed maar de reeele zorgen die komen kijken bij werk worden niet onder de tafel geschoven. Uiteindelijk voorspelbaar verder maar het is een Ron Howard film he.

Het is allemaal relatief misschien of misschien meer eigen aan specifiek de working class. Want als je ze met Europeanen vergelijkt werken Amerikanen veel meer, ze hebben maar 2 weken vakantie in een jaar. Over het algemeen zullen veel yanks misschien minder willen werken, maar het kan gewoon niet.

Verder heb ik ook weer gehoord dat zowel Amerikanen als Jappen veel meer tijd op het werk doorbrengen dan Europeanen maar daarbinnen minder productief zijn. Maar volgens mij geldt dat voor kantoorwerkers en niet de fabrieken. Want daar is Japan heel efficient en hun methodes gelden als standaard voor veel andere bedrijven over de hele wereld, ook buiten de auto industrie.

Ik stel het misschien ietwat gechargeerd. Ik ben zowel Nederlands als Amerikaans. Hier geboren maar eigenlijk volledig daar opgegroeid. Ik heb 2 jaar gestationeerd gezeten in Japan (Fuji) en Okinawa (Butler). Dus was het beeld dat Howard schetste over de mentaliteit voor mij herkenbaar.Je hebt gelijk qua verschil in werk tussen Europa en Amerika. Daar moet men harder werken inderdaad omdat sociale voorzieningen slechter zijn.