The Driller Killer (1979)

Ik kan het ook in eigen [subtielere] woorden proberen uit te drukken, maar het komt daar wel op neer, eigenlijk.

Nou ja perfect ??? Cannibal Man is een wat fijner voorbeeld ook omdat het gaat over sociale omstandigheden. Deze drill instuctor kon ik maar moeilijk begrijpen.

Starwars als eikpunt.

Haha, inderdaad. Lekker goor .

Voor de rest heb ik hier weinig over te zeggen. Beetje exploitation horror met een hele makke poging tot maatschappijkritiek. Enkele leuke scènes gezien, en af en toe een leuke sound, maar dat was het dan ook. Die band The Roosters kreeg overigens veel te veel schermtijd naar m'n zin. Echt irritant.

gisteren tweedehands gekocht voor 4,99

ben erg benieuwd.

(heb hem ooit gezien, maar da's zo lang geleden dat ik me er echt niets meer van herinner)

De openingsscène in de kerk is meteen het mooiste stukje uit de hele film. Prachtig hoe Ferrara het interieur van een kerk er dreigend uit kan laten zien. Dat deed hij onder andere ook perfect in Bad Lieutenant.

Een meesterwerk is deze film echter absoluut niet. The Driller Killer is een interessant filmpje maar vertoond teveel mankementen om zich te kunnen meten met het beste werk van de regisseur. Een normale man transformeert niet zomaar even in een driller killer, daar is toch echt meer voor nodig. De aftakeling van de kunstenaar gebeurt plotseling en zijn beweegredenen zijn onduidelijk. In dat opzicht slaat Ferrara de plank volledig mis. Scorsese bijvoorbeeld deed dat veel beter met Taxi Driver. In die film is de transformatie van Travis Bickle veel geloofwaardiger, omdat het stap voor stap gebeurd.

Toch een aardig debuut dit. Mooie hallucinatie scènes en een dreigende score dat goed past bij het vieze sfeertje dat aan de film hangt. Ook heeft Ferrara de donkere gore straten van 70's New York aardig in beeld gebracht.

***

Gister maar weer eens gezien, en in mijn herrinering was het nog wel een aardig filmpje, maar ik vond het nu echt niets meer aan.

Ik vond het geheel zo onevenwichtig als het maar zijn kan, noch best wel aardige scenes (waar je de hoofdpersoon ferrara zelf, een beetje gek ziet worden, met close ups van zijn gezicht en een eng geluidje), gevolgt door hele irritante scenes (de constante rockband die in beeld komt, maar geen fuck met het verhaal te maken had. Ik moet zeggen dat het kwa bloederigheid, nogal meeviel, of je kon de helft niet zien, maar als je dan is iets zag dan zag het er zo nep uit bijvoorbeeld die zwerver die met een closeup in zijn kop geboort wordt, je ziet duidelijk een stukje klei op zijn hoofd zitten, of de hoofdpersoon die de hele tijd met een draaiende boor over straat loopt terwijl je de draad er nog aan ziet hangen ook. Ook ziet de helft van de cast eruit als of ze zwaar aan de drugs zijn met als duidenlijk voorbeeld het meisje wat bij ferrara en zijn vriendin inwoond (ik denk dat het halve budget naar had shotjes ging). Verder is de film op sommige punten nog wel aardig gelukt, vond het psychologisch doorslaan van de hoofdpersoon half gelukt, of wat hierboven gezegt wordt is er constant een dreigende sfeer aanwezig (die beginscene in die ker was erg griezelig),en wordt er een goed beeld van de gore straten in new york gegeven. Maar ik weet nou niet wat ik verder met dit vreemde filmpje aanmoet ik zit te twijfelen tussen 1,5 en 2. Ik denk toch dat ik voor

1,5 sterren ga.

Ps: Wist iemand al dat ze een remake gingen maken onder regie van asia argento, fucking hel van mij mogen ze slechter als dit kan het toch niet worden.

Oh,deze heb ik nog niet gezien maar lijkt mij wel goed.Vroeger stonden er veel video's op het internet maar die zijn allemaal weg buiten te trailers en een video met de bekende "boor in hoofd" scéne.Die scéne was absoluut niet eng en zo nep.ik moest echt lachen.

ach,ik zou deze toch wel willen zien.

In de jaren 70 was The Driller Killer enorm eng, inmiddels meer lachwekkend. Hierdoor valt het nog meer op det de film in feite nogal matig is. Vreemde en duistere horror die een cultclassic werd. Gemiddeld.

Wat ondergewaardeerd. Op zich is het natuurlijk lelijk gefilmd en amateuristisch geacteerd, maar er zit meer in deze film. Menni omschreef het eigenlijk al goed. Interessante filmmaker die Ferrara!

Ondermaatse horror, die het moet hebben van enkele sadistische sekwensen maar dat helemaal geen boeiend verhaal opdist. Filmtechnisch ook al geen hoogvlieger, de sfeer is wel teneerdrukkend en de gore-sekwensen met de drilboor zijn misschien schokkend maar dat is dan ook het enige wat kan gezegd worden van deze grauwe video-nasty. Gelukkig heeft Abel Ferrara later beter werk gemaakt.

Wat mij verraste was dat de Amerikaanse DVD Cult Epics Nederlandse ondertitels heeft.

Whahahaha het enige wat ik me afvroeg was welk merk accu riem die gast gebruikt, aangezien die voor die tijd vrij lang meegaat!!!

Wat een pulp! Het geluid is slecht, het verhaal slaat nergens op en de mensen die erin spelen (vooral die band) met die fantastische sound, zijn echt ondermaatse acteurs.

een halve ster voor de moeite!

Wou hem al lang zien omwille van zijn controversieel karakter.

Toen ik hem eindelijk had ontvangen via ebay heb ik hem gekeken.

Uiteindelijk heb ik hem van miserie afgezet en nu staat hij in de kast....

Redelijke film.

Film kwam me bekend voor uit natuurlijk de Video Nasty's. Dat de film vroeger als "zeer erg" werd betiteld snap ik wel. Vraag me af of men dit in deze tijd ook nog als "grof" beschouwd.

De film kon op sommige momenten erg saai zijn. De sfeer was duister/donker en dat was op zich wel sterk.

Redelijke horror die ik weleens op Amazon koop. Hij staat ook op Youtube dus misschien dat ik hem morgen ga herzien. Tot nu toe een 2,5.

Eindelijk dan het debuut van Ferrara gekeken en daarbij serieus rekening gehouden met het moeten uitdelen van een onvoldoende, zo slecht wordt deze film hier gemiddeld gewaardeerd...

Maar wat zwaar onterecht, wat mij betreft! De genres drama en komedie(satire) worden hier geniaal verweven met splatter-horror van de bovenste plank. Ik kan me zo voorstellen dat zoiets niet voor iedereen is, maar ik heb me echt grotelijk vermaakt! Ferrara die hier zelf de (quasi?)getormenteerde kunstenaar uithangt, en die uiteindelijk liever een boor dan een kwast ter hand neemt, waar hij de volgende dag dan weer geen weet meer van heeft. De band van en Tony Coca-Cola zelf, zijn twee slaafse minnaressen en een groezelig beeld van de zelfkant van dé grote stad New York vullen hem perfect aan. Vooral op het einde, maar ook op andere plaatsen, deed het me wel eens denken aan 'Pop skull', ook al wordt daar een en ander wel in het kwadraat vormgegeven én moet ik eigenlijk voor de goede orde zeggen dat 'Pop skull' zou moeten doen denken aan 'The driller killer'. Zoals gezegd, kan ik me indenken dat niet iedereen hier iets mee kan, maar in het straatje cultpulp-horrordrama met een sociaal-satirisch randje is dit een heuse aanrader.

'The addiction' en 'Mary' zijn nu nog harder aan een nieuwe kijkbeurt cq herwaardering toe('The funeral' heeft al een dikke vijf te pakken) en ook de rest van Ferrara's werk ligt te lonken. Ik hou het voor nu even op een 4,5* voor 'The driller killer', maar kijk niet raar op als dit nog eens een halfje erbij krijgt en in een toekomstige top-10 van mij opduikt. Abel Ferrara stijgt alvast met stip in de toplijst van mijn favoriete regisseurs.

Een van de eerste films die ik ooit heb gezien.

Op Betamax video.jaja...wie kent dat nog.

Toen vond ik hem uiteraard wereldschokkend,bloedstollend en doodeng. Nu is het gedateeerd.

Uiteraard wel even "gepindakaast"toen ik hem voorbij zag komen.

Toen in begin jaren 80 een dikke 4,5*

Nu.....25 jaar later....magere 2*

2*

Film bevindt zich in het public domain. Je kan 'm hier gewoon meepikken.

Toch wel erg leuk om is gezien te hebben, zeker voor de fans van Ferrara. De man zijn stijl is namelijk al overduidelijk merkbaar: lowlife personages, groezelige appartementen en het gebruik van religieuze symbolen om dreiging te veroorzaken. (de openingsscène in de kerk is briljant ) Kortom, de verotte kant van 'The Big Apple'!

Het spijtige is dat de film in zijn geheel niet zo sterk is. De knulligheid druipt er vanaf en Ferrara, die de hoofdrol voor zich nam, is absoluut niet serieus te nemen als acteur. Ook ligt de nadruk teveel op die punkers zijn apartement, ook al is hun bijdrage tot de rest van het verhaal nihil en zorgen ze maar voor één echt knappe scène: wanneer die twee blonde middle class trutjes op 'auditie' komen.

De psychologische aftakeling van het hoofdpersonage en de vervreemding met zijn vriendin, zijn best fascinerede asspecten van de film. Helaas nogal pover uitgewerkt. Maar al bij al zeker een aanrader voor fans van grauwe 70's low budget horror. (zoals ik)

Trouwens duidelijk erg geïnspireerd door Taxi Driver en in mindere mate Repulsion (het dood konijn).

Deze film zorgde destijds voor veel ophef en werd in Groot-Brittannië als video nasty geclassificeerd en daarmee verboden. Voor hedendaagse begrippen is het niks. Ferrara regisseerde en vertolkte tevens de hoofdrol. Ik vind het maar een matige acteur. Hij kon me niet echt overtuigen. De rest van de acteurs ook niet.

Toch is de maker er wel in geslaagd zo'n typische mistroostige sfeer weg te zetten, zoals ze dat alleen in de jaren 70 en 80 konden. Op dat vlak maakt de film wel wat goed. Er worden heel wat moorden gepleegd; meer dan ik verwacht had. Ergens kon de film me wel boeien, al zaten er ook een hoop oninteressante stukken tussen.

Een film die door zijn oude status wel de moeite van het kijken waard is.

Ik heb deze film laat in de avond gezien in twee stukken. Dit is typisch zo'n film die je zo laat mogelijk moet gaan zien. Mijn stem had ik trouwens al eerder verhoogd. Afgelopen vrijdag heb ik de 2 disc ontvangen voor € 12, 50. Meer geld is ie niet waard. Over de film zelf bestaat echt heel weinig extra's. Wel een hillarische "Comentary By Abel Ferrara".En de tweede disc bevat wat korte filmpjes van Ferrara + trailer van "Nine lives of Wet Pussy" .

Driller Killer staat bekend als de beruchte film van zijn oeuvre. Het was Ferrara zijn eerste film en hij wilde graag zorgen voor succes in de bios. Dat lukte niet, maar toen de VHS van deze film uitkwam deed dat veel stof op waaien, omdat er op de hoes een afbeelding stond waarin er in iemands hoofd wordt geboord (de beruchte scene).

Ik vond dit eerst niet zo'n boeiende film. Maar op de een of andere manier zag ik dit weer eens, en ik had er toch wat mee. Abel Ferrara zet een goede rol neer en weet zeer sterk over te komen. Alles wat hij uitbeeld is zeker wel geslaagd of gelukt. De rest van de cast vond ik ook zeker niet slecht. Ook Carolyn Marz liet hier een nette prestatie zien. Wat dat betreft kent de film een behoorlijk goede donkere sfeer. Sowieso dat huis waar Reno woonde was niet al te fijn vond ik. Het begin was saai maar uiteindelijk kan hier toch een klein bordje suspense bij. Gewoon afwachten dus want op een afgerafelde film zit men dan ook weer niet te wachten. En wat betreft het oude bericht van Menni over de neerwaartse spiraal. Daar kan ik me zeker in vinden. Wat dat betreft kan ik aan de andere kant de neerbuigende stemmen en kritieken begrijpen.

Wat dat betreft is deze film mij behoorlijk goed bevallen. Veel beter dan een paar jaar geleden toen ik hier behoorlijk meer van had verwacht. Dit ondergewaardeerde werk heeft Ferrara behoorlijk goed aangepakt. Deze film krijgt van mij nu dus een 4,0.

Je weet dat je een heftige filmervaring tegemoet gaat als het begint met “THIS FILM SHOULD BE PLAYED LOUD.”

Ik ben het eens met movie acteurs, deze film komt het best tot zijn recht als verrotte eindfilm aan het einde van een verrotte filmnacht! En dat is precies wat er is gebeurd! Na Punk Rock (X-versie), Forced Entry en Combat Shock kreeg ik deze nog voor m'n toch al niet stabiele kiezen!

Reno Miller (Abel Ferrara himself!) is Kunstschilder. Of het echt met een grote K moet weet ik niet, maar hij vindt zelf van wel. Hij zit in nogal een rotperiode, zijn schilderijen verkopen niet meer, rekeningen blijven binnenstromen, en het geld begint RAP op te raken. Hij zit in een creatieve crisis. Zijn nieuwe creatie, een intens geschilderde buffel, staart hem aan, en maakt hem langzaam gek. Tot overmaat van ramp komt er een punkband naast hem wonen. En zij jammen en repeteren op de gekste uren van de dag en de nacht! Dat komt zijn concentratie bepaald niet ten goede. Onrust neemt bezit van zijn toch al labiele geest.
Reno staat met één been in de wc-pot, en wordt langzaam maar zeker door de draaikolk naar beneden getrokken, het riool van de waanzin in! Iemand hoeft alleen nog maar door te trekken! Als hij een tv-reclame ziet van een draagbaar accuutje, krijgt hij een lumineus idee voor WRAAK! Met een elektrische boor ingeplugd in zijn accuutje begint hij door de nachtelijke straten van downtown New York te dwalen. En nee, hij wil niet spontaan overal schilderijtjes ophangen!

The Driller Killer heeft de rauwe, ruige sfeer van de mid '70s-mid '80s New York scene geweldig getroffen. Natuurlijk is het aan de film af te zien dat het Abel Ferrara’s eerste feature was! Maar dat geeft het nu juist die edge, die smerige, zurige lucht die ervanaf walmt. Het is een heerlijke stank, die je niet meer uit je kleren krijgt. Je kijkt recht in het hoofd van een geniale gek, een creatieve vrijbuiter die zijn creativiteit ZIET opdrogen als verf! Hoe Ferrara je meevoert in die vuige martelgang van een worstelende kunstenaar is kicken. Hij duikt met een intense woede en villijn sarcasme in het geploeter en de angst van de jongvolwassenen in New York City. Dit is een punkrock film pur sang!

In zijn Noo Yawk Ciddy rans en intensiteit pakt deze film genreparels als Gerard Damiano’s Forced Entry, Carter Stevens’ Punk Rock, Jim Van Bebber’s Deadbeat at Dawn, Jim Muro’s Street Trash, maar het meest nog Buddy Giovinazzo’s Combat Shock (aka American Nightmares) vol en hard-achtig op de bek! Net zoals Frankie in Giovinazzo’s cult-meesterwerk glijdt ook Reno aan een stripperpaal naar beneden, regelrecht de stront in. En wij kunnen niets anders doen dan toekijken in afgrijzen! Ferrara –die zelf in The Bronx is opgegroeid- zet de eind ‘70s New York sleazy back alleys prachtig smerig neer, met kotsende zwervers en lallende weirdo’s op elke straathoek. Spuug druipt uit monden, pus druipt uit wonden, en een walgwalm stijgt op.

De special effects zijn grafisch en plastisch. Het bloed is helder en ruim aanwezig, maar het spat NIET overdreven van het scherm af! Daar is de film te integer voor. De beelden zijn hysterisch en hypnotisch, net als de vette punkscore! Dit is een wrang meesterwerk van een wrange genremeester met een zieke geest. Ja, de film is ziek, maar op een goede manier. Da's toch kicken?!

Voor a sick, sick man in a sick, sick world, 4,5 ruw doorgeboorde sterretjes!

Naast dat mijn DVD van deze film werkelijk van abominabele beeldkwaliteit is, kon ik ook maar niet in deze film komen. De hoofdpersoon is een haast wereldvreemd figuur die ik soms echt niet kon volgen.

Daarnaast word er wel heel vaak gewisseld naar een punk band die in hetzelfde pand hun oefenruimte hadden ofzo. Afijn, niet veel soeps dus.

Aardige slasher, ook niet veel meer dan dat. Inderdaad een nogal warrige opbouw en een compleet niet overtuigende neerwaartse spiraal de gestoordheid in, maar dit was na het ietwat saaie eerste half uur prima weg te kijken. Geen meesterwerk, op objectieve gronden vooral matig, wel vermakelijk.

Meteen al bij zijn debuut maakt Ferrara overduidelijk een auteursfilm. Alleen al die groezelige stadssfeer met volgens mij geregeld documentaire-achtige beelden van zwervers is typisch iets voor hem. Hoewel er wat mij betreft te veel elementen van het exploitationgenre inzit die de film naar beneden haalt. Denk aan het onnodig veel geweld en bloed of die scène in de douche die niets toevoegt. Daardoor komt de psychologische karakterschets van een kunstenaar die worstelt met zijn bestaan niet heel overtuigend uit de verf.

Een vuige film. Sterk compromisloos portret van een gestoorde killer, met de nadruk op gestoord. De film legt niks uit, maar in de voorlopers van de punk/new wave scene van eind jaren 70 in New York zullen er best dit soort types rondgelopen hebben.

Beangstigend portret.

3,5

Horror in de psychologische zin. De ontwikkeling van de geestelijke aftakeling van het schilderende hoofdpersonage gevat in beelden van psychedelische aard en vaak begeleid door volumineuze klanken. Stemmen, muziek en omgevingsgeluiden. De beelden zien er niet mooi gepolijst uit. De beeldwisselingen zijn rommelig. Slordig gesneden en ongestructureerd gepositioneerd in het hortende en stotende filmverhaal. Van de hak op de tak en moeilijk te duiden. Het verhaal loopt als een zieke geest, zogezegd.

De omlijsting van het verhaal is vuil en vies. Er ligt overal afval. Uit en thuis. Er is afbraak en verwaarlozing. Veel daklozen ook. De viezigheid is ook herkenbaar in de personages. Slonzig, onverschillig, gedesoriënteerd en deprimerend als ze zijn.

Met al die middelen hangt er over de film al heel snel, heel effectief en heel indringend een sfeertje van ranzigheid en ongemak. Het is een walm die zich in elk hoekje van de film nestelt. Een penetrante geur die confronteert en irriteert.

Horror van de mind, dus. Met een beetje Gore, dat wel. Het is een psychedelische beleving, maar er wordt wel gekilled natuurlijk. Met een boor nog wel.

Interessante film.

Toch wel een gave horrorfilm.

Het eerste dat echt opvalt in de film is de vieze sfeer die rondhangt. Je waant je echt in de eind jaren 70, begin jaren 80 in New York. Overal is het vies , er lopen veel gekken rond en er zijn veel zwervers.

De moorden waren best overtuigend- niet per se overdreven- maar toch bruut. Ondanks er twee keer/een enkele keer echt(!-bedoel geen vlekken ofzo-meer gore) wat van bloed getoond wordt (de beruchte scène waar veel over gesproken wordt), komt de rest net zo bruut over. Zo zie je de slachtoffers bijvoorbeeld spartelen en dergelijke. Soms komt het echter over dan menig ander horrorfilm die meer laat zien.

Abel Ferrara doet het ook wel goed als gestoorde kunstenaar.

Ook leuk weergegeven met de vele hallucinaties.

Nu je moet toch wel geduldig zijn met deze film. Na 40 minuten had ik bijna de hoop opgegeven dat deze film nog iets kon worden. Dat het een speelduur van bijna 100 minuten heeft, helpt ook niet meteen mee. Het hoofdpersonage die tevens de film regisseerde was nu niet bijster interesant. Pas als hij daadwerkelijk de drilboor begint te gebruiken wordt het dan toch wat interessanter. Jammer dat hij die vervelende zanger niet om zeep hielp op die manier nu waren het vooral de landlopers die de klos werden van zijn gekte. Laatste 20 minuten hoop je nog op een knallende finale maar het blijft braaf en oh zo voorspelbaar. Neen, geen voldoende hiervoor.