Ploy (2007)

Érg mooie film na het iets tegenvallende Invisible waves.

Lalita Panyopas die ook in Pen-Ek's eerdere "Ruang talok 69" is in ploy wederom gecast voor een hoofdrol. Vreemd genoeg zijn dit ook haar enige 2 rollen, want net als in "Ruang talok 69" weet ze ook hier weer te overtuigen. Net als de rest van de cast overigens, Apinya Sakuljaroensuk (wat een naam) doet het geweldig als de jonge, Excentrieke en mysterieuse Ploy.

De muziek is zoals we uit Pen-Ek's films gewend zijn weer erg mooi subtiel en waar nodig wat luider om de scéne kracht bij te zetten ( verkrachtigsscéne ).

Christopher Doyle verzorgde de cinematografie in Pen-Ek's vorige 2 films, in Ploy doet hij dat niet. Dit gaat gelukkig niet ten koste van het visuele aspect van de film, de shots zijn vaak om in te lijsten, met name de scéne waar ploy op bed ligt (zie poster) is prachtig geschoten.

Buiten dat de film soms nét wat inkakt kan ik zo amper negatieve punten noemen. 4,5* en ik ga hem binnenkort zeker nog eens herzien.

Vond Invisible waves nu juist een prachtstuk, deze iets tegenvallen. Met Pen-Ek en Doyle was het één groot hallucinerend, sfeervol en wegdromend festijn waar de kijker veel zelf mocht invullen. Dit laatste met name in Invisible waves, extra lagen en via details het verhaal opvissen. Geheel en al het gevolg van de Pen-Ek's kenmerkende kadrering en cameravoering. Sloom, en via briljante (halve) shots. Zonder Doyle, of tenminste in Ploy, is het eigenlijk een beetje standaard. Dezelfde shots volgen elkaar op, en hoewel het er allemaal erg goed uitziet springt het er nergens echt uit. Het 'zelf invullen' wordt wel netjes doorgezet en zorgt ervoor dat dit zeker geen standaard werkje is. Ben het dan ook verder eens met Chr.s, vrij veel pluspunten en ik ben benieuwd of Pen-Ek dit zo kan voortzetten.

Je zou dit kunnen zien als een samensmelting van het wat minder subtiele "Ruang talok 69" en het erg subtiele "last life".
Ik vind dit erg mooi werken hoewel "Last life" nog steeds veruit zijn beste film vind.

Ik heb een beetje gemengde gevoelens over Doyle, wat hij doet is absoluut briljant, maar door zijn herkenbare stijl krijgen veel van zijn films dezelfde uitstraling, waar (vind ik) de regisseur voor moet waken, zeker wanneer hij besluit een ander soort film te maken. Vandaar dat ik het leuk vond dat Pen-Ek nu voor iemand anders koos voor een ander soort film.

Maar goed, wat ik zeg; gemengde gevoelens, stiekem ook wel benieuwd hoe de film was geweest met Doyle als cinematograaf.

Doyle is alleen maar goed als de regisseur hem goed gebruikt. Kar-Wai en Pen-Ek deden dat voortreffelijk door zijn visuele kunsten te combineren met schitterende regie. Daarentegen staat Doyle in Lu Cha bijvoorbeeld alleen, en dat is te zien vind ik. Duidelijk dus dat Pen-Ek ook zonder Doyle echt wel wat kan. Het is net te lang geleden dat ik Ruang talok 69 zag om hem nog goed te herinneren, maar de zang van het kamermeisje bracht een hoop terug, grappig filmmomentje.

True, zijn regiedebut was ook slecht.

Doyle is een held in Lu Cha!

Verder een fijne film dit, hoewel ik Doyle toch echt wel mis. Gelukkig blijven de trage shots maar toch vooral de soundtrack behouden. Bijna op z'n eentje weet die de volledige sfeer neer te zetten. Echt magistraal.

Wel jammer zijn de vocale tussenstukjes. Pasten niet meteen bij de sfeer van de film vond ik. Verder wel interessant om te volgen. Nogal vreemde gebeurtenissen die samen met de soundtrack een alles-kan gevoel opwekken en tegelijktijd ook best realistisch ogen.

Mooie, aparte film, maar de kracht van Last Life of Inivisible Waves benadert Pen-Ek jammer genoeg niet. 4*

Pen-Ek weet als geen ander sluimerfilms te maken. Ook in Ploy waande ik me door een sferisch universum, waar tijd een relatief begrip lijkt.

Wat me wederom direct opviel is de soundtrack: ambient vervormd de omgevingsgeluiden en maakt het tot een vloeiend geheel. Deze paste weer briljant bij het beeld, dat bestond uit pastelkleuren en grijstinten. De architectuur en de inricthing van het hotel sloten hier dan ook weer prachtig op aan. Een mooi geheel van beeld en geluid dat het tot een audiovisuele totaalbeleving maakt.

Het verhaal van de film is wederom meer een droom dan een duidelijk lopend verhaal van punt a naar b. Realiteit en surrealiteit lopen door elkaar, wat mooi aansluit op de gemoedstoestand van de protagonisten. Zij bevinden zich net in die sluimeruren van de ochtend.

Een film die vloeiend aanvoelt, op een paar stukjes na, zo vond ik op het moment zelf het 'relatiegekibbel' iets afdoen aan het geheel, maar in context gezien klopt het wel.

Wederom een geweldig en vrij unieke film, met geniale cinematografie (Doyle of niet), een prachtige soundtrack en een plot dat uit het onderbewuste gehaald lijkt.

Dit beviel me wel. De stijl doet een beetje denken aan Todd Haynes: traag geschoten, veel vale tinten en een onbestemde esoterische soundtrack.

Teleurstellend geheel,

Dat de film zich zo traag als een slak aan de wandel voltrok vond ik op zich geen bezwaar. Wat mij al wel snel ging tegenstaan was de doelloosheid, die deze film bevatte. Waarschijnlijk was dat zo, omdat ik mij in een te eenzijdig universum waande. De film speelt zich lang af in een hotel. Slechts enkele personen passeren ondertussen de revue, waaronder een iemand genaamd: Ploy, die aanvankelijk nog voor wat mysterie wist te zorgen. En voor vermaak: die ontmoeting in de bar met als voortvloeisel samen muziek luisteren.

Dit ebde weg nadat de film zich hoe langer en meer ging toeleggen op het ontbreken van chemie in de relatie van Tum en Daeng. Perikelen over een weer en nonchalance die werden afgewisseld met beelden van een schoonmaakster die er lustig op los snuffelde. Emoties als jaloezie werden breed uitgemeten en vormgegeven in al niet dan niet afgespeelde momenten. Dit vatte mij ook niet echt, vond het einde er ook wat bijgesleept. Wel creatief geprobeerd, maar uiteindelijk had ik na afloop teveel het gevoel alsof ik naar een soort van pleidooi film had gekeken die weergaf dat we onze naasten moeten laten blijken dat we van ze houden, opdat ze anders wel eens zouden denken dat dit anders niet het geval zou zijn. Vond het een niet op zichzelf staande, authentieke gebeurtenis, kreeg teveel het idee alsof ik dit al meerdere malen had gezien en veel beter, o.a. dankzij mooier camerawerk. Het creeëren van verbeeldingskracht schoot tekort in deze film. Net zoals de emotionele betrokkenheid.

Het greep mij in ieder geval niet aan. Te weinig gevarieerd en kon er geen apart universum in zien, die mij hypnotiseerde. Wel goed gebruik gemaakt van geluiden. Krappe 3*

Hoewel de nababbel veel interessante gezichtspunte opleverden (die ik hier nog niet allemaal teruglees) toch tikkie teleurstellend. Met name het verhaal (streng calvinistische moraal zo je wilt) dat over de man een buitenechtelijke vrijage alleen wordt gesuggereerd en hij ook zijn handen thuishoudt, de vrouw bij buiten de pot piesen gelijk wordt verkracht en bijna vermoord. Een beetje nare smaak kreeg ik daarvan.

Maar prikkelend waren tempo en fotografie (details in beeld, halve benen, billen, asbakken etc) En ook narratieve elementen (waarom heeft Ploy alleen in het begin een blauw oog en heeft zijn vrouw Dang aan het einde (hoe ze er aan komt is me duidelijk, maar dat suggereert een verband) - evenals het briefje (wie schreef het? Ploy of Dang?). Dat houdt de film levend.

Maar de wending vond ik te heftig en zoals eerder heb ik me weer aan die vervelende muziek geërgerd die spanning suggereert, te luid aanwezig is en juist onopvallend zou moeen zijn. Maar daar ben ik dus al eerder over gevallen en zijn de meesten hier dol op. Smaak heet dat geloof ik, toch?

Iets in die hoek ja

Moet verder zeggen dat ik je best begrijp dat zo een muziek als in Pen's films telkens weer naar voren komt ook verkeerd kan vallen. Bij mij valt echter telkens het kwartje de goede kant op en wordt ik ondergedompeld in een fijne atmosfeer. Ploy staat me nog steeds bij een een fijn (vreemd) warm bad.

Erg mooie dromerige idd film. Het enige waar ik mee een beetje aan stoorde waren de soms wat flauwe dialogen tussen het getrouwde stel. Maar daar tegenover stonden veel mooie beelden, een uiterst bijpassende score en een fijne sfeer. Naast de 2 films van Pen-Ek waar meneer Tadanobu de hoofdrol vertolkte had ik nog geen andere films van de man gezien. Ik was een beetje bang dat films zonder Tadanobu van een ander, lager niveau zouden zijn. Gelukkig werden mijn verwachtingen onderuit gehaald.
Genoten van deze film.

4,5*

Ik weet niet goed wat ik moet denken van mijn hernieuwde kennismaking met regisseur Pen-Ek Ratanaruang (Last Life in the Universe, 2003). Het is een trage, steriel ogende film over een kibbelend echtpaar, hun relatie met een goed gemutste tiener én een rendez-vous tussen hotelpersoneel, dat om duistere redenen een eigen verhaallijn krijgt toebedeeld.
Normaal gesproken niet mijn ding, maar ik was geboeid genoeg om te blijven kijken. Na afloop vroeg ik mezelf wel verwonderd af of dat de moeite waard was geweest.