Identificazione di una Donna (1982)

Was vroeger een van mijn favorieten. Wat zou ik deze graag weer eens terug willen zien.

En op nummer 10 in een top50 lijstje

Leuk lijstje hoor, maar bij de beste films wel érg op slechts een handjevol regisseurs gericht zeg (met name voornamen Robert(o) en Jean doen het goed)..

Nog steeds geen hoop op een dvd-release

Alsnog mijn recensie dan. (de vorige is kwijt geraakt)

De film gaat over een man die compleet de kluts kwijt raakt nadat zijn vrouw hem heeft verlaten. Hij mist haar zo enorm, dat hij allerlei pogingen onderneemt om dat gevoel, het gevoel om bij haar te zijn, weer terug te krijgen.

Op zich een simpel thema, maar Antonioni weet dat zo hartverscheurend neer te zetten, dat ik me de gehele tijd ook in zijn rol vaak voelde (en hoe dom van mij)

Hartverscheurend meesterwerk.

Fotografie is in Identificazione di una Donna verbluffend. En de muziek (beetje 80ies) is ook prima in orde. Maar voor de rest vind ik het maar een zwakke film. Vooral die ene scène in de mist midden op de weg en het einde met de meteoriet vind ik niet zo goed geslaagd.

Helaas (hoe graag ik ook wil) zie ik hier geen meesterwerk in. Sterker nog, ik vind dit een van de zwakste films van deze cineast.

***0,59* / *****

Hoe gezien ?

Bij mijn weten is er alleen een Italiaanse DVD met Italiaanse ondertiteling.

Ja, dat bedoel ik.

Hier had ik mijn hart aan verpand, deze film heb ik destijds "opgezogen".

En nu sta ik er weer middenin. Wat een briljante analyse, van de jaren 80, wat een een briljante analyse van hoe verhoudingen werken, en wat een enorm schitterende "Antonioni"-look.

De cast is perfect, de kleuren fantastisch, wow.

Moeilijk uit te leggen en te duiden waarom dit zo groots is. Zo'n beetje Rohmer in het kwadraat.

Ik ben zo onder de indruk dat ie op 2 gaat in mijn top10.

5*

Identificazione di una donna van Antonioni is minder sterk dan bijvoorbeeld zijn film Blowup. De hoofdrolspeler Tomas Milian roept, in de rol van een door echtscheiding uit balans geraakte filmregisseur, noch door zijn spel, noch door zijn uiterlijk veel bij me op. Hij speelt een personage dat alle wederwaardigheden erg gelaten ondergaat. Tijdens het kijken naar de film slaat die enorme passiviteit over. Dit ondanks de aanwezigheid van de twee aantrekkelijke actrices Daniela Silverio en Christine Boisson.

Ook het camerawerk van Carlo di Palma ziet er als van ouds soms prachtig uit. Maar op de duur boeit ook de fotografie niet meer in het kader van het zweverige verhaal over een man en zijn weinig heldhaftige zoektocht naar zichzelf. Het blijft te veel steken in een wat afstandelijk blijvend spelletje: het wel heel erg verloren blijven zoeken naar grijpbare herkenningspunten in het moderne vrouwbeeld om uiteindelijk niet echt de door haar voorgestane (on)gebondenheid, zoals het vaderschap van een niet bloedeigen kind, te kunnen accepteren.

Het spelen met wat vrijblijvendheden doet me denken aan de films Lost Highway en Mulholland Drive van David Lynch. In Blowup heeft het spel met mysterie nog iets zeer aantrekkelijks. In deze film uit 1982 van Antonioni en de twee films van Lynch gaat het mis met de vrijblijvende vaagheid. Zou het komen omdat er een duidelijk uitgezet plot ontbreekt? Het zou kunnen.

In vergelijk met de vroegere films van Antonioni, zoals bijvoorbeeld Il Deserto Rosso, blijft in Identificazione di una donna de zeer vitale vormgeving als plaatsvervanging voor een niet helemaal helder plot achterwege. De spannende beelden in het oude werk van de meester kunnen nog steeds de kijker op het puntje van zijn bioscoopstoel in de greep houden.

Het is in deze film allemaal wat flauw geworden. Flauw zoals het met de haren erbij gesleepte einde. Het is een flauwe, vervormde en collegiale knipoog naar Kubrick’s einde in de film 2001: A Space Odyssey.

30 juni komt deze uit in Engeland.. Het label is Mr. Bongo, en die schijnen nogal wisselvallig te zijn.. Maar ja, voor 10 euro heb je wel een Antonioni!

http://www.play.com/DVD/DVD/4-/5479288/Indentification-Of-A-Woman/Product.html#

Deze dvd voor de prijs van € 16,99 zag ik eergisteren liggen bij Boudisque in Nijmegen. Mij geen moment bedacht en onmiddellijk deze dvd meegenomen. Nooit gedacht dat de dvd van de meest onderschatte film van Antonioni in Nederland te verkrijgen zou zijn.

Deze film na ruim 10 jaar weer eens herzien. Zeker niet Antonioni's beste film, maar wel het bekijken meer dan waard. Waar deze film bij mij hoog in scoort is het schitterende camerawerk van Carlo di Palmo. De beelden van Venetië oogden zeer mooi en dat kan ook gezegd worden van de korte erotische scenes. Ook de twee zeer aantrekkelijke dames Christine Boisson en Daniela Silveria mochten er wezen. Van de hoofrolspeler, de tobber Thomas Milian, die zich op het hoogtepunt van zijn midlife-crises bevond, was ik minder gecharmeerd. Deze acteur lag mij gewoon niet.

Deze film behandelt eigenlijk weer hetzelfde thema als in Antonioni's vorige Italiaanse films; de problematische man-vrouw relatie. Deze film deed mij qua verhaal ook enigszins denken aan "L'Avventura". Ook daar speelde het verhaal zich af in de elitaire kringen. Een vergelijking met "Blow-up" gaat bij mij niet op. Ik vond dat een totaal andere film.

Het einde van de film vond ik zelfs zeer goed. Thomas Milan vertelde in gedachte aan zijn zoontje dat als we een ruimteschip, die alle hitte zou kunnen weerstaan, op de zon zouden afsturen wij misschien het universum zouden kunnen verklaren. Waarop het zoontje de vraag stelde; "En dan"?

Dit deed mij denken aan de stelling 6.52 uit de Tractatus van Wittgenstein;

"Als alle mogelijke wetenschappelijke vragen beantwoord zouden zijn, dan zelfs nog zouden onze levensproblemen nog niet eens aangeroerd zijn". De existentiële crisis waarin Thomas Milan zich constant in bevond was daar het duidelijke bewijs van.

4,0* na herziening.

Herzien, en ik neem mijn woorden terug. Geniale film, dit is L'Avventura en/of L'Eclisse in kleur!

Twintig jaar na zijn indrukwekkende trilogie over vervreemding weet grootmeester Michelangelo Antonioni opnieuw te scoren met een briljante film over de problematische man - vrouw relatie. Het camerawerk is briljant. Zowel Venetië als de korte erotische scènes worden prachtig in beeld gebracht. Daniela Silverio en Christine Boisson spatten van het scherm af.

Veel mensen hier zeggen dat ze de film een hoog cijfer geven, maar ik zie bij die mensen niet dat ze gestemd hebben.

Fisher King heeft zich uitgeschreven, dus zijn stem is verwijderd en Xgogax stemt alleen op films van Michael Mann zoals uit zijn stemlijstje blijkt.

Het zijn dus maar twee mensen. Ik weet niet hoe jij aan 'veel' komt.

Bij het, met zeer lange tussenpozen, afstruinen van het oeuvre van Antonioni ben ik bij zijn, volgens sommige critici, laatste interessante film beland. En alhoewel de film wat slepende en warrige momenten heeft, blijft het gevoel van bewondering voor deze cineast recht overeind staan.

Wat ik zo bijzonder vind aan Antonioni is dat zijn films een reflectie zijn van de tijd waarin de film is gemaakt. Blow up en Zabriskie point zijn voor mij dè films uit de jaren zestig. Professione: Reporter is één van dè films over de jaren 70. En Identificatione di una Donna weet de jaren 80 zo levendig in beeld te brengen in mode, muziek keuze en decors dat het duidelijk niet alleen over het aloude thema van ongrijpbare emoties gaat maar ook echt aanvoelt als een tijdsdocument.

De symphonische pop van bands als O.M.D. Tangerine Dream, Japan en XTC is prachtig. Van sommige nummers worden alleen de intro's en instrumentale intermezzo's gebruikt. Waardoor er een prachtige in elkaar overlopende soundscape overblijt die de ruimtelijke architectonische beeldcomposities van passende ondersteuning voorziet. Antonioni heeft op dit gebied echt zijn huiswerk gedaan.

Alhoewel het verhaal soms wat warrig aanvoelt. wordt het best duidelijk waar het verhaal naar toe wilt, maar echte emoties blijven ook hier weer uit. De hoofdpersoon is ondanks zijn charme best een koele kikker, en zelfs de emotionele uitbarstingen van de vrouwen deden me niet zo veel. Antonioni heeft geen antwoord voor de leegte en zoektocht van zijn personages. It's just a Slice of life in een bepaalde periode van de geschiedenis: nu.

Edit: De scenes in de mist en in het oude huis (de belichting ) behoren makkelijk tot de meest memorabele momenten van Antonioni's oeuvre. Hypnotiserend!

Waanzinnig mooie film met heerlijke shots en die typische jaren 80 sfeer.

Prima soundtrack (juist dat oerlounge keyboardgeluid is leuk).

Niet helemaal strak, hier en daar onspoort ie een beetje.

Je ziet dan wat mindere scenes, maar vaak worden die even later goed gemaakt met de meest waanzige beelden.

4 sterren!

Deze jaren-'80-Antonioni mist naar mijn smaak misschien wel de exuberante schoonheid van zijn oude jaren-'60-films, maar niet de zo treffende karakter- en tijdsbeeldtekening, en de psychologische en scenografische scherpte...

In de herziening!
En dit was ook de Antonioni-film die daar hard aan toe was....enerzijds omdat ie inmiddels zeker bij mijn favoriete regisseurs hoort, anderzijds omdat ik deze film zag toen ik zelf nog niet eens ooit verliefd was geweest....inmiddels zijn we wat relaties en avontuurtjes verder en wat meer op de leeftijd van de personages.
Flinke vergelijk met L'avventura (1960) want ook hier verdwijnt een van de hoofdrolspeelster (op een iets andere wijze) en loopt de zoektocht door in de volgende zich aandienende relatie.
Camerawerk zit helemaal op topniveau, alsmede fijne jaren tachtig soundtrack met o.a. John Foxx, Japan en Orchestral Manoeuvres in the Dark.
Flinke dosis mystery/thriller-elementen en zelfs nog een heel klein scheutje S.F.
Meesterwerk!

Pretentieuze slappe hap zonder wezenlijke inhoud.

Sommigen hierboven vergelijken deze film met L'avventura. Begrijp ik helemaal niets van, maar ik sta open om elke uitleg hieromtrent serieus te overdenken.

Ik heb een prive-bericht gehad (waarvoor dank), waarin werd uitgelegd dat een heleboel mensen 'Identificazione di una Donna' na de 1e keer zien vreselijk vonden, maar na een 2e keer kijken tot een heel ander inzicht kwamen.

Over een jaar zal ik hem nog een keer gaan bekijken, en wie weet....

Het was alweer een tijdje geleden dat ik iets van Antonioni gezien heb, maar gisteren had ik er weer eens zin in en zo kwam ik uit bij deze Identificazione di una Donna.

Zoals ik wel vaker heb bij zijn films is het in het begin even inkomen, waarna ik meestal wel geboeid wordt. Hier verging het me niet anders. Langzaam maar zeker kwam ik in het verhaal en dan wordt je vanzelf meegezogen. Er zit vooral een heerlijke sfeer in, waarbij het bij tijd en wijle genieten is van de zoektocht van Tomas Milian naar de vrouwen. Milian speelt goed en de vrouwen zien er stuk voor stuk niet verkeerd uit, al is hun acteerwerk van een iets lager niveau.

Het camerawerk van Antonioni is erg fijn en daarnaast is de muziek ook goed. Niet tijdloos, want je hebt gelijk door dat we in de jaren tachtig zitten, maar dat is wel een lekkere periode vind ik zelf. Het sciencefiction-achtige einde was trouwens wel heel apart en valt net iets uit de toon bij de rest van de film, maar verder heb ik hier weinig over te klagen en heeft Antonioni mij weer te pakken.

4,0*

trailer

Mooie Antonioni die qua tempo en toon weer doen denken aan zijn betere werk, maar ditmaal in de jaren 80. De film behandelt een beetje dezelfde thema's als die grote films van hem, maar waar bijvoorbeeld La Notte het vooral op wint is de emotionele impact. Die laatste was heel menselijk in zijn kilheid, deze Donna echter blijft wat afstandelijk richting mij als kijker. Dan kan ik heel veel positieve punten noemen, uiteindelijk grijpt de film me niet volledig. Ondanks het fijne tempo, interessante thematiek en leuke personages.

Visueel ziet het er prima uit. Mooie kleuren zonder kitscherig te worden waar een Almodóvar nogal eens last van heeft. Maar heel speciaal is het allemaal niet. Het tweede uur wordt visueel dan wel interessanter. Dat begint eigenlijk met die prachtige en hypnotiserende mist, maar ook wat daarna komt lijkt allemaal net iets beter doordacht. De subtiele bewegingen, mooie kadreringen en de sprekende kracht die de beelden en locaties hebben. Daarnaast zijn de twee seksscènes best fraai. De vele bijzondere shots die een La Notte had, die kent deze film overigens niet. Maar de 80s worden wel leuk neergezet met fijne muziek die heel precies is gekozen (ook alleen de instrumentale gedeelten) en de kleurrijke mode. 4,0*.

Iets minder streng dan zijn eerdere films en maakte juist daardoor net wat minder indruk denk ik. Vooral veel elementen van L'avventura en ook wel van Blow-Up keren terug. Veel bescheidener dan bij sommige eerdere films, maar ook dit einde was best fraai. Ik besluit hiermee mijn Antonioni-cyclus en heb een veel beter en zeer positief beeld van hem gekregen. De zes titels die iknog niet zag komen nog weleens ooit. Maar voorlopig laat ik hem weer even rusten.