Flannel Pajamas (2006)

Soort 'portret van een relatie'. Bij vlagen indrukwekkend, maar ook met een hoog 'mannen komen van mars en vrouwen komen van venus' gehalte. We zien een man (Justin Kirk) en een vrouw (prachtige rol van Julianne Nicholson), die tijdens een etentje met vrienden voor elkaar vallen. Al gauw besluiten ze te gaan samenwonen en daarna krijgt de film een hoog huisje-boompje-beestje gehalte op z'n Amerikaans. En daar moet je maar van houden. Ze vieren kerst bij haar ouders, vinden een flat, gaan trouwen (met een bruiloft die ietwat ielig oogt) en dan volgen er nog wat van die gebeurtenisjes. Ik zit daar niet zo op te wachten. Kreeg een beetje visioen van 'Rachel getting married' met Anne Hathaway, maar die film zit geraffineerder in elkaar.

De beschrijving van hierboven klopt ook niet helemaal. Het is niet zijn familie die zich met hun relatie bemoeid, maar eerder haar vriendin en haar moeder die niet met Stuart overweg kunnen. De confrontatie tussen Stuart en zijn schoonmoeder op het moment dat Nicole in het ziekenhuis beland waarin ze zegt dat ze joden niet vertrouwd, is indrukwekkend. Die Lipsky (regisseur en tekstschrijver) moet dat zeker zelf hebben meegemaakt.

Het is ook de vraag of ze zich wel realiseren dat ze zo verschillend zijn en niet bij elkaar passen, zoals hierboven staat. Wat klopt is dat ze gaandeweg uit elkaar groeien. Maar waar dat nou precies door komt? Het is voor henzelf niet helemaal duidelijk, en voor ons als kijker ook niet. En dat is misschien wel de boodschap van deze film. Dat je het nooit helemaal weet waardoor het fout loopt. Oké, ze wil een kind en hij wil nog twee jaar wachten. Daarna wil ze een hondje. Dat wil hij ook niet. Maar dat is vermoedelijk niet de echte reden als ze hem na een zakenreis vertelt de volgende dag te zullen vertrekken, omdat ze niet meer van hem houdt. Het is een bloedstollend moment. Je hebt het aan zien komen, en hij misschien ook, maar het voelt toch als een klap in het gezicht.

Een film die dat bewerkstelligt krijgt altijd een puntje meer. De titel slaat op de geruite pyama die ze ooit van haar vader heeft gekregen en die Stuart aantrekt om zich met haar verbonden te voelen. De film heeft trouwens meer mooie scènes, die niet iedere regisseur zou aandurven. Bijvoorbeeld als Nicole in de badkuip zit te plassen en zich betrapt weet. Julianne Nicholson is gelukkig niet preuts en heeft er geen probleem mee zich full frontal te laten zien. En zo hoort het natuurlijk ook als je als kijker bent uitgenodigd in die flat. Toch nog een minpunt. Aan het eind leren we hoe het Stuart vergaat na de scheiding, en dat is niet best. Maar hoe het Nicole vergaat komen we niet te weten.