Marche à l'Ombre (1984)

Voor zijn eerste film als regisseur, zet Michel Blanc zich zelf in een rol die zo wat kenmerkend is voor wat hij als acteur gewoonlijk brengt, namelijk die van een kniezend, onzeker persoontje, een verliezer. Precies in de uitbouw van dit personage en de soms scherpe dialogen zit de grappigheid van de film, die helaas ook rijkelijk bedeeld is met clichés. Iets beter dan pretentieloos.

Flauwe komedie waarin twee onafscheidelijke daklozen op allerlei manieren de eindjes aan elkaar proberen te knopen. We zitten midden in een jaren 80-buddy movie, met twee tegengestelde figuren : de één (François) is een atletisch gebouwde plantrekker. De ander (Denis) is een zenuwachtige looser die altijd één of andere ziekte of aandoening denkt te hebben. Nooit een fan van Michel Blanc geweest, die nochtans immens populair was in die jaren dankzij de Bronzés films. De humor is niet van het beste soort, vooral omdat hun situatie waarin ze op vuile plaatsen moeten slapen toch iets dramatisch heeft. Het sentimenteel verhaaltje is volkomen dom en doelloos.