The Osterman Weekend (1983)

Altijd lastig te beoordelen, zo'n 'oude' film. Hij zal destijds best wel spannend zijn geweest, nu maakt hij een gedateerde indruk, mede door het thema van de Koude Oorlog. Klein voordeel van de twijfel, hoewel de sterrencast er niet helemaal uit komt.

Van een film met sterren als Burt Lancaster, Dennis Hopper, Craig T. Nelson, John Hurt en Rutger Hauer mag je toch wel iets verwachten, zeker als je weet dat het hier om een verfilming van een boek van Robert Ludlum gaat en Sam Peckinpah aan het roer stond. De film oogt nu echter als een zeer slappe B-film. Met als dieptepunt de autoachtervolging tussen Tanner en de kidnapper van zijn vrouw en kind, waarvan de laatste twee zich overduidelijk niet in de auto bevinden. Je vraagt je af wat er allemaal mis is gegaan tijdens het film van ‘The Osterman weekend’. Het antwoord kan gevonden worden in de deplorabele staat waarin Peckinpah zich in dat stadium van zijn leven bevond. De regisseur moest tijdens het draaien, van wat uiteindelijk zijn laatste speelfilm zou worden, de opname regelmatig een paar uurtjes onderbreken om te slapen om zo weerstand te kunnen bieden aan zijn drugs en alcoholverslaving, die hem uiteindelijk noodlottig is geworden. Daarnaast weigerde hij na een eerste viewing om de film te hermonteren en werd hij door de studio ontslagen, waarna de laatste een andere versie op de markt bracht.

Vorige week nog het geweldige Straw Dogs gezien en verder denk ik met veel plezier terug aan Cross of Iron. Sam Peckinpah's zwanenzang is een zwakke, ronduit amateuristische prent geworden. In de eerste plaats kocht ik deze film, omdat ik meende dat de verfilmingen van Ludlum's verhalen uit de jaren zeventig en begin jaren tachtig wel goed waren. Daarbij doen Rutger Hauer, Jon Hurt, Dennis Hopper en dergelijke hieraan mee. Dan is het toch jammer dat het verhaal uitermate slecht is. Als je al weet wat er gaande is, is het verloop vrij makkelijk te voorspellen. Het eerste half uur had ik echter nauwelijks idee van wat er gaande was. Als je dan vervolgens de ontknoping krijgt, wordt het er zeker niet beter op. Na een stel amateuristische hoogstandjes, zoals de slowmotions (kom op, daar komt zelfs een beginner niet mee), hield ik het voor gezien. Niet mooi, niet spannend, niet interessant en lelijk beeld. Pure miskleun.

Laatste feature film van regisseur Sam Peckinpah en de eerste film waarin een Nederlander (Rutger Hauer) de hoofdrol van een Amerikaan speelde. Ondanks zijn ziekte, veroorzaakt door drank en drugs, wist Peckinpah de film op tijd af te krijgen, inclusief de montage.

Dit had een heel goede thriller kunnen zijn, ware het niet dat de film in opdracht van de studio opnieuw gemonteerd (Lees: verkracht) is en er aldus een onbegrijpbaar hutspot van is gemaakt. Waarom moesten de vrienden van John Tanner (Rutger Hauer) sterven. Wat hadden zij met de moord op Lawrence Fassetts (John Hurt) vrouw te maken? Vragen die in Peckinpahs versie zeker beantwoord zouden worden.

3x destijds in de bioscoop gezien. Als fan. Gigantisch genoten. Goede acteurs. Paar memorabele Peckinpah scènes zoals de ontvoeringsscene en de zwembadscène. Geweldig op groot beeld. Op TV blijft er dan helaas weinig meer van over. Peckinpah films moet je zien op een gigantisch scherm. Bioscoop of beamer. Liefs HD. Ik heb gelukkig zo'n setup. 100" scherm, 7.1 audio. Dan is het leuk. Ook natuurlijk andere films en regisseurs. Must voor filmliefhebbers. Je moet wel de ruimte (er voor over) hebben.

Aardige film over een tv-journalist wiens jaarlijkse weekendje samen met oude vrienden niet zoals altijd verloopt. Verhaaltechnisch is de film wat rommelig gemonteerd, en het hele videosurveillance maakt het er niet geloofwaardiger op. Toch blijft de film wel onderhoudend en zijn er een paar prima actiescenes in de typische stijl van Sam Peckinpah.

Deze nog eens herzien en ja het is eigenlijk gewoon een slechte B film, maar toch ademt de film een bepaald sfeertje dat ervoor zorgde dat ik toch geboeid bleef kijken. Jammer dat de achterliggende gedachte van de 'twist' niet echt duidelijk wordt. Verder toch redelijk genoten van de acteurs en de typische Peckinpah dingetjes (slowmotion enz).

Volgens mij is de director's cut alleen te zien via de Nederlandse dvd toch? Die hele slechte versie!

Is de director's cut meer verduidelijkend qua plot?

Mijn elfde film van Peckinpah en zijn laatste.

Op het moment dat vrijwel geen producent meer met Sam Peckinpah wilde werken en zijn gezondheid hem door een aantal verslavingen ook in de steek begon te laten vond Peckinpah toch nog werk. Hij haatte het boek en vond het script niet erg goed en pogingen om het zelf te herschrijven liepen op niets uit maar Peckinpah had weer wat om handen en waar hij behoorlijk in ongenade was gevallen bij producenten, dat was bij acteurs wel anders. Vandaar dat ook deze film een sterke cast heeft.

Zwakke plek is inderdaad het matige spionageplotje en het slechte script dat het er niet beter op maakt. Peckinpah is zijn touch ook wel een beetje kwijt. En het einde is tamelijk idioot. Ondanks dat smokkelt Peckinpah er nog aardige touches van zijn stijl in en is de film bij momenten nog best spannend. Een echt goede film is dit nergens maar gezien de matige reputatie van deze film viel hij me eigenlijk wel weer mee.

De laatste tien jaar van Peckinpah's carrière stelden niet veel meer voor. Ook deze Osterman Weekend, zijn laatste film, zou je haast als B-film kunnen bestempelen en denk je eerder aan een Cannon misbaksel (die soms nog leuker zijn) dan aan Peckinpah. Ware het niet van de grote namen die erin voorkomen : Hauer, Hopper, Hurt... allemaal in de meest lullige rollen van hun carrière. Triest om te zien. Het rommelige verhaal maakt het er niet beter op met een spanningsboog die simpelweg zoek is en twists die niet imponeren. Positieve punten wel voor de enkele actiescènes die erin voorkomen, maar ik zag hier vooral een uitgebluste Peckinpah aan het werk want dit is een puinhoop geworden.

Ik vond het een rommelige film en dat dan ook met zo 'n sterke cast, had er meer van verwacht.

Dankzij Imprint heb ik de director’s cut van deze film gezien. Hij is namelijk door het Australische label uitgebracht op blu ray samen met de theatrical versie.

Het blijft een rommeltje, maar ik vind het wel een fijn rommeltje en het is en fijne cast en het kent een aantal erg fijne scenes.

De director’s cut komt van een unieke print die jarenlang door een van de editors (of producer) bewaard is. Dit is de versie zoals Penkingpah m indertijd heeft afgeleverd bij de studio.

De transfer is dan ook van een wat mindere kwaliteit. Waar de verschillen zitten kan ik nog niet vertellen, maar wel dat de opening anders is en vele malen beter. Ook de aftiteling is anders. Er wordt meer de nadruk gelegd op de manipulatie van tv.

Moet binnenkort maar eens de gewone versie kijken. Zowel om de film in goede kwaliteit te zien en om te kijken wat er nog meer anders is.

Ik vind het nog steeds een prima film, al zie ik wel de mankementen. Maar die hebben vooral betrekking op het plot, iets waar ik doorgaans minder om geeft. Ik ben vergevingsgezind op dat vlak.

Kleine 4*

Toch vooral eens geprobeerd vanwege de naam van de regisseur. De cast, en de wetenschap dat het boek van Robert Ludlum betrof, deed de rest ook al kreeg de film slechte recensies. Maar verrassen zoals gehoopt deed de film niet.

Het verhaal zoals wel vaker van de hand van Ludlum is simpel doch gelaagd met De Koude Oorlog dreiging en de daar aangekoppelde spionage. Aan John Tanner, of all people een presentator, de taak om zijn vrienden verdacht van spionage te ontmaskeren. Opzich nog niet zo'n heel gek verhaal ware het niet dat het vervolgens uitgewerkt is in een niet boeiend rommeltje.

Van een dergelijke cast verwacht je meer, en opzich is de slachting rond het huisje nog best aardig net als de opzet rond de achtervolging. De regisseur verraadt zich zo nu dan wel met momenten van opbouw en camerawerk. Toch is het allemaal veel te mager, te rommelig, wil het niet boeien, en is het kort door de bocht, gewoon een flutfilm te noemen. En dat terwijl we wel wat anders gewend zijn van deze regisseur, een door drank en drugs gekweld man die niet lang meer te leven had en naar het schijnt en volgens omstanders ook nog schizofrenie vertoonde.

Het maakt deze Sam Peckinpah tot iets dat gerust overgeslagen kan worden, cast en schrijver ten spijt. Ondanks de speelduur van anderhalf uur was ik blij dat de film er op zat.