Side Street (1950)

Verwachte DVD-release juli 2007 ( Warner)

Deze regisseur is wel de Anthony Mann van o.a. Man of the West, The Naked Spur, Bend of the River, Winchester'73 en nog meer films bij MM toegevoegd.

Correctie vandaag verstuurd (deze post maar verwijderen bij accoord).

Moet dan wel goed komen met die correctie, want ook ik had al een verbetering verstuurd..

Aardige noir met veel mooie plaatjes van NY. Bijrolletje van Jean Hagen mag er ook best wezen!

3,5*

Weeral een aardige Noir met Farley Granger en Cathy O'Donnell. Beide acteurs deelden al eens eerder de hoofdrollen in They Live by Night, het regiedebuut van Nicholas Ray en opnieuw weten ze me te overtuigen als jong, onschuldig koppeltje dat betrokken geraakt in een zaak rond leven en dood. Verder ook zeer goede bijrollen van onder andere Jean Hagen en James Craig. Maar waar deze film echt in uitblinkt zijn de mooie straatscène's in New York, zeker de achtervolgingsscène in Manhattan was behoorlijk goed in beeld gebracht, verder zijn ook de begincredits waarbij je New York vanuit de lucht ziet ook wel het vermelden waard. Alleen de voice-overs in het begin vond ik wat nutteloos, verder weer de moeite om eens gezien te hebben.

3.5 sterren

Redelijke Noir in mijn ogen, het eerder genoemde They Live by Night is erg veel sterker. Het verhaal is helaas wat 13 in een dozijn. Wel een aanrader voor de prachtige beelden van New York. Maar als Noir niet zo geslaagd ondanks de fijne beelden en mooie compositie.

Veelal is de voice-over in de film noir een echo van het geweten van de getroebleerde protagonist die – misschien ten overvloede – de kijker nog eens uitlegt hoe hij steeds verder wegzinkt in een spiraal van verderf (Double Indemnity). Hoewel ook in Side Street foute keuzes en hubris centraal staan, is het in essentie toch een film over de anonimiteit van de grootstad. Mann gebruikt de voice-over op een speelse, haast ironische ‘news reel’ manier en benadrukt de inwisselbaarheid zijn verhaal, één dat in principe iedereen zou kunnen overkomen. New York City wordt voorgesteld als een kille metropool, een kluwen van allerlei louche dealtjes en doublecrosses waar je als onaandachtige buitenstaander toevallig in meegesleurd kunt worden. Vervreemding speelt een belangrijke rol: de protagonist keert na een paar dagen terug naar zijn stamcafé (één van de weinige herkenningspunten in de film), enkel om vast te stellen dat zijn vertrouwde barman spoorloos verdwenen is. Tijdens de achtervolgingsscène veranderen de straten van Manhattan met zijn vele wolkenkrabbers haast in een kubistisch doolhof. Toch is er ook plaats voor menselijke emotie: Mann is een zeer fysieke regisseur en contrasteert de overdreven en engelachtige close-ups van een teder, verliefd koppel (perfect op elkaar ingespeeld na het superieure They Live by Night) met opflakkeringen van bruusk geweld (brutale pistolwhippings, inzoomen op een strak gespannen wurgkoord) en een grote nadruk op textuur (het verfrommelde, steeds wederkerende pakketje, de protagonist die gefrustreerd een krant wringt). Deze schijnbare breuk wordt verzoend in één prachtige scène, wanneer de ideale schoonzoon plots zonder enige moeite in een gladde praatjesmaker transformeert die in een groezelige nachtclub liefdevol een fles whisky deelt met een tragische nymfomane en de vraag zich stelt: komt de noir ‘everyman’ altijd in dit soort hachelijke situaties terecht door het noodlot of is het een bewuste vlucht van zijn kleinburgerlijk leventje?

Een moraliserend misdaadverhaal: n beetje rommelig, wel spannend, benauwend en melodramatisch. De film ging over een jonge oorlogsveteraan die door een klein vergrijp (als gevolg van erbarmelijke omstandigheden) het noodlot naar zich toetrok. De gekozen locaties van New York maakte het verhaal (alhoewel het in de kern ongeloofwaardig was) realistisch. Ik vond de cast goed spelen.

Buiten de top in dit genre is er natuurlijk veel middenmoot en laten we zeggen "beneden middenmoot". Deze volgt een beetje het bekende stramien, niet echt bijzonder allemaal, maar wel met aan het einde een hele leuke achtervolging door Zuid-Manhattan, nog nooit zo gezien in een film uit die tijd.

Farley Granger speelt Joe Norson, een postbode die probeert met een zeer bescheiden inkomen financieel het hoofd boven te houden voor zichzelf, en zijn hoogzwangere vrouw Ellen [Cathy O'Donnell]. Wanneer hij $200 vindt in een dossier van een dubieuze advocaat, besluit hij het dossier even later te ontvreemden. Met het geld wil hij die vakantie naar Europa waar Ellen al zo lang naar uitkijkt betalen. Zo gezegd, zo gedaan, totdat Joe het pakketje openmaakt en ontdekt dat er maar liefst $30.000 in te zitten! In paniek laat hij het pakketje achter bij een bevriende barman die denkt dat er een cadeau voor Ellen in zit. De problemen worden groter wanneer blijkt dat Joe geld heeft gestolen van een crimineel en dat zowel de barman als het geld zijn verdwenen!

Prima thriller met film-noir elementen. Granger speelt (net als in de twee Hitchcockfilms) de rol van een man die door een inschattingsfout in problemen komt die hem boven het hoofd groeien. Het scenario van Sidney Boehm bevat voldoende twists om de spanning erin te houden en het gebruik van authentieke locaties in New York - waar ook een fraaie achtervolgingsscène werd gefilmd - is een extra reden om deze zeer onderhoudende film te bekijken.

De openingssequentie met het overzicht van New York wordt met voice over verteld vanuit het standpunt van de politie. Verrassend genoeg komt de politie er uiteindelijk toch weinig aan te pas en wordt het verhaal bijna volledig vanuit het standpunt van de misdadiger on the run verteld. Behalve misdaad heeft de film zeker ook een flinke dosis sociaal drama. Farley Granger komt er dan ook nog goedkoop vanaf na zijn helse tripje. Hoewel de andere hoofdrol ingevuld wordt door Cathy O’Donnell steelt zij niet echt de show. Ze is dan ook een meegaand en lief karakter. Interessanter is Jean Hagen in de rol van nachtclubzangeres en als type femme fatale. Zoals gebruikelijk bij dit type moet ze wel het loodje leggen.

Excellent in beeld gebracht door Mann & co. Visueel hoogtepunt is ongetwijfeld de achtervolging met auto’s vanuit verschillende camerastandpunten (ook vanop tientallen meters hoogte). Zeker een vermakelijke film.

Dat T-men mijn favoriet van Anthony Mann was duurde welgeteld twee dagen, want Side Street is nog fijner en ook de mooiste noir van dit jaar tot nu toe,

De film heeft me meteen aan boord met een heel fijn Naked City-achtige opening. Ik ben een sucker voor zoiets en al helemaal met New York als achtergrond. Verder waren ze zo slim om Cathy O'Donell en Farley Granger te casten die net in They Live By Night prachtig een kwetsbaar koppel hadden gespeeld, En de film begint met helikoptershots zoals we die voor het eerst ook zagen in They Live By Night.

Dit verhaal is een klassiek noir verhaal. Een man die het niet meezit denkt een kleine zonde te begaan maar die zonde wordt buiten zijn schuld steeds groter. Granger is wederom fenomenaal in die rol. Sowieso een wat onderschat acteur tegenwoordig. O'Donell's rol is hier een stuk kleiner maar ook weer fijn.

Voor het eerst deze maand was John Alton niet de cameraman. Het was Joseph Ruttenberg. Een vakman, niet zozeer een noirspecialist, maar een man die goed was in zijn vak en een enorm uiteenlopend oeuvre vooral voor MGM. Deze film is een prachtige New York-film met fraaie locaties. New York is, en al helemaal tegen het einde een doolhof om in te verdwalen. Sidney Boehm is de schrijver en die schreef fijne andere noirs die ik eerdere jaren in november zag: The Big Heat en Six Bridges to Cross. Bij alle drie is het script een sterk punt.

De film laat zien dat het budget van de films van Mann aan het toenemen was. Hij kreeg dus wat grotere films. Dit was helaas zijn laatste pure noir. Hierna begon zijn westernfase waar hij wellicht nog bekender om werd.