The Pace That Kills (1935)

In tegenstelling to Reefer Madness en aanverwante anti drugs campagne films tegen het gebruik van marihuana, gaat het hier om een andere drug, cocaïne. Deze keer krijgen we op een geschreven waarschuwing die aan de film voorafgaat geen belerend vingertje of moraaltjes van hoe slecht het gebruik van drugs wel is. Er wordt hier eigenlijk wel behoorlijk goed geacteerd. De film heeft een vlot tempo maar het verloop van de verhaallijnen is nogal rommelig. Het helpt natuurlijk niet als overgangen soms brutaal zijn, duidelijk dingen zijn weggeknipt en men soms abrupt overschakelt naar andere karakters waarbij ik plots moet nadenken hoe zat dat nu weer met die persoon. Er zijn ook 2 blonde dames die behoorlijk op elkaar lijken. Het gebruik van de drug zelf komt nooit expliciet in beeld enkel dat ze zich na de inname (opsnuiven) als herboren voelen. Eigenlijk miste ik hier ook een beetje de zotte toestanden, zoals in Reefer Madness. Het is toch iets te braaf allemaal.

Waar "Reefer Madness" dusdanig over-the-top was dat je er bij vlagen hard om kon lachen, is deze sneue soortgenoot weliswaar belachelijk, maar nauwelijks lachwekkend. Een jonge vrouw met hoofdpijn krijgt van haar kersverse (maar criminele) vriendje 'hoofdpijnpoeder' en uiteraard is dat het begin van een enorme berg ellende. Maar Eddies verhaal is zowaar nog tragischer (en idioter) in deze vertoning die valt onder de categorie dat bekend staat onder het understatement 'een beetje jammer'. Dat geldt wellicht nog meer voor de extreem sneue muzikale intermezzo's die de looptijd van een uur vol maken. Vermijden, dit prutswerkje.

Rommelig is het juiste woord en ook ik had moeite de twee blondines uit elkaar te houden. Veel te lachen valt er niet: de zotte toestanden van een Reefer Madness blijven achterwege en er wordt slechts de kick en navolgende ellende getoond van het drugsgebruik. De focus verandert tijdens de film van Jane op enkele andere karakters, waaronder haar broer. Dat maakt het er niet overzichtelijker op en de slotscène valt zelfs werkelijk compleet uit de toon.

Verder wordt er aardig gespeeld, met uitzondering van de onzalige één-tweetjes tussen de moeder en de postbode, wat dan toch nog tot enige hilariteit in huize otherfool zorgde.