U2: Rattle and Hum (1988)

Geweldige film, maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ik U2 geweldig vind.

Hoogtepunten zijn voor mij de kerk in new York en het bezoek aan Graceland.

Eigenlijk kan je dit geen film noemen, het is meer een registratie. Bij film verwacht ik acteerwerk.

Niet dat ik hem niet goed vind, ik heb hem zelfs op video en ook de cd heb ik, is tenslotte verplicht voer voor U2 fans.

Ik vind U2 altijd een beetje teveel op Kane lijken

Als U2fan vind ik hem geweldig.

"This is the song Charles Manson stole from the Beatles. We're stealin' it back!"

Geweldige documentaire, met prachtige nummers en schitterende beelden. Visueel ziet het er uitstekend uit, Joanou maakt gebruik van een hoop interessante camera- en montagetrucjes en de zwart-wit beelden maken het geheel extra sfeervol. Verder bevat Rattle and Hum bijzonder goede muziek (The Edge' Van Diemen's Land!), de nodige humor en als U2 fan van het eerste uur is het inhoudelijk ook nog eens bijzonder interessant.

Ok Edge, play the blues! 4,5 sterren.

Daar ben ik het als U2-fan compleet mee eens.

Prachtig document, zeg ik als fan.

5.0

Gewoon een heerlijk en vermakelijke film met mooie opnames, goede performances, lekkere songs........

Met favo's als 'Pride', 'Exit', gospelversie van 'I still haven't found' etc etc.....Ook mooi vind ik de eenvoud in het nummer gezongen door The Edge 'Van Diemen's land'. Mooie beelden erbij.......ja hoor, geslaagd werk, ook voor een (eens zo grote) fan als ik. 4 *

geweldig!! Die uitvoeringen van Sunday Bloody Sunday, Bad en Pride! En de liedjes Van Diemen's land en Heartland( met de prachitge beelden van Graceland) zijn gewoon fantastisch.

The worlds greatest Rock 'N' Roll band in een erg gave muziek film verpakt. GAAF!!!!!! Streets have no name is echt een van de mooiste uitvoeringen van U2 ooit op deze muziek DVD.

U2 4ever.

Fan van U2 en daarom een heel lekkere concertdocu. Gospelkoor, Streets, Bad zijn favoriet.

Waarschijnlijk zal U23D 1000x maal intenser worden. Ik kijk er heel erg naar uit!

Had al een beriggie geplaatst, maar enfin.........wat mij aan deze film bovenal goeddeed was een meest rebelse versie van Sunday bloody sunday. Het was na Live-aid een kraker van een hit waarmee de doorbraak van U2 definitief bevestigd werd. Maar waar ik ook kwam, wat ik maar hoorde, op (toen nog) school, werk, van vrienden: alles was SBS! Ik was aanvankelijk erg te spreken over de eindelijke erkenning voor de ieren, maar het liep in mijn ogen veel te veel uit de hand. De song SBS kon ik niet meer aanhoren! Werd er krankjorum van. Maar de media toonde geen mededogen en kreeg me zelfs zo ver dat ik U2 helemaal zat werd.( Het was voor het eerst dat ik besefte hoe relaxed het eigenlijk was toen ze nog onbekend waren) Mijn manie werd erdoor regelrecht gereduceerd tot een gewone voorkeursband en de song was iets waar ik op kotste. Toen kwam deze in '88 en leerde ik deze uitvoering van SBS kennen. Enerzijds is deze versie poetischer, anderzijds vliegen de vonken er bruut vanaf en dat deed me wel goed.

Zo, dat is eruit (lol), kennelijk zat het bij mij dieper dan ik zelf dacht als ik zo me verhaal terug lees. De film had ik al 4 * gegeven geloof ik, want het is nog altijd een mooie muziekdocu van een band die tegenwoordig behoorlijk hoog de moed in de schoenen heeft zitten, maar nog altijd mensen weet te roeren.

Sunday Bloody Sunday was voor mij ook het liedje, dat mij deed interesseren voor U2 , alleen dan eind jaren '90. Ik ben ook meer fan van hun latere werk (Achtung Baby en Pop!). Verder is dit wel een aardige docu, al heb ik het wel weer tijdenlang gehad met U2. Volgens mij begonnen ze in Ratlle and Hum pas echt goed met dat oeverloze gepreek.

Mooie documentaire en prachtig in zwart wit gefilmd. Goede muziek uit de jaren 80.

U2 op hun hoogtepunt.

Sinds mijn kleutertijd ben ik ook al verwoed U2 fan en ik moest natuurlijk deze docu een keer zien. En hij was toch echt prachtig. Het waren niet alleen concerten maar ook achtergrond muziek terwijl de band door Amerika reist en ondekt en ook op de Amerikaanse manier proberen muziek te maken en Bono die zichzelf Amerikaans maakte met lang haar en kleren. Welke delen bij mij zijn bijgebleven waren toch echt die stukjes in Harlem waarin U2 de blues kant op gaat, die optrede met BB King, die optreden met "I still haven't found... in de kerk, en ook die schitterende avonturen bij zonsondergangs beelden van Mississippi met op de achtergrond het liedje Heartlands, echt zo mooi. Ook de interviews waren interesant en soms ook grappig en alles is ook mooi in zwart wit geschoten. De opname locaties buiten die concerten om zorgen ook voor veel sfeer en Bono heeft tijdens zo'n live optreden vaak wijze woorden. U2 blijft toch echt een sympatiek bandje vind ik.

En toen ik Van Diemens land hoorde, dacht ik niet meteen aan U2. Maarja die werd door The Edge gezongen.

Echt een schitterende docu, sfeervol, emotioneel ook zelfs (vooral bij Heartlands) Ik heb opnieuw weer zeer genoten van de 4 Ieren.

4,5*

In 1 woord : GEWELDIG

Goed album, maar nooit eerder de docu van begin tot eind gezien. Sporadisch ooit wel fragmenten opgepikt, dus ik had tijdens het kijken wel een aantal herkenningsmomenten.

De docu is vooral veel muziek (duh), maar ik had gehoopt dat daartussen wat meer aandacht voor de band zelf zou zijn. Dat viel dus tegen, want de keren dat er gesproken wordt is niet veel of zinnig. Interessant is wel de invloeden van Amerikaanse muziek in hun songs. U2 was in een periode belandt waarin de band veranderd en ze maakten hierna nog een keer een geweldig album. Tot aan Achtung Baby ben ik dan ook liefhebber van hun muziek, hun latere werk blijft toch minder.

Muziek in de docu is uiteraard fantastisch. De live versie van With or Without You is sterk uitgevoerd en in beeld gebracht. Bullet the Blue Sky vind ik ook een geweldig nummer, met een hoofdrol voor The Edge.

4*

Geweldig die power die de band dan nog uitstraalt , dat is effe wat anders dan de wij willen je geld show waar ze nu mee rond touren, waar ik toch nog 10 shows van heb gezien.

Prachtige docu.

Ja Rattle and Hum, dat overtreffen ze niet meer hoor. Persoonlijk vind ik Achtung Baby het absolute hoogtepunt, beter kan gewoon niet. Met All that you can't leave behind sloeg de schrik me even om het hart, dat vind ik op Kite na echt hun minste (niet slecht want dat kan U2 niet maken) album.Maar de terugkomst met How to dismantle an atomic bomb was gewoon weer super.

Ik luister nu sinds ongeveer een half jaar naar U2. Ik neem me er behoorlijk de tijd voor, want aan albums als Boy, The Joshua Tree en All That You Can't Leave Behind ben ik helaas nog niet toegekomen (al ben ik inmiddels uiteraard wel bekend met de singles). De albums War en Achtung Baby bevielen erg goed, maar tot nu toe is The Unforgettable Fire voor mij wel het hoogtepunt. Een mooie gelegenheid dus om deze documentaire mee te nemen tijdens mijn muzikale ontdekkingsreis.

Ik had misschien iets meer documentaire dan muziek verwacht van tevoren, maar mij hoor je niet klagen. Het is mooi om te zien hoe de band inspiratie opdoet en de invloeden verwerkt in hun optredens. De interviews zijn kort, maar tegelijkertijd interessant, niet al te zwaar en doelgericht. Men draait niet te veel om de zaken heen in Rattle and Hum. Even een korte aanleiding en dan weer direct terug naar de muziek. Heerlijk!

De documentaire is op mooie wijze geschoten, zowel de optredens als de beelden in de VS. De zwart-wit montage sloot daar perfect bij aan. Verder is het genieten van de geweldige uitvoeringen van onder meer Bullet the Blue Sky, With or Without You, Sunday Bloody Sunday, Streets, MLK, Pride en Bad. Ook de samenwerking met de recent overleden B.B. King en de uitvoering van I Still Haven't Found.. met het koor zijn absoluut de moeite waard.

Rattle and Hum is van begin tot eind een interessant document. Eigenlijk zakt het nergens in en kijkt het gemakkelijk weg voor een documentaire, doordat het tevens een concertregistratie is. Voor de U2-liefhebber is dit in ieder geval een absolute must-see!

4*

Ik ben als kind opgegroeid met de muziek van U2 uit de 80's. Met het ouder worden werd dat beeld ietwat aangepast als 20'er door de live U2 begin deze eeuw met hits als Vertigo en Elevation. Persoonlijk niet uitnodigend om naar de band te gaan kijken. Gaandeweg gelukkig wel de betere albums leren kennen met oa The Unforgettable Fire en The Joshua Tree. Dat de liefde voor U2 toch wat deed terug komen.

Beetje in voorbereiding van mijn eerste live optreden van U2 binnenkort, deze muzikale documentaire opgezet. Als ze één moment moesten vastleggen van U2, was dat wel het moment. 8 jaar na hun eerste album Boy staat er een band met de nodige ervaring. Ze hebben net 2 klassiekers gemaakt met The Unforgettable Fire en The Joshua Tree. En toch hebben ze er duidelijk nog veel plezier in en leven ze vooral voor de liefde voor muziek. Met hun toch door Amerika, gaan ze op zoek naar de roots van de muziek. Toch de Amerikaanse roots, niet de Ierse achtergrond.

Door het gebruik van zwart/wit verdwijnt de glitter en staat de muziek centraal. Het is geen verheerlijking van muzikale iconen, maar wel muzikanten/muziekliefhebbers op hun topmoment. Groot genoeg qua professionaliteit, ervaring en kennis. Niet TE groot om de muziek ondergeschikt te laten worden aan commerce, showgehalte, winstbejag, creatieve herhaling. Prachtig hoe ze nederig en tegelijk professioneel omgaan met B.B. King. Hoe ze het nummer I Still Haven't Found What I'm Looking For uitkleden tot een gospelnummer en het heerlijk brengen met The New Voices of Freedom.

Het is geen muzikale documentaire geworden en ook geen pure concertfilm. Maar de muziek zelf staat wel centraal, niet Bono of U2. Het is geen promotour, maar een band die duidelijk leeft voor de muziek. Dat wordt ook met de podiumbeelden duidelijk op camera vastgelegd. Het was niet de bedoeling om het showgehalte te filmen, maar tot bij de muziek te geraken. En dat is best wel gelukt.

Door deze docu ben ik naar u2 gaan luisteren, dat zegt mer als genoeg lijkt me

In 1988 had ik het eigenlijk wel gehad met U2. De eerste vier, redelijk briljante albums hadden jarenlang op mijn platenspeler gelegen en vormen min of meer de soundtrack van mijn puberteit. Het album The Joshua Tree uit 1987 viel me echter enorm tegen, waarschijnlijk vanwege de matige (zeg maar gewoon slechte) singles With Or Without You, I Still Haven't Found What I'm Looking For en Where the Streets Have No Name. Dat er verderop op de plaat nog best wel een aantal goede nummers staan, daar kwam ik eigenlijk jaren later pas achter. De opvolger Rattle and Hum van een jaar later vond ik zo mogelijk nog slechter. De vooruitgesnelde single Desi-hi-hi-hi-re is verreweg het slechtste nummer van de band (nou vooruit, The Sweetest Thing doet ook goed mee), en het album bevat verder uitsluitend matige nieuwe nummers en overbodige covers.

De concertfilm stelt ook niet al te veel voor. Driekwart van de film is gefotografeerd in zwart-wit (daar heb ik overigens wel een zwak voor), maar tegen het einde van de film wordt te pas en te onpas, zonder dat er volgens mij een bepaalde visie aan ten grondslag ligt, overgeschakeld op kleur. De gesprekjes met de bandleden tussen de nummers door zijn ook nog eens van een tenenkrommend amateurniveau. De bandleden zitten er duidelijk apenstoned bij, en het enige dat er uit hun mond komt is dat de film gaat over 'een zoektocht naar muziek'. En bij gebrek aan inspiratie wordt die scène ook nog eens drie of vier keer overgeschoten.

Maar goed, nu komen we wel bij de kern van de film. Het zou best een aardig gegeven kunnen zijn dat vier jonge muzikanten (allemaal nog twintigers in die tijd) op zoek gaan naar hun muzikale invloeden. Er worden dan ook regelmatig namen gedropt van legendarische folk-, blues- en jazzgrootheden uit het verleden, zoals Billie Holiday, John Coltrane, Bob Dylan, Miles Davis, Elvis Presley en B.B. King (die laatste zien we zelfs nog even meespelen tijdens een concert), maar meer dan even aanstippen doen de bandleden helaas niet. Ik had zo graag eens willen weten waaróm deze muziekgrootheden U2 beïnvloed hebben, op welke manier, met welke nummers en hoe de band deze invloeden verwerkt heeft in zijn eigen muziek. Maar dat gebeurt eigenlijk nooit. Een gemiste kans dus, en in feite kan deze film gezien worden als een redelijk mislukte registratie van een tegenvallend album. Goedkoop effectbejag is eigenlijk het eerste dat bij me opkomt.

Gelukkig kwam het met U2 een paar jaar later weer goed, met de uitstekende albums Achtung Baby (1991) en Zooropa (1993). Dat laatste album, misschien wel het beste dat U2 gemaakt heeft, is al weer zo'n 25 jaar oud en ik vind het erg jammer dat de band sindsdien nooit meer wat knaps heeft uitgebracht. 2,5*

Al weer 30 jaar geleden? Net na hun topalbum Joshua Tree, een niveau dat ze daarna helaas nooit meer bereikt hebben.