Local Hero (1983)

In de jaren 80 werd deze film nogal gehyped - ehh, dat woord kenden we toen nog niet. Maar evengoed, er was nogal wat te doen rond deze film. Jenny Seagrove was een nogal bekende dame vanwege allerlei televisieseries, en de soundtrack van Mark Knopfler werd ook breed uitgemeten. Vanzelf indertijd gezien, in de bios zelfs denk ik.

Dus vandaar dat ik dacht: ohja, laat ik die weer eens kijken. En dat viel me toch best tegen.

Want, wat ik er in zie is een tamelijk slordig en liefdeloos gemaakte B-film, haast een televisiefilm. Bevolkt door bordkartonnen karakters. Met een dun, nauwelijks uitgewerkt verhaaltje, met een flauw contrastje tussen de natuurliefhebbende groenzoeters en de pikzwarte Texaanse olieboeren. Onvoldoende, en onbevredigend. Net als de beelden van het dorpje - idyllisch misschien, maar met een lelijk grauw licht dat me vooral doet denken aan televisiebeeld uit de tijd dat je dat nog via een sprietantenne in huis kreeg. Jammerlijk. En, dat zal ook heel persoonlijk zijn, Mark Knopfler hangt me al sinds de tweede plaat van Dire Straits de keel uit, en het local hero plingetje verveelt me echt heel erg snel.

Dus, terug in de bak deze film. Of misschien ook maar in de kliko. De eerste tien, twintig jaar hoef ik 'm zeker niet te zien.

Mark Knopfler heet mij ALTIJD de keel uitgehangen met zijn 'virtuoos' gitaarspel, maar desondanks heeft deze film toch een plaats in mijn hart weten te veroveren. Dat is ondertussen lang geleden ja en misschien zou het ook tegenvallen na al die tijd, maar toch…

Heerlijk toch die Schotten die dollars ruiken " we gonna sell the hotel… and we gonna get rich… yoohoo…" geen cliché gevecht van de lokale gemeenschap tegen de gemene multinational.

"are you sure their are two L's in dollar?" " Yes, laike their are two G's in bugger of!" heerlijke film die niet per se komisch of dramatisch wel zijn maar daar eigenzinnig ergens tussendoor zwemt.

In m'n herinnering was het een erg goeie, leuke film - echt een warm, nostalgisch gevoel bij ook. Maar het viel me erg tegen dus. Misschien het verkeerde moment, misschien ook dat er in m'n manier van kijken wat veranderd is.

Aan de ene kant oogt dit als een standaard film, met een niet zo bijzonder verhaal, dat inhoudelijk best voorspelbaar is. Dat klinkt allemaal erg saai en niet origineel, maar wanneer je Local Hero gaat kijken, kom je erachter dat juist de uitwerking zorgt voor een aangename kijkervaring.

Het is vooral het sfeertje, in combinatie met de licht komische ondertoon, die het aangenaam maakt. De personages zijn leuk en hebben ook een bepaalde charme over zich heen hangen, wat zowel geldt voor de Schotten alsmede de Amerikanen.

Tenslotte is er nog de aangename soundtrack, waarmee Mark Knopfler op de juiste manier aansluit bij de toon van dit verhaal. Ik ben er niet door weggeblazen, maar denk wel dat Local Hero een groeiertje kan zijn, die bij een volgende kijkbeurt het waarschijnlijk nog beter zal doen.

3,5*

De muziek van Mark Knopfler is wereldberoemd. Dus had ik ook wel enige verwachtingen van deze film. Een film over een Amerikaan die naar Schotland afreist om een baai in een fantastisch natuurgebied te kopen van de lokale bevolking en die te gebruiken om er een raffinaderij te bouwen. Vanaf de eerste scene is wel duidelijk hoe de film uiteindelijk zal gaan aflopen, maar de regisseur heeft kennelijk de lange en vooral saaie omweg gekozen om naar dat einde toe te werken. Bovendien kreeg ik ook nog eens de indruk dat er iets van humor om te lachen in de film verwerkt zat. Maar waar?

Dit zijn films met liefde gemaakt in een heerlijk jaren 80 decor.

Wat een verademing, wat een passie!

in deze film werden de stereotyperingen die je tegenwoordig zo vaak tegenkomt niet zo overdreven neergezet .

De film kabbelt verder wat voort en er gebeurt niet zo bijster veel , soms is het bijna een beetje saai

maar hij heeft het hart op de goede plek .

In 1983 hoorde je op de radio vaak het instrumentale nummer Going Home (Theme of the Local Hero) van Mark Knopfler, de zanger/gitarist van Dire Straits. Ik was indertijd erg gecharmeerd van de saxofoonsolo in het nummer, en heb het daarom zelfs op single gekocht. Zoiets zou ik tegenwoordig niet zo snel meer doen, maar ondertussen was ik wel erg benieuwd geworden naar die film met zo'n toffe soundtrack. Een paar jaar geleden zag ik de film liggen in de uitverkoopbak, en besloot hem voor een paar euro aan te schaffen. Afgelopen weekend was het dan eindelijk tijd om de film eens te bekijken.

De film gaat over ene MacIntyre, een vertegenwoordiger van een grote oliemaatschappij. Hij krijgt de opdracht om een dorpje in Schotland volledig op te kopen, omdat de oliemaatschappij op die plaats een raffinaderij wil bouwen. Gaandeweg raakt hij echter gehecht aan de dorpelingen, en begint twijfels te krijgen over zijn opdracht.

Op MovieMeter staat de film te boek als een komedie, maar ik heb er niks grappigs aan kunnen ontdekken. Ik vind het zelfs een vrij matige film met een vaag verhaal, en de soundtrack viel me ook erg tegen. Veel gitaargepiel op het bekende thema, maar een saxofoonsolo is in de film nergens te bekennen. Pas op de aftiteling gaat de saxofoon enigszins los. Een redelijke tegenvaller dus, hoewel het best aardig was om Burt Lancaster te zien in een van zijn laatste filmrollen. 2,5*

Erg leuk eigenlijk, beetje absurd niet echt een komedie te noemen. Overigens is er een in 1992 ontdekte asteroïde vernoemd naar Happer. Geen komeet dus, wel maf !

De tegenstelling tussen het Amerikaanse winstbejag en de Schotse traditionele cultuur dreigt op een botsing uit te draaien, tenzij toenadering mogelijk blijkt. In Texas is MacIntyre een yuppie met een Porsche, maar in Schotland krijgt hij een band met de natuur en de plaatselijke bevolking. De kuststreek is adembenemend, al wordt ze soms bedoezeld door oefenende bommenwerpers. De mensen leven er alsof de tijd stil is blijven staan, spreken met dat rollende accent en spelen volksmuziek op een ceilidh of buurtfeestje.

Felix Happer (Burt Lancaster) heeft het oliebedrijf geërfd, maar is ironisch genoeg meer geïnteresseerd in astronomie dan in zakendoen. Tijdens de bestuursvergadering knapt hij een uiltje, en hij herkent z'n eigen werknemers niet. De strandkluizenaar Ben Knox zou, gezien z'n familienaam, een ver familielid kunnen zijn van de oprichter van het Texaanse miljoenenbedrijf. De twee Schotse vrouwen hebben een toepasselijke naam: de duikster Marina (zee) en de echtgenote Stella (ster).

Het conflict tussen economie en ecologie is een ernstig thema, maar er zijn ook puur komische elementen. Happer heeft een scheldtherapeut, wellicht bedoeld om als miljonair geen opgeklopt zelfbeeld te krijgen. Urquhart verandert van kleding omdat hij tegelijk kelner en boekhouder is. Mac en Watt eten hun eigen konijn op: casserole de lapin.

Het dorpje en de kerk bevinden zich in de Schotse Hooglanden in het noordwesten; het strand en de rode telefooncel in het noordoostelijke Pennan. Mark Knopfler speelt zenuwachtige gitaartrekjes bij de jachtige scènes in Texas; in Schotland schakelt hij over op een meditatieve stijl. Het leidt tot een sfeervol resultaat met bezinning, humor en schone landschappen.

Wat blijft dit toch een heerlijk droog komisch drama. Helaas blijft het bij fantasie en blijven de grote bedrijven de natuur vernietigen, terwijl juist dat ons meest waardevolle ‘bezit’ is.

Kreeg er wel enorm veel zin van weer op reis te gaan.

4* blijven fier overeind!