L'École de la Chair (1998)

Eigenlijk een hele rare film, maar omdat hij Frans is, is hij wel weer vertrouwd. uiteraard geen verhaal, slecht een paar oppervlakkige karakterschetsen. 1.

Dit vind ik een behoorlijke leuke zin

Inderdaad een erg genoegelijk zin. Maar wat een actrietsje deze Huppert... Ijskoud en bloedheet tegelijk. En dan die franse vormelijkheid. Bloedjemooi gedraaid en vlijmscherp gespeeld. Hadden we d'r hier maar twee van dat melodrama's per jaar...

Ik vond het absoluut een boven gemiddelde film.
De vrouw wilt een opwindend leven; de jongen heeft die.
Later zijn de rollen eigenlijk omgedraaid; de jongen is burgelijk,zelfs vader!
Alsof jacquot wil aangeven dat de mens altijd op zoek is naar stabiliteit.
3 en halve ster.

naar een verhaal van Yukio Mishima

Eén ding is zeker : alleen een actrice van het niveau van Isabelle Huppert kan dergelijke, gecompliceerde rol naar behoren volbregen.

De film blijft immers op meerdere punten op het vlakke en laat de besluiten en bedenkingen aan de kijker over. Wat zijn de ware gevoelens van Dominique en wat waren haar ware intenties toen ze aan de relatie begon en wat inspireerde haar voor haar besluiten en tenslotte wat voor iemand is die Quentin eigenlijk ?.

"L'Ecole de la Chair" is een vreemde film, toch wel badend in een zwoel sfeertje, die een ongewone relatie verhaalt, waarin de kijker gemakkelijk kan verdwalen in het kat- en muisspel dat tussen meerdere personages wordt opgevoerd.

Noem het interessant, noem het zonder veel ernst, het camerawerk is uitstekend, de dialogen eenvoudig en raak en er is vooral...Isabelle Huppert.

Het verhaal zelf was niet bijster interessant, viel te vaak in herhaling en als kijker werd je op afstand gehouden. In de film over tegenstellingen en hun aantrekkingskracht, over jaloezie, obsessie en passie, over macht en onmacht, werden psychologische spelletjes gespeeld tussen de gepassioneerde mannelijke biseksuele prostituéé en de vermogende, betalende vrouw. Er werd wel bijzonder goed geacteerd.