Amateur (1994)

Misschien is het fout om te vergelijken maar ik vond deze film heel erg tegenvallen na Trust en Simple Men. Nogal saai en de manier van filmen vond ik letterlijk een 'manier-

tje' worden.

Ik was overigens met een groep mensen naar deze film die nooit een andere film van Hartley hadden gezien en zij waren erg onder de indruk van Amateur dus ik besef wel dat mijn mening byzonder subjectief is.

Mooi plaatje btw!

Door Hal hartley zelf omschreven als een 'actie film met een lekke band'. En terecht. Hilarisch en weird genoeg. Hartley heeft in het verleden beter gemaakt maar (vooral later) ook minder.

Redelijke film waarin een schrijfster van erotische verhalen een man ontmoet die zijn geheugen kwijt is. Een vrij bizar plot met ook eigenzinnige personages (ook al oogt het allemaal vrij normaal). Origineel is het zeker wel te noemen. De humor is ontzettend droog en bijna niet te doorgronden. Typisch in de stijl van Hal Hartley.

Geen aangenaam weerzien. Ik vond ze vroeger wel leuk, die films van Hartley, een regisseur die wel enige faam genoot maar een beetje vergeten lijkt. Zijn films waren geen dijenkletsers natuurlijk, en ook niet erg spannend of visueel bijzonder, maar ze hadden een aangenaam kurkdroog sfeertje. Maar ik vond er nu eigenlijk weinig aan. Origineel misschien en alternatief maar ook flauw en eerlijk gezegd ook behoorlijk saai. Het verhaal van de non die erotische verhaaltjes schrijft en het plotje over een Nederlands misdaadsyndicaat komt nauwelijks van de grond en slechts een paar keer moest ik even glimlachen, maar dat was vooral uit herkenning.

Beetje bezorgd hoe een herziening van andere vroege Hartley's uit gaat pakken, maar zoals het er nu uitziet kijk ik liever een Kaurismäki als ik in de stemming ben voor een gortdroge film. Deze Amateur heeft zoals dat heet de tand des tijds maar matig doorstaan. Soundtrack wel leuk met bekende groepen uit de jaren 90 en geinig om een jonge Michael Imperioli en Parker Posey te spotten. Isabelle Huppert is niet veel veranderd trouwens, ze ziet er hier niet wezenlijk anders uit dan in recente films.

Een beetje vreemd, maar wel lekker.

Het heeft een beetje de humor van Van Warmerdam, alleen worden de dialogen te staccato uitgesproken en is het tempo wat te laag, waardoor het niet zo goed werkt als in een Van Warmerdam film. Daardoor lijken alle acteurs net personen met het Asperger syndroom. Dat had toch allemaal wat vlotter en inventiever gekund. De afstandelijkheid is in deze film zowel een kracht als een zwakte.

Het is anno 2022 een nostalgische 90s trip. Gedateerde telefoons en floppy discs en 90s coolheid en naïviteit. New York vormt hier een sfeervol decor.

Het kapsel en uiterlijk van Elina Löwensohn doen heel erg denken aan Uma Thurman als Mia Wallace in Pulp Fiction, nota bene uit hetzelfde jaar.

Isabelle Huppert speelde in de jaren 90 wat minder krachtige rollen, maar niettemin wel heel excentrieke en merkwaadige rollen. Dit is er ook weer zo een. Ze speelt hier net als wel vaker het 'verloren' type met een existentiële crisis. Dat ligt Huppert ook wel goed.

Dit is een film die een beetje de ervaring van het bezoeken van een merkwaardige expositie in een museum, een film die een beetje schuurt en net even anders is dan andere films. Ik heb me er zeker mee vermaakt.

Leuk om Bettie Serveert te horen in de soundtrack.