Manhattan Murder Mystery (1993)

Thriller verhaaltje werkt bij Allen goed als de schwung er is, volgens mij. En die is hier zeker. De wisselwerking tussen Allen en Keaton, het steeds grotesker worden van het mysterie, en Allen's rol hierin.

Rokkenjager: Grappig, vond het handheld werk hier soms juist enorm fijn, bijna documentair (iets wat je wel vaker bij Allen ziet, al helemaal in Deconstructing Harry).

Mwa, ik weet het niet. Ik ergerde mij daar iig echt kapot aan. Het kwam allemaal behoorlijk amateuristisch over. Alsof de cameraman paar keer over iets struikelde .

Ik kan mij overigens weinig films van Allen herinneren waarin handheld een (grote) rol speelt?

Deconstruction Harry meen ik het me toch in te herinneren, en in veel scenes in de appartementen zit handheld werk (en dat zijn er nogal wat in Allen's cinema). Valt niet altijd op, in Manhattan Murder Mystery is het hier en daar vrij expliciet en zie je de personages in kleine ruimtes ook echt vlak langs de cameraman heen lopen. Ik vind dat persoonlijk vaak juist fijn.

Voor mij één van de beste misdaad / thriller / komedie films die ik ooit heb gezien.

Een vergezochte 'whodunit' als basis die ook nog erg traag op gang komt. Het wordt nergens echt spannend. Maar wat heb ik ontzettend gelachen om de grappen van de neurotische Allen.

''I'm a world renowned claustrophobic.''

De humor maakt de score.

Haha, het moge duidelijk zijn dat ik hier een overdosis aan geweldige Woody Allen-films had, en daardoor een vleugje kritiek erin probeerde te verwerken. Maar na herziening, ik had zin in wat lichts na enkele zware Bergmans, verdient dit toch sowieso een halfje erbij. Het is niet zozeer het moordplot dat de film zo leuk maakt, maar vooral de relaties onderling kwamen ditkeer goed uit de verf: het op zoek gaan naar avontuur, het ouder worden, het saaie huwelijk, potentiele minnaars die op hun beurt weer hun neuroses hebben, I love it! Erg leuk dat Allen weer samenwerkt met zijn oude schrijfmaat Marshall Brickman, en ook ben ik erg blij dat Diane Keaton weer van partij is. Ze is niet (meer) zozeer een lust voor het oog, maar gewoon een fijne actrice en stukken beter dan Mia Farrow, die nog best wel eens een zwakke schakel is in (Allen's) films. Enkele puntjes waar er net iets te geforceerd een dialoog tot stand komt, of een vreselijk opgezette filmzin die verwijst naar films uit de ouwe doos, maar dan moeten we in het achterhoofd houden dat Woody zichzelf nooit zo serieus neemt. Wel moet ik zeggen dat ik bij bijna al zijn jaren '80 en '90 films me vreselijk stoor aan de costume design. Het is misschien maar een detail, maar die vreselijke mode voor vrouwen (die herenjasjes met die soepjurken eronder!) blijft voor mij een struikelblok, terwijl ik toch echt niet zo van de mode ben. Maar heerlijke Allenisms over Wagner en neuroses maken dit weer dik goed, en heb ik weer echt ouderwets kunnen genieten van een film!

3,5*

Weer een erg leuke film. De ouderwetse chemie en dialogen tussen Allen en Keaton, maar dit keer ook een vrij leuke verhaallijn. De teksten, de humor en de manier van acteren van Woody Allen zijn bovendien weer ongeevenaard.

De scene in de lift is geweldig. Het is spannend, maar tegelijkertijd ook érg grappig. 'Claustrophobia and a dead body, this is a neurotics jackpot'.

Dat het allemaal wat onwaarschijnlijk is, tja, dat stoort eigenlijk niet.

Ook de manier van filmen draagt bij, het is soms wellicht wat shaky en amateuristisch, maar bij een aantal scenes werkt het erg goed.

Het gaat misschien allemaal iets te lang door, de scene in de bioscoop met de spiegels had een climax moeten zijn neem ik aan, maar werkte voor mij niet zo. Ook is het soms íets te hysterisch, hoewel het bewonderingswaardig is hoe Allen en Keaton het naturelle door-elkaar- gepraat tot perfectie verheven hebben.

Een onverwacht leuke film, vlotjes, grappig en best spannend soms.

4*

Meer een simpel, recht toe recht aan, maar ook charmante, lichte, soms hilarische en zwarte komedie dan een spannend misdaadverhaal, noch een karakterdrama. Om het verhaal te kunnen volgen is niet al te veel oplettendheid vereist. Oorsponkelijk zou Mia Farrow de hoofrol spelen maar door haar scheiding van de regisseur, kreeg Diane Keaton de rol en ik denk dat de laatste deze ook met meer zwier en energie kon kon spelen.

Aardig licht verteerbaar werkje over bekende Allen-thema´s als uitgebluste relaties en jaloezie maar dan verpakt in een weinig geloofwaardig moordmysterie.

Acteurs nemen het nogal laconiek op en daardoor ontstaat er een gezellig ons kent ons sfeertje. Groots is het allemaal niet.

Dit blijft toch wel een erg leuke vermakelijke en onlangs het onderwerp luchtig Woody Allen filmpje.

Na Husbands and Wives had Woody duidelijk even de smaak te pakken en heeft deze film op precies de zelfde manier gefilmd.

Alan Alda was toch wel een groot pluspunt voor deze film, en voor Diane Keaton heb ik altijd al een zwak gehad

Een beetje Mysterie, comedy en de bekende Woody achtige relatie prikkelingen houden deze film makkelijk over eind.

Stem blijft staan op 4.

Een film dat in mijn top-10 aller tijden zal prijken. Een parel in de cinematografie. Maar... voor fijnproevers.

De combinatie van behoorlijk spannende momenten (zeker als Carol Lipton (Diane Keaton) bij haar buurman in huis gaat rondsnuffelen op zoek naar bewijs voor een moord), slapstick (in de lift alwaar Larry Lipton (Woody Allen) een claustrofobische aanval krijgt, maar ook, dezelfde Larry later in het verhaal door de zenuwen aan geluidsbanden begint te trekken en te scheuren als ze de vermeende moordernaar er proberen in te luizen,... zijn zonder meer hilarisch!), het doodgewone en alledaagse (als koffiezetten, haren kammen, de vuilnis op straat, e.d.) die een absurd verhaal zo aannemelijk maken, maar ook Woody's - denk ik toch - aangeboren, maar wellicht aangezette motoriek als schlemiel werkt erg aanstekelijk. Ook de grappen tussendoor die je door de snelheid gewoon ontgaat.

Het zou allemaal ongeloofwaardig zijn als Larry niet ongelooflijk zijn best zou doen (iets wat de kijker ook zou doen, door te zeggen; waarom doe je dat nou!, je blijft hier!) om zijn vrouw Carol niet proberen te weerhouden van dit moordonderzoek af te zien. Het meest overtuigende vind ik nog de wijze van converseren tussen mensen onderling. Als dat in groepsverband is en men is enthousiast dan klets iedereen dwars door elkaar heen. Daar heeft Woody Allen in zijn films patent op. Dat maakt 't reeel en aannemelijker.

Om je niet te hoeven vereenzelvigen met, nota bene, Larry, die als enige nog níet zijn verstand lijkt te hebben verloren (in de zucht naar avontuur door een stel in een midlife crises), is het camerawerk een uitkomst en cruciaal; je hoeft je als kijker niet te vereenzelvigen met Larry, maar je bent (door de positie en zoeken van de camera) een toevallige getuige, hoe dan ook, die alle ontwikkelingen in verwarring, niet wetend wat er telkens volgt, gade slaat.

De dubbele laag in de films van Woody Allen over huwelijk en trouw en crises en tekortkomingen, mogen niet ontbreken.

Uiteraard zijn de goede acteurs noodzakelijk om hier geen platte komedie van te maken, en dat was bij Diane Keaton en Alan Alda in goede handen; zij voerden de kijker mee in de ondoorgrondelijke wegen van hormonale oprispingen.

Voor mensen die niet van een anti-held, gelaagdheid en gepraat houden, maar van eenduidige super hero's die ongelooflijk dingen kunnen; niet kijken!

Wat een geweldige recensie Geno, krijg gewoon zin om hem te kijken!

Uitstekende film waarin een echtpaar hun buurman ervan verdenken zijn vrouw te hebben omgebracht. Meer plot gedreven, en wellicht daarom iets minder scherpe dialogen. Maar grappig is het wel. De cameravoering verhoogt het chaotische gevoel van de film. Woody Allen is uiteraard weer goed op dreef als de eeuwige neuroot.

Woody Allen heeft het weer voor elkaar gekregen. Een typische Woody Allen film met het gezeur over relaties. En wederom toch weer gegoten in een origineel verhaal. Vol verrassingen en mooi opgebouwd. En bovendien nog erg grappig ook. Erg knap gedaan. Alweer!

Die Woody Allen is toch ook hier weer een eersteklas droogkloot. Erg grappig. 'Manhattan Murder Mystery' vermaakt van begin tot einde. Waar het verhaaltechnisch steeds interessanter begint te worden, blijft Allen strooien met heerlijke opmerkingen. De scene in de lift is toch wel één van de hoogtepunten. Soms draven de karakters en ook het plot nét even wat teveel door, maar ik vond dit een leuke Allen weer. Voldoende.

Ook in deze film speelt Woody Allen weer zichzelf, het neurotische druk pratende mannetje. Wat dat betreft is deze cineast wel een heel beperkt acteur. Het moordmysterie uit de titel is slechts de kapstok om Allens favorite thema aan op te hangen: Het neurotische druk pratende mannetje en zijn relatieproblemen.

Ik had nog nooit eerder een film van Woody Allen gezien (shame on me, ja), en deze viel niet tegen. Het stelt op zich niet zo heel veel voor, maar het is goed opgebouwd en vlot. Goede combinatie tussen humor en spanning.

Keaton en Huston stelen de show. Allen zelf is in veel gevallen meer de aangever. De meeste verwijzingen naar andere films zal ik wel gemist hebben helaas.

Blijft toch wel een erg leuke en gezellige film dit,die in al zijn jaren na zijn release weinig tot niets aan kracht heeft ingeboet.Manhattan murder mystery is erg goed geschreven en grappige teksten zijn Woody Allen wel toevertrouwd.Daarnaast is zijn regie erg levendig en ook het waarschijnlijk zo bedoelde krakkemikkige camera werk geeft de film wat extra charme.

De acteerprestaties zijn ook dik in orde dus die vier sterren (ooit gegeven na een zeer aangename en verrassende sneak preview) blijven gewoon staan.

Woody Allen.

Ik had vooraf eigenlijk niet gedacht dat het een serieus moordmysterie zou zijn, anderzijds maakt het ook niet zo héél veel uit. Dit is een oertypische Allen film, waarbij het verhaal eigenlijk maar een excuus is om hem in verschillende situaties te plaatsen, zodat hij gewoon weer z'n ding kan doen.

De vraag is dan ook simpel: kan je Allen uitstaan of niet. Want hij ratelt weer als vanouds, de film zit boordevol klassieke cultuurreferenties en er hangt een zekere luchtigheid die ervoor zorgt dat het allemaal niet te zwaar of serieus wordt. Maar de nervositeit maakt het toch een best intense film, iets waar je je serieus aan kan storen wanneer je het niet zou trekken.

Ik vind Allen "wel leuk", zo ook deze film. Het vermaak en kijkt makkelijk weg, maar echt geniaal vind ik het nergens. Daarvoor is Allen mij net iets te klassiek en gewoontjes, maar z'n nerveuze gedoe is best aanstekelijk en het zorgt er voor dat z'n films toch makkelijk wegkijken. Zo af en toe is dat best aangenaam, maar ik denk niet dat ik er twee na elkaar zou kunnen kijken.

3.0*

Dit is nu de tweede keer dat ik probeer om een Woody Allan film uit te kijken en de tweede keer dat ik na tien minuten moest opgeven wegens veel te chaotisch, veel te slecht, gewoon niet te volgen gewauwel. Hoogst onaangenaam zijn z'n films, snap niet hoe die vent fans kan hebben. Extreem slechte camera en montage.

Mea culpa. Ik heb me schromelijk vergist. Alle moed verzameld en opnieuw bekeken, deze keer het eerste chaotische kwartier uitgezeten en dan ontvouwt zich wel een erg vermakelijke film. De chaotische montage en het geraaskal van de personages heeft eigenlijk een geloofwaardig, spontaan en realistisch effect. De script writing is anders dan alles wat ik tot dusver heb gezien. Je moet zeer goed volgen en ondertitels zijn absoluut noodzakelijk vanwege het zware NY dialect van de personages en het drukke door elkaar gepraat. Binnenkort nog eens een Woody Allan film opzetten, wie weet word ik nog een fan. Het kan verkeren, zei Bredero.

Vind hem erg wisselend, vooral als hij zich buiten zijn habitat begeeft, maar dit is weer een ouderwetse topper. Intelligente komedie, geestig en sterk geacteerd door iedereen.

Het nerveuze geraaskal heel irritant en jammer. Idee van de film wel leuk.

Een genrefilm, een pastiche op de traditionele misdaadfilm, of…een klassieke Woody Allen: over relaties, over menselijk onvermogen om tot elkaar te komen, over het inherent te kort schieten van ieder individu, over grote en kleine neuroses? Juist, vooral dat laatste.

Deze keer tegen de achtergrond van een van de pot gerukt suspenseverhaal waarin de verschillen tussen man en vrouw weer eens gethematiseerd worden, met New York als zowel pittoresk als macaber decor. En nu duikt zelfs de cinematografische geschiedenis in het landschap op – Allen in een spiegelpaleis, zijn eigen schijnbare nonchalance in contrast met notoire grootheden van het witte doek.

Jazeker, ‘Manhattan Murder Mystery’ is lachen, genieten, ontspannen. Good old cinema, yes sir!

3,5*