Lorenzo's Oil (1992)

Qua vals sentiment valt het nog wel mee.

Als je bijvoorbeeld niet houdt van een film waarin het dramatische adagio for strings steeds wordt herhaald bij dramatische scenes, zou ik je deze film afraden. Aardig verhaal en goed acteerwerk, alleen dat irritante accent van Nick Nolte was een groot minpunt.

3 sterren

Hmm, dat bekroop mij nu wel toen ik deze film keek...

Pathetisch gedoe, quasi-ernstig gedoe...

Hoe ver de ouders van die zieke jongen gaan om hun zoon te redden; als hij al te redden valt! Mijn man vind het een echte "vrouwen-film"..maar dan wel een goeie!

In het begin dacht ik wat doen die ouders hun kind aan. Geef hem een spuitje en het is over. Maar op het end vond ik het toch zeer goed dat ze de "normale regels" hebben overtreden om hun zoon te redden.

Prima film die het waargebeurd RTL-4 niveau ontstijgt. Flinke minpunt is het ongeloofwaardige accent van Nick Nolte. Het haalt de aandacht weg van de film. 3.5 sterren.

Goede film, "Lorenzo" heeft knap geacteerd

Al snel in dit soort films neigt men gemakkelijk sentiment te noemen.Begrijpelijk want er wordt nadrukkelijk gezocht naar de zakdoek en de emotie van de kijker.

Toch is Lorenzos oil een mooi verhaal.

De wanhoop, het verdriet en doorzettingsvermogen.

Er zit nogal een wat vergezochte climax in maar verder is het een prima en goed onderhoudend drama.

4*

heel mooie film en laat je niet onberoerd en wetende dat de ziekte echt bestaat.

goed geacteerd.

4 sterren

Tja tranentrekkers met zielige kindertjes daar lusten de Amerikanen wel pap van en dus worden er massa's van die films gemaakt door vooral TV-zenders.

Ik ben er totaal niet dol op, op dat valse sentiment, ouders die boven zichzelf uitstijgen, hoop, teleurstelling, verdriet.....bleeeeh.

Nou moet ik eerlijk zeggen dat deze film nog wel meevalt dankzij Susan Sarandon en een niet al te overdreven sentimenteel script, hoewel de film enkele tenenkrommende sentimentele scenes bevat.

Dit is meer een film voor zwangere vrouwen die vol met emotionele hormonen zitten, die al gaan huilen als ze een kindje op het gras onderuit zien gaan.

Cijfer: 2

Dikke drama deze film, maar wel goed gespeeld en het verhaal is boeiend als medische dingen je ook maar iets interesseren!

Toch is dit niet mijn ding helaas..

3*

Ik vroeg mij af of mensen die deze film gezien hebben ook wisten dat het niet zomaar gebaseerd is op een verhaal dat echt gebeurd is, maar zelfs nauwkeurig gebaseerd is op alle feiten. Odone, een loodgieter, heeft een medische doorbraak in gang gezet en duizenden kinderlevens gered. Misschien zijn jullie niet zo oud als ik, maar de kranten stonden er een tijd geleden bol van. Kijk niet altijd oppervlakkig naar de dingen die dan weer opvallen. Wanneer je Nick Nolte nooit anders hebt horen praten vind je het ook niet irritant, vind je de taal irritant, vermijd 1/350 deel van de wereldbevolking die deze taal wel spreekt. Deze gebeurtenis was zo aangrijpend en extravagant, dat men er een film over maakte. Kijk dan naar de gebeurtenis zelf, het verhaal, niet naar feitjes over acteurs/ actrices. Als dat het doel van de film absoluut niet is, hoe kan dat dan invloed hebben over je mening?

*10

Ben het met Siria eens; dit is geen traditionele tranentrekker. Ja, er zijn veel films die gaan over ziektes die direct gericht lijken te zijn op het trekken van emoties (liefst gepaard met tranen) maar dan is dat vreselijke The Seventh Mile (of zoiets: dat vreselijke, vreselijke gevangenisdrama met Tom Hanks) dus ook een vrouwenfilm, want daar wordt ook flink om gesnotterd.

Nee, dan liever Lorenzo's Oil, die gaat over een strijd met de in protocols en beperkingen gevangen medische wereld die geen haast heeft met onderzoek, als het maar secuur is. De Odones hadden geen tijd voor secuurheid - ze hadden alleen tijd voor een doorbraak, en wel snel. Die doorbraak komt er, en de zoon blijft leven (is nu een jaar of 28), wat op zich al wel een filmje waard is als je bedenkt dat hem op z'n hoogst nog zo'n 2 jaar gegeven was, maar het resultaat doet mr Odone op gegeven moment opmerken tegen mevrouw Odone of ze zich realiseert dat hun onderzoekswerk misschien voornamelijk zin heeft gehad voor ALD-lijders in de toekomst. Een bittere, maar in zekere zin ook troostrijke observatie, en terecht dat hem op een zeker moment een ere-PhD is toegekend.

Om zo tegen de stroom in te roeien, congressen te organiseren om kennis te bundelen, ongehoorzaam te zijn: het is blijkbaar nodig om werkelijk iets te bereiken. Je hoort wel vaker dat (ouders van) mensen met een ziekte/aandoening zelf vaak een breder beeld hebben van een ziekte dan een dokter/wetenschapper die op zijn/haar eigen onderzoeksterrein werkzaam is. Dat je daar bij sommige ziektes alleen tot een resultaat kan komen door wat deze mensen doen, zou eigenlijk niet zo moeten zijn. De Odones spreken op een zeker moment van 'andere belangen' in de medische wereld. Dat klinkt mij te veel in de oren als dat er bewust voor gekozen zou zijn niet samen te werken op verschillende terreinen. Ik mag het volledig mis hebben, maar ik krijg meer de indruk van de wetenschap dat men simpelweg vaak erg gericht is op het eigen terrein. Daardoor heeft men niet altijd oog voor de mensen die er een levensbelang bij hebben, en natuurlijk helpt het niet dat ALD een ziekte is die weinig mensen hebben en dat de lijders amper voor zichzelf op kunnen komen en dus van actieve ouders afhankelijk zijn.

Mooi moment in de film vond ik dat een oude man in een biochemisch lab aan het zoeken is naar een juiste samenstelling van lijnzaadolie, en twee managers van dat bedrijf hem daarmee niet durven stoppen want "vertel jíj het dan tegen mevrouw Odone?" Hèt bewijs dat obsessie en woede soms zeer functioneel, ja zelfs levensreddend, kunnen zijn.

Overigens, Siria, dat mr Odone een loodgieter zou zijn, klopt denk ik niet. Dat was slechts een grapje in de film. Hij werkte op een kantoor, en als ik op de website myelin.org kijk, lijkt het erop dat hij jaren bij de Wereldbank of zo'n soort organisatie gewerkt heeft.

Verder puik camerawerk, acteren en script. Net5 zond denk ik niet helemaal alles uit, want op het internet wordt gesproken van portretjes van mensen die dankzij Lorenzo's Oil nog leven. Jammer dat tegenwoordig de eind-credits zo vaak worden afgekapt door televisiemaatschappijen. Ook dát zal wel komen door andere belangen...

Ik weet dat dit een waargebeurd verhaal is, dat zijn al die oversentimentele geromantiseerde tranentrekkers, en die zijn aan mij niet besteed.

Als jij er wel van kunt genieten, so be it, ik vond dit een matige film en hou gewoon niet van vals sentiment.

Laat ze maar eens wat meer films maken over de honger en de oorlogen Afrika, dat is pas erg.

Ik vind het gewoon niet interessant om een zielig verhaalje van een individu in het rijke westen te zien, zo kun je miljarden betere verhalen verzinnen omdat nog steeds het overgrote deel van de wereldbevolking zeer arm is en in embarmelijke omstandigheden moeten leven 365 dagen per jaar hun hele leven lang, daar maak ik mij liever druk over.

Bovendien snap ik het niet waarom mensen een film gaan verdedigen die een ander gewoonweg niet kon boeien.

Dat ik de film matig vind hoef je dus niet als een aanval te beschouwen.

Het is maar een mening, mijn subjectieve mening.

...Huh?

De film die jij op nummer één hebt staan in je top tien is eveneens gebaseerd op een waargebeurd verhaal (min wat alteraties om het dramatischer te maken, net als overigens gebeurd is bij Lorenzo's Oil). En, om er dan nog een 'subjectieve mening' (zie ook: witte sneeuw) in te gooien, houd jij dus wel degelijk van oversentimentele geromantiseerde tranentrekkers.

Dat veranderd niets aan het feit dat ik deze film een matige tranentrekken vind met een oninteressant onderwerp.

A Beautiful Mind vond/vind ik erg interessant vanwege het onderwerp, het prachtige script, de prachtige regie en een briljante Russel Crowe.

Het is een emotionele film ja maar geen sentimentele tranentrekker.

Er zijn genoeg emotionele dramafilms die ik prachtig vind, maar oversentimentele dramafilms, met naar mijn mening saaie onderwerpen, spreken mij gewoonweg niet aan.

Nightbreed:

Bovendien snap ik het niet waarom mensen een film gaan verdedigen die een ander gewoonweg niet kon boeien.

Dat ik de film matig vind hoef je dus niet als een aanval te beschouwen.

Het is maar een mening, mijn subjectieve mening.

Blijkbaar is mijn mening in strijd met jouw mening, je bent de eerste hier die de term aanvallen gebruikt, Nightbreed.

wetenschappelijk zeer interessante en goed onderbouwd film !!

redelijke film, kon alleen het verhaal niet zo goed volgen!

Lang geleden voor het laatst gezien maar ik kan mij een intrigerend, aangrijpend verhaal herinneren en goed acteerwerk.

Ga hem binnenkort nog maar eens kijken.

Vanavond maar gekeken na aanschaf van de week.

En een verrassing was de film zeker moet ik zeggen! Eerst lopen klooien met gevoel verstand en geweten waarbij ik pissed werd op de ouders. Daarna mengeling van empathie, onbegrip en verwijt waardoor ik in het duister tastte aangaande de soort afloop van de film. Met ontroerende films is deze vaak redelijk voorspelbaar. Niet dat het erg is, omdat het dan vooral om de beleving van emotie gaat (zo zie ik het thans). Maar vond het erg leuk dat ik gedurende de hele film in spanning werd gehouden.

Het is hier reeds gezegd, maar ik vond inderdaad ook het Italiaans accent van Nick een beetje quasi-overthetop. Ik stoorde me er niet aan maar prettiger was geweest als Nick een volbloed Amerikaan had neergezet denk ik...........een Italiaan wonend zo lang in de U.S. dat de uitspraak nagenoeg accentloos is.......het zou geen afbreuk doen aan de film.

Gepaste emotie, goede cast en uitblijven van overbodige trucjes ter decoratie die niets doen dan afleiden maakte het een glashard realistisch doch menselijke prent. 3,5*

Een verhaal waar ge toch niet naast stapt.

Vond de initiatieven van beide ouders, onkundig in de medische kennis, toch wel straf en ongeloofwaardig, maar achteraf lees ik dat de feiten werkelijk hebben plaats gevonden. Ja, dan pas ik, en dan vind ik de film in zijn emotie verantwoord en zeker niet tranerig (Ge moet het maar meemaken !).

Filmisch heb ik voor deze prent ook geen negatieve bemerkingen. Het verhaal wordt verstaanbaar en constructief uitgewerkt met een perfecte timing en goede scènes en de acteurs zijn best goed. Het Italo-Amerikaans van Nick Nolte is totaal onbelangrijk in de beoordeling van de film.

Opmerkelijke, aangrijpende en overtuigende film die je niet onberoerd laat. 129 Minuten speelduur is wat teveel van het goede. Zowel Sarandon als Nolte spelen op de toppen van hun kunnen. Ik heb begrepen dat de "echte" Lorenzo in 2008, 30 jaar oud, is overleden.

Goed in elkaar gezet drama met een goed verhaal en prima geacteerd.

Nolte met een Italiaans accent en zijn vrouw willen hun zoon redden. Op enig moment dacht ik echt; waar doe je het voor. De film laat je dus wel nadenken verder een woensdag avond waargebeurd drama film. Had wat meer tempo in gekund.

Een verdrietige film met veel sfeer en sterk, realistisch spel. Mooi om de ouders zo hard te zien strijden voor hun zoon. Het raakte me. Heftig en ontroerend. De film duurt wel erg lang. Na verloop van tijd verslapte mijn aandacht een beetje. Daarom een 7. 3,5*

Film met een fantastische aftiteling! En dan bedoel ik de filmpjes van de mensen die gered zijn door de olie.

En vrijdagavond drama avond bracht deze Lorenzo's Oil wat een uitermate bekende titel is, een Oscar nominatie had in de vorm van Sarandon en waarin Adagio For Strings van Barber nogal nadrukkelijk aanwezig is. Op zich geen verkeerde punten, toch popelde ik om de één of andere reden niet bepaald om deze film in te starten. Maar gisteravond kwam het er dan toch voor, gewapend met de wetenschap over het zogenaamde valse sentiment, of dat de film tenenkrommend oversentimenteel zou zijn. Raar vooroordeel trouwens ook dat Amerikanen houden van tranentrekkertjes met kindertjes. Net alsof dat alleen iets in Amerika doet...

De film wind er nochtans geen doekjes om, het is niet pluis rond kleine Lorenzo en zo begint de zoektocht naar een zeldzame stofwisselingsziekte. En dat gaat meteen al met een bepaalde dramatische zwaarte gepaard, iets dat mij niet stoort, hoewel Augusto hysterisch huilend bij de trap neerglijdend en dat in herhaling en slowmotion is wel veel te veel van het goede. Van de andere kant, met de verwachte symptomen en het geschetste einde in gedachten, blind, doof en apathisch, eigenlijk hoe mijn moeder haar laatste twee jaren doorbracht op het hoogtepunt van haar Alzheimer, liegt er natuurlijk niet om. De film mag in die zin zwaar zijn, en emotioneel, want er staat heel wat te gebeuren.

Het accent van Nolte lees ik als veel voorkomend kritiekpunt, weet je wat ik doe in zo'n geval? Ik zoek de echte Augusto Adone even na op YouTube, en guess what...? De man heeft een dergelijk accent. En zover ik verder op korte termijn weet heeft men geprobeerd zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven en de cast met Sarandon en de kleine Zack O'Malley Greenburg mag zeker genoemd worden. Want tussen de verwoedde pogingen door van Augusto en Michaela om helderheid rond deze ziekte te verschaffen, de medische wereld te bewegen en tot een therapie te komen zijn de beelden van de aftakeling toch behoorlijk aangrijpend te noemen. Net als het deplorabele beeld van het Muscatine jongetje, ontstellend is op een gegeven moment de kleine Lorenzo op moeders schoot in het ziekenhuis, de jongen kijkt wel bezeten. Ongemakkelijk, verontrustend, misselijkmakend....poeh...ik heb zelf geen kinderen en ook absoluut niet de behoefte toe maar jeetje...

Niet minder interessant is de strijd ansich, waar houdt het op? Wat zijn de morele dilemma's? Wat probeer je op een gegeven moment nog te redden? Het lek is misschien te dichten maar hoeveel water staat er al in de kelder? Zoals de Muscatine's op een gegeven goed verwoorden wat voor lijden hou je in stand en doe je dat voor het kind of voor jezelf? Het is de meest moeilijke vraag die er waarschijnlijk is want wanneer geef je op? Dan is er het schuldgevoel van de moeder, drager van het dna en niet helemaal toerekeningsvatbaar. Volgende vraag is of je iets dergelijks neutraal kan beoordelen. Afijn, duidelijk is dat het lijdend duurt en duurt, en dat de familie Odone toch wel one of a kind is met een onverzettelijkheid van heb ik jouw daar. Andermaal, wat een prestatie van dat ventje die na deze film de filmindustrie liet voor wat het was. Benieuwd toch hoe zo'n jongen dit ervaren heeft en wat het hem deed. Zware klassieke muziek, koren en Adadigo for Strings van Barber maken het drama compleet.

Ik verwachtte eerlijk gezegd een lange film, iets meer dan twee uren, waar ik niet altijd de aandacht bij zou kunnen houden, maar dat bleek toch anders. Want Lorenzo's Oil bleek toch de aandacht meer dan goed vast te kunnen houden en kan niet anders omschreven worden dan wichelroede lopen met je kind. En of alles nu precies klopt of niet het idee het gevoel komt meer dan prima over. Om als laatste over het middel erucic zuur te beginnen, de aftiteling meld dat er al veel gevallen met succes behandeld zijn, toch meld Wiki dat dit middel buiten Lorenzo geen effect gehad heeft op anderen. Patients with a related condition, adrenomyeloneuropathy, showed no clinical improvement after being treated with Lorenzo's oil. Go figure... buiten dat uitermate boeiend en indringende film en wat mij betreft een beetje ondergewaardeerd met een magere 3.