The Company of Wolves (1984)

"Little girls, this seems to say / Never stop upon your way / Never trust a stranger friend / No-one knows how it will end / As you're pretty, so be wise / Wolves may lurk in every guise / Now as then, 'tis simple truth / Sweetest tongue has sharpest tooth."

Sterke weerwolf-film met een prettige sfeer.

Goed acteerwerk. Een aantal getalenteerde britse acteurs spelen mee, waaronder Angela Lansbury, David Warner en Sarah Patterson.

Erg leuke visie op het Roodkapje verhaal, dan gemengd met de Britse weerwolf-legendes. Het verhaal is ook lekker dubbelzinnig en symbolisch, vooral het einde. Eerlijk gezegd vond ik het einde een beetje tegenvallen. Een of andere gast in glitterjas (blijkt een weerwolf) vermoord je grootmoeder (iemand die altijd aardig tegen je was) en dan simpatiseer je met hem? Niet eens boos of verdrietig... Beetje raar. Ook vond ik die Rolls Royce en die figuren uit de Pruikentijd allemaal een beetje een misser, middeleeuwen heeft toch echt mijn voorkeur. Verder erg aardig met een mooi sfeertje.

De film is wel goed opgenomen, aardige cinematografie. Ook goede muziek van George Fenton, geeft de film een mysterieus sfeertje mee. Ook de synthesizers die er af en toe in zitten zijn mooi gedaan.

De wolf-transformatie zag er erg gaaf uit. De animatronics waren goed gedaan. Niet bijzonder gedateerd. Andere effecten mogen er ook wezen.

Ook een mooie poster. Hoe dan ook blij dat ik deze film heb gezien. Hij heeft me prima vermaakt en was zeker geen verspilling van mijn tijd. De moraal van het verhaal mag dan niet erg goed zijn en de film is een beetje dubbelzinnig maar al met al toch een erg sfeervolle fantasy. (Bedankt voor de tip alexspyforever )

baspls graag gedaan. Ja, de film heeft zo zijn minder goede momenten. De Rolls royce van de duivel vond ik persoonlijk ook een beetje te veel met de haren getrokken en niet in het fantasy plaatje passen. Roodkapje is echter 17de of 18-eeuws dus pruikentijd was wel passend bij het rijke volk. De Middeleeuwen zijn hier niet echt van doen.

Ja, ik vond dat einde ook wel bizar die eerste keer. Ik dacht hé ze vind het niet erg dat die weerwolf haar oma heeft vermoord, dat is toch wel heel raar. Nu blijkt dit ook bij de symboliek te horen van een meisje dat in de puberteit komt. Je weet wel zich afzetten tegen het (groot)ouderlijk gezag en niet steeds hun raad opvolgen, rebels zijn. Ook het moment dat ze daar die eitjes vind met die beeldjes in, ook weer heel symbolisch voor ongesteldheid. Ik heb het ook allemaal eens gelezen en op die manier houdt het toch wel allemaal steek.

Maar vanaf het begin dacht ik wel dat het duidelijk was dat hethele gebeuren een droom was van Rosaleen. Ik vond vooral de poppen in haar slaapkamer heel passend en dat ga je ook nog meer vinden als je eens de film "Dolls" hebt gezien
Denk niet dat er echt een grote moraal in zit. Ik denk dat je niet verder moet zoeken dan een meisje dat uit haar kinderschoenen stapt maar merkt dat ze nog veel te leren heeft over de wereld van de volwassenen. Dat is mijn interpretatie natuurlijk.
Ook Labyrinth werkt enigszins met deze thematiek als is Sarah nog wel ietsje ouder dan Rosaleen.

De symboliek deed mij ook erg aan Labyrinth denken. Je hebt wel gelijk denk ik, als je in gedachte neemt wat erachter zit is het lang zo slecht nog niet. Maar toen ik het zag vond ik het een beetje apart. Zeker geen slechte film en misschien na herziening een hogere beoordeling.

Tijdloos en bij vlagen weergaloos. De verklede wolf die in het huisje op Roodkapje wacht, de focus op zijn ogen en de prachtige muziek. Lekker donker sfeertje ook, onheilspellend, verborgen sexuele betekenissen. Beslist ondergewaardeerde film die nu nog steeds leuk is.

Dit leek me van tevoren een film die me wel zou liggen, maar het viel tegen. Mooi gefilmd en een sprookjesachtige sfeer, en ook de special effects zijn goed gedaan, op heerlijke jaren '80 wijze. Maar de film kruipt werkelijk vooruit, wat je niet zou verwachten bij een film met zoveel weerwolven e.d. - toch was het voor mij een erg lange zit voor een redelijk korte film. De meerdere verhalen-binnen-het-verhaal die verteld worden voegden ook vrij weinig toe, behalve dan om de thematiek nog wat minder subtiel te brengen. Mijn gedachten gingen meteen (qua sfeer en thematiek als ontluikende seksualiteit) naar Valerie a Tyden Divu, wat mij veel meer kon interesseren. Geen slechte film met ook zeker zijn sterke momenten (het einde bijvoorbeeld), maar The Company of Wolves is helaas niet echt aan mij besteed.

Ik had er eerlijk gezegd niet veel van verwacht omdat ik niet echt een liefhebber ben van fantasy, maar deze film heeft mij toch behoorlijk verrast. De fantasy heeft duidelijk de overhand maar de horror is blij vlagen vrij sterk. Zo vond ik de scene waarin een man de huid van zijn gezicht trekt en daarna transformeert in een wolf een mooi gemaakte scene. Ook de sfeer is sterk in deze film.

Tja wat kan ik zeggen deze film blijft een lust voor het oog ook al zie ik deze nu al misschien voor de 7de of 8ste keer. Neen, het is niet een film met een complex verhaal en daar gaat het hier ook niet om. Net als het sprookje van Roodkapje zit het vol met symboliek, levenslessen en duidelijk de evolutie van een jong meisje dat langzaam afscheid neemt van haar kindertijd en evolueert naar een jonge vrouw. Het blijft jammer dat Sarah Patterson na deze film nauwelijks nog in andere films heeft meegedaan, al lijkt deze beslissing helemaal in lijn met de beslissing van haar karakter Rosaleen op het einde. Knappe sfeervolle en sprookjesachtige setting, sterke waar ik maar geen genoeg van kan krijgen, transformatiescènes en dan de heerlijke verhaaltjes van grootmoeder Angela Lansbury met ook weer wijze lessen. Maar zoals dat zo vaak gaat met opgroeiende kinderen willen ze die raad niet altijd opvolgen...
Het blijft voor mij wellicht een film die voor altijd in mijn top 10 zal staan!

"Those are the voices of my brothers, darling; I love the company of wolves."

De film is een prachtig uitstapje in het rijk der verbeelding. Naar een kort verhaal uit het boek "The Bloody Chamber and Other Stories" van Angela Carter met dezelfde naam. Duidelijk geïnspireerd op Charles Perrault (1628-1703) Deze schrijfster heeft ook meegeschreven aan het script van de film. Aan de hand van meerdere andere verhalen wordt er een verhaal verteld over een meisje op weg naar haar (seksuele) volwassenheid. Maar er is meer want de vormgeving is overweldigend. Alles ziet er werkelijk waar prachtig uit! En op sommige momenten had het ook wel wat weg van Alice in Wonderland. En in zijn totaliteit opgenomen in een studio. Roodkapje zonder wolf kan natuurlijk niet en deze (weer)wolf zorgt dan ook voor het horror-element. En hoort zeker tot één van de meest indrukwekkende metamorfoses van man naar wolf! Deze weerwolf staat tevens voor de seksuele ondertoon in het verhaal. Sarah Patterson is perfect als Rosaleen en het is bijna ongelooflijk dat ze hier haar debuut maakt als het jonge meisje dat in het sprookjesbos met haar angsten en verlangens bekend raakt. Oma wordt gespeeld door de nog altijd onovertroffen Angela Lansbury. De gore is verder beperkt maar deze Britse/Ierse film is verder een unieke film binnen zowel het horror-genre als ook binnen de rest van de film. Een waar pareltje van een film!

Rosaleen als hoofdpersoon in een Roodkapje en de boze wolf, verweven met een aantal andere sprookjes.
Het hele verhaal moet het vooral hebben van een ijzersterke sfeerschepping, een zeer mooie setting en veel oogstrelende gebeurtenissen. Het verhaal loopt vlot en Sarah Patterson speelt super goed. Elke zichzelf respecterende weerwolf film heeft nood aan een mooie transformatie-scène en die is hier zeker wel aanwezig. De verhaalopbouw is misschien niet voor iedereen even snel duidelijk, vooral naar het einde toe.
Mooie kijkbeleving, voor de gorehounds uiteraard veel te tam

3*

Niet bepaald denderend.

Op zich geen verkeerd idee om een sprookje wat bij te werken en zo wat nieuwe symboliek toe te voegen. Verder was de setting soms wel charmant, klassiek sprookjesachtig. Maar de uitwerking is redelijk belabberd en de film mist vooral sfeer.

De sets zien er regelmatig ook echt uit als sets. Waar ze dan hier en daar een wild beest in hebben gegooid. De spinnen zijn een wat vreemde toevoeging (vooral dan die ene fake waar Rosaleen mee zit te spelen voor het raam), de slangen voelden al helemaal niet op hun plaats.

Qua effecten is het allemaal erg goedkoop. De transformaties van de weerwolven zijn bedroevend, sowieso weet de film qua horror eigenlijk weinig tot niks klaar te spelen. Het lijkt dan ook meer een wat duistere fantasy gericht op iets jongere kijkers die ook wel een iets stevigere scene aankunnen. Maar ook dat zijn maar één of twee momenten in de film.

Visueel oogt het wat karig, al is het dan vooral de soundtrack die echt de sfeer verpest. Erg luid, overdreven aanwezig en weinig sfeervol. Acteerwerk is ook niet veel soeps, maar dit is nu niet meteen een film die het van goed acteerwerk moet hebben. De enige die echt irritant is, is Shane Johnstone.

Voor een half uurtje wel aardig, al is het dan maar om te zien waar ze naartoegaan met het hele sprookjesgebeuren. Dat blijkt al snel niet zo interessant en daarmee valt de hele film in elkaar, want verder stelt het bitterweinig voor.

1.5*

Joh

Dit verrassend en fantasierijk horrorsprookje is de tweede langspeelfilm van Neil Jordan. Het betreft een Gotische fabel vol Freudiaanse symbolen en weerwolf-elementen. Het hele verhaal speelt zich af in de fantasie van een jong meisje in wie de seksualiteit ontluikt, waardoor ze een tegelijk verleidelijke en angstaanjagende droomwereld binnentreedt.
Jordan tekende voor een geïnspireerde regie en neemt de kijker mee in een wereld vol wreedheid en mysterie. De effecten ogen nergens goedkoop en ik vond de transformaties van de weerwolven wél geslaagd. De vertolkingen zijn zeker goed en de soundtrack is in mijn ogen sfeervol. De film is een lust voor het oog. Een aanrader voor liefhebbers van fantasy en horror.

Eindelijk eens terug gezien na al die jaren dankzij alexspyforever
Ik denk dat het meer dan 20 jaren geleden is en mijn mening is niet veranderd. Maar dat is wel vaak zo, redelijk standvastig in mijn eerste oordeel. Positief is de aanwezige sfeer, de decors en de mooie transformaties. Het verhaal heeft wel iets, maar heeft soms ook zijn mankementen. Dan denk ik aan rare overgangen, ook al zijn het maar droombeelden. Maar de fantasie laat dit ook wel toe.
Het is mooi dat het sprookje Roodkapje op een eigenwijze erin wordt verwerkt. Het had allemaal wel wat pittiger mogen zijn op gebied van confrontaties ( denk ik vooral aan het makke slot bij oma ) en op gebied van horror. Ook de eindscène vond ik nogal simplistisch overkomen. Symboliek troef hier 6,5/10

Ik ben anders niet zo voor de coming of age en symbolische maar de mix met fantasy en een van mijn favoriete sprookjes en een portie jeugdnostalgie maken het voor mij nog steeds heel bijzonder.
Nu ik je smaak toch zo een beetje heb gevolgd denk ik dat je niet zo voor de fantasy bent. Wat me ook opvalt is dat mensen waarvan ik dacht dat ze die misschien wel leuk gingen vinden omwille van de symboliek (oa Woland en Onderhond) deze dan matig tot slecht vinden. Ik snap de vergelijking met Valerie a Týden Divu (1970) wel. Daar mis ik vooral coherentie en subtitliteit die in TCOW wel aanwezig is.