The Company of Wolves (1984)

"Little girls, this seems to say / Never stop upon your way / Never trust a stranger friend / No-one knows how it will end / As you're pretty, so be wise / Wolves may lurk in every guise / Now as then, 'tis simple truth / Sweetest tongue has sharpest tooth."

Sterke weerwolf-film met een prettige sfeer.

Goed acteerwerk. Een aantal getalenteerde britse acteurs spelen mee, waaronder Angela Lansbury, David Warner en Sarah Patterson.

Erg leuke visie op het Roodkapje verhaal, dan gemengd met de Britse weerwolf-legendes. Het verhaal is ook lekker dubbelzinnig en symbolisch, vooral het einde. Eerlijk gezegd vond ik het einde een beetje tegenvallen. Een of andere gast in glitterjas (blijkt een weerwolf) vermoord je grootmoeder (iemand die altijd aardig tegen je was) en dan simpatiseer je met hem? Niet eens boos of verdrietig... Beetje raar. Ook vond ik die Rolls Royce en die figuren uit de Pruikentijd allemaal een beetje een misser, middeleeuwen heeft toch echt mijn voorkeur. Verder erg aardig met een mooi sfeertje.

De film is wel goed opgenomen, aardige cinematografie. Ook goede muziek van George Fenton, geeft de film een mysterieus sfeertje mee. Ook de synthesizers die er af en toe in zitten zijn mooi gedaan.

De wolf-transformatie zag er erg gaaf uit. De animatronics waren goed gedaan. Niet bijzonder gedateerd. Andere effecten mogen er ook wezen.

Ook een mooie poster. Hoe dan ook blij dat ik deze film heb gezien. Hij heeft me prima vermaakt en was zeker geen verspilling van mijn tijd. De moraal van het verhaal mag dan niet erg goed zijn en de film is een beetje dubbelzinnig maar al met al toch een erg sfeervolle fantasy. (Bedankt voor de tip alexspyforever )

baspls graag gedaan. Ja, de film heeft zo zijn minder goede momenten. De Rolls royce van de duivel vond ik persoonlijk ook een beetje te veel met de haren getrokken en niet in het fantasy plaatje passen. Roodkapje is echter 17de of 18-eeuws dus pruikentijd was wel passend bij het rijke volk. De Middeleeuwen zijn hier niet echt van doen.

Ja, ik vond dat einde ook wel bizar die eerste keer. Ik dacht hé ze vind het niet erg dat die weerwolf haar oma heeft vermoord, dat is toch wel heel raar. Nu blijkt dit ook bij de symboliek te horen van een meisje dat in de puberteit komt. Je weet wel zich afzetten tegen het (groot)ouderlijk gezag en niet steeds hun raad opvolgen, rebels zijn. Ook het moment dat ze daar die eitjes vind met die beeldjes in, ook weer heel symbolisch voor ongesteldheid. Ik heb het ook allemaal eens gelezen en op die manier houdt het toch wel allemaal steek.

Maar vanaf het begin dacht ik wel dat het duidelijk was dat hethele gebeuren een droom was van Rosaleen. Ik vond vooral de poppen in haar slaapkamer heel passend en dat ga je ook nog meer vinden als je eens de film "Dolls" hebt gezien
Denk niet dat er echt een grote moraal in zit. Ik denk dat je niet verder moet zoeken dan een meisje dat uit haar kinderschoenen stapt maar merkt dat ze nog veel te leren heeft over de wereld van de volwassenen. Dat is mijn interpretatie natuurlijk.
Ook Labyrinth werkt enigszins met deze thematiek als is Sarah nog wel ietsje ouder dan Rosaleen.

De symboliek deed mij ook erg aan Labyrinth denken. Je hebt wel gelijk denk ik, als je in gedachte neemt wat erachter zit is het lang zo slecht nog niet. Maar toen ik het zag vond ik het een beetje apart. Zeker geen slechte film en misschien na herziening een hogere beoordeling.

Tijdloos en bij vlagen weergaloos. De verklede wolf die in het huisje op Roodkapje wacht, de focus op zijn ogen en de prachtige muziek. Lekker donker sfeertje ook, onheilspellend, verborgen sexuele betekenissen. Beslist ondergewaardeerde film die nu nog steeds leuk is.

Dit leek me van tevoren een film die me wel zou liggen, maar het viel tegen. Mooi gefilmd en een sprookjesachtige sfeer, en ook de special effects zijn goed gedaan, op heerlijke jaren '80 wijze. Maar de film kruipt werkelijk vooruit, wat je niet zou verwachten bij een film met zoveel weerwolven e.d. - toch was het voor mij een erg lange zit voor een redelijk korte film. De meerdere verhalen-binnen-het-verhaal die verteld worden voegden ook vrij weinig toe, behalve dan om de thematiek nog wat minder subtiel te brengen. Mijn gedachten gingen meteen (qua sfeer en thematiek als ontluikende seksualiteit) naar Valerie a Tyden Divu, wat mij veel meer kon interesseren. Geen slechte film met ook zeker zijn sterke momenten (het einde bijvoorbeeld), maar The Company of Wolves is helaas niet echt aan mij besteed.

Ik had er eerlijk gezegd niet veel van verwacht omdat ik niet echt een liefhebber ben van fantasy, maar deze film heeft mij toch behoorlijk verrast. De fantasy heeft duidelijk de overhand maar de horror is blij vlagen vrij sterk. Zo vond ik de scene waarin een man de huid van zijn gezicht trekt en daarna transformeert in een wolf een mooi gemaakte scene. Ook de sfeer is sterk in deze film.

Tja wat kan ik zeggen deze film blijft een lust voor het oog ook al zie ik deze nu al misschien voor de 7de of 8ste keer. Neen, het is niet een film met een complex verhaal en daar gaat het hier ook niet om. Net als het sprookje van Roodkapje zit het vol met symboliek, levenslessen en duidelijk de evolutie van een jong meisje dat langzaam afscheid neemt van haar kindertijd en evolueert naar een jonge vrouw. Het blijft jammer dat Sarah Patterson na deze film nauwelijks nog in andere films heeft meegedaan, al lijkt deze beslissing helemaal in lijn met de beslissing van haar karakter Rosaleen op het einde. Knappe sfeervolle en sprookjesachtige setting, sterke waar ik maar geen genoeg van kan krijgen, transformatiescènes en dan de heerlijke verhaaltjes van grootmoeder Angela Lansbury met ook weer wijze lessen. Maar zoals dat zo vaak gaat met opgroeiende kinderen willen ze die raad niet altijd opvolgen...

Het blijft voor mij wellicht een film die voor altijd in mijn top 10 zal staan!

"Those are the voices of my brothers, darling; I love the company of wolves."

De film is een prachtig uitstapje in het rijk der verbeelding. Naar een kort verhaal uit het boek "The Bloody Chamber and Other Stories" van Angela Carter met dezelfde naam. Duidelijk geïnspireerd op Charles Perrault (1628-1703) Deze schrijfster heeft ook meegeschreven aan het script van de film. Aan de hand van meerdere andere verhalen wordt er een verhaal verteld over een meisje op weg naar haar (seksuele) volwassenheid. Maar er is meer want de vormgeving is overweldigend. Alles ziet er werkelijk waar prachtig uit! En op sommige momenten had het ook wel wat weg van Alice in Wonderland. En in zijn totaliteit opgenomen in een studio. Roodkapje zonder wolf kan natuurlijk niet en deze (weer)wolf zorgt dan ook voor het horror-element. En hoort zeker tot één van de meest indrukwekkende metamorfoses van man naar wolf! Deze weerwolf staat tevens voor de seksuele ondertoon in het verhaal. Sarah Patterson is perfect als Rosaleen en het is bijna ongelooflijk dat ze hier haar debuut maakt als het jonge meisje dat in het sprookjesbos met haar angsten en verlangens bekend raakt. Oma wordt gespeeld door de nog altijd onovertroffen Angela Lansbury. De gore is verder beperkt maar deze Britse/Ierse film is verder een unieke film binnen zowel het horror-genre als ook binnen de rest van de film. Een waar pareltje van een film!

Rosaleen als hoofdpersoon in een Roodkapje en de boze wolf, verweven met een aantal andere sprookjes.

Het hele verhaal moet het vooral hebben van een ijzersterke sfeerschepping, een zeer mooie setting en veel oogstrelende gebeurtenissen. Het verhaal loopt vlot en Sarah Patterson speelt super goed. Elke zichzelf respecterende weerwolf film heeft nood aan een mooie transformatie-scène en die is hier zeker wel aanwezig. De verhaalopbouw is misschien niet voor iedereen even snel duidelijk, vooral naar het einde toe.

Mooie kijkbeleving, voor de gorehounds uiteraard veel te tam

3*

Niet bepaald denderend.

Op zich geen verkeerd idee om een sprookje wat bij te werken en zo wat nieuwe symboliek toe te voegen. Verder was de setting soms wel charmant, klassiek sprookjesachtig. Maar de uitwerking is redelijk belabberd en de film mist vooral sfeer.

De sets zien er regelmatig ook echt uit als sets. Waar ze dan hier en daar een wild beest in hebben gegooid. De spinnen zijn een wat vreemde toevoeging (vooral dan die ene fake waar Rosaleen mee zit te spelen voor het raam), de slangen voelden al helemaal niet op hun plaats.

Qua effecten is het allemaal erg goedkoop. De transformaties van de weerwolven zijn bedroevend, sowieso weet de film qua horror eigenlijk weinig tot niks klaar te spelen. Het lijkt dan ook meer een wat duistere fantasy gericht op iets jongere kijkers die ook wel een iets stevigere scene aankunnen. Maar ook dat zijn maar één of twee momenten in de film.

Visueel oogt het wat karig, al is het dan vooral de soundtrack die echt de sfeer verpest. Erg luid, overdreven aanwezig en weinig sfeervol. Acteerwerk is ook niet veel soeps, maar dit is nu niet meteen een film die het van goed acteerwerk moet hebben. De enige die echt irritant is, is Shane Johnstone.

Voor een half uurtje wel aardig, al is het dan maar om te zien waar ze naartoegaan met het hele sprookjesgebeuren. Dat blijkt al snel niet zo interessant en daarmee valt de hele film in elkaar, want verder stelt het bitterweinig voor.

1.5*

Joh

Dit verrassend en fantasierijk horrorsprookje is de tweede langspeelfilm van Neil Jordan. Het betreft een Gotische fabel vol Freudiaanse symbolen en weerwolf-elementen. Het hele verhaal speelt zich af in de fantasie van een jong meisje in wie de seksualiteit ontluikt, waardoor ze een tegelijk verleidelijke en angstaanjagende droomwereld binnentreedt.

Jordan tekende voor een geïnspireerde regie en neemt de kijker mee in een wereld vol wreedheid en mysterie. De effecten ogen nergens goedkoop en ik vond de transformaties van de weerwolven wél geslaagd. De vertolkingen zijn zeker goed en de soundtrack is in mijn ogen sfeervol. De film is een lust voor het oog. Een aanrader voor liefhebbers van fantasy en horror.

Eindelijk eens terug gezien na al die jaren dankzij alexspyforever
Ik denk dat het meer dan 20 jaren geleden is en mijn mening is niet veranderd. Maar dat is wel vaak zo, redelijk standvastig in mijn eerste oordeel. Positief is de aanwezige sfeer, de decors en de mooie transformaties. Het verhaal heeft wel iets, maar heeft soms ook zijn mankementen. Dan denk ik aan rare overgangen, ook al zijn het maar droombeelden. Maar de fantasie laat dit ook wel toe.
Het is mooi dat het sprookje Roodkapje op een eigenwijze erin wordt verwerkt. Het had allemaal wel wat pittiger mogen zijn op gebied van confrontaties ( denk ik vooral aan het makke slot bij oma ) en op gebied van horror. Ook de eindscène vond ik nogal simplistisch overkomen. Symboliek troef hier 6,5/10

Charmant.

Alhoewel deze film soms wel wat klunzig is, ben ik blij dat het resultaat mij toch wel positief wist te verassen. Ervan uitgaande dat alexspyforever met nog een low-budget horrorfilm aankwam in zijn nominaties was deze dan toch wel weer iets meer dan dat. Bovendien lag het budget ook op 2 miljoen, dus een heel erg low-budget was dit niet.

Al vanaf de eerste minuten was het duidelijk dat er een degelijk regisseur achter de schermen stond, die met scherpe camerabewegingen alvast liet zien dat hij wel wat kon. Daarna krijgen we vervolgens de ene na de andere geinige set voorgeschoteld waarbij het toch steeds leuker begon te worden.

Lekker charmant vormgegeven voor de rest. Heel veel horror zat er niet in, maar het is allemaal wel duidelijk een volwassenen film. Maar als de horror dan wel komt was het vaak erg sterk. Vooral die eerste transformatie in het verhaal van oma was geweldig. Maar ook de fantasy mag zeker van de grond komen.

Acteerwerk is in het algemeen redelijk. Lansbury blinkt goed uit. Patterson past perfect in het plaatje en heeft een charmant koppie, maar qua acteren is het helaas te afstandelijk. Nog wel een aantal bekende acteurs en actrices waaronder even een korte rol van Stamp.

Naar het einde toe kent de film echter ook weer wat klunzige stukjes. Dat verhaal waar de leden van de bruiloft in wolven getoverd werden vond ik zelfs brak.En confrontatie met de wolf in oma's huis was ook niet helemaal lekker. De film herpakt zich echter wel met het laatste verhaal en het einde was daarom wel een stukje beter.

Leuke, charmante film. Lekker fantasierijk vormgegeven en het kent een heel degelijk tempo. Niet perfect, maar het komt zeker een heel einde.

Deze film herzien maar nu bij mij toch wel enigszins in waardering gedaald. Hoewel nog steeds goed boeide het mij allemaal wat minder. Kan gebeuren, nietwaar? De wolven zagen er niettemin nog steeds goed uit, evenals de jongedame Roseleen. De verder prima soundtrack paste overigens perfect bij dit horrorsprookje.

3,5

Stokoude meug, niet om aan te zien.

The Company of Wolves kwam recent op een weerwolven top 10 podcast voorbij en kreeg er naast de weerwolf- ook nog een gothic sprookje tag. Als ik de film dan ook nog gratis op Youtube vond, was ik verkocht.

Ik kan er jammer genoeg niet veel positiefs over zeggen. De openingsscène is al erg vreemd: een hond loopt door velden en wegen naar huis. De zus bonkt op de kamerdeur, de ouders zijn niet happy met Rosaleen, ik dacht: we zijn vertrokken. Dit is de boze stiefzus - een personage dat in Roodkapje ontbreekt - en we maken ons op voor een sprookjes mix in de "Once upon a Time" manier. Helaas wordt er met deze personages verder niets meer gedaan.

Want de film is Rosaleens droom. Eentje waar Angela Lansbury (waarom hoor ik toch altijd dat Murder She Wrote intro'tje als haar naam voorbij komt?) de grootmoeder speelt. Dat is wel grappig, zeker ook door de overacting, maar lijkt me niet echt de bedoeling. Het verhaal beperkt zich dan tot het Roodkapje plot, met dat verschil dat Rosaleen schijnbaar geen problemen heeft met de dood van haar opoe en halsoverkop verliefd wordt op een wolf.

Tussendoor krijg je dan nog verhaaltjes over weerwolven die de personages aan elkaar vertellen. Dat zou kunnen werken, maar doet het op een of andere manier niet voor mij. Waarschijnlijk omdat ze de algemene plot niet vooruit helpen.

Hoewel dit een film lijkt die ik me een tijdje zal herinneren, kom ik niet verder dan 1.5* waarvan een half sterretje komt door mijn zoon (10 jaar) die de film best leuk vond. Kiddyhorror film dus.

The Company Of Wolves is een fantasierijke, verrassend disgusting en enorm sfeervolle film.

Lansbury speelt een sassy, snarky oude dame en ik was zo verliefd op haar. Was mijn oma maar als haar.

Prachtige set design, overtuigende én impressionante practical effects en een sprookjesachtige insteek. Romantisch, bevreemdend en toch herkenbaar.

Als er iets is wat ik ga onthouden van deze film, is dat je geen mannen met een unibrow moet vertrouwen. Gelukkig deed ik dat sowieso al niet. Bah. Bijwerken, die handel!

4*

Wat een trip. Interessante insteek omdat Roodkapje een sprookje is dat - net als andere sprookjes - bol staat van psychologische en seksuele connotaties. Via deze verhaaltjes werd in feite een dieperliggende boodschap gecommuniceerd aan de luisteraars. Roodkapje is een meisje dat op het punt staat vrouw te worden. De rode mantel staat voor vruchtbaarheid, maandelijkse cyclus. De wolf staat symbool voor het seksuele (roof)dier dat zich eventueel vermomt als gentleman. Dit stramien wordt alvast grotendeels aangehouden in de film. De positie van Rosaleen (Roodkapje) als ontluikende vrouw wordt verder aangedikt door allerlei symboliek. Op een bepaald ogenblik beklimt ze een boom - omschreven door de priester als een “cockatrice den” - die m.i. staat voor een gigantische fallus. Boven in de top rust ze uit in het nest, doet lipstick aan haar lippen (vruchtbaarheid benadrukken) en prompt breken de eieren en zien we enkele ersatz baby’s verschijnen.
De raamvertelling - het gebeurt allemaal in een droom - lijkt dan weer geïnspireerd op Alice in Wonderland. Toevallig heet de zus van Rosaleen ook Alice.
De twist naar het einde toe kwam binnen. Het betekent dat Rosaleen de mannelijke wolf matcht. Hieraan werd eerder al gerefereerd door haar moeder bij de omschrijving van haar relatie met de echtgenoot. Rosaleen is dus een volwassen vrouw geworden. In de finale scène ontwaakt Rosaleen door het gehuil van de wolven en breekt er een wolf door haar raam. Het breken van glas heeft in film ook wel eens een seksuele connotatie. In klassiek Hollywood stond het - ten tijde van de Hays code - wel eens voor de seksuele daad. Misschien is dat hier niet anders. Droom en werkelijkheid lopen in elkaar over. De seksuele daad betekent de overgang van meisje naar vrouw.

Visueel is het een feest. Decors een sprookje waardig, een verzorgd kleurenpalet in de diverse scènes en enkele staaltjes van state of the art practical fx waarmee een productie al eens thuis kan komen. Visueel en inhoudelijk een prachtige eenheid waar je nog over namijmeren kan.

Niet echt mijn ding. Jordan maakt van Roodkapje een horrorsprookje door de duistere oeroude thema's die aan de basis liggen dieper uit te werken, en dit is hierdoor absoluut geen kinderfilm. Wanneer oma haar kleindochter verwittigt dat ze moet oppassen voor mannen die "hairy on the inside" zijn wordt bedoeld de mooisprekers, de verleiders, die soms de mannen zijn met de slechtste bedoelingen. Tegenwoordig zou men dit kunnen vertalen naar de gevaren voor kindermisbruik. De seksuele component is hierbij ook heimelijk aanwezig. Visueel heel sterk gedaan van Jordan en je waant je in enkele scènes toch in de betere nachtmerrie. Echter had ik wel wat problemen met de manier waarop alles verteld werd en houdt de film zich echt teveel bezig met het moraliserende tot vervelens toe te herhalen.