Grbavica (2006)

Slechte film terug uit het Oost-Blok. Zoals gewoonlijk daar zit er weer geen pit in het verhaal en is de film saai en doelloos en is het acteerwerk veel te middelmatig.

1,5

Een intense film, waarin de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar dochter centraal staat en een portret van een stad die door oorlog verwoest is.

Hoe bedoel je zoals gewoonlijk?

Wil je zeggen dat alle films uit het 'oost blok' zo zijn?

Moeilijk hier een cijfer aan te plakken, een teleurstelling was het wel.

Hoopte heel erg op een film die me zou ontroeren en waar ik me (enigzins) mee kon identificeren. M'n binding met het land zal net wat groter zijn dan bij de meesten hier aangezien daar de enige familie woont waar ik nog enige binding mee heb. Ikzelf heb er niet veel van gemerkt, van de oorlog, nog wat jong toenertijd, maar naar de verhalen van m'n ouders is de oorlog in dit huis nog net niet in levende lijve meegemaakt.

Maar om terug te komen op de film: ik had voor het grootste deel totaal geen binding met wat er op het scherm gebeurde. Dat ligt nog niet eens zozeer aan de cast, vooral Karanovic speelde op momenten aardig, de dochter vond ik echter weer zwaar irritant. Het is meer het feit dat het verhaal erg slap en vlak is afgewerkt, waardoor deze film niet overtuigde. Daarnaast was het camerawerk ook vrij saai. Slechts de laatste paar scènes, in het bijzonder de prachtige scène met een zingende Hasiba Agic (bekend Sevdah (traditionele muziekvorm) zangeres), waren memorabel.

Voor dit laatste gedeelte, tesamen met een aantal mooie sfeerplaatjes van Sarajevo, een mooie kille sfeer op momenten, en de spaarzame typische humor, krijgt Grbavica nog een 3*.

Persoonlijk hou ik wel van dit soort films. Wat dat betreft vormt Grbavica geen uitzondering. Het is een echt drama dat in een langzame vorm wordt verteld. Het acteerwerk is goed en de meer technische aspecten zijn vrij saai. Toch kon ik mij hier niet aan storen en heb ik de film aandachtig uitgekeken. Overigens zonder dat de film veel emotie bij mij opriep. Het is dan ook absoluut geen meesterwerk zoals 4 luni, 3 saptamâni si 2 zile, maar slecht is het zeker niet.

Redelijk drama dat erg langzaam op gang komt. Het is zeker geen slechte film, maar ook geen topper. Acteerwerk is prima en het verhaal op zich best interessant, maar daarnaast heeft de film eigenlijk vrij weinig te bieden. Camerawerk is erg standaard en de muziek vond ik gewoon erg matig. Het einde van de film vond ik vrij sterk. Verder deden de gebeurtenissen in de film mij niet altijd even veel, omdat het vaak erg afstandelijk bleef.

een nipte 3,0*

Muziek in deze film is juist geweldig. Van die cheesy Balkan-clubmuziek in die disco (heerlijk , vooral met van die patserige Oost-Europese criminelen met grote kettingen en zwarte leren jassen erbij) en die traditionele uber-nationalistische songs over Sarajevo.

Ik zou niets toepasselijkers weten.

Misschien past het er wel goed bij ja, maar ik vond de muziek soms gewoon irritant. Vaak vind ik muziek mooi of valt het me niet eens op tijdens een film, maar hier vond ik het storend. Reken ik de film verder niet echt op af trouwens, was anders misschien een dikke 3* geweest, maar zeker niet hoger.

ik vond het helemaal niet saai...verre van. wel een beetje voorspelbaar verhaal misschien, maar dat heeft voor mij de film niet verslechterd.

misschien was het juist wel goed dat het voorspelbaar was, omdat het om vrij normale persoontjes had die eigenlijk niet zoveel te zeggen hadden, behalve dan over hun verleden.

ik vond het ook wel enigzins spannend, omdat je vanaf het begin al kunt zien dat esma in ieder geval verschrikkelijk behandeld moet zijn, en van die momenten, bijvoorbeeld als ze die lift krijgt van de twee mannen, dat je denkt 'ooh...hier gaat het fout' maar dan gaat het toch weer niet fout.

ik vond het ook zeer goed geacteerd, vooral haar dochter is ontzettend overtuigend.

het einde was een beetje vreemd, je kreeg het verhaal voorgeschoteld en dan eindigt het opeens ergens midden in (al had esma zich natuurlijk al uitgesproken en daar ging het om) met het vertrek van de dochter naar het schoolreisje.

het leek net alsof ze ging verhuizen, dus je kunt er zo nog een heleboel achteraan verzinnen. wat best positief is.

Ik was ontroerd, mooi maar triestig einde.

Prachtfilm gewoon! Heel gevoelig ook. Mij dus een dikke 5 waard!

Ik ben het hiermee eens. Ik vond het een tegenvallende wat langdradige film met weinig schot erin. Pas op het eind vond ik hem sterker worden en kreeg de film wat mij betreft toch nog net 3 sterren.

Grbavica heeft qua onderliggende dramatiek en tragedie zeer zeker potentie, maar tjonge jonge, de uitvoering ervan is veels te simpel, veels te slap, veels te veilig en veels te rommelig.

Het acteren valt tegen met eigenlijk alleen Mirjana Karanović die positief opvalt, en ditzelfde geldt ook voor de meeste personages. Grbavica bevat enkele totaal oninteressante en onnodige verhaallijnen waarbij sommige scènes erg knullig en geforceerd overkomen. Het verhaal kabbelt maar wat voort terwijl momenten van emotionele impact volkomen ontbreken. De zogenaamde climax, dat Sara voortgekomen is uit een verkrachting, is al vanaf het begin al duidelijk (vooral tijdens het stoeipartijtje tussen moeder en dochter), waardoor de impact ervan gereduceerd is tot 0,0.

Al met al een film vol gemiste kansen.

Normaal hou ik wel van Balkanfilms, maar deze film heeft mij niet kunnen boeien.. het bereikt geen climax en het draait maar en draait maar. Bovendien bevalt het mij niet dat er een eenzijdig beeld wordt geschetst, namelijk dat de Serven de badguys zijn.. heel makkelijk maar niet op waarheid berust.

Komt op Canvas.

indrukwekkend.

Ik kon mijn ogen niet drooghouden na het zien van deze film.
Een film over het sombere leven in Bosnië: de oorlog mag dan over zijn, de nasleep hiervan houdt de Bosniërs nog steeds in zijn greep.
Dit is goed te zien aan o.a. het centrum voor vrouwen en aan de moeder van de ene man die nog steeds denkt dat het oorlog is Ondanks deze somberte, zijn er in de film ook ''hoopgevende scences'' te bekennen, bijv. als Esma haar verhaal doet in het centrum en dan zegt (over het moment dat ze voor het eerst haar dochter zag): ''En toen besefte ik dat er ook nog mooie dingen in het leven zijn''. .
Bovendien zit er mooie symboliek in de film: Toen Sara aan haar moeder vroeg wat ze van haar vader had, antwoorde haar moeder: ''Je haar''. Later scheerde Sara haar haren af. Dit heeft (volgens mij) een symbolische betekenis.

Ja, ik zat wel degelijk in de film, vooral dankzij het aangenaam, simplistische maar toch erg boeiende verhaal. Geen massascènes, plotse twisten (met 1 uitzondering) of erg unieke gebeurtenissen, maar realistisch, somber en triestig. Zoals Verhoeven al zei: het beste van de film is ongetwijfeld de band tussen de twee boeiende hoofdpersonages. Ongelijke paarden trekken de kar slecht, zo blijkt. Maar dit simplistische plot lijdt tot het hoofdzakelijke: het moraal van deze film: de bombardementen van de Servische troepen heeft zijn sporen nagelaten. Heel interessante oorlog trouwens, "Welcome to Sarajevo"' moet ik binnenkort maar eens bekijken, dit beviel me alvast, niet alleen door het moraal maar ook het voorgaande.

Ik vind het een van de mooiste films die ik ooit heb gezien. Ik heb mijn profielwerkstuk over Joegoslavie gedaan en werk in een Joegoslavisch restaurant. Misschien dat het daarmee te maken heeft dat de film mij wel heel erg raakte. Maar dat had ook te maken met de moeder-dochter relatie die in de film heel duidelijk naar voren komt.

Het is een langzame en subtiele film. Daar moet je wel van houden, maar ik vind het een geweldige film.

Leuk dat hij vanavond op tv komt.

De relatie tussen een beschadigde moeder en een puberende tienerdochter als metafoor voor het moderne Bosnië en het helen van de littekens uit het oorlogsverleden. Zo in beeld gebracht dat de wrakstukken van de oorlog ook mee figureren als ware het een bijrol. Op deze manier krijgen we als kijker een fascinerend beeld van hoe deze generatie omgaat met de gevolgen van de oorlog. . Ik ben minder positief over de wat onnozele bijrollen. Vooral de verhaallijn rond een moderne gangster, als symbool voor de zwarte kant van het huidige Bosnië, komt maar niet uit de verf en laat heel wat potentie onbenut. De mise-en-scene is sober in zijn subtiliteit - weinig opsmuk, maar des te meer ruimte voor de karakters en hun emoties- en het werkt toe naar een mokerslag van een plotwending die niet onberoerd laat.

De relatie van de moeder die moet omgaan met het kind waarvan ze houd, maar die ze nooit gewild heeft, is de rode draad in de film.

Meer nog het is het enige die de film ook maar een beetje inhoud geeft.

Beide moeten omgaan met een gebeurtenis in hun leven die ze niet wilden.

En hoe ze dit in hun leven proberen mee om te gaan, word hier wel mooi weergegeven.

Toch had de film meer diepgang moeten hebben, als de verhalen ernaast niet zo oppervlakkig werden verteld.

Na een kwartier was trouwens al duidelijk wat er met de moeder was gebeurd.

Ik had reeds van de film gehoord en verwachte er toch wel veel meer van.

Maar zelf vond ik hem eerder zwak 2*

Het laatste kwartier en het acteren van Karanović en Mijović brengen deze film, die maar niet op gang lijkt te komen, alsnog op een aanvaardbaar niveau. Jammer dat de crux van het verhaal zich zo lang van tevoren al aandient. Zonder de hints in het begin zou het volgens mij een veel betere film zijn geweest. De getekende en berustende vrouwen op het einde én de haarscène hakken er niettemin nogal in.

Een aangrijpende film die erin slaagt om de manier waarop een oorlogsverleden in het dagelijks leven doorklinkt te portretteren. Er blijken in dit zo nabije stukje Europa, geografisch gezien dichter bij ons dan bijv. Spanje, in het dagelijks leven nog allerlei doorwerkingen van de etnische zuiveringen van de jaren '90 te spelen. Dat er nog altijd massagraven geopend worden ter identificatie, en therapeutische samenkomsten voor de verwerking, en dat dit een plekken zijn waar mensen elkaar leren kennen, terwijl het leven van alledag doorgaat deed mij versteld staan. Ook hoe het oorlogsverleden door kinderen op het schoolplein wordt gemythologiseerd vond ik een origineel perspectief geven.

Erg sterke film uit Bosnie die rustig opbouwt, je meevoert in het uitzichtloze bestaan van Sarajevo tot het erg pijnlijke, recht voor zijn rape climax. De Bosnische hoofdstad oogt ook grauw en totaal niet welkom. We beginnen met een moeder dochter-verhaal die proberen rond te komen. De dochter Sara is een losbandige puber die zich al jaren afvraagt of der vader is gesneuveld in de oorlog. Esmee wil daar maar al te graag geen antwoord op geven en aan het einde weet je ook waarom. Verder is het gewoon een soort aaneenschakeling van overleven en de comfrontaties in een arme stad. Sara die op school zit en Esmee die voor der geld in een stripclub werkt en zo met de maffia te maken krijgt. En natuurlijk het zeer pijnlijke, harde einde.

Gewoon een film die erg veel indruk op je maakt en gewoon moet zien. Niet echt bepaald een uitgebreid verhaal maar weer een soort voorbeeldje van iemand met een oorlogstrauma en de hele situaties en ellende eromheen. Ook de stad Sarajevo maakt het er niet vrolijk op. Wat een grauwe, vettige, saaie kutstad zeg.

Een impact waar geen woorden voor zijn, maar der zijn wel miljoenen van dit soort voorbeelden in dat soort landen.

4,0*

Prima film, met een schokkend verhaal.

De oorlog destijds in ex-Joegoslavië is ons allen bekend, maar nu nog duiken er verhalen op die ons versteld doen staan.

Het was ook een oorlog die dichterbij was dan we zouden vermoeden.

Hopelijk brengen films als deze, net als de films over de Holocaust, mensen tot hun verstand.

Maar dat laatste is een ijdele hoop zeker ??

Bosnie-Herzegovina: 3,5 points

Sterke film over het naoorlogse Bosnië en waarin goed wordt geacteerd. De lidtekens van de oorlog zijn nog duidelijk zichtbaar, al is de term open wond wellicht beter van toepassing. Enig minpuntje is wellicht dat je de "ontknoping" mijlenver kunt zien aankomen, maar eigenlijk is dat niet zo vreemd aangezien de film grotendeels verteld wordt vanuit het standpunt van Esma, en die weet dus wel hoe het in elkaar steekt, waardoor je als kijker daar ook heel snel achter komt. Volgens mij is die ontknoping dus helemaal niet als soort van twist bedoeld. Het verhaal wordt rustig en knap gebracht, met veel mooie scenes, geldt ook voor wat je niet ziet, zoals de afwezigheid van een hele generatie vermoorde moslimmannen. Ruim 3,5*.

Een decennium na de Bosnische Burgeroorlog zijn de wonden verre van geheeld. Mirjana Karanovic sppelt een vrouw met opgekropt verdriet. Op de kamer van haar wat jongensachtige dochter Sara hangen posters van westerse vedetten, maar ook zij wordt geconfronteerd met het onverwerkte oorlogsverleden van haar eigen land.

Bepaalde termen moet je kennen om te kunnen volgen. Een shahid is een islamitische martelaar die een heldendood stierf tijdens de oorlog. Chetniks is een scheldwoord voor Servische nationalisten, een term die nog uit de Tweede Wereldoorlog stamt, toen koningsgezinde Serviërs gingen collaboreren met de Duitsers. Grbavica (uitgesproken Gr-bá-vi-tsa) is een wijk in Sarajevo waar vrouwen systematisch verkracht werden vanaf 1992. De ontknoping is niet verrassend, maar daarom niet minder gruwelijk. Een voorafschaduwing is wanneer Esma een inzinking krijgt bij het zien van handtastelijkheden in de stripclub.

Jasmila Žbanić toont een onverbloemd portret van de problemen in haar jonge land. De Engelse titel komt van het liedje op het einde.

Boeiende film die zich afspeelt tijdens de naweeën van de Joegoslavische burgeroorlog. Moeder Esma en dochter Sara missen een vaderfiguur in het gezin en dat leidt tot onderlinge spanningen. De vader is gesneuveld tijdens de burgeroorlog en dat levert een aanzien en een aantal privileges op. Zo wordt Sara anders bekeken door haar klasgenoten of haar leerkracht wanneer ze meldt dat haar vader een 'shaheed', een (gesneuvelde) oorlogsheld is, maar zonder gevonden lijk is het moeilijk dit te officialiseren.

Esma heeft het als alleenstaande moeder niet makkelijk en moet 's avonds/'s nachts klussen in een nachtclub. Het komt ook de relatie met haar dochter niet ten goede. Het plot van de film geeft al snel aan waar het naartoe wil, namelijk het feit dat er helemaal geen attest mogelijk is. De openbaring in de zelfhulpgroep was de sterkste scène in de film. Niet alleen weet je wat er precies gebeurd is, bovendien vond ik de scène erg overtuigend en pakkend.

Grbavica is mijn eerste Bosnische film, een geslaagde arthouse ook en de moeite om te zien. Alleen vrees ik er wat voor dat ik hem binnen enkele maanden vergeten zal zijn. Desalniettemin een serene film met een mooi slot en eentje met de conclusie dat het leven na een oorlog niet zomaar doorgaat. Dank overigens aan Dievegge voor de extra duiding (die ik nu na de film pas las).