Tonio (2016)

Oh man die laatste 10 minuten braken mijn hart.

Daar waar ik het boek erg sterk en aangrijpend vond kom ik met de film niet verder dan een krappe voldoende. Ik lees de hele tijd dat het acteerwerk van Pierre Bokma zo goed is maar persooonlijk vind ik dat vrij matig, het acteerwerk van de moeder van Tonio was nog veel slechter. Het verliezen van je kind is hartverscheurend en wordt beschreven als ongeveer het allerergste wat een mens kan overkomen, maar dat heeft zij op geen enkel moment over weten te brengen. Ik vond alleen de acteur die Tonio speelt het aardig doen.

Ik vond het eerste gedeelte van de film zeer matig maar dit werd in het tweede gedeelte van de film enigszins goedgemaakt, waardoor ik toch op een krappe voldoende uitkom. Het tweede gedeelte van de film waarin de vader van Tonio doormiddel van flashbacks de dood van zijn zoon reconstrueerd was goed gedaan en ook de slotscene vond ik sterk.

Al met al zeker geen geweldige film.

Wat een mooie, verdrietige film. Ik heb geen kinderen, maar ik kan mij heel goed voorstellen dat het vreselijk is om je kind te verliezen. Deze film beeldt het rouwproces op pijnlijke wijze uit. Ik vind het oprecht overkomen. Mede daardoor heeft het mij geraakt. Goed acteerwerk en passend beeld. Het boek heb ik (nog) niet gelezen, maar de film geef ik een hoge beoordeling. 4*

De dood is misschien wel de grootste inspiratie bron voor kunst , en dan met name literatuur .

Maar dit boek heeft me nooit getrokken , zo’n dikke pil over uit pluizen van je rouwproces .

Enorme navelstaarderij .

Ik wil niet het verdriet relativeren van van der heyden . Het is zonder meer een van de meest heftige intens verdrietigheid en verschrikkelijke periode die een mens kan meemaken .

En dat de man het van zich afschreef snap ik ook. Kan het leed voor zo ver mogelijk zachter maken dan wel ietsje verwerken .

Maar wat ik zei , dit is navelstaarderij . Er gebeurd te weinig om een film te laten intrigeren .

Ik ben ook niet van steen. En word regelmatig getroffen door kunst , en met name muziek .

Een brok in mijn keel is mij niet vreemd .

Dit liet mij eigenlijk koud . Knap spel hoor . Maar te weinig inhoud .

Maar das mijn menig . 2,5 * .

Sterke verfilming van het boek dat A.F.Th. Van der Heijden schreef naar aanleiding van het verongelukken van zijn enige zoon Tonio. Een aangrijpend relaas over diverse aspecten van rouwverwerking. Opnieuw een prima film van eigen bodem met goed acteerwerk.

"De bloedstolling is abominabel." Gekunstelde teksten en gekunsteld acteerwerk.

Mooie en ontroerende film. Zeer de moeite waard. Goed acteerwerk, het verdriet wordt heel realistisch neergezet.

Indrukwekkend!

De karakters an sich spraken me nog niet eens zo aan,

maar de emotionele diepgang en hoe die gebracht werd des te meer.

Vooral het scenario en montage waren kwalitatief erg sterk.

De cast speelde goed waarin Bokma het hoogtepunt was.

Ontroerend goed. *4.0

Tonio

Gemengde gevoelens. Het verhaal is op zich best interessant, en de film laat op een sterke manier zien wat het verliezen van een kind doet met een ouder. Bokma en Lodeizen zijn ook geweldig en het laatste gedeelte is emotioneel, met ook ijzersterk regiewerk van Paula van der Oest. Het probleem van Tonio is het script, en vooral de non-lineaire vertelwijze. De acteur die Tonio speelt doet het goed, maar eigenlijk hadden al zijn scenes er gewoon uitgeknipt kunnen worden (op de laatste scenes na).

Het voegt niets toe aan het verhaal, en het leidt alleen maar af van de rouwscènes van de ouders. De vader Adri is soms ook gewoon een hork en onsympathiek, en vooral zijn fascinatie voor een meisje waar Tonio mee omging is eerder creepy dan menselijk en meelijwekkend. Wanneer ze elkaar uiteindelijk ontmoeten is dat ook een behoorlijke anticlimax. Weer een verhaallijn dat niets toevoegt, en zo zitten er wel meer subplots in. Vreemd genoeg lieten de rouwscènes van de ouders me ook behoorlij koud, en dat komt vooral door de afstandelijke aanpak en het gedrag van de vader. Het einde maakt wel veel goed.

Heb het boek gelezen. Een bijwijlen gênante inkijk in iets wat au fond je zaken niet zijn. De schokkende openhartigheid van A. F. Th. was pijnlijk, maar daardoor net interessant. En hij kan natuurlijk schrijven hoe zijn emotionele constipatie binnenin zat te stinken.

Ik zat hier dan ook meer te kijken naar hoe ze het op pellicule (nu ja, die tijd is ook alweer voorbij 'in pixels') zouden zetten dan dat ik voeling kreeg met het 'echte' verhaal. Want dat is natuurlijk nog steeds hartverscheurend onherroepelijk echt. Ondanks de sterke vertolkingen werd ik dan ook nergens gegrepen. En het einde met de fietsende Tonio was ronduit melig. Ik begrijp dat je om productionele redenen niet de viering van het Nederlands elftal op de Amsterdamse grachten kan brengen, maar qua emotie (het treug stilaan voeling krijgen met de realiteit rondom je en daar terug deel van willen uitmaken) is dat toch iets geheel anders. Dit is geen slechte film. Maar ik had 'm niet hoeven te zien.

Wat een film. Ben blij dat hij afgelopen is. En wat een acteurs, Pierre Bokma en Rifka Lodeizen, veruit de beste die we hebben. Paula van der Oest maakt het ons niet gemakkelijk. Maar dat hoort ook zo. Ik zit nog te shaken. Had hem niet eens willen zien, te heftig, te zwaar, te moeilijk, te aangrijpend. Toch blij dat ik hem gezien heb. Niet alleen de inhoud, ook de vorm is fenomenaal. Je hebt geen moment last van de sprongen in de tijd, want je kent de rode draad van het verhaal.

Het moet zowat het ergste zijn wat je als ouder kan overkomen. Je kind weggerukt zien uit het leven, uit zijn/haar toekomst. Tonio is een pijnlijk en sterk portret geworden van hoe het gezin Van der Heijden omgaat met het verlies van hun zoon. Een moeilijke missie alvast voor Paula Van der Oest om dit in beelden te gieten, maar ze slaagde mijn inziens in haar opzet om een sereen portret neer te zetten al is de film niet feilloos.

Het verloop van de film blijft boeiend doordat men opteerde om aan de hand van flashbacks terug te grijpen naar de mooie momenten van Tonio als baby, kind of tiener. Soms een beetje te veel verspringend waardoor er te bruusk wordt gerammeld met je gevoelens. Het leidt ertoe dat je betrokkenheid met de tragische gebeurtenissen afvlakken. Sowieso prachtvertolkingen van Bokma en Lodeizen. Hier en daar pijnlijke beelden, van zowel de DVD als de stuntelige beleefdheidsgesprekken met Jenny of andere studenten.

Mooie film over twee ouders die de dood van hun zoon moeten verwerken. De film wordt voornamelijk gedragen door de grootse acteerprestaties van Pierre en Rifka. Maar ook de regisseuse heeft er knap aan gedaan om heel vaak de beelden te laten spreken in plaats van een dialoog te gebruiken. Al zaten er wel een paar kleine verhaallijntjes in die iets beter uitgewerkt mochten worden. Ik heb het boek niet gelezen maar ik kan me wel voorstellen dat het daarin uitgebreider ging over de opmerking van oma bij de begrafenis die grote impact had op de vader en ook het feit dat de zoon altijd een Palestijnensjaal droeg terwijl opa echt nog een traditionele Jood was, maar desondanks zijn kleinzoon wel graag mocht.
Al met al wel een film die nog even na bleef hangen.

Leek mij geen veelbelovende kandidaat voor een boekverfilming, wat dat betreft heeft men er nog redelijk wat van weten te maken. Een aardige touch was bijvoorbeeld om de favoriete muziek van Tonio ook echt een rol te geven in de film. Prima acteerspel verder van Lodeizen; van Bokma's rol was ik minder gecharmeerd (sowieso vind ik hem wat minder de laatste jaren). Productioneel gezien wordt het Telefilm niveau niet helemaal ontstegen.