Affair in Trinidad (1952)

Goed nieuws voor Film-noir, GLENN FORD en RITA HAYWORTH fans!

DVD release, R2UK, wordt verwacht op 6 nov. 2006.

Recensie na die datum.

Kan eerdere post niet meer editen, maar sinds vandaag is DVD-cover ook bekend: http://tinyurl.com/jsm99

De DVD gisteren ontvangen.
Meteen maar 2 minpunten tav de DVD-transfer:
- ondanks de vele subtitels, zelfs Arabisch, ontbreken echter talen als Nederlands en Duits.
- film lijkt niet gerestaureerd: erg korrelig/ "grainy"en geregeld "spikes" in beeld.

Verder:
- die lelijke cover-art. Ik heb vele stills van deze langverwachte “Noir” gezien, daarmee is wel een heel wat mooiere cover-art te maken. (Glenn Ford staat groot op de cover, maar Rita Hayworth komt veruit het meest in beeld. )
- daarnaast had ik voor die prijs (bij Blahdvd.com € 14,49 inkl. por- to.) ook wel wat extra features verwacht.

De vele stills en movieposters laten een dansende Rita Haywoth zien, maar dat gebeurt in de film echter 2 keer, en dan is de camera helaas vrij veel gefocusseerd op het publiek.

De film zelf is een aanrader; prima, onderhoudende thriller.
# Bizar: deze film is opgenomen 10 jaar voor de Cuba-crisis. Chroestjow moet AFFAIR IN TRINIDAD gezien hebben; de film speelt tegen de achtergrond van de Koude oorlog. Er wordt immers gesproken over stationeren van raketten op Cuba, om daarmee vandaaruit de V.S. te bestoken.

Veel elementen uit GILDA (1946) vinden we in AFFAIR IN TRINIDAD terug: Rita krijgt weer een “slam in the face” van Ford, de 2 dans- scènes, Rita Hayworth, Glenn Ford en Steven Geray. Deze laatste is echt getypecast als “de horecaman”: in GILDA was hij nog een restaurantmedewerker ("uncle Pio"), in Bogey’s IN A LONELY PLACE (1950) een restauranteigenaar en in deze film een nachtclubeige- naar.

Glenn Ford ziet er evenals in GILDA (1946) en THE BIG HEAT (1953) hetzelfde uit en zijn acteerprestaties zijn constant, al lijkt zijn per- formance hier een tussendoortje, minder inspirerend, meer een supportact voor zijn buurvrouw Rita Hayworth.

Tja, en dan Rita Hayworth. Na haar gezien te hebben in YOU WERE NEVER LOVELIER (1942), GILDA (1946), ook met Ford, en THE LADY FROM SHANGHAY (1946), ziet zij er in deze film uit 1952 (haar come- back) veel ouder uit. Ze kijkt erg droevig, haar ogen speken boek- delen, en dat is niet alleen vanwege haar rol. Ziet Glenn Ford er nog steeds ’t zelfde uit, Rita lijkt wel 15 ouder. Deze still uit AFFAIR etc. onderschrijft wat mijn bevinding.
De echtscheiding van Orson Welles in ’46, die 5 jaren met prins Ali Khan + 3e echtscheiding hebben Rita zichtbaar geen goed gedaan. Het sprankelende uit haar pré-1946 films is weg, ondanks haar prima acteer- en dansprestaties, ook in deze film weer. Desondanks, blijft Rita (34) breathtaking.

Ga zeker vaker kijken, voor nu een 4*.

*DVDReview: R-2/PAL

Zo kijk ik de ene dag een "J-horror" en de volgende dag heb ik een Rita Hayworth double bill. Heerlijk toch zo'n voorraadje van-alles-wat.

Ik ben niet zo thuis in Hayworth (vandaag waren het de vijfde en zesde), toch wel een actrice van naam en faam. Al zag ik dat ze bijvoorbeeld nooit een Oscar-nominatie kreeg. Die faam zat 'm dan wellicht in iets anders. Dat ze Mrs. Orson Welles was bijvoorbeeld. En haar verschijning was wellicht beter dan haar acteren??? Ik kon eigenlijk nog geen oordeel vellen - Gilda viel me destijds niet mee.

Deze film kent een bekende noir-setting met een intrige op een tropisch eiland. Veel shots met van die louvre-jaloezieën en bijbehorende schaduwen zeg maar. Rita heeft toch een behoorlijke présence en opent met een lekker nummer. De film hapert in het begin echter enorm op ongeloofwaardigheid van dialogen. Die hele politiesetting was een lachertje van onprofessionaliteit. Jammer, Rita blijft aardig op de been (zou haar graag eens in kleur zien bedacht ik me), maar het totaal vond ik niet echt bijzonder.

Degelijke film-noir met een doorsnee verhaal. De film draait uiteraard om de come back van Rita Hayworth. De jarenlange, min of meer gedwongen onderbreking van haar carrière vanwege haar turbulente huwelijk met prins Ali Khan heeft haar echter geen goed gedaan. Ze ziet er nog steeds pin-up-achtig uit natuurlijk, maar de glans van vóór dat huwelijk is er toch wel een klein beetje af. Ze wisten in die tijd overigens wel hoe een film als deze “moest” eindigen.

Lijkt een beetje op Gilda (1946) waar Hayworth en Glenn Ford ook samen te zien zijn , maar dansende en zingende Gilda vind ik veel boeiender en mysterieuzer dan Chris Emery in deze film .

Iets minder dan de film van Sherman die ik eerder zag (en die dicht bij een halfje meer zit): The Garment Jungle. Dit is vooral gemaakt rondom de comeback van Rita Hayworth. Hayworth is van oorspring danseres en geeft een tweetal demonstraties in deze film. Hayworth is een toegevoegde waarde. Het is bekend dat Hayworth geen zin had in deze film maar contractspeler uiteindelijk niet zoveel keus had. Ze was na een aantal jaren min of meer stilte (en een mislukt huwelijk) terug bij Columbia en ze werd herenigd met Glenn Ford met wie ze haar grootste succes had behaald met Gilda. Het is niet te merken dat ze geen zin had, want ze is fantastisch. Deze exotische noir, waarvan de hele marketing rondom Hayworth werd gehangen was een stevige hit.

Toch is het niet het enige wat goed is. Erg tijdgebonden qua thema's. De film baadt in een soort koloniaal sfeertje. Met name de heerlijk spelende Alexander Scourby, die van Max Fabian iets maakt dat het midden houdt tussen een koloniale Brit en een understated James Bond-villain. Of de heerlijke Valerie Bettis (ook de choregrafe van Hayworth!) die een lekker over de top foute vrouw mag zijn. Het is sowieso een film die bij elkaar wordt gehouden door de acteurs die er zoveel uithalen dat je vrij makkelijk over een weinig indrukwekkend script stapt. Dat plus het decor maken de film.

Sherman zette meer een stijlvol stempel op The Garment Jungle dan op deze film. Maar er zijn dus elementen die veel goed maken.