Naked Lunch (1991)

Een getroubleerde schrijver en typemachines in de vorm van pratende kakkerlakken in een Midden Oosten-setting., yeah ! Dat is ongeveer waar Naked Lunch gaat. Dit is de meest vervreemdende Cronenberg die ik tot nu toe heb gezien. Wat vleselijke horror zit er ook tussen, dus met de beelden kon ik me nog wel vermaken. Maar goed ben toch meer een liefhebber van een iets meer samenhangend verhaal en dat was hier niet zo te bekennen.

De meest bizarre film die ik de laatste tijd gezien heb. Echt veel bizarre dingen gezien in deze prent, waardoor het best leuk bleef om Naked Lunch te zien, maar ik kan nauwelijks vertellen waar dit over ging. Eerlijk gezegd heb ik het idee dat er helemaal geen verhaal in zit. Ik vind Peter Wellers wel wat saai voor deze rol. Voor een drugsfilm heb ik liever een acteur als Johnny Depp in de hoofdrol. Ian Holm redt zich wat beter. Gelukkig heeft Naked Lunch een aantal gruwelijke beelden in petto. Alsof het een waarschuwing tegen drugs is.

'Naked Lunch' kent een aantal heerlijk vage scenes en heeft met Peter Weller een lekker droogkomisch hoofdpersonage in huis, echter pakte het geheel met niet. Tot nu toe moet de prent het vooral hebben van wat goede losstaande momenten. Qua setting zit het goed en de muziek past prima in het fijne sfeertje, maar ik kon er als geheel erg weinig mee. Verwacht wel dat dit een filmpje is die kan blijven hangen.

Kon ik Videodrome nog goed verteren, deze beeldenreeks doet mij werkelijk helemaal niets. Het begon heel aardig met een sinistere, bevreemdende sfeer, maar mondt uiteindelijk uit in een simpel verhaaltje waarin enkel de fantasieuitingen van Cronenberg bevreemdend zijn. Oftewel: hoe kan ik zo gek mogelijk overkomen. Wederom de bekende fetisjistische trekjes van de regisseur welk wel eentonig worden, een zeer irritante mompelende protagonist een zeer uitgekauwen "moebiusstrip" einde. Goed, ik geef enkele halve puntjes voor de originaliteit en camerawerk (op sommige momenten zelfs erg fraai), maar ik wil wel graag vermaakt worden en geen fopspeen krijgen toegediend.

Vooralsnog heeft Cronenberg me niet kunnen overtuigen. In z'n geheel niet.

Soms leuk, maar meestal veel te saai.

Dat is het zinnetje wat deze film naar mijn belevenis het best samenvat. Cronenberg komt geregeld dolletjes uit de hoek, maar over een forse speelduur van bijna twee uur gemeten schiet het tekort om de aandacht volledig vast te houden. Daarnaast mag het dan ook wel weird zijn, écht extreem gek of bizar werd het nergens.

Verder is droogkloot Weller wel geschapen voor een rol als deze, maar zelfs hij kan dit eentonige scala aan allotria niet genoeg glans geven om de film hogerop te tillen. Visueel is het wat muffig, maar de hilarische soundtrack doet je al helemaal de tenen krommen. Je zou bijna denken dat Cronenberg zelf ook zwaar aan de drugs zat toen hij dit soort pompeuze lawaai onder de film monteerde.

Maar goed, de film kent in ieder geval een handjevol grappige scenes, maar is als geheel véél te langdradig en Cronenberg's regie blijft, hier meer dan bij zijn meeste, doordrenkt van een nogal hoog B-gehalte. Kleine 2,5*.

Men beweert wel eens dat als Videodrome je wat te zwaar op de maag ligt je het wat lichter verteerbare Naked Lunch op de vork kunt nemen. Daarmee ben ik eigenlijk nog geen hap...stap verder. Dit is volgens de feitjes dé film geweest waardoor Peter Weller de Roboflop van Fred Dekker liet schieten en ik heb me jáárenlang afgevraagd of zijn gemis van grote invloed is geweest op het debacle dat zich daarmee voltrok. Robocop 3, die nooit gemaakt had mogen worden, omwille van low-budget redenen. Wellicht had Weller geen trek in een lager salaris en moest men een acteur vinden die perfect zou passen in het gebruikte Robocop-pak van de tweede film. Ach, met iemand als Dekker was het kwaad al geschied.

Peter Weller maakte als hoofdrolspeler nauwelijks grote indruk op me. Hij mompelt almaar onverstaanbaar kortaf en beweegt zijn lippen nauwelijks. Iets wat ik niet graag zeg, want Weller is als agent Murphy een soort van held voor me. Wat ook het luistergemak wat had vergroot was een vermaarde voice-actor vragen voor de stem van ..eh.. de sprekende kringspier, wat nu werd gedaan door een wat onbekende man van wie IMDb zijn geboortejaar niet eens weet. Omdat ik zo gek ben op de fantastische practical effects van de jaren tachtig en begin jaren negentig een respectabele 2½.

Het lawaai (ook wel free jazz genaamd) van Ornette Coleman past uitstekend bij deze prent.

De man overleed trouwens enkelle dagen voor jou bericht.

Ik vond het grotendeels niet om aan te horen, vandaar de ietwat pregnante term 'lawaai' . Van het overlijden van de desbetreffende artiest was ik uiteraard ook niet op de hoogte, dus excuses voor de wat ongelukkige timing.

Dan vooral niet op dat free jazz linkje klikken, zeker niet op dit uur .

Het is eerder een soort muziek (lawaai/noise) dat je moet ondergaan/ervaren i.p.v. gewoon naar te luisteren.

De soundtrack is soms even 'verknipt' als William S. Burroughs boeken.

Ik vraag me af wie 'men' is, wat deze is allerminst toegankelijker dan Videodrome. Behalve dat hier echte en tripscenes nog meer door elkaar verweven zijn, is ook enige kennis van het werk en leven van Burroughs vereist om de film goed te kunnen bevatten.

Die prijs!! Toevallig zelf net de Criterion aangeschaft

Al kan je je natuurlijk afvragen in hoeverre dit een accurate verfilming van het boek is. Het boek kan je trouwens bezwaarlijk een boek noemen. Het is eerder een stroom van ideeën die multi-interpretabel zijn. Naked Lunch (de film) is gewoon Cronenbergs interpretatie van al de shit die in Burroughs hoofd omging, als je het mij vraagt. Toegankelijk? Allerminst. Intrigerend? Dat zeker.

Het is zeker geen accurate verfilming van het boek. De reden draag je zelf al aan. Ik heb het ook nergens over het boek, waar ik enkel wat flarden van gelezen hebt. Het audio commentaar van Cronenberg was voor mij de wegwijzer.

Het was een aanvulling op jouw reactie naar PEN15 toe. Ik wilde niet per se de wijsneus uithangen, maar het toeval wil wel dat ik dit boek vorige week gelezen heb. En nog een ander boek van Burroughs (Junky). Ik heb de film een flink aantal jaren geleden gezien en vond hem toen maar niets. Ik zou hem graag willen herzien met het boek in mijn achterhoofd. Gewoon om de verbanden te kunnen zien en ook de scènes waarin Cronenberg zijn eigen interpretatie de vrije loop laat.

Het boek is trouwens ook iets bijzonders. Goed durf ik het niet noemen, maar intrigerend is het wel. Een beetje zoals de film misschien? Maar, Basto, als je enige interesse hebt in deze film (en aan je score te zien waardeer je hem blijkbaar wel), is het werk van Burroughs misschien ook iets voor jou?

Ik begrijp dat de film een mix is van meerdere verhalen en het privéleven van Burroughs. Een gedrogeerde duik in het onderbewuste. Heroïne en psychose lijkt het me over te gaan. De Oosterse sfeer of beter gezegd de kashba-hallucinaties schudde me wakker uit de Stand-by Mode waarin de de film bekeek. O ja... de clip van Golden Brown.

Cronenberg kan ik normaal wel waarderen, dit was helaas een grote misser. Hier en daar wat leuke scènes maar over het algemeen te saai en sfeerloos.

Mogelijk, maar ik ben niet zo’n lezer. Doe mij maar plaatjes met muziek.

Vorige week nog de soundtrack aangeschaft.

Deze was tijdens een raar filmavondje voorgekropen in de Cronenberg Challenge. Niet helemaal de bedoeling, want ik wilde chronologisch bekijken of het steeds beter werd en wanneer er een eventuele sleur of neerwaartse spiraal zou plaatsvinden.

Maar goed, ik kan het wel in perspectief zetten.

Ik heb genoten van en gelachen om alle classic Cronenberg shit die er in deze film zit zoals de typemachines en rare wezens, maar vraag me niet waar het nou over ging.

Sommige gebeurtenissen kon ik wel categoriseren als waargebeurd of in ieder geval op die manier waargenomen door Burroughs, voor de rest was het soms raar doen om het raar doen.

De enige echte reden dat het naar mijn mening wint van de 70s flicks is de productiewaarde.

Eentje die niet lang zal blijven hangen en ben benieuwd of er ooit een drang komt om de film te herzien.

1. Videodrome

2. Scanners

3. Naked Lunch

4. The Brood

5. Rabid

6. Shivers

Cronenberg’s beste?

Dat vind ik lastig te zeggen. Er zijn zo zes titels te noemen die daar aanspraak op maken. Het is in ieder geval wel zijn meest bizarre film. Hoewel ook daar de concurrentie hevig is.

Het boek heb ik nooit gelezen. Enkel wat passages. Maar ik ben geen lezer en vraag me af of ik daar doorheen zou komen.

Moet ook zeggen dat ik de film pas goed kon plaatsen na het zien van de film met het audio commentaar van Cronenberg. Dat schepte de nodige duidelijkheid en maakte dat ik deze bewerking enorm kan waarderen. Naast het schijnbaar onverfilmbare boek heeft Cronenberg ook het leven van Burrough door de film verweven.

Het levert een unieke en bizarre kijkervaring op. Een hallucinante puzzeltocht met een heerlijke jazzy soundtrack.

Paar dingen vielen me deze kijkbeurt op. Cronenberg maakt achter de camera vrijwel altijd van hetzelfde team. Voor de camera echter heeft hij altijd andere acteurs in de lead. Stuk voor stuk weet hij die dan tot hun beste werk te brengen. Zo ook hier een geweldige rol van Peter Weller.

De soundtrack van Shore vind ik misschien wel zijn beste. Bizar ook hoe veelzijdig zijn werk is binnen hun vaste samenwerking. En dan zijn er de briljante special Effects. The Thing en The Fly worden vaak genoemd als hoogtepunten in het genre, maar Naked Lunch hoort daar ook bij. Bijna 30 jaar later zijn de bug/typemachines nog volledig overtuigend.

Zo is Naked Lunch een film waar je regelmatig in terug kunt keren en steeds weer nieuwe nuances ontdekt. Een rijk kunstwerk!

5*

Ik heb hem hier thuis...Als ik het verhaal lees, heb ik al gegeten en gedronken.

Cronenberg is een unieke filmmaker maar hij ligt me niet echt. Deze Naked Lunch is aan de ene kant een typische Cronenberg met kevers die uit hun aars praten en andere vage ranzigheid, maar het is ook een verfilming van het werk en het leven van Burroughs, die ik, al heb ik nooit een boek van hem gelezen, altijd wel een interessant figuur heb gevonden door zijn invloed op o.a. Sonic Youth. Door deze film is mijn interesse in zijn literaire werk overigens niet bepaald toegenomen, al vind ik van mezelf dat ik het wel een keer 'moet' proberen.

Veel vage toestanden, af en toe grappige stukjes, maar helemaal boeien deed het me eerlijk gezegd niet. Het laatste deel in Tanger duurt ook wat te lang. Het audio commentaar van Cronenberg is wel verhelderend, al heeft hij er het laatste half uur kennelijk niet meer zo'n zin in.

Dan wens ik je veel moed toe. Zelf heb ik het boek doorgelezen maar heeft heel wat doorzettingsvermogen gevraagd. Typisch zo'n cultboek dat uitblinkt in onleesbaarheid (wat mij betreft dan).

Sta ook niet echt te trappelen. Ik kijk het nog wel even aan. Desnoods zet ik wel een keer een plaat van hem op.

Je kunt niet meedoen aan een bizarro challenge zonder Cronenberg aan te tikken. Althans, dat kan natuurlijk prima, maar het zou zonde zijn. Ik was blij dat ik nog een paar ongeziene films van de Canadees had liggen, want als ze op zijn, zijn ze op. Voor vanavond was het Naked Lunch. Ik ben niet bekend met de beat-werken van William S. Burroughs, maar wat ik net las over de biografische aspecten, was best verontrustend. En dan doel ik met name op de dood van zijn vrouw.

Geen film om te begrijpen dit, maar als bizarre trip met geweldige designs (die typemachine is fenomenaal!) werkt het uitstekend. Sommige beelden waren weer bijzonder verontrustend. #ietsmeteengrotevogelkooi

3,5*

Fijne herziening en een unique film/genre op zichzelf. Een soort koortsdroom dat doordendert. Ik kan me ook weinig films bedenken die hierop lijken; het is zo vreemd en surrealistisch allemaal maar op een, ik noem maar wat, Eraserhead lijkt het totaal niet. Het zit eerder in eenzelfde flow als Inherent Vice of The Rum Diary. Naked Lunch steekt er wat mij betreft bovenuit door de larger-than-life dialogen en de echt wel toffe special effects. En alles eromheen werkt gewoon voor mij, de maatpakken, broeierige omgevingen, kleurgebruik, jaren ’50 setting, spanningen rondom (homo)seksualiteit. Die 4,5 van bijna 20 jaar terug blijft staan.

Komt in april uit op 4k bij Arrow

Cronenberg waagde zich aan de verfilming van het boek van William Burroughs. Onverfilmbaar volgens velen naar verluidt. Ik vond het alvast moeilijk om een bepaalde lijn in het plot te krijgen, om maar niet te zeggen dat ik er niet zo heel veel van begreep. Zeer vaag allemaal met bizarre scènes. Ik was nog mee met de idee dat Bill Lee met zijn beroep als verdelger weinig aanzien had bij vrienden en familie. En na wat jolijt verliest hij er ook zijn job door. Vanaf dan kom je een in rollercoaster terecht van absurde en hallucinerende scènes zonder veel logica.

Misschien had ik beter ook wat dope genomen vooraleer ik me hieraan waagde. Gewaagd is het allemaal, maar ik had ook liever wat meer houvast gekregen via een makkelijker te volgen plotverhaal. Nu was het ondanks de rare wendingen moeilijk om er de aandacht bij te houden.

Ik weet niet hoe je m zag, maat op de dvd / blu ray staat een zeer verhelderend audio commentaar. Cronenberg heeft gebeurtenissen uit het leven van Burroughs en het boek samen gesmeed tot een nieuws surrealistisch kunstwerk.

Maar goed, zonder kennis van deze zaken, is het inderdaad een vrij ondoordringbaar werk.

Ah zo. Ik heb ooit het boek gelezen maar je had me niet moeten vragen waarover het ging. Warrig! Vergeleken daarmee is de film een straight story. Verhoogt zeker mijn waardering voor de verdienste van Cronenberg.