Rosencrantz & Guildenstern Are Dead (1990)

Heerlijk filmpje over twee losers die totaal geen weet hebben van hun onbelangrijke bestaan in een toneelstuk van Shakespeare, genaamd Hamlet. Oldman en Roth in topvorm. Dreyfuss valt een beetje uit de toon, maar verveeld totaal niet.

(Voor 1.49 bij de Blokker.)

Hilariteit alom. Een must voor Hamlet-fans. Een must voor theater-liefhebbers. Een must voor natuurkunde-nerds. Een must voor huis-/tuin-/keuken-/cafe-filosofen. (niet voor iedereen dus, zoals aan het schandalige gemiddelde op te maken valt)

The sight is dismal;

And our affairs from England come too late:

The ears are senseless that should give us hearing,

To tell him his commandment is fulfill'd,

That Rosencrantz and Guildenstern are dead.

Where should we have our thanks?

Geweldige titel

Ik moet gauw "Hamlet" eens gaan lezen, om erachter te komen hoe ik deze film nou moet zien. De momenten waarop je die twee volgt zijn de momenten waarin zij in het stuk niet 'op het toneel' staan?

Een beetje langdradig verder, de toneelstukken die door The Player (Dreyfuss) en zijn groep werden opgevoerd waren ook een lust voor het oog!

En dat gebabbel van Rosencrantz & Guildenstern, die filosofiën, soms zijn ze ondoordacht, dan weer erg goed, en aanzettend tot nadenken.

De langdradigheid weerhoudt me ervan de film een hogere score te geven, ik geef een vier.

Spitsvondige dialogen, goed gespeeld, en het helpt natuurlijk als je Hamlet een beetje kent. Een van de grappigste dingen vond ik het vliegtuigje dat een van de twee vouwde (Rosencrantz? Guildenstern? Ze wisten zelf niet eens wie wie was.) En dat in de tijd van Hamlet!

De twee hoofdpersonages maken zich regelmatig schuldig aan wat ze in Amerika een 'epiphanot' noemen. Op urbandictionary.com wordt dat als volgt omschreven: 'An idea that at first seems like an amazing insight (at least to the conceiver) but later turns out to be pointless, mundane, stupid, or incorrect, and often is the root cause of bad decisions.'

Erg tongue-in-cheek allemaal, maar inhoudelijk niet zo diepgaand, dus daarom kom ik toch niet verder dan 3.5.

De eerste twintig minuten ging ik er echt voor zitten, Oldman en Roth waren prima op hun plek, maar daarna verzandde het teveel in theater en een beetje ons-kent-ons humor. Ik begon me meer en meer af te vragen waar, en waarom, ik hier en nu naar zat te kijken. Ook een vervreemdende ervaring, maar niet een van de juiste soort. En met Richard Dreyfuss in een film zal ik wel altijd onoverkomelijke problemen blijven houden.

Geweldige film met een glansrol voor Oldman. Natuurlijk kan deze film niet misgaan als hij wordt geregisseerd door de schrijver van het boek/toneelstuk zelf (en wat voor een schrijver ). Zo onwerkelijk als wat, de overgang van achtergrond per scene is prachtig gedaan (het arriveren in Elsinore gebeurt bijvoorbeeld in één shot) met die immer rondvliegende bladen - wat die betekenen? Leuke humor:
ROS A[..] curious scientific phenomenon is the fact that the fingernails grow after death [..]
The toenails, on the other hand, never grow at all.
GUI toe nails on the other FOOT never grow at all..

Op een paar details na - enkele grapjes, vooral de visuele (het vliegtuigje van Rosencrantz, bijvoorbeeld), een een exacte verfilming van het originele toneelstuk-script. Zie ook http://www.boekmeter.nl/book/10477.

4,5*

Ik heb werkelijk nog nooit zo'n slechte film gezien. De hoofdrolspelers doen het overigens erg goed. Maar deze film gaat nergens over. Ik vindt het helemaal niks.

Ik had het toneelstuk gelezen (niet gezien helaas) en Stoppard is wel een briljant schrijver vond ik. Hoe blij was ik dat hier een film van gemaakt was? Ik, de Shakespeare groupie? Heel blij.

Er zitten veel lagen in. Eigenlijk gaat het over twee personages uit een toneelstuk, die, als ze niet in het toneelstuk zijn, dus ergens anders zijn. Hou in gedachten dat dit personages zijn, en dat ze denken dat ze echte mensen zijn. Daar wordt mee gespeeld. Stoppard geeft hen een bestemming naast hun doel in het toneelstuk.

Gelukkig is het ook een grappig verhaal, ook als je Hamlet niet kent. Maar... als je toch Hamlet wil zien (en toneel moet bekeken worden) dan zijn er verschillende versies van Hamlet verfilmd. Gek genoeg vond ik die met Mel Gibson best goed te doen. Maak er een Shakespeare avond van.

Ik ken Hamlet niet, en hou niet van dit soort/genre toneel. En dat is dan allicht voor een groot deel de verklaring waarom ik dit echt helemaal, maar dan ook echt helemaal niks vond.

Vraag me niet om te vertellen wat ik gezien heb, ik weet het gewoon niet. Geen flauw benul wat er gezegd werd, het lukte me totaal niet om in de dialogen op te gaan.

1* voor de acteurs die allicht wel een behoorlijk zware dobber hadden aan het leren van de dialogen (al is dat in een film nog wel een heel stuk makkelijker dan bij een toneelspel), maar verder... een lijdensweg van 117 minuten.

Zeer geslaagde komedie, waarbij je wel moet kunnen meegaan in de gezwollen taal. Veel dialogen zijn immers letterlijke citaten uit Hamlet, die worden aangevuld met filosofische bespiegelingen en woordgrapjes van de protagonisten, ook in Shakespeare English uitgedragen. Als leuke running gag is Rosencrantz (of is het toch Guildenstern?) bijna-ontdekker van allerlei wetenschappelijke principes. Roth en Oldman zijn allebei geweldig, Dreyfuss was een beetje een vreemde castingkeuze, maar hij doet het niet slecht.

Misschien had het iets korter gekund, want hoewel ik het spel van de toneelgroep best leuk vond duurde dat vrij lang, verder weinig aan te merken op deze enige speelfilm van toneel-en scenarioschrijver Stoppard.