Somersault (2004)

Het verhaal klinkt goed, en wil de film ook graag zien En natuurlijk ook om Sam te zien in zijn vroegere films voor Avatar.

Somersault zit in het zelfde vaarwater als gelijkaardige films zoals Lilya 4-ever, Meisje, Thirteen, Rosetta, Bo, ... en als je verder kijkt Summer of love, Fucking Amal en Waterlellies. Films met een (of meerdere) puberende tiener die op zoek is naar zichzelf. Soms werkt dat in de film, soms weer niet. Hier dus niet. De film mist enige spoor en kan nergens de nodige sfeer maken. Visuele zaken als bijvoorbeeld het leven door een roze skibril liggen er iets te dik op om nog aangrijpend te zijn. Ik had pas het laatste kwartier het gevoel dat eindelijk de echte emoties boven kwamen. Jammer dat ik daar zo lang moest op wachten. Een misser.

Kennelijk is de enige waarheid die sommige meisjes zoeken, de waarheid die tussen de benen van mannen zit Beetje slappe coming of age dit. Een genre dat sowieso niet zo makkelijk overtuigend te filmen is, en hier al niet veel beter.

De innemende Abbie Cornish draagt de film moeiteloos en krijgt daarbij bovendien sterk tegenspel van Damian de Montemas. Bijgestaan door de fraaie fotografie en sferische muziek levert dat een fijn filmpje op. Knap ook dat het juiste tempo is gevonden. Neemt de tijd om de relatie tussen Joe en Heide te laten ontvouwen, maar bevat vaart genoeg om je op het uitzendtijdstip van gisteravond niet in slaap te wiegen

Nergens groots, maar daar zit ik ook zelden op te wachten.

Apollinisch, doel je niet op Sam Worthington integenstelling tot Damian de Montemas?

Abbie Cornish was bij vlagen best indrukwekkend, ondanks het apatische karakter van haar personage. Verscheidene scènes werden dromerige taferelen om U tegen te zeggen, versterkt door het kleurenspel in combinatie met (soms) schitterende muziek. In dat opzicht deed 'Somersault' erg denken aan 'Mysterious Skin'. Helaas werd hier geen gewicht in de schaal gegooid. Vele thema's worden lichtjes aangewezen, maar nooit gebruikt. Alsof een zekere durf ontbrak. Het blijft uiteindelijk een afstandelijke bedoening met figuren die te eenzijdig naar voor komen om op enige sympathie te kunnen rekenen.

Een film, die voornamelijk door sfeer gedragen wordt. Wat naar mijn smaak heel goed uitpakt. Composities, kleurgebruik, natuurbeelden, muziek, en zeker ook het goede acteerwerk vormen een fraai geheel, waarbinnen de zoektocht zich afspeelt. Af en toe lag de focus zeer toepasselijk op een fragment gericht op de zintuigen. Het verhaal heeft niet veel om het lijf, maar de film spreekt zijn eigen veelzeggende taal.

Het zijspoor, waarbij Joe al te nadrukkelijk gevolgd werd, vond ik minder geslaagd, vooral omdat hiermee de 'subjectieve' wereld van Heidi ongepast onderbroken werd.

Al met al een zeer aangename kijkbeleving.

Prima film.

De beginscene gemist, maar het kleine verhaaltje bleef boeien, uiteraard vooral door het sterke naturel acteurwerk van Abbie Cornish.

Tamelijk doorsnee filmpje. Leuk om een keer te huren in de videotheek. Helaas heb ik 'm gekocht en daar heb je dan een beetje spijt van.

Veel verhaallijntjes worden niet uitgewerkt. Tv film komt in me op.

Maar altijd nog beter dan een Amerikaanse film in het genre.

De karakters zijn namelijk niet plastic.

3 sterren.

Ik heb 'm ook gekocht ... voor 1 Euro.

En nu zit ik ermee.

Er gebeurt niet veel in dit sobere drama over een van huis weggelopen 16-jarig meisje (Abbie Cornish) die in het australische Jindabyne op eigen benen probeert te staan. Gelukkig wordt er uitstekend gespeeld, vooral door de aantrekkelijke Cornish en een nog jonge Sam Worthington. Met de sfeertekening zit het ook wel goed. Hier en daar wellicht een beetje te arty-farty, maar gaandeweg is de film toch best onderhoudend, met goed uitgewerkte personages.

Sterk geacteerd drama met een sterke sfeerschepping. Meest opvallend is het kleurengebruik om gevoelens van bepaalde personages of de lokale gemeenschap te openbaren. De dromerige zweverige intimistische muziek maakt het geheel af.

Heel knap is hoe die onderhuidse spanning voelbaar wordt: hoe iedereen in Jindabyne niet in staat is om over zijn of haar problemen, frustraties, angsten te praten. Hoe het personage van Candy een soort van katalysator wordt om bij iedereen een emotionele kentering te brengen. Heel knap hoe regisseur Shortland dat visueel en bij momenten op een poetische manier in beeld weet te zetten.

Cate Shortland scoort dit jaar nog sterker met haar ijzersterk WO II-drama "Lore".

Heb met dit thema van jongeren, die om welke redenen ook, het ouderlijk huis ontvluchten en heel wat ervaringen opdoen, al wel betere films gezien.

Abbie Cornish zit wel goed in haar rol maar het geheel overtuigt toch niet erg en slaagt er niet in de kijker hechte beleving te bezorgen of echt te raken.

Wat ik wel vaker lees: het verhaal zelf is te eenvoudig, waardoor Somersault wat mij betreft geen plaats verdient in de Quality Film Collection.

Maar: de regisseur weet wel een sfeer te creëren die de kijker meesleept. Door tijdsgebrek kan ik zelden een film in één zit uitkijken, en waar me dat meestal niet stoort, vond ik het hier toch moeilijk om een moment te vinden om op de stop-toets te duwen.

De beelden, de kleuren, de sneeuw zijn heel mooi, maar vooral de acteurs hebben een belangrijke bijdrage. Worthington (nog nooit eerder gezien, Avatar is 'n ding niet) is heel goed, maar vooral Cornish heeft iets heerlijk charismatisch.

Het einde haalt het niveau van het verhaal nog wat meer naar beneden: te snel, te simpel, te goedkoop afgehaspeld.

Misschien had dat nog een jaar of 3 méér moeten zijn...

Maar weer eens een meisjes-coming-of-age-verhaal .... degelijk gemaakt, maar weinig verrassend. Heidi loopt weg van huis als haar moeder haar in bed betrapt met de vriend van moeders en dan vlucht ze naar het jongeren-ski-resort Jindabyne.

Blauwfilters voor de sombere scenes, groffee korrel in de clubscenes, we zagen beter in het genre, mischien voor jongere pubermeiden nog wel interessant.

Niet zo weg van Sam. Maar het was verrassend goed, wat hem betreft. Abbie was heel top weer. Fijn filmpje. Enigszins onwennig aan de randjes. Maar het landschap betoverde.

Fraai doch rauw coming of age verhaal over een pubermeid die op eigen houtje vlucht naar een resort... Vol schaamte omdat ze is betrapt met de vriend van haar moeder... althans... je kon de wroeging wel een beetje voelen. Vervolgens is de film een samenloop van momenten dat ze worstelt tussen verlangen en zelfstandigheid... en de uiteindelijke band met Joe.

De relatie tussen Joe en Heidi... Hoe graag je het ook zou willen zien... is helaas niet bepaald stabiel en een betoverend gevoel zal je er ook absoluut niet bij krijgen. Je zou denken dat Joe een beetje de redder in kwestie is... maar Heidi heeft nog altijd wel andere dingen aan haar hoofd en blijft vluchten... Ze komt uiteindelijk terecht in een Motel...

Ja... wat kan je eigenlijk verder over het verhaal zeggen? Het is eerder een observatie waarbij je de rest bijna zelf in mag gaan vullen met wat er in Heidi speelt op de momenten. Het probleem was soms dat het een beetje chaotisch en van de hak op de tak ging, waarbij ik het medeleven niet altijd goed kon bereiken. De beelden van het besneeuwde landschap en de kleurenfilters zorgen echter wel voor een koud en uitzichtloos sfeertje... met toch wel een beetje licht aan het einde van de tunnel.

3,5*