Wuthering Heights (1939)

Mooie klassieker met de nog jonge David Niven (zeer herkenbaar) en Laurence Olivier (niet herkenbaar).

Romantisch verhaal met wat mysterie, de succesformule in die tijd vermoed ik.

Toch altijd wel eens leuk om zo'n 'oudje' te bekijken.

Een film die anno 1939 in de schaduw stond van andere klassiekers dat jaar: Wizard of Oz, Gone with the wind, Stagecoach en Mr. Smith goes to Washington. Als er geen onderscheid was gemaakt tussen kleur en zwart/wit (Wuthering Heights won Oscar voor cinematografie in zwart/wit en Gone with the wind die in kleur), had deze film misschien wel geen prijs gewonnen.

De film is een klassieke verfilming en op dat vlak moet het toch wel het onderspit delven tegen wat 'modernere' films als bvb die Gone with the wind en Wizard of Oz. Het hoort wel bij het genre en de boekverfilming doet het zeker niet slecht. Merle Oberon en Laurence Olivier hadden tijdens het filmen een grote hekel aan elkaar. Je merkt dat niet helemaal in beeld, maar chemie is er ook weer niet. David Niven is niet meer dan een veredelde figurant hier. De acteerstijl en het uiterlijk van Laurence Olivier deed me trouwens denken aan Timothy Dalton. Hij zal het van Olivier geleerd hebben zeker?

Leuke film voor wie houdt van de oude filmstijl, maar een klassieke topfilm is het ook niet. Wel mooie beelden, die prijs voor cinematografie was niet onterecht.

Tja, ik ga hier niet al te veel woorden aan vuil maken. De cinematografie is inderdaad fraai, maar de film zelf was een moeizame, moeizame zit. Nog meer dan het boek druipt de sentimentaliteit en het melodrama uit alle hoeken en gaatjes, de dialogen en het beeld van Engeland van twee eeuwen terug zijn vreselijk oubollig, en dat overdreven gedoe de hele tijd waarin Cathy voor de zoveelste keer huilend wegrent of Hindley weer eens een denigrerende speech houdt, het ging me behoorlijk tegenstaan. En die continue vioolmuziek, brrr. Nu was het boek ook al wat moeizaam, maar daar werden de karakters in ieder geval nog wat verder uitgediept, waarin bijvoorbeeld Heatchliff ook een stuk donkerder geschetst werd. Hier zijn de karakters toch wel erg van bordkarton. Niet mijn film.

Ik kan me daar behoorlijk in vinden, al is het een miniscuul vleugje milder.

De nog altijd ongeëvenaarde tweede verfilming van Emily Brontës roman over de obsessieve, tragische liefdesrelatie tussen de verwende Cathy [Merle Oberon] en stalknecht Heathcliff [Laurence Olivier] vertelt door de trouwe huishoudster [Flora Robson] die al die jaren op werkte en woonde op het landgoed Wuthering Heights. Genomineerd voor 10 Oscars in het Gouden Jaar van Hollywood, maar alleen cameraman Gregg Toland wist de nominatie te verzilveren. Ondanks vele latere verfilming zijn Olivier en Oberon nog steeds de ultieme verpersoonlijking van het tragische liefdesduo en met een indrukwekkende ondersteunende cast is er geen foute noot te bekennen. Regie, camerawerk en muziek (van Alfred Newman) zijn perfect op elkaar afgestemd in dit onvergetelijke romantische drama. De scene waarin Cathy in de stromende regen haar grote liefde probeert te vinden is één van de hoogtepunten uit de filmgeschiedenis.

Ik las ooit het boek voor Engels, en was best onder de indruk, maar op film komt die passionele liefde die Brontë zo vaardig beschrijft eigenlijk nooit over. Het is ook vooral een literaire passie: een liefde die bedreven wordt in woorden en gedachten, gevoed door frustratie over onbereikbaarheid en het klassenverschil. Neemt niet weg dat de film zijn charmes heeft, er markeert niets aan de fotografie en setting, en Olivier is opmerkelijk geschikt als de verbeten Heathcliff. Merle Oberon vond ik ondanks enkele goede momenten een beetje een miscast als Cathy.