In einem Jahr mit 13 Monden (1978)

Haalt het niet bij Angst Essen Seele Auf, maar desalniettemin ook een angrijpend drama, met een hoogst origineel verhaal (het plot hierboven is helaas nogal spoilerig, maar ik zou zelf even geen betere samenvatting weten), creatief camerawerk en goede rol van Volker Spengler. 3,5 *

Wellicht de beste film van Rainer Werner Fassbinder. De film staat bol van de surrealistische, macabere en poëtische scenes die een beeld schetsen van het verscheurde leven van Erwin/Elvira. Bij elke ontmoeting in haar zoektocht naar steun stuit ze weer op onbegrip en raakt steeds verder in een isolement. Dankzij een voortreffelijke cinematografie wordt dit prachtig in beeld gebracht en laat de film een indringende indruk achter. ****½

Bijzonder slaapverwekkende bedoening. Fassbinder is een regisseur dat uit het theater wereldje komt en dat is duidelijk te merken. Er wil veel te veel gezegd worden in een te kort tijdsbestek en wanneer dat op een uiterst monotone, weinig pakkende en vaak amateuristische manier gebeurt is dat funest voor een film, helemaal als er audiovisueel weinig te beleven valt. Eerste 30 minuten boeiden mij wel en de scene waarin die kerel zich ophangt zijn mooi gefilmd maar ik denk dat een tweede kijkbeurt niet snel zal komen. Fassbinder had me overtuigd met Angst Essen Seele Auf, zijn eerste film die ik gezien heb maar sindsdien is het alleen kommer en kwel.
2*

Het kon me niet boeien. Ik was nieuwsgierig geworden om iets te gaan kijken van Fassbinder. Verhaal en acteren ..mwahh. niet super.

De eerste Fassbinder die mij weet te pakken.

Voor een groot deel tenminste, er zaten ook een paar stukken in die me wisten te vervelen. Dat maakt in dit geval niet eens zo heel veel uit. Geen idee wat er allemaal door Fassbinder heen ging toen hij dit maakte, maar ik vind het een vrij bizarre film eigenlijk. Niet zozeer bevreemdend of onbegrijpelijk, maar het geheel heeft iets merkwaardigs. Enerzijds ziet alles er gewoon uit en wordt er cinematografisch niets bijzonders gedaan, anderzijds bevat het verhaal een ongewone hoofdpersoon, die toch allemaal opmerkelijke types ontmoet. Daar worden vervolgens ook nog eens erg onnatuurlijke dialogen en voice-overs aan toegevoegd en scènes die ietwat surrealistisch aandoen. Aan de ene kant wil Fassbinder duidelijk emoties oproepen en een geloofwaardige hoofdpersoon neerzetten, aan de andere kant doorbreekt Fassbinder de realiteit regelmatig met merkwaardige scènes zoals die dansscène, de ophangscène en dat geweldige moment waarop een man buiten naar de zestiende verdieping staat te staren en vervolgens het achtergrondverhaal van een bijrol begint te leveren. Het geheel heeft iets theatraals, maar is tegelijkertijd altijd filmisch. En bijna al het drama lijkt vergezeld te gaan met een wrang gevoel voor humor.

Wat helemaal het doel van dit alles is weet ik niet. Ik snap het verhaal en de ontwikkelingen, maar heb tegelijkertijd het gevoel dat er ook iets langs me heen gaat, alsof het voor Fassbinder iets persoonlijks is of zo. Maar het werkte wel op mijn gevoel, op veel verschillende manieren. Dit is overigens niet op de laatste plaats te danken aan Volker Spengler, die zijn bijzondere rol erg mooi brengt.

Het had trouwens nog wel iets van de films van Almodovar weg, minus de felle kleuren. Daar lopen ook dergelijke excentrieke typetjes rond en zijn travistieten kennelijk overal te vinden.
4*

Heb wel eens gelezen dat de film erg snel is opgenomen, met een erg klein budget... weet niet of ik het mij goed herinner.
In elk geval zitten er voor mij teveel langdradige stukken in. De eindeloze tristesse, op het sentimentele af, is echter zo diep snijdend, de hele film door, dat hij zeker de moeite van het bekijken waard is, ook wel 2 keer.

De slachthuisscene....


Maar dit is niet de film van deze regisseur waarmee je beginnen moet, mijn mening.

Gedraaid in 25 dagen, dat is relatief kort voor een 'late' Fassbinder. 700.000 DMark. Dat is gemiddeld voor een Fassbinder film uit die tijd, met uitzondering van zijn meer luxueuze producties als Lili Marleen en Die Ehe der Maria Braun.

Maar ik kan mij niet herinneren dat deze film er rommeliger of rafeliger uitziet dat een doorsnee werk van hem.

Ik vind de interactie tussen geluid en beeld, tekst en editing, cameravoering en acteren, etc. minder ver doordacht dan in b.v. Lola. Ook is het script soms wat rechtlijnig en traag, ---vind ik.

Maar 25 dagen en 700.000 Dmark, nee, dat is nou ook weer geen lowbudget-film te noemen... Dus dank voor de info.

(Wel lang terug dat ik 'm keek. Misschien iets om vanavond weer eens op te zetten!)

Net in een treinreis Leeuwarden-Utrecht weer een deel van Harry Baer's Fassbinder boek kunnen lezen. Onder andere over deze (zijn beste in mijn ogen).

Ook een beter beeld gekregen van wat er door Fassbinder heenging: Zijn vriend Armin Meier had kort ervoor zelfmoord gepleegd en Fassbinder kreeg daarvan in de pers publiekelijk de schuld. Fassbinder leefde een tijdje al kluizenaar en ging volgens Baer (die 15 jaar met Fassbinder werkte in verschillende 'functies') als een bezetene te werk en hervond al zijn energie die hij verloren was in de jaren ervoor (waar Armin Meier overigens deels verantwoordelijk was als je Baer mag geloven).

Best wel weer een mooie film van Fassbinder, die mij grotendeels wel wist te pakken.

Op momenten is het ook best een zware film. Want wat hoofdrolspeler/speelster Erwin/Elvira hier allemaal voor de kiezen krijgt, wordt je niet bepaald vrolijk van. Die laatste vijf dagen van haar leven zijn op zijn minst opmerkelijk te noemen. Elvira, zoals ik haar maar even voor het gemak noem, is al een eigenaardig personage, maar de personen die ze allemaal ontmoet zijn zeker niet minder eigenaardig. Die ontmoetingen zijn interessant om te zien en vaak weet Fassbinder er ook wel iets aparts van te maken.

Hoewel het er visueel allemaal niet altijd even mooi uitziet, blijft het geheel meestal toch behoorlijk boeiend. Fassbinder stopt tussen het eigenlijke verhaal soms hele bizarre en surrealistische scènes, Vooral de scènes in het slachthuis en de ophangscène, hadden iets erg speciaals en bijzonders, hoewel die eerste aan de andere kant ook behoorlijk goor was om naar te kijken. Volker Sprengler zet in ieder geval een bijzondere rol neer, die richting het einde zelfs nog voor enige ontroering zorgt, omdat ik uiteindelijk toch wel een beetje medelijden kreeg met de manier waarop iedereen op Elvira reageerde.

Een bijzondere film dus. Niet altijd even mooi, soms zelfs lelijk met een paar momenten, die mij niet boeiden, met gelukkig ook genoeg moment die wel werkten. Ook een bijzonder moment was de aftiteling, omdat daar in grote letters. 28 Augustus 1978 op verscheen. Een datum met een duidelijke betekenis voor de film, maar ook een datum die voor mijzelf natuurlijk onvergetelijk is.

3,5*

Droefgeestige Fassbinder waarbij ge de manier van filmen en verhalen van deze cineast een beetje gewoon moet zijn om niet te vroeg de knop om te draaien.
Veel levensbedenkingen enerzijds, close-ups anderzijds in een film die beslist doet nadenken, inzonderheid over de bijzondere aard van het hoofdpersonage.
Zucht naar sensatie is er niet, wel een rauwe, gevoelige schets waar het groot publiek weinig aan heeft.
Volker Spengler beeldt Elvira schitterend uit en Fassbinder aarzelt niet om meerdere drieste scenes in te lassen die alleen maar de zware sfeer benadrukken zonder rechtstreeks met het verhaal te maken te hebben.

Misschien wel Fassbinder's meest persoonlijke film, dit lijdensverhaal over hoe klote het leven zijn kan; zoals hiervoor al vermeld had de regisseur zelf net een tragedie beleefd. Een meedogenloos, niets ontziend en bijtend psychologisch drama over de laatste vijf dagen van het droevige leven van een ongelukkige transseksueel (kan het ellendiger) in Frankfurt. Het was een tegelijk gepassioneerde, maar ook rommelige film over eenzaamheid, wreedheden en zich slachtoffer voelen. De slachthuisscène blijft ook nu nog schokkend.

Meest ernstige film van Fassbinder?