In Good Company (2004)

109 minuten die nooit meer terugkomen.

Boeiende film die aardig het midden houdt tussen kritiek op de Amerikaanse corporate culture en de privéproblemen van Quaid en Grace, tussen drama en humor, tussen enigszins voorspelbaar en toch nèt even anders dan ik had gedacht dat het zou gaan (met name in de ontwikkeling van de relatie tussen Quaid en Grace), hetgeen altijd een pluspunt is. Net geen hoogvlieger, maar zeker amusant en ook wel boeiend en treffend genoeg om de hele speelduur lang interessant te blijven. David Paymer zorgt nog voor een mooie ontroerende noot, en in de 91 voorgaande berichten is er maar één iemand die de aanwezigheid van Malcom McDowell vermeldt...

Lichtgewicht met toch vaak grappig-gevatte dialogen, overbekende toestanden en de link naar het harde zakenleven met de onverbiddelijke maatschappelijk gevolgen voor de werknemer.

Dennis Quaid is knap in zijn rol van de man die op korte tijd toch wel één en ander te verwerken krijgt en Scarlett Johansson is heel charmant.

“For what it's worth, I enjoy talking to you more than anyone else.”

Sympathieke film Er gebeurd eigenlijk niet zo veel, maar het verhaal boeit wel. Dat komt ook door de acteurs die het allemaal inlevend weten te maken. In Good Company heeft een aantal personages die op kruispunten in hun levens staan en voor moeilijke uitdagingen komen te staan. Herkenbare uitdagingen die we allemaal tegenkomen.

Quaid, Grace en Johansson doen het uitstekend en ook de bijrollen worden goed ingevuld. In Good Company heeft geen dramatische of spannende plotontwikkelingen, maar zet zijn personages centraal. Met een luchtige sfeer en een aangenaam tempo. Prima.

Wat ik hier vooral over onthou is hoe OUDERWETS die nu al lijkt. Gedateerd… ik plaatste hem ergens in de jaren '90 (even niet stilstaand bij de leeftijden van de hoofdrolspelers) … uiteindelijk vile het nog wel mee met de uitwerking van de plot (geen 'en ze leefden nog lang en gelukkig' (wat de jongeren betreft) hoewel gesuggereerd werd dat dat er nog wel in zat…)
Ook hilarisch hoe het magazine gered werd en de online beeldenstormers op hun plaats gezet werden…zéér realistisch

Leuk.

Maar ik ben dan ook fan van Topher Grace. In het begin viel hij mij nooit heel erg op, maar na American Ultra ben ik hem steeds meer gaan waarderen. Dit tot op het punt dat ik elke film met Grace wil zien. En deze film was er 1 van. Daarbij zijn de verwachtingen keurig ingevuld.

Maar het is dan ook vooral Grace die echt weet te stralen. Ik weet niet hoe hij het doet, maar in elke rol weet hij een bepaalde charme mee te geven. Hij kiest soms de verkeerde rollen uit, maar hier past hij perfect in het plaatje. De charme weet ervan af te stralen, en hiermee creëert Grace een leuk hoofdpersonage.

Maar ook Quaid viel me erg mee. Normaal vind ik hem ten onder gaan in Amerikaanse films, maar hier past hij wel wat beter. Hij doet voornamelijk zijn dingetje, maar doet dit heel verdienstelijk. Al zal hij niet snel een memorabel karakter creëren zo. Wel jammer, want ondanks dat hij een nogal Amerikaanse acteur is, denk ik wel dat hij het in zich heeft.

Film is vermakelijk. Niet wereldschokkend, maar wel leuk voor een keertje. Het raapt een hoop clichés bij elkaar, maar weet hier gelukkig effectief genoeg mee om te gaan. De meeste kracht lijkt vanuit de hoofdrol te komen, in dit geval Grace, maar daardoor lukt het de film wel om gewoon erg leuk uit de hoek te komen.

Prima ingericht voor de rest, een aantal mooie plaatjes van de stad. Maar de film wil vooral zijn verhaal vertellen en doet dat met genoeg overtuiging. Bij vlagen slipt de film eventjes, zoals de speech van Quaid tijdens het bezoek van McDowell, maar de film weet ten alle tijden luchtig en vermakelijk te blijven, en daar gaat het om lijkt me zo.