Designing Woman (1957)

Gesofisticeerde komedie, zoals altijd bij Vincente Minnelli: vlot én leuk. Beide hoofdrolspelers zijn amusant met hun pittige en dikwijls venijnige dialogen, die herinneringen oproepen aan de gouden dagen van Spencer Tracy en Katharine Hepburn. Schrijver George Wells hield een Oscar over aan zijn scenario...

Een duidelijk studioproduct, leuk uitgevoerd! Er kan echter niet meer van worden gemaakt. Als Designing Woman zijn er nog vele anderen.

Vermakelijkheidsgehalte: 3*.

Lauren Bacall die aan je oor knabbelt, wie wil dat nou niet? Gregory Peck doet het erg goed in een typische Cary Grant-rol en zijn chemie met Bacall is bijna voelbaar. Een terechte Oscar voor het script trouwens. Ook Mickey Shaughnessy als ex-bokser Maxie Stultz is het vermelden waard, wat een acteur!

Vermakelijke comedy uit den ouden doosch. De chemistry tussen Bacall en Peck is duidelijk aanwezig. Geen hoogstaand werk maar wel goed.

Bijzonder grappige film deze, goed spel van alle drie hoofdrolspelers en natuurlijk mag de poedel niet vergeten worden.

Deze film had ik heel lang in mijn hoofd, vanwege één scène die ik als kind maar niet begreep: een bokser die het Peck-personage met zich meeneemt omdat hij bedreigd wordt, slaapt met zijn ogen open. Het slaat helemaal nergens op maar het is het meest memorabele moment uit de film. Wat ook weer wat zegt over de zeggingskracht van de film zelf, die dus niet zo heel hoog is. Peck is natuurlijk mjam, superaantrekkelijk, maar heeft de lach niet aan de kont hangen.
Leuke vorm wel, met al die personages die voice-overs doen. De danser (Jack Cole) die aan het eind op dansachtige wijze de boeven verslaat vond ik ook hilarisch, hoewel het feit dat deze man zijn 'mannelijkheid' bewijst tegen Peck door te zeggen dat hij een vrouw en kinderen heeft, wel wat ouderwets is.

Deze ook nog eens, voor de derde keer, herbekeken maar zeker geen volgende keer. De vorige keer is inmiddels toch alweer lang geleden.

Met de hoofdbezetting niks mis mee. Gregory Peck, toch één van mijn favoriete acteurs, is hier zowel knap en charmant, als ook wel klunzig, eigenlijk net zoals één van mijn andere favoriete acteurs, en dat is Cary Grant, die aanvankelijk ook werd benaderd voor deze rol. Lauren Bacall is in deze film wel aantrekkelijk maar ook temperamentvol en kattig, al zal haar privé-situatie ook wel een rol spelen. En tenslotte ook nog een knappe Dolores Gray. De film ziet er verder zeer sjiek uit. Maar dit samen is helemaal geen reden voor een goede film.

Grootste probleem is dat de film eigenlijk veel te lange speelduur heeft voor een komedie en erg traag, de tweede helft is de film wat vlotter in zijn opzet. Maar tegenwoordig hebben die romantische komedies, die ook bij de vleet worden gemaakt, toch veel meer vaart. De chemie tussen Peck en Bacall is ook niet zo best, maar dat komt ook door het nogal matige verhaal. En de film zit vaak rommelig en studio-achtig in elkaar. Hier en daar wat grappige momenten, dat natuurlijk wel, zoals de onhandigheid van Peck, en die bokser die met zijn ogen open slaapt en de scènes met die poedel. De film schijnt trouwens zeer succesvol geweest te zijn, maar inmiddels weer één van de vele vergeten klassiekers hier op site.
Wel leuk om nog eens gezien te hebben, maar ik meende toch dat de film veel grappiger was en dat was het misschien de vorige keer ook nog wel maar nou niet meer. 2.0.

Typische Amerikaanse, romantische komedie uit de jaren 50 met zijn even typische naieviteit, malle toestanden, karikatuur en wat slapstick er bovenop en waarin Gregory Peck en Lauren Bacall bewijzen dergelijke rollen even goed aan te kunnen dan de vele beroemdheden die hun in gelijkaardige plays zijn voorafgegaan.

Heel veel talent verspild aan een clichématig, voorspelbaar en onbenullig script. Twee momenten die mijn mondhoeken warempel éven deden opkrullen waren de fabuleuze bijdrage van danser/choreograaf Jack Cole aan het slotgevecht, en de manier waarop Gregory Peck kijkt wanneer hij tijdens zijn lunch met Dolores Gray (Lori Shannon) zijn bord ravioli van haar in ontvangst neemt – los van die scène vraag ik me werkelijk af welke Pecks komische kwaliteiten zouden kunnen zijn. Dieptepunt van de film is de rol van Mickey Shaughnessy als de "punchy" Maxie Stultz. En dan te bedenken dat dit –min of meer een update van Woman of the year uit 1942– een Oscar voor het beste oorspronkelijke script won! Peck en Becall zijn sympathieke performers, maar ze mogen nog niet in de scháduw van Tracy en Hepburn staan.

Niet veel zaaks deze film.
Ik wou hem alleen maar een bekijken omdat ik wel een fan ben van Gregory Peck.
Maar zie hem liever in serieuze rollen dan in een komedie.