Vampire Hunter D: Bloodlust (2000)

"Humans are nothing more than livestock, we prey on them as they prey on beast! This is the rule of nature!"

Na gisteren Michael Dudok de Wits onvergelijkbare en tevens woordeloze La Tortue Rouge te hebben gezien, kwam Vampire Hunter D. - Bloodlust nogal rauw op mijn dak. Een beetje alsof je 's alsof je onder krekel-getsjirp van een vergezicht staat te genieten, en opeens met je hoofd tegen een steen gekwakt wordt terwijl er twee spitse tanden in je nek gezet worden. 'Hee, dat is niet aangenaam...'

Ik verkondig zelf af en toe dat van een film niet alle aspecten geweldig hoeven te zijn, om ervan te kunnen genieten. Dat zelfs een film waarvan bepaalde aspecten enorm knullig zijn, nog genoeg positieve punten kan hebben op andere vlakken. Dat moest ik tijdens het kijken van deze film herhaaldelijk tegen mezelf zeggen: 'maar de animatie is mooi! Maar de animatie is mooi! Kijk dan!'. Het was echter moeilijk om daarvan te genieten, met het oeverloos geleuter van de meest clunky dialogen. Je zou verwachten van een Japanse animatie die specifiek eerst in het Engels is gemaakt, dat ze juist dát aspect goed op orde zouden hebben. Nog onder de indruk zijnde van gisteren, van hoeveel emotie en informatie je zónder woorden over kunt brengen, leek Vampire Hunter D - Bloodlust bijna een kakafonie aan gewauwel te bevatten. En dat brak de boel toch behoorlijk op.

Wellicht dat het voor anime fans erg meevalt, maar de manier van verhaalopbouw, hoe de karakters met elkaar praten en hoe de actie wordt verbeeldt, lijken mij in een film als deze simpelweg (nog steeds) niet helemaal te liggen. Ik heb het grootste respect voor de films van o.a. Hayao Miyazaki, Satoshi Kon en Isao Takahata, maar een anime fan in hart en nieren zal ik vermoedelijk nooit meer worden. Ik ben wel benieuwd hoe de grote namen van mijn jeugd me nu zouden bevallen, Akira, Wicked City en Ghost in the Shell. Films die ik sinds eind jaren '90 volgens mij niet meer heb gezien. Hopelijk beter dan dit.

2,5*

Ik ben normaal ook fan van originele dubs, maar in dit soort gevallen durf ik nog eens een uitzondering maken. Amerikaans voice acting talent is vaak zo droevig dat het in grote mate de film bederft. Probleem wordt alleen maar groter als je met Japanse regisseurs zit, die sowieso al weinig voeling hebben met het Engels en dat stuk dus niet echt zelf kunnen regisseren.

Haha, dat is (lichtelijk overdreven) het gevoel wat ik bij The Red Turtle had.

Prachtig geanimeerd, dat zeker, maar ik kon bijzonder weinig met Vampire Hunter D. Het fantasy-aspect pakte me totaal niet, de dialogen waren vrij suf en uiteindelijk had ik gewoon compleet geen affiniteit met deze fantasiewereld of haar personages. En dan houdt het helaas snel op. De vele gebeurtenissen, de acties, de wezens, het is allemaal prachtig gemaakt, maar het deed me helemaal niks. Jammer, maar het is niet anders.

In een post-apocalyptische wereld die wat weg heeft van een spaghetti-western (Sergio Leone) met cyberpunk (DUNE) invloeden, ontmoeten we vampierenjager Dunpeal, kortweg D. Deze half mens en half vampier (net zoals Blade) wordt ingehuurd om het meisje Charlotte te redden van de krachtige vampier Meier Link. Echter zijn er ook kapers op de kust want ook de Markus-broers zijn ingehuurd voor deze klus. Ondanks dat je links en rechts wel invloeden van andere (live-action) films ziet heeft de film vooral een eigen gezicht. Nu was ik wel bekend met de Japanse animatie van Studio Ghibli maar veel minder met andere lange anime. Aan het begin moest ik daarom wel even wennen aan de manier hoe de personages werden getekend maar eenmaal gewend was het genieten geblazen. De jager zelf is een fascinerend karakter, maar ook veel van de personages en monsters om hem heen zijn zorgvuldig uitgewerkt. Maar dat is niet alles want ook de gebouwen en landschappen om hen heen zijn prachtig en er is dan ook een werkelijk fascinerend universum gecreëerd. Wat me bij deze film ook opviel was de heerlijke bombastische muziek, die verhoogde de sfeer nog meer. De anime is erg stijlvol en spannend en mijn eerste kennismaking met Yoshiaki Kawajiri.