Gardens of Stone (1987)

nooit gedacht dat coppola na apocalypse now

nog een film over vietnam kon maken.de film is aan het begin erg goed,maar op het einde verloor ik de aandacht een beetje bij kijken.3 sterren

Coppola's zoon stierf tijdens het filmen, in een boot ongeluk (het was de schuld van de zoon van Ryan O'Neal, die ook in de film meespeelde, maar later opnieuw werd gecast).

De volgende ochtend ging Coppola gewoon door met filmen. Geen enkel idee hoe en waarom...

Film gisteren gezien en moet zeggen niet echt een speciale film of waarvan je zegt dat was nu eens een goeie.

De acteer prestaties vielen mee en dat was het dan voor mij.

Verhaal vrij saai en gebeurd maar weining vind ik.

2.5 sterren

Magere film, je zou niet zeggen dat dit van FFC was.. maar nou heeft de man ook wisselvallige films op zijn naam staan

Ik wil hem wel zien eigenlijk omdar James Caan erin speelt De berichten hier zeggen dat het niet echt een goeie was van FFC..

Ik heb de film lang geleden gezien. De film heeft destijds wel indruk op mij gemaakt. Misschien is hij wat saai of hadden we iets meer verwacht van de regisseur, maar het verhaal aan zich blijft aangrijpend.

Dit noem ik nog eens een fikse tegenvaller.

De film komt nooit op gang (zwak script) en het einde zie je al ver van tevoren aankomen.

Ik vond het acteerwerk ook verre van overtuigend.

Met pijn en moeite heb ik de film uitgekeken.

Van een film met een cast als deze had ik veel meer verwacht.

Het is een saaie bedoening en de prent is nooit echt overtuigend.

Bovendien zijn de vertolkingen, vooral van James Caan, ondermaats.

De enige die me een beetje kon bekoren was Angelica Huston, maar verder is dit een film om snel te vergeten.

Het is wel goed dat er eens gefocust wordt op een totaal andere divisie van het leger, ver weg van het oorlogsgebied, maar erg boeiende scènes leverde dat in deze film niet op. Ook de acteerprestaties vond ik nu niet bepaald van een hoog niveau, zodat ik toch van een tegenvaller kan spreken (nochtans ben ik een enorme fan van het genre).

goede film van Coppola. Had ook veel beter gedaan in de boxoffice als ze de "oorlog" beschrijving hadden weggelaten

Eind jaren 80 ging de hype over Coppola's eerste vietnam oorlogsfilm sinds Apocalypse Now, en Caan en Coppola van The Godfather zijn weer samen aan het werken. Er werd weinig verteld over wat deze film echt over ging.

Hier heb je goede prestaties van o.a. James Caan en Mary Stuart Masterson.

Een goede drama en een aanrader.

Als anti-Vietnam-oorlogsfilm maakt deze prent weinig indruk.

Ging zelfs vervelen, temeer dat ook de acts niet bepaald overtuigend waren.

Een ingetogen en subtiel oorlogsdrama over jonge mensen met een toekomstperspectief die naar Vietnam gingen en daar sneuvelden en over verschillende relaties. De film werd met gevoel voor detail (militaire gebruiken en procedures) geregisseerd, de personages werden realistisch en met liefde neergezet en hun emoties kwamen gerechtvaardigd over.

Matige film waarin een soldaat de overleden soldaten helpt begraven, maar hij wil eigenlijk meevechten aan het front. Een oorlogsdrama over de Vietnam oorlog met zeker een aantal goeie scenes. Echter als geheel mist de film wat focus en komt hierdoor ook wat langdradig over. Goed acteerwerk, maar niet bepaald de beste film van Francis Ford Coppola.

Deze film bewijst wederom dat Coppola ook in de jaren 80 nog een fantastisch filmmaker was. Natuurlijk is zijn oeuvre in die periode minder sterk dan het decennium daarvoor (een onmogelijke opgaaf), maar op zich zelf gezien staan zijn films uit de jaren 80 absoluut hun mannetje. Vlekkeloos geregisseerd met veel liefde voor de personages en hun onderliggende verhoudingen. Wat dat betreft heeft deze film veel overeenkomsten met de Godfather, al is het onderliggende drama minder sterk of aansprekend. Maar het ziet er allemaal schitterend uit en bevat minstens zo veel acteer geweld.

Waar Coppola nog bij Apocalypse Now verweten werd een pro oorlogsfilm gemaakt te hebben, hier is hij volledig duidelijk anti. De bunnies hebben plaatsgemaakt voor grafstenen en de oudere militairen zijn stuk voor stuk gedesillusioneerd.

Een trage film, maar wel eentje met veel schoonheid.

4*

Geen slechte film, maar wat braaf. En om toch te bewijzen dat de twee hoofdpersonen veeleer echte soldaten zijn, dan mensen die een "veilige" job in het leger kregen, worden er wat gevechtsoefeningen bij gesleurd. Uiteraard kan deze film niet tippen aan Coppola's meesterwerken, maar hij is ook minder dan zijn andere films uit de tachtiger jaren (Rumble fish, the outsiders....). Wel goed geacteerd en een zacht aanklacht tegen een zinloze oorlog.

Sterk, psychologisch drama die het militaire leven toont op het thuisfront. De aantrekkingskracht van de jonge rekruut 'Jackkie' om naar Vietnam te gaan. De door de oorlog getekende sergeant Hazzard(een goede James Caan) die wanhopig probeert naar en andere afdeling te gaan om je jonge rekruten beter op te leiden om te overleven in Vietnam, maar niet de toelating krijgt van zijn captain. James E. Jones is leuk met zijn droge humor. Geen oorlogsfilm natuurlijk, weinig of geen actie dus, maar wel een sterk militair drama.

Gardens of Stone is een zeer pakkende Vietnamwarfilm die niet in Vietnam afspeelt maar rondom het militaire Sanctum Sanctorum: Arlington National Cemetary, vandaar de titel Gardens of Stone.We volgen de leden van the Old Guard, letterlijk het paradepaardje van het leger. Zij draven op in hun gala-uniformen tijdens militaire parades en ceremoniële gelegenheden maar ook bij begrafenissen van gevallen soldaten. Een zeer verantwoordelijke taak want iemand de laatste eer bewijzen moet immers vlekkeloos verlopen. Het is slechts één moment en dat mag nergens fout gaan want je kan het niet nog even overdoen natuurlijk.

De hoofdpersoon is Clell Hazard(James Caan), sergeant bij the Old Guard maar een ijzervreter pur sang. Hij voert met steeds meer tegenzin zijn taak uit omdat hij er ziek van is om steeds weer jonge jochies naar hun laatste rustplaats te moeten begeleiden. Hij ambieert daarom een instructeurspositie op Fort Benning om zo de jongens beter voor te bereiden maar dat wordt structureel geweigerd door superieuren. Hij neemt Jack Willow (D.B. Sweeney), een zoon van een oude krijgsmakker uit de Korea-oorlog, onder zijn hoede. Jack wil graag naar Vietnam omdat hij vind dat een soldaat zijn plek aan het front is. James Caan speelde met Sonny Corleone zijn meest iconische rol maar hier speelt hij mijns inziens zijn beste rol uit zijn carrière. Hazard is een echte sergeant zoals die horen te zijn. Een officier moet het peloton leiden maar een sergeant moet de jongens in leven houden. Caan weet dit gevoel uitstekend over te brengen. Sweeney is ook goed als de plichtsgetrouwe jongeling. De bijrollen met bekende namen als James Earl Jones, Anjelica Huston, Mary Stuart Masterson, Dean Stockwell en Lonette McKee maar ook de destijds nog minder bekende acteurs als Elias Koteas, Casey Siemaszko en Laurence Fishburne doen het allen stuk voor stuk geweldig.

Gardens of Stone is een zeer mooi, integer doch intens meesterwerk van Francis Ford Coppola met een schitterende cast die hun personages van vlees en bloed weten te maken door solide acteerwerk.

Vietnam was (en is) voor vele filmmakers het onderwerp bij uitstek om in het strijdperk het thema oorlog als hel te visualiseren (kijk maar naar onze nr 71). Men zoomt graag in op het slagveld waar de bloederige gevechten, de zinloosheid en de opofferingen de hoofdrol spelen. Maar een film die nooit geweld (oorlog) laat zien en toch de pijn (hel) laat voelen is het mooie melancholische Gardens of Stone. Vietnam beleefd door soldaten op het thuisfront, weinig films hebben dit thema. Cineast Coppola zet direct de toon. Prachtige opening met die langzame travel langs de grafzerken (mooie titel toch), weemoedige score van opa Carmine Coppola, die helikopter geluiden met radiostem die ons onmiddellijk doet denken aan de Vietnamoorlog, de doedelzak en finaal de voice over. De begrafenis is gefilmd als een quasi documentaire. Het is een plechtig moment, nadruk op het ritueel (eresaluut, overdragen van vlag). Een emotioneel moment voor familie maar niet voor de jonge soldaten die meedoen aan het protocol. Dood is voor hun een routine, een job. Hopelijk is dit gauw voorbij en kunnen we terug de bus op, fluistert er iemand. In deze teneur inviteert Coppola ons in The Arlington Memorial Centre, een militair domein die de gevallen helden van de oorlog begraven in een ceremoniële context. We volgen de nieuwkomer in Fort Myer, Private Willow (D.B. Sweeney) die niet kan wachten om naar Vietnam te gaan. Zijn opleidingsofficier Sergeant Hazard (James Caan) is echter zeer sceptisch over de Vietnamoorlog (nothing to win.. No way to win it). Hij weet uit eerste hand hoe het in Vietnam eraan toe gaat. Coppola zag het personage van Sergeant Hazard als een intern conflict tussen plicht en gevoel. Hij is tegen de manier van oorlogsvoering maar niet tegen de oorlog. Hij wil iedereen behoeden om onvoorbereid naar Vietnam te gaan maar hij heeft slechts een protocolfunctie. Hij is een uiterst efficiënte en intelligente soldaat maar zijn kennis en ervaring kan hij niet delen. Hij wordt immers door zijn oversten gezien als een rebel en daarom wordt hij gekortwiekt. Hij moet dus letterlijk met lede ogen aanzien dat er dagelijks jonge soldaten sterven in de oorlog. Daarin ligt de complexiteit van de film. Niet in het verhaal maar in het personage. Coppola wist het. GOS is wat we noemen een kleine film. Verhaal is niks speciaals, er is niet echt een plot maar deels een milieu schets en deels een relatie drama. Misschien daarom een vergeten film van de maestro. Het vormt een drieluik samen met Peggy Sue got married en Tucker, allen eind jaren '80. Het zijn kleine verhalen, verhalen over mensen en hun emotionele strijd. Opvallend dat hij geen enkele keer het scenario schreef. Alsof hij het filmmaken simpel wou houden. Geen actie, geen spektakel. In GOS zijn er vele van die intieme huiselijke en ogenschijnlijke banale scenes (dat door de fotografie van blade runner Jonothan Cronenwerth in intieme en claustrofobische kaders wordt gegoten). Maar toch knettert de emotionele elektriciteit. De frustraties, de verlangens. Een mooi voorbeeld is die indrukwekkende speech van Jones tijdens één van die huiskamer scenes. 'Madame, we are the old guard. We are the nation's toy soldiers, we march with riffles that can not shoot, we fix bayonets that can not stick. We are the Kabuki theater of the profession of arms. Jesters in the court of Mars. God of war, do-da do-da'. De machteloosheid van deze soldaten in één minuut gebracht. Coppola verklaarde tijdens de release dat dit geen anti oorlogsfilm is. Hij laat immers beide kanten zien van een leger. Vooral in de relatie tussen Caan en Huston komen de tegenstellingen van vredesactivist en militair regelmatig naar boven en zorgen voor verdeeldheid. In de scene waarin Caan een anti oorlogsactivist in elkaar klopt, is typerend. De man wordt immers zeer onsympathiek voorgesteld. Toch is GOS ook zeer kritisch tgo de oorlog. Het beleid dat de Amerikanen voeren is amateuristisch. Ze onderschatten hun vijand, hun arrogantie staat in de weg van een nuchtere kijk. Dat de film een zekere tristesse over zich heeft, is natuurlijk ook door het feit dat de zoon van Coppola overleed net voor de opnames. Als men dan een scene deed waarin iemand ten grave werd gedragen, voelde dit natuurlijk voor iedereen zeer persoonlijk en emotioneel aan. Die doem voel je vanaf minuut 1 : de voice over (I think this is my last letter), de flashback structuur als noodlot, het prille geluk dat onvermijdelijk zal worden weggesneden. De film wordt knap gedragen door Caan, Huston en Jones. Het was de eerste film in 5 jaar voor James Caan. Coppola haalde James Caan terug want de jaren '80 waren voor Caan (na het knappe Thief van Michael Mann) een verloren decennium (drugs en drank). Dankzij Coppola kwam Caan zijn depressie te boven. Echter, een grootse carrière werd het niet. Geen parcours zoals De Niro of Pacino maar zijn rollen in zowel schitterende film The yards als een goede film Misery én de bijrol in Dogville (onze nr 92) waren mooie ereplaatsen. Angelica Huston vult stralend de rol in van de sterke onafhankelijke vrouw die heen en weer wordt geslingerd tussen liefde en ideologie. Vreemd genoeg is ze nu meer in tv series te zien (wie had dat gedacht in de jaren '80/90?). James Earl Jones heeft misschien de bekendste stem in Hollywood maar noem eens één film waar hij te zien is ? Juist. Of je zou moeten fan zijn van Soul man wat we uiteraard niemand toewensen. Minpunten ? Het einde is onbevredigend en antwoord niet op het dilemma van Hazard. En de film kan ook niet zonder de obligate scenes van vernederende drills en luidbekkende oversten. Gelukkig is er wat tegenwicht met het subtiele verhaallijntje dat de sukkel van dienst die alles verkeerd doet wel wordt aanvaard en uiteindelijk nog een oorlogsheld wordt. In het laatste kwartier wordt nog maar eens duidelijk gemaakt hoe je de oorlog kan voelen zonder te tonen. Want er is opnieuw een begrafenis maar deze keer van een personage dat we hebben leren kennen. En het doet pijn. Iemand fluistert ; laten we dit vlug afhandelen zodat we terug naar de bus kunnen. Nu snijdt deze dialoog door onze ziel. Heel anders dan in begin van de film. Nu zijn we betrokken partij. We voelen het verlies. GOS is vertederend en ingehouden maar deelt toch een klap uit. Een grootse film zonder twijfel. Well Mr Coppola Here's to you and those like you. Damn few left.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films" met op nr 55 : Gardens of stone