The War Zone (1999)

Is t niet de laatse druppel waardoor de zoon het aan de moeder vertelt?

En toch weet ik nog steeds niet of de vader de baby heeft misbruikt. Wat Sjan zegt: er zijn constant mensen in de buurt van de baby. En waarom zou de baby niet gewoon ziek kunnen zijn?
En dat de moeder de politie belt in het ziekenhuis komt wellicht doordat zij net door begint te krijgen (omdat de zoon haar waarschuwt) dat vader zijn dochter misbruikt. Zou jij dan niet de politie bellen en je kinderen beschermen?
Ik weet het niet.

BoordAppel maakt hier de belangrijkste opmerking: de constatering DAT het eventueel zo zou kunnen zijn, is voor Tom de druppel. OF dat gruwelijkste der gruwelijken daadwerkelijk heeft plaatsgevonden, doet er in dat opzicht niet eens zoveel toe.

Natuurlijk heeft het plaatsgevonden, die scène in het ziekenhuis hebben ze toch niet voor niks in de film gestopt. Dat zou anders wel een extreme vorm van kijkers op het verkeerde been zetten zijn.

Voor mij is het ook wel duidelijk ja dat het hier niet om een doorsnee bloedinkje gaat. Al moet ik zeggen dat ik dat bij de eerste keer zien (in de bios, die éne voorstelling in Nederland..) ook nog niet direct met zekerheid durfde te zeggen. Dat is de grote kracht van deze scene: de kijker mag voor zichzelf bepalen of 'ie deze 'vervelende conclusie' eraan durft (!) te verbinden. Maar dus ook belangrijk: die druppel voor Tom. Hij staat voor het stevige dilemma die conclusie binnen zijn eigen familie te durven trekken. Iets dergelijks heb ikzelf van nogal dichtbij meegemaakt en zelfs als relatieve buitenstaander verscheurde het me al volledig. De slotscène van The War Zone begrijp ik dan ook volkomen: er rest niks anders dan minimaal voor lange tijd jezelf opsluiten.

Ik mag graag naar een goede dramafilm kijken, maar dit is me allemaal iets te veel van het goede.

Het onderwerp geeft natuurlijk niet direct aanleiding tot een vrolijk verhaal, maar als het ook nog eens vrijwel continu regent, niemand eens een keertje lacht of vrolijk kijkt, het huis heel sober is ingericht e.d. werkt het allemaal te verstikkend. 2,5*

Absolute topfilm met formidabele acteerprestaties en indrukwekkend verhaal.

Alleen dat eind wordt je wel heel erg stil van.

Dit is zo een film die je 'heel rustig' bij strot grijpt. vanaf het eerste shot (het hoofdpersonage fietst door de regen) is de sfeer al gezet: grauw, beklemmend, traag. De stilte domineert hier (af en toe wordt er ook erg mooie piano muziek gebruikt). Er wordt overtuigend geacteerd met weinig woorden en veel blikken. vooral het hoofdpersonage is schitterend gecast (die blik in zijn ogen, zijn stem). Dit is de enige film waarbij ik sommige scènes (die seksscène tussen de vader en jessie, maar ook die kusscène tussen die vriendin van Jessie en tom, het verbaast me dat die nog niet is vermeld) doorspoel omdat ik ze te pijnlijk, haast degoutant vind. Naast psychologische beelden worden enkele prachtige landschappen getoond. Het laatste half uur is briljant met een pijnlijke climax en een verscheurend open einde. (Heerlijk om later over na te discussieren)

Je hebt een punt. Eigenlijk is heel de familie een beetje getraumatiseerd. Het boek waarop deze film is gebaseerd, is genuanceerder, maar NOG degoutanter.

Pijnlijke scenes herinner ik me.

Pfoeh. Dit is een film die indruk maakt.

Geweldige acteerprestaties werden er neergezet.

Het verhaal grijpt je bij je strot. Pijnlijk om te zien dat incest (helaas) een waar gebeuren is.

indrukwekkende film, die ik niet zomaar zal vergeten. ik heb geschokt zitten te kijken. ik snap toch echt niet hoe iemand het in godsnaam in zijn hoofd haalt om (zijn eigen) kinderen te misbruiken.

Ik kan hem nergens huren. Waar is hij te zien?

Vreselijke kutfilm.

.

5 *

Prachtige dialogen, vooral door broer en zus.

Je wordt niet vrolijk na het zien van deze film, Het einde is sterk, maar ook wat teleurstellend.

Ontzettende indrukwekkende film, die een nare nasmaak achterlaat. Het onderwerp over incest wordt goed geformuleerd, en Tim Roth heeft er een zeer indrukwekkende film achtergelaten.

Is er ergens een dvd in de omloop met Eng subs of zijn de dialogen goed te verstaan qua accenten?

Een film met een loodzwaar thema waarin geen greintje hoop te bespeuren valt. De vader komt over als een zachtmoedig man, maar blijkt onderhuids een groot monster te zijn.

Ray Winstone in een zéér moeilijke rol, maar hij doet het prima.

Het open einde beviel me niet echt, maar het is wel een film die lang zal nazinderen.

The War Zone.

Wat is het toch met die Britse regisseurs? Waarom zijn zij nou juist bij uitstek een van de weinige die realisme in fictie vorm echt goed weten te brengen? Dat ze daarbij vaak kiezen om de duistere kanten van het gewone leven te tonen helpt altijd ook nog een handje mee om de impact des te groter te maken. - En dat is wat deze film het beste doet.

Door de natuurlijke vertellingen van zo'n afschuwelijk verhaal, waarbij scenes niet geschuwd worden waarvan je weet dat ze op z'n zachts gezegd controverseel zullen zijn bij uitkomst, is de gehele film zo ijzingwekkend mogelijk gemaakt. Je wil eigenlijk het liefst wegkijken...

Rauw, dat woord komt ook vaak bij mij op bij zulke films. Er is weldegelijk een (mooie) soundtrack, maar haast alleen buitenshots worden ondersteund door de muziek. Het geeft een fout en vervelend gevoel. De werkelijk briljante shots van het huis geven aan dat het er van buiten allemaal nog zo mooi uitziet... maar waag het niet om naar binnen te gaan.

De acteurs hebben het naar mijn idee het moeilijkst met dit soort films. Ray Winstone, die is nog wel het meest bekend met dit soort cinema, en net als in die andere schitterende debuutfilm van een gerenomeerd acteur (Nil By Mouth) is hij ook hier weer fantastisch. Welk acteur met die faam kan je nog zo onder de huid zitten en je iets écht laten geloven. - Laatst zag ik nog Doubt, en alhoewel Hoffman een uitstekende prestatie neerzet wéét je toch, het is Hoffman, en we spelen het spelletje mee. Dit is zo veel meer dan dat, en is alleen door het label "film" van echt te onderscheiden.

En dan is er nog Lara Belmont. Tja, wat kan je daar nog over zeggen? Heb je ooit iemand anders gezien die op zo'n leeftijd zó veel geeft, maar dan ook echt alles perfect doet. Haar huilbui tijdens de confrontatie tussen Tom en z'n vader is er eentje om te koesteren maar ook om te huiveren. Wát een prestatie.

Dit is een van die weinige meesterwerkjes die je eigenlijk maar om de paar jaar moet kijken, want dit vergt echt het heel veel van je.

Zwaarmoedig gezinsportret, en een interessant, soms imponerend debuut. Vond het soms erg sterk werken, maar had toch het gevoel dat bepaalde scènes wat geforceerd zwaar over kwamen. Dan liet een film als The Cement Garden toch meer ademruimte over. Maar zo'n bunker, en dat regenachtige landschap en zo'n witgrijs cottage, erg herkenbaar Brits. Lara Belmont weet verder wel een mooie ambiguïteit in haar rol te leggen. Benieuwd hoe (en of) deze beklijft.

Inderdaad een indrukwekkende scène die je daar noemt! The War Zone kent nog wel meer sterke passages maar is in z'n geheel wat mij betreft een beetje te drammerig, wat vreemd kan klinken als je het onderwerp in acht neemt. En toch... Op zich heb ik wel een zwak voor sombere films, maar een enkel sprankeltje hoop had deze prent goed gedaan.

Erg geslaagde look heeft The War Zone wel, met die onophoudelijke regen en de treffende "boerenbuiten"-sfeer. Ook de acteerprestaties mogen er meer dan wezen.

Veel kritiek kan ik dus eigenlijk niet geven op The War Zone, maar misschien was het me wat té veel miserie? Die scène waarin Tom Jessie begint te verminken met een aansteker ging er bij mij bijvoorbeeld moeilijk in. Hoewel de onderlinge verhoudingen in het gezin duidelijk getroebleerd zijn, zag ik hem hier niet toe in staat.

Een moeilijk thema waarbij Roth niets uit de weg gaat, wat een bijzondere prent oplevert die me echter maar deels wist te overtuigen.

Rauwe film. Erg goed


Maar ik snap niet dat Tom, niet eerder iets tegen zijn moeder had vertelt, of de politie gebelt.
En waarom gooide hij die film camera weg?
En waarom verminkte hij in hemelsnaam zijn zusje, zij kon er toch niks aan doen?
Ik vond die Tom sowieso een beetje vreemd doen, ook voordat hij ontdekte van z'n zusje en vader.

Intrigerende film over de relatie tussen een puberende broer en zijn oudere zus. De film bouwt mooi op en het dreigende gevoel hangt vanaf het begin al in de lucht. En terecht zoals later blijkt.

Jammer alleen dat het einde toch wat onbevredigend is. Ik moest ook regelmatig aan The cement garden denken, maar die film heeft veel meer niveau.

Poe poe, wat een smerige, kille en rauwe film was dit zeg. Deze past ongetwijvelt wel in het rijtje van de controversiele films. Het onderwerp van de film is gewoon om te kotsen (logisch) maar helaas is het (altijd nog) de realiteit.

Tim Roth ging, na het spelen in een paar steengoede films, in zijn vaderland toch maar eens eenmaal in de regisseurstoel zitten om dit werkje te maken en de kijker met de neus op de feiten te drukken. Om te beginnen heeft ie wat bijpassende sfeer er al alles aan gedaan. Het uiterst gure, regenachtige Engelse platteland is de perfecte match. Ok, wat is er allemaal gaande: We maken kennis met een familie (achternaam is niet bekend). Het huiselijke sfeer is natuurlijk gewoon kut. Het centrale punt is Tom. Hij is geregeld het mikpunt van de agressieve buien van zijn alcoholistische vader (was wel verbaast dat het Winstone was) die hem maar een minderwaardig persoon vind. Verder heeft hij ook nog zijn zwangere moeder en een eigenwijze arrogante zus Jessie. Afin, dit is het stereotype slechte gezinssituatie, maar het gaat nog wel even verder dan dat.

De bom barst toch wel wanneer Tom erachter komt dat zijn vader loopt te rotzooien met zijn dochter, vanaf dat moment veranderd de film echt in een psychologische mengelmoes en word het alleen maar van kwaad tot erger. Vooral die scene in die bunker, dat we gewoon ongecensureerd en op een iewat Irreversible light manier te zien krijgen hoe de vader haar dochter daar vergrijpt was gewoon misselijkmakend. De spanningen lopen hoog op tussen de 3, want de moeder weet van niks. Erg eng ook om te zien dat Jessie inmiddels al zo gemanipuleerd is dat ze het al als iets gewoons gaat zien en de vader lekker schijnheilig blijft doen. En kan het nog veel erger? Ja, dat kan! Want vader was toch uiteindelijk wel heel erg blij met de geboorte van zijn nieuwe dochter. Gatverdamme! Nou weet ik dat A Serbian Film nog niet het begin was. Al is het hier nog wel wat subtieler. Maar het idee alleen al is en blijft monsterlijk. Wanneer de vader er mee word gecomfronteerd krijg je wel even kippenvel. Het einde snapte ik trouwens niet echt: Nadat Tom zijn pa heeft neergestoken, zocht Jessie toen inene zijn heil zoeken bij haar broer?

Gewoonweg een walgelijke film die gewoon ook erg goed en realistisch in elkaar is gezet en de kijker wel behoorlijk tot denken zet en doet huiveren. Dit soort vieze geile vadertjes blijven altijd nog actueel. Gewoon de pik eraf hakken bij dat soort goorlappen en ook heel langzaam laten lijden. Laat deze film duidelijk zijn!

4,0*

Geen enkel sprankeltje hoop in deze 'War Zone'. Zeer trieste film, die me helaas wat tegenviel. Wel zeer sterk geacteerd, vooral Belmont doet het uitstekend, met als hoogtepunt de huilscéne aan tafel, wanneer haar broer ''het'' tegen papa Winstone vertelt. Verder deed het me niet zoveel allemaal en de scéne waarin broer met een aansteker z'n zus lekker wat brandplekken bezorgt vond ik - zoals ook eerder aangegeven - erg vaag, maar die jongen vond ik sowieso maar een raar figuur, waar ik weinig mee kon. De mogelijkheid dat de baby ook nog te grazen werd genomen door paps, maar het allemaal nog zieker dan dat het al was.. ieuww, wat een ellende. Geen slechte film, maar weinig bijzonders verder.

Denk niet dat je hem tegen vond vallen als ik je reactie zo bekijk. Zou de film niet gewoon een erg smerige nasmaak op je nagelaten hebben? Denk dat dat ook de bedoeling was van de regisseur. (lijkt me ook logisch)

Een 2,5 zie ik als een werk dat je helemaal niks doet of waar je niet warm van loopt, deze film is juist het tegenovergestelde.

De film deed me, (zoals ik zei ) inderdaad niet zoveel. Het is triest en smerig allemaal, maar het is niet dat de film dermate indruk wist te maken dat ik er ook echt een naar gevoel aan over hield, na het kijken van de film.

Dit was toch wel een heftige film. Niet echt een gemakkelijk verhaal qua onderwerp, maar de film weet wel te boeien.

De cast deed het ook prima en kwam wel overtuigend over. De film zag er goed uit en de sfeer paste perfect bij het verhaal.

'k vond hem wel het bekijken waard.

Spijkerharde film over een gezin, dat er aan de buitenkant vrij normaal uitziet, maar heimelijk van binnen op afschuwelijke wijze tot op het bot ontwricht is. De film voelt dan ook op meerdere momenten bijzonder ongemakkelijk aan. Een compliment voor regisseur Tim Roth voor zijn compromisloze aanpak en voor de debuterende Lara Belmont en Freddie Cunliffe, die beiden op weergaloze wijze invulling geven aan bijzonder moeilijke rollen. Dit is zo’n film, waarbij ik geruime tijd nodig heb om te bekomen. Een film ook, die ik nooit zal vergeten, vrees ik. Een topper met een wel erg toepasselijke titel.

...........wat mensen elkaar aandoen he.....goh

Prachtige film over een gezin met twee tieners waarvan de moeder opnieuw zwanger is. Een zware film met een eveneens zwaar onderwerp. Rauw, realistisch en compromisloos in beeld gebracht. Een aantal aangrijpende, maar ook ongemakkelijke scenes. Goed acteerwerk, waarbij vooral Lara Belmont opvalt in een moeilijke rol. Sterk regiedebuut van acteur Tim Roth (zijn enige film tot nu toe).

Emotioneel slopend drama over de zoon van een gezin, die ontdekt dat zijn vader incest heeft met zijn zuster. Thematisch een harde film met een ontzettend deprimerende sfeer. Tim Roths keuze voor dit onderwerp is niet uit de lucht gegrepen, daar hij zelf in zijn kinderjaren misbruikt is geweest door zijn opa. Het is geen film die het moet hebben van sterke dialoog; Roth kiest ervoor om de emoties en gedachten via stiltes te kanaliseren. Wanneer de confrontaties komen, zijn het onvermijdelijk vulkanische uitbarstingen. Je ziet vooral de 15-jarige jongen worstelen met het gezinsdrama dat zich voor zijn ogen afspeelt. Maar de film klopt en als kijker voel je je gedegouteerd, zeker als je je bedenkt dat de vader zich aan de baby heeft vergrepen. Kijkwijzer is 12+ (?)... maak er maar 16+ van, want dit is geen film die ik aan mijn 13-jarige kinderen zou tonen.. Ook goed geacteerd, met een debuutrolletje voor Colin Farrell.