Fame (1980)

Alan Parker gaat weer compleet de mist in.

Er zijn 2 dingen waarvan Parker geen kaas gegeten heeft: Het audiovisuele vlak en diepgang.

Het flauwe verhaal registreren, meer gebeurt er niet. Verder zeer saaie decors ook. Het lijkt een beetje of Parker tegen zijn setdesigners heeft gezegd: Zorg dat het snel klaar is en laat het vooral niet teveel kosten. Het is leeg en het ziet er niet uit.

Die diepgang dan. Ik kan best appreciëren dat er een stuk drama in de film moet zitten. Eigenlijk nog niet eens z'n slecht drama maar enkel geeft Parker de kijker niet de kans om dit allemaal even te verwerken. Er zijn veel te veel personages en Parker weigert er diepgang in te gaan steken. Tja, die ene heeft problemen thuis en de andere kan niet lezen. Wat boeit mij dat? Ik kan ze nauwelijks.

Verder is het hele gehuppel door de film meer irritant dan mooi. De fame song zelf viel mee, de rest is gewoon slecht.

*

Als je meer wil kijk dan zijn PF the Wall eens. Visueel niet meteen mooi, wel gevarieerd en boeiend.

Was ik van plan, maar die goesting is serieus afgenomen.

Viel wel mee

jaa tviel wel mee !!!

hihi

Ik had zoveel verwachtingen over deze film, maar ik vond het uiteindelijk onsamenhangende verhaallijnen en een onaf einde. Deze film gaf niet bepaald een goed gevoel.

dacht een goede film te worden NIET DUS saai en er gebeurt bijna niets

De film bevat enkele toffe personages zoals Doris, maar anderen komen dan weer te weinig aan bod. De laatste 45 minuten willen ze er ook te veel drama in steken. Op zich niets mis mee, maar het einde sluit te afgeraffeld af en hierdoor worden bepaalde subplots niet goed afgehandeld.

Het klinkt raar, maar in principe zou de film nog langer moeten duren om tot zijn volledig recht te komen, maar de film duurde al zo lang!!! Ik kan dus begrijpen dat het voor velen een saaie zit was. Ik vond hem ook maar matig, zeker als dansfilm. Gelukkig kan je al vlug je favoriete personages eruit halen en je dan daar het meeste van de speelduur aan vastklampen.

Haalt in mijn ogen hetzelfde niveau als de remake.

Deze film zenden ze soms nog uit op MGM of TCM. Verhaal is best redelijk en Irene Cara doet het aardig (ook leuk om naar te kijken). Er zit zelfs bloot in deze film

De sfeer en de muziek spettert wel in deze film. Heel dynamisch allemaal. Ik heb zelfs de soundtrack gekocht. Van "Out here on my own" krijg ik nog steeds kippenvel. En de jamsessie tijdens de lunch vond ik ook erg goed.

Helaas blijven de karakters wat mij betreft veel te oppervlakkig om me echt erin te kunnen verplaatsen. Maar qua dans en muziek kom je wel aan je trekken bij deze film. Vooral voor begin jaren 80 was het een behoorlijk opvallende film. Want iedereen had het over Fame.

Tegenvallende muziekfilm vanAlan Parker, die met The Commitments liet zien het echter wel te kunnen.Fame heeft naast een goede titelsong echter nauwelijks wat te bieden.

De personages in de film zijn veelal niet interessant, op de jongen met derode krullen na en de verhaallijnen in de film komen pas veel te laat op gang en daardoor dobbert de film lang als een stuurloos schip rond. Als de kapitein dan echter aan boord komt is het echter al te laat en is het schip al bijna gezonken.

Daarnaast is de aankleding flets en oogt de film op sommige punten echt behoorlijk gedateerd. Ja ik was blij dat de film afgelopen was, ondanks dat het laatste gedeelte dan nog het beste gedeelte van de film was. Snel vergeten dit, zou ik zeggen.

1,0*

Wat een verschrikkelijk slechte film is dit. Ik heb nog nooit zo'n flauwe en zinloze aaneenschakeling van opzichzelf staande scenes gezien... Had er veel meer van verwacht. We hebben de film na zo'n half uur uitgezet, en dat doen we niet vaak.

I like your nose ring. Did it hurt, or is that ethnic?

Pas sinds een aantal jaar geleden ben ik tot de conclusie gekomen dat ik een zwak heb voor dansfilms. Het begon met Step-Up 2 en niet lang daarna probeerde ik aan de klassiekers à la Grease te geraken maar wegens geld- en tijdgebrek was ik daar mee gestopt. Wanneer ze echter nog eens zo'n klassieker op televisie geven, dan neem ik hem meestal wel op om hem later eens op een rustig ogenblik te bekijken. Gisteren was zo'n rustig moment dus leek het de perfecte gelegenheid om me nog eens te laten onderdompelen in de wereld der dans.

Maar dat is niet echt een succes te noemen. Ik kende het gelijknamige nummer (en kan waarschijnlijk zoals iedereen het refrein meezingen) maar daar stopte het bij mij. Ik had wel eens beelden gezien van een remake maar van de serie had ik nog nooit gehoord. Misschien wel eens achter gaan want volgens mij komt dit allemaal veel beter tot zijn recht in een serie van een x aantal afleveringen. Het grote probleem waar Parker dan ook op stuit is dat het verhaaltechnisch gewoon niet boeiend is. We volgen een aantal tieners die ten alle kosten het willen maken in de showbusiness maar ik had al problemen met te verstaan waarom de helft van de mensen die we volgen in godsnaam in die school is binnen geraakt. Neem nu iemand als Doris, gewoon een enorm vervelend iemand die doorheen heel de film gewoon niets van talent laat zien! Parker maakt dan ook de jammerlijke keuze om zich op haar problemen te concentreren waardoor de meer interessantere personages het onderspit moeten delven. Zelf vond ik de verhaallijn van Leroy veel interessanter en wou ik echt wel weten wat er verder gebeurt met de zwangere Hilary Van Doren. Is het kind van Leroy, is het van iemand anders, ... Ontzettend jammer dat men hier niet de nadruk op heeft gelegd in plaats van een vervelend typetje zoals Doris. Gelukkig wordt die verhaallijn nog iet of wat gered door de aanwezigheid van de Ralph en Montgomery en de vreemde driehoeksrelatie waarin ze terecht komen. Wanneer de aftiteling echter over het scherm loopt, zit je toch met een hele hoop vragen van wat er nu eigenlijk met de rest van de mensen gebeurt (zo ook Coco en de ontluikende relatie tussen haar en Bruno Martelli maar ook de omvang van de misbruikte fotoshoot). Ik heb geen idee hoe de serie verloopt maar het lijkt me logischer dat je per jaar dat ze in de school doorbrengen, een apart seizoen maken want nu krijg je gewoon alles bij elkaar gepropt zonder dat er ook maar iemand ouder wordt.

Fame heeft er trouwens wel voor gezorgd dat ik toch echt eens achter The Rocky Horror Picture Show moet gaan. In Glee werd er al een aflevering aan gewijd en ook hier zijn ze er vol over te spreken maar dat terzijde. Het einde van die scène is trouwens wel één van de weinige geslaagde evoluties die één van de personages doormaakt. Doris die opeens besluit om haar blouse uit te schieten en mee te gaan dansen op het podium in combinatie met de kop van Ralph zorgde voor een leuke scène. Qua muziek is dit allemaal nogal wat minder. Je hebt natuurlijk de ontzettend bekende titeltrack maar ik had altijd gedacht dat die bij de climax van de film ging gebruikt worden en niet zomaar wat doelloos ergens in het midden. Het nummer heeft ook totaal geen kracht of iets dergelijks. Neen, geef mij dan maar de geweldige scène in de cafetaria als ik een favoriet moet gaan aanduiden. Ik ben sowieso altijd al wel te vinden voor zo'n uitstekend samenspel. Op het gebied van choreografie is wel wat te ontdekken maar het komt allemaal nogal chaotisch over. Er zit niet echt een echte lijn in maar ach, het is wel leuk om naar te kijken.

Ik zei het daarjuist al, Doris is echt een verschrikkelijk personage maar ze wordt ook nog eens ontzettend vervelend neergezet door Maureen Teefy. Ik kan er niet juist mijn vinger op leggen waardoor ik me zo aan haar irriteerde maar gewoon naar haar kijken was al genoeg. Dan vond ik Paul McCrane en Barry Miller veel beter dan haar. Gelukkig dat ze met twee de scènes met Doris nog wat naar naar een hoger niveau kunnen tillen. Gene Anthony Ray was trouwens wel erg vermakelijk als Leroy, de rebelse jongen die niet kan lezen. Blij om te lezen dat hij toch een hoofdrol heeft gekregen in de reeks die hier op volgde. Maar eigenlijk is heel de cast wel van eenzelfde niveau. Het zijn nergens echt geniale rollen en ik verschiet er niet van dat we na deze film van het merendeel van de cast niets meer hebben gehoord maar voor dit soort rollen zijn ze wel goed gecast.

Eerlijk gezegd, ik had er meer van verwacht. Het verhaal verloopt te fragmentarisch, zit vol met fouten en onafgewerkte verhaallijnen maar toch gaat de speelduur vrij snel voorbij en is de cast (met uitzondering van Taffy) goed op dreef. De choreografie verloopt chaotisch maar is nog altijd wel leuk om naar te kijken met als hoogtepunt de cafetaria scène.

Kleine 3*

Natuurlijk kende 'k deze film van het wereldbekend liedje, maar de film had 'k nog niet gezien.

'k Vond het geen "alledaagse" musical, omdat er eigenlijk niet veel in gezongen wordt. Het is eerder een muziekfilm, waar studenten bv klassieke deuntjes moeten spelen. Dacht eigenlijk dat het titellied op het einde ging komen als een soort finalesong, maar 't kwam eigenlijk totaal onverwacht ergens midden in de film.

De film vond 'k niet echt een film die je moet gezien hebben en moet het toch vooral hebben van het liedje. De film toont wel een beeld van hoe het er in zo'n school aan toe gaat en dat niet alles rozengeur en maneschijn is.

Voor de muziek is deze film het al waard om eens te zien. Verder een vlotte sfeer, zij het inmiddels ouderwets. De gang van zaken op de zang- en dansschool is leuk om te volgen.

Allerlei ups en downs van de jongeren passeren de revue.

Omdat er zoveel aan bod komt, is de film best onderhoudend.

Qua beeld en uitvoering is de film het niet bijzonder, het gaat om het drama en de zang en dans.

In veel van dit soort films en series draait het vooral rond romantiek en maakt iemand een geweldige choreografie waar uiteindelijk een fantastisch finalenummer mee gemaakt wordt. Deze film toont een hoop ambitieuze jongeren die echt tiener zijn. Weer eens iets anders dan in Grease, wat meer een lang act is. De film is de hele tijd flitsend met een mooi hoog tempo die de drukte van New York en de snelheid van volwassenheid vertolkt. Het valt zelfs niet op dat de film meer dan twee uur duurt. Het mooie aan de film is dat ik geloof dat die jongeren echt dansen en muziek maken, wat niet altijd kan gezegd worden in veel muziekfilms. Niet voor niets dat bvb een film als Step up 2 (dat gewoon recht op dans mikt) beter is dan het romantische Step Up.

Ik hoor hier ook dat Alan Parker weinig ruimte maakt voor diepgang, maar hoeft hier ook niet. Sommige 'problemen' uit de reeks zijn ook dingen waar jongeren mee worstelen. En zeker in een grootstad als New York met verschillende klasses, verschillende dromen en intenties. Je hoeft het niet te dramatiseren, die dingen horen bij het leven. De ene werkt al wat harder dan de andere. Je hebt er die weten wat ze doen en anderen zoeken nog. Je hebt durvers en denkers. Je hebt er die er alles voor over hebben en anderen wiens frank wat te laat valt.

Knappe, bijpassende muziek trouwens. Terecht dat Irene Cara hier een Oscar voor won. Ik begrijp goed dat weinig van deze acteurs later nog grootse dingen hebben gedaan. Het waren op de eerste plaats kunstenaars (muziek, dans, theater, ...) en dan pas filmacteur. Dat maakt de film net zo goed.

Flutfilm ...Van de week gezien in Filmhuis. Teveel personages, teveel klasjaren, te weinig tijd voor diepgang van een van de karakters. Een paar karakters krijgen meer aandacht maar het blijft oppervlakkig. Slecht script! En wie plaatst de titelsong nou in het midden van de film? Ik wou mijn jas al aantrekken maar de film bleef maar doorgaan met slecht zijn...

jeugdsentiment..... 4.0 voor mijn part

Redelijke film die een aantal jongeren volgt die een studie volgen op een school voor toneel, zang en dans. De verschillende personages zijn wat clichematig en nagenoeg inwisselbaar. Maar het geheel is voornamelijk nogal eentonig en gaat te lang door. De film heeft echter zeker wel z'n momenten (zoals het uitstekende titelnummer van Irene Cara), waardoor nog net 3.0 sterren.

Eén van de weinige films van Alan Parker die ik nog niet gezien had, mede omdat ik altijd dacht dat dit een musical was. Dat blijkt gelukkig niet zo te zijn. De film neigt hier en daar wat richting het genre en kent een paar muzikale intermezzo's, maar de schade blijft wat dat betreft gelukkig beperkt. Verder eigenlijk best een oké film, moet ik zeggen. Hier en daar nogal flauw en hysterisch, vooral in het begin van de film, maar gaandeweg winnen plotlijnen en personages aan kracht. Met terugwerkende kracht is de film ook behoorlijk expliciet qua thematiek en taalgebruik, zeker vergeleken de brave gelijknamige televisieserie die een paar jaar later volgde.

Deze was onlangs nog op TV maar dit viel niet mee. Verschillende studenten op een kunstacademie in de afdelingen drama, dans en muziek worden gevolgd; er wordt ook gepoogd om wat achtergronden mee te geven maar ik vond het moeilijk aanslaan. De personages krijgen later in de film iets meer vorm (met thema's als outing en zelfmoord die o.a. aangesneden worden) maar voor mij was dit vijgen na pasen en op de koop toe worden de kleine verhaallijntjes erg slordig afgewerkt. De bekende muziek van Irene Cara mocht er wel wezen en de spontane dansscène in de straten van New York is erg bekend. Fame is naar mijn aanvoelen een film die niet goed weet welke richting inslaan en dan ook nergens echt uit de verf komt. Matig als drama en matig als muziekfilm. Een dikke misser van Parker.

Ik vond de losse regie van Parker juist erg prettig bij deze. Iedereen danst, zingt of muziseert lekker door elkaar. Jaren 70/80 vibe is ook altijd een goede. Leuk ook om je te bedenken dat die synthesizer jongen de voorloper is van de moderne dj.

Prima film 3,5

Wanneer tieners kiezen voor de kunsthumaniora, doen ze dat om hun artistieke talenten te ontwikkelen, of misschien omdat ze de gewone middelbare school beu zijn. Het gaat hier om een echte school in New York: de High School of Performing Arts. Sommige leraars die we te zien krijgen, gaven daar echt les. Eartha Kitt, Liza Minnelli en Suzanne Vega zijn oud-leerlingen.

We komen veel te weten over de sociale en familiale achtergrond van sommige scholieren. In New York hebben nogal wat mensen een etnische achtergrond. De ene probeert dat te camoufleren door z’n naam te veranderen; de andere probeert het juist uit te spelen. Rond die leeftijd ondergaan mensen veranderingen. Het overbeschermde muurbloempje Doris bloeit helemaal open. Die vier jaren kunnen een opstapje zijn naar een carrière in muziek, theater of dans, maar voor velen wordt het een desillusie en krijgt de titel een ironische betekenis. Talent is geen garantie op succes.

In de acteerles leren ze dat je in je eigen herinneringen en gevoelens moet graven, en je masker afzetten op het podium. Voor Montgomery betekent dat uitkomen voor z’n geaardheid - een gewaagd onderwerp voor die tijd. Er wordt klassiek ballet gedanst op Het Zwanenmeer, maar ook moderne dansstijlen komen aan bod. Mozart en Beethoven worden uitgevoerd op klassieke instrumenten, maar Bruno vormt met z’n synthesizers een eenmansorkest.

Toen de acteurs op straat dansten tussen de neonlichten en de gele taxi’s, hoorden ze een liedje van Donna Summer. Het titelnummer werd er pas achteraf op geplakt. Tegenover al die uitbundigheid staat de breekbare ballad Out Here on My Own, geschreven door Lesley Gore en met emotie gezongen door Irene Cara. De tekst gaat over de onzekerheid van een adolescent en het zoeken naar een plaats als individu in deze wereld. Wat er ook van hen wordt, alle leerlingen zullen zich die vier jaren herinneren als een bewogen periode in hun leven.

Teleurstellend.

Zeer middelmatige Parker dit. Een regisseur die het wel in zich heeft om een goede film af te leveren, maar verdwaald lijkt te zijn met Fame. Bij deze film voelt het namelijk zelden aan alsof Parker de touwtjes zelf in handen heeft, vond het toch tamelijk amateuristisch opgezet allemaal.

In het begin wil het nog wel een beetje boeien, maar uiteindelijk was ik er weer klaar mee. Toen zat ik helaas pas op minuut 35, en daarna begon de tijd wel heel langzaam weg te tikken. De film verandert geen moment van stijl en blijft voortdurend hangen in losse regie. Opzicht weinig mis mee, maar hier werkt het niet al te best.

Er zitten maar weinig scenes in waaruit ik de hand van Parker kan herkennen. Hier en daar zijn er uitstekend geregisseerde scenes, maar in het algemeen is het allemaal van hetzelfde. Losse dialogen en totaal oninteressante personages die zo de speelduur van 134 minuten een beetje volmaken.

Geen enkel personage voelt echt aan en veel diepgang zit er ook niet in. We komen er eigenlijk nauwelijks achter welke persoonlijkheid er achter die maskers zit en dat is jammer. Ik denk ook dat de film ervoor kiest te veel hoofdpersonages te nemen, want je kan gewoon niet elk personage uitdiepen. Fame is een klassiek voorbeeld van te veel hoofdpersonages hebben en daardoor de mist in gaan.

Verhaal zelf stelt ook weinig voor en het maakte me ook niet veel uit wat de volgende stappen waren van de personages. Het zijn allemaal redelijk standaard verschijningen en zelden boeiend. Ze maken allemaal iets emotioneels mee, hebben allemaal een zwakke kant en willen allemaal zowat op dezelfde manier succes bereiken. Als je je hoofdpersonages zo op elkaar laat lijken zal je niet snel een interessant geheel creëren.

De chaos of druk is nergens voelbaar, maar het plezier ook niet. Je voelt eigenlijk gewoon niks en daarom blijft deze film nogal kaal aanvoelen. Het heeft zeker een aantal degelijke momenten, maar voor Parker zijn doen is dit toch echt beneden alle peil. Hopelijk wordt mijn volgende film van hem weer echt goed, want het vertrouwen begint langzaam weg te glijden.

In Fame volgen we een stel ambiteuze jonge studenten aan de High School of Performing Arts in New York gedurende hun vier lesjaren. Hun talenten lopen uiteen maar hun ambities zijn hetzelfde: beroemd worden. De weg daarnaartoe gaat echter niet over rozen maar zit wel vol steile heuvels en verraderlijke valkuilen.

De film is nogal rommelig omdat hij een te breed spectrum aan characters heeft en daarom van hot naar her gaat. Hierdoor krijg je ook minder van hun ontwikkeling mee en blijft er afstand tussen hun en de kijker. Dat is jammer. Dit werd later beter uitgewerkt in de gelijknamige tv-serie waar o.a. Janet Jackson een rol in zou spelen. De film ademt wel een prettig jaren '80 sfeertje uit toen alles nog wat losser was. De school is een gezellige chaotische bende waar men in de kantine muziek maakt en op tafel danst. Dat is in werkelijkheid niet zo kan ik uit eigen ervaring zeggen. Mijn oudste stiefdochter zit op een school of performing arts en het regime is daar mogelijk nog strenger als op de gemiddelde Mariniersbasis.

Fame is meer een enthousiast muzikaal tijdsdocument dan een goede film geworden. De titelsong van Irene Cara is meer iconisch dan de film zelf.