The Big Red One (1980)

Ik kan deze heel vaag van vroeger herinneren. Toen vond ik deze niets.

Na een herziening bleek het hetzelfde. Absoluut geen geweldige oorlogsfilm.

De 'gevechten' vond ik niet episch en geweldig op beeld genoeg. Ook is er weinig sprake van grootschalige gevechten. Je zou het een wat aan de saaie kant kunnen noemen.

Vaak zat er een vertraagd tempo in waar je er van bijna moet slapen. Personages waren niet zo interessant, gewoon 25-ers met een keiharde en ervaren leider die hun zo goed mogelijk in leven probeert te houden. Tevens ook onverwoestbare jongens die merkwaardig elk strijd zonder schram er vanaf komen.

Wat jammer aan de Duitse kant is dat ze er Amerikaanse tanks als Duitse gebruikt hebben. Opzich geen héle grote punt, maar na een aantal films die het ook hebben begint het toch beetje irritant te worden.

Zonder enig twijfel een matige oorlogsfilm.

Was wel aardig maar al die hoge score's begrijp ik niet.

Vrehaal bestond uit losse stukken en echt heel speciaal werd het nooit

Prima rol van Marvin maar al dat schieten dat was wel een beetje te veel!

Aardige oorlogsfilm die soms van de hak op de tak springt, maar niet verveelt, leuk om een keertje gezien te hebben.

Duidelijke voorloper van Saving Private Ryan en nog nadrukkelijker van Band of Brothers, die hele afleveringen heeft overgenomen uit segmenten van deze film zo lijkt het (ook al is die film net als deze film op echte ervaringen gebasseerd). En the Big Red One is minstens zo goed. Het verhaal is nogal fragmentarische, maar vond het niet eens zo heel storend, misschien ook wel omdat ik me bewust was van het feit dat dit een soort van memoires van Fuller zelf zijn.

Het vreemde van dit soort oorlogsfilm is soms (en in elk geval in dit geval) dat het aan de ene kant spectaculair, vermakelijk en lekker avontuurlijk is, maar tegelijk ben je je continu bewust van de verschrikkelijk benarde (understatement) situatie van de soldaten en ben je blij dat je het zelf nooit hebt hoeven meemaken. Bevreemde effect, dat wordt versterkt door de losse regie van Fuller en een aantal scenes die nogal apart aan doen. Het is minder gepolijst en technisch minder verfijnd dan een aantal van de oorlogfilms die je altijd in toplijsten terug vindt, maar vind deze in in het laten zien van de waanzin van de oorlog net zo sterk (of sterker).

Heb 2,5 uur lang aan het beeld geplakt gezeten. Fuller is een held.

[edit] lopen er hier op het forum allemaal tankexperts rond of zo, of papegaaien we elkaar lekker na? Vind het totaal niet terzake doende kritiek trouwens.

Heb me mateloos geërgerd aan deze film. Teveel gebeurtenissen over een te kort tijdsbestek, het voelde allemaal te gerusht; effetjes de oorlog doorlopen in 2,5 uur... wat hebben we dat nodig?: een Duitse officier die het kwaad vertegenwoordigt en een screentijd krijgt van 5 minuten, een landing in Afrika, Italië, en natuurlijk Frankrijk. Ook nog even het Ardennenoffensief erin proppen en als kers op de taart mag de holocaust natuurlijk niet ontbreken. Uiteraard op het laatst nog even laten zien dat Amerikanen ook best lief zijn, alsof de film nog niet genoeg doordrenkt was van patriottisme.

Deze slappe opbouw in combinatie met matig tot slechte acteerprestaties (met als hoogtepunt de scène met de Volkssturm) maakt een draak van een film. Om nog maar niet te spreken over de outdated special effects.

Kan er niet meer van maken dan een 2.0

Vroeger als kind zijnde vond ik dit wel een aardige oorlogsfilm, maar nu ik hem herzien heb moet ik mijn mening toch wat bijstellen, want het is niet meer dan een redelijke oorlogsfilm die nergens echt bijzonder is en bestaat uit losse stukken (er wordt steeds ergens anders kortstondig gevochten en ook op verschillende plaatsen).

Het verhaal van de Amerikaanse eenheid "The Big Red One", onder leiding van veteraan "The Sergeant" (best aardig gespeeld door Lee Marvin die destijds al 56 jaar oud was) die ook nog heeft gevochten in de Eerste Wereldoorlog (komt in het begin van de film nog even aan bod in zwart/wit), was best verdienstelijk en weet ook wel te boeien en er zit ook best veel actie in. Die actie is overigens wel niet indrukwekkend en in het algemeen ook best saai en eenzijdig. Maar qua uitvoering valt het allemaal wat tegen en de Duitsers (best goedkoop uitziend) spreken ook gewoon Engels en vechten zelfs met Amerikaanse tanks (ééntje moest zelfs een Tiger tank voorstellen ) waarop dan Duitse oorlogskruizen zijn geplakt. De cast, buiten Lee Marvin dan, weet ook bepaald niet te overtuigen en bevat toch niet de minste acteurs zoals Mark Hamill (vooral bekend vanwege zijn rol als Luke Skywalker in de "Star Wars" films) en Robert Carradine.

Het verhaal van de eenheid begint met de landing (bij iedere landing zie je overigens de "The Big Red One" eenheid steeds even in een boot zitten te praten) van de Amerikanen op een strand bij Algerije waar de Fransen (Vichy regime) gelegerd zijn. Daar vindt door min of meer toeval een kleine slag plaats tussen de Fransen en de Amerikanen, die al snel beëindigt wordt door een oproep van een Franse kapitein. Daarna verplaatsten we ons naar Tunesië, waar we kortstondig getuige zijn van de "Slag om de Kasserinepas" en waar de Duitsers vechten met Amerikaanse tanks (was best lachwekkend). Hierna vindt de landing plaats op Sicilië waar de eenheid vecht met de Italianen, een verstopte Duitse Tiger Tank uitschakelt en zich verstopt in een grot waar Duitse eenheden (weer met Amerikaanse tanks) langstrekken. Het gedeelte op Sicilië duurt relatief gezien best lang. Daarna vindt de landing op Normandië (D-day) plaats, die totaal niet indrukwekkend is, maar vooral saai en flauw is en er ook zeer goedkoop uitzag. Daarna bevindt de eenheid zich in Tsjecho-Slowakije (met een gevecht bij concentratiekamp Theresienstadt, wat nog een heel klein beetje aandoenlijk was) en Duitsland waar de film ook eindigt. De film eindigt min of meer zoals de film ook begon want op het einde steekt "The Sergeant" weer een Duitse soldaat neer met zijn mes terwijl die zich overgeeft en roept dat de oorlog voorbij is. Maar in dit geval gaat de Duitser wel niet dood en wordt hij gered.

Al met al niet meer dan een verdienstelijke oorlogsfilm welke leuk en vooral vermakelijk is om eens gezien te hebben, maar die niet bepaald indrukwekkend of bijzonder is. De film is destijds ook niet met een hoog budget gemaakt, want visueel is het allemaal povertjes (ook de verschillende landschappen) met hier en daar wat geïmproviseerde decors. Ook moet je geen grofheden verwachten in deze film, want alle gevechten zijn eigenlijk braafjes verfilmd en als iemand geraakt wordt door een kogel dan valt hij netjes neer zonder dat er bloed is te zien.

The Big Red One

Voor vier en vijf mei zet ik altijd een paar films op die het thema Wereld oorlog II bevatten, daarbij was vorig jaar Hart's War (2002) en Where Eagles Dare (1968) aan de beurt is het nu de tijd aangebroken voor The Big Red One die toch wel aardig vermakelijk was. Zoals de recensie boven mij ook al vertelde op het eind is de film geen groots spektakel en hoef je niet altijd veel te verwachten in de film.

The Big Red One bezit wel over wat aardige plaatjes, die wat dat betreft niet echt groots werden uitgedrukt en vaak klein werden gehouden. Ook is het tegenvallende weer in mijn ogen dat de Duitsers weer standaard Engels zitten te lullen, waarbij ik toch liever het Duitse taal voorbij hoor gaan en het daardoor realistischer uitgedrukt word naar het publiek, en toch een tikkeltje fijner word om naar te kijken.

The Big Red One wist mij in het algemeen niet te overtuigen. Waarbij het concept toch aardig was, een soort Navy Seals eenheid die op pad gingen om een aantal missies te voltooien tegen Nazi- Duitsland. Hierbij moeten ze op drie plekken een missie voltooien en dat waren Noord-Afrika, Sicilië en Normandië. Nu moet ik zeggen dat ik het allemaal niet echt spectaculair vond waarbij de gevechten gladjes afliep zonder enig bloed of ander realistisch detail. Dat vond ik erg jammer, had er wat meer van verwacht.

3.0*

Niet de beste oorlogsfilm die je je kan voorstellen. Ook niet uit die tijd, daar moderne genreprenten een stuk harder en realistischer zijn. Toch is de toon wel goed (anti-oorlog) en laat het mooi de oorlogsjaren van een stel soldaten zien. Lee Marvin zet een erg goede rol neer en eerlijk gezegd viel Mark Hamill me niet tegen. Voor de actie hoef je de film niet te zien. Dit draait echt om hoe de jongens zich ontwikkelen en hoe de naamloze sergeant de boel bij elkaar houdt. The Big Red One gaat weinig op de operaties in die voorbij komen. Je komt niet veel te weten over de oorlog in Noord-Afrika of de invasie in Sicilië, maar het is wel eens goed dat oorlog niet als een mooi avontuur gepresenteerd wordt.

Je kunt natuurlijk gaan zeuren over dat de Duitsers Sherman tanks gebruiken of dat de actie niet realistisch is, maar de scenes bij het Christusbeeld zijn wel erg goed. De waanzin van oorlog komt vaak sterk in beeld.

Surviving is the only glory in war

Onderbekeken oorlogsklassieker .... zoveel is zeker. Ik heb de gewone kortere versie gezien. Fuller putte uit zijn eigen oorlogservaringen om het leven als Jan Soldaat in beeld te brengen tijdens WW II. The Big Red One volgt een peloton doorheen hun verschillende omzwervingen van de woestijn van Noord Afrika tot Omaha Beach tot de lugubere afsluiter in Falkenau.

Soms is de oorlog met veel cynisme gebracht ("a soldier kills, he doesn't murder"), met Lee Marvin die volledig meedraait in deze absurde logica. Hoe hij zonder verpinken zijn mannen de dood instuurt bij de landing in Normandië door hun nummers één na één af te roepen vond ik bloedstollend. Dat is het soort dingen dat Fuller vooral wil tonen: de ontmenselijking... en dan toch de kleine dingen die de mens even tot zinnen brengen zoals de geboorte in de tank .

De laatste scènes in het concentratiekamp met Griff die door het lint gaat en Marvin en de jongen vond ik de beste van heel de film. Het mag dan wel een low-budget film zijn met povere visuals, toch maakt de film indruk en hebben de scènes impact. Must see!

Uitstekende film over een groep soldaten die oprukken van Noord-Afrika naar Duitsland tijdens de tweede wereldoorlog. De film begint wat rommelig en het duurt dan ook even voordat het goed op gang komt. Maar wat volgt zijn een aantal sterk opgebouwde scenes waarin de waanzin van oorlog goed naar voren wordt gebracht. De actie-scenes zijn wellicht minder grootschalig dan latere films, maar daardoor niet minder krachtig.

In The Big Red One toont regisseur Samuel Fuller zijn ervaringen uit de Tweede Wereldoorlog. We worden achtereenvolgens meegenomen naar de campagne in Noord-Afrika, de landing op Sicilië, de invasie van Normandië, het Ardennen-offensief en de opmars in Duitsland. In de film volgen we een sergeant (Lee Marvin), die alle gevechten zonder een schrammetje overleeft.

De film richt zich niet zozeer op de gevechten zelf maar meer op de verwikkelingen eromheen. Opvallende momenten uit de film zijn bijvoorbeeld een bevalling in een Duitse tank, een Duits jongetje dat billenkoek krijgt nadat hij een Amerikaanse soldaat heeft doodgeschoten en een stervend jongetje in een concentratiekamp.

Ik vond het een mooie oorlogsfilm, die me erg deed denken aan de serie Band of Brothers. Het zou me niet verbazen als de makers van die serie goed gekeken hebben naar deze film. 4*

A Carpenter of Death and His Four Horsemen: Samuel Fuller’s ‘The Big Red One’

Persoonlijk vind ik de korte versie energieker dan de lange versie .

Een film die niet gek veel indruk maakt als ik eerlijk ben.

Actiescènes hielden m'n aandacht nauwelijks vast en qua acteerwerk was het niks bijzonders.

Het drama was ook nergens confronterend of echt meeslepend, ook al zijn veel dingen blijkbaar echt door de regisseur beleeft.

Ik denk dat dit gebeurd wanneer je op een gegeven moment zoveel oorlogsfilms hebt gezien, sommige schieten keihard hun doel voorbij.

[quote]Theunissen schreef:

Het verhaal van de Amerikaanse eenheid "The Big Red One", onder leiding van veteraan "The Sergeant" (best aardig gespeeld door Lee Marvin die destijds al 56 jaar oud was) die ook nog heeft gevochten in de Eerste Wereldoorlog (komt in het begin van de film nog even aan bod in zwart/wit), was best verdienstelijk en weet ook wel te boeien en er zit ook best veel actie in.

Lee Marvin (New York, 19 februari 1924 – Tucson (Arizona), 29 augustus 1987)

Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog stopte hij met school en sloot hij zich aan bij het United States Marine Corps. Marvin raakte gewond in de slag om Saipan, waarop hij naar huis werd gestuurd. Voor zijn diensten voor het Amerikaanse leger kreeg hij het Purple Heart.

Mooi wat jaartjes terug eens voor gaan zitten met de verwachting een heuse oorlogsklassieker voor geschoteld te krijgen en wat viel dat toen tegen. De film was wat dat betreft ver naar de achtergrond verdwenen en behalve de aanwezigheid van Lee Marvin kon ik me er ook meer weinig van herinneren. Desalniettemin toch maar weer eens de kans gegrepen met de herziene en gerestaureerde versie omdat Cross Of Iron ook een veel betere indruk maakte dan de eerste keer.

Voor de zekerheid had ik me nog even ingelezen wat de algemene opinie betrof rond TBRO en wat Sam Fuller vooral in gedachten had of wat zijn ervaringen waren. En vooral dat laatste is redelijk cruciaal. Wat toch wel opvalt is de stijl en het gevoel die eerder wat jongensboek avontuur achtige aan doet. En dan is er met de vergaarde kennis rond regisseur Fuller het beeld van een veteraan die heel wat actie zag en zelfs behoorlijk gedecoreerd is. In Zab is volgens mij niet zo heel moeilijk een soort semi-biografisch personage te zien aangezien deze het verhaal volgens mij voornamelijk vertelt met voice overs en op de zelfde wijze een sigaar in de mond heeft als Fuller gewoonlijk is. Fuller komt halverwege ook nog even in beeld als oorlogscorrespondent.

Ronduit matig is toch de landing rondom Operatie Torch, het gedoe met de Fransen ziet er uitermate knullig uit. Iets dat net zo goed gezegd kan worden rond Omaha, meest ergerlijke daar is de kolonel die na de mededeling van Zab geestdriftig uit zijn dekking opspringt om een heldhaftige en vurige speech eruit te gooien en vervolgens de mannen te leiden. Het zal het tijdsbeeld zijn. Dan is er het louter Amerikaanse materiaal dat voorbij komt rollen met Duitse markeringen zoals ook al door anderen geconcludeerd is, een manco dat films uit die tijd hebben en puur budgeter gezien moet worden en het mag duidelijk zijn dat The Big Red One met een behoorlijk laag budget is geschoten. De ravage in het gekkenhuis is kolder en de bevalling is weliswaar kostelijk qua humor maar is ook een WTF moment.

Veel punten van kritiek maar wie daar alleen op oordeelt doet de film toch te kort. Lee Marvin is uitstekend in zijn rol en de anderen zijn ook lang niet zo slecht. De film lijkt veel meer een voorloper van Band of Brothers te willen zijn dan een spektakelstuk en zodoende is de film nogal fragmentarisch en lijkt het vooral om het wel en wee van de groep en de sergeant te draaien. Daarnaast zijn de decors vooral in het Italië gedeelte fraai.

Een topper binnen het genre is TBRO niet daar volgt de film niet voldoende één lijn voor of gaat de diepte niet genoeg in. Alsnog blijft er na de herziening veel op te merken toch maakt de film al een veel betere indruk dan de eerste keer.

Arme Samuel Fuller. Deze film was zijn levenswerk en hij kreeg het meerdere malen bijna voor elkaar, maar dan kreeg hij weer eens ruzie met een studio (zoals in 1962 met Warner de film hadden willen maken met John Wayne in de rol van Marvin. In 1980 kreeg hij het voor elkaar, met een veel lager budget dat de bedoeling was en buiten alle grote studios om en nog raakte hij de final cut kwijt en uiteindelijk was er de verminkte versie tot de reconsructie versie zeven jaar na zijn dood.

Ik zag dit 2015 maar er was weinig blijven hangen. Bij de herziening van vandaag herkende ik zelfs niet zoveel van de film. Het is wel goed om 'm in zo'n cyclus te zien.

Hoewel ik deze film beter vond dan twee beroemde films waar ik soms aan denken moest (Saving Private Ryan en Full Metal Jacket) vond ik 'm ook in deze vorm verre van perfect. Hoewel de film erg gped is in het laten zien van veel aspecten van de oorlog is de film ook nogal fragmentarisch en erger: anekdotisch. In veel van Fullers films hoor je hem door de dialogen heen. Daar geeft het karakter, hier zit het de film soms in de weg. De film is duidelijk voor een deel autobiografisch en een van de soldaten is duidelijk Fuller (een schrijver die erg veel sigaren rookt en tijdens de oorlog een boek uitgeeft, hoewel de soldaat wat jonger is dan Fuller was is de gelijkenis niet goed verstopt).

Gelukkig heeft hij de film nog kunnen maken. Jammer genoeg was er tijdens zijn leven alleen de verminkte versie. Ik blijf bij mijn 3.5* uit 2015.

Morgen White Dog nog en daarna wat ducu's omtrent Fuller en daarna andere filmavonturen.

Zal mij benieuwen. Op allerlei vlakken een verpulverende ervaring voor mij, maar ik wil geen te hoge verwachtingen scheppen...

Soldaten in een oorlog volgens Fuller afstompend, routineus, cynisch maar ook met lef, moed en doorzetting. Ze vechten niet voor de goede zaak, nee, ze willen overleven. Prachtige set pieces, mooi in beeld gebracht (rotsen in Noord Afrika, dorpen in Sicilië,) en steeds met commentaar. Die eerste confrontatie met de Fransen in Algerije waarin geaarzeld wordt om te vechten, dan een generaal die aanzet tot moorden en de oorlog is begonnen. Er vallen doden (zowel de generaal als de pacifist) en uiteindelijk wordt weer iedereen in de armen gesloten. Absurd. Dat is oorlog. Elke episode houdt een commentaar in. De prachtige zwart wit proloog waarin moord en overleven reeds recht tegenover elkaar staan. Het onschuldige meisje in Sicilië, de bewoners in Bastogne, de gekken in het sanatorium, etc Ook het personage Schroeder mag je daar bij rekenen. The big red one (reconstruction) is een bij wijlen vlijmscherpe ontleding van oorlog maar valt wat buiten de Hollywood mainstream. Er is nauwelijks plot, geen spanning, geen helden die de wereld willen redden, de gevechten zijn arbitrair en verwarrend. Het is persoonlijk voor Fuller en dat is er aan te zien. En wat mij betreft : graag gezien.