Tui Shou (1991)

Speelfilmdebuut van Ang Lee. De regisseur die cowboys liet rollebollen in een tentje op de hei, Chinezen liet zwieren op boomtoppen, niet vies was van een kostuumdrama, en een of ander groen comic-monster met lelijke cgi-effecten tot leven wist te brengen.

In zijn begin-carriere (ai ai, een trilogie ) was het meer de generatie- maar vooral cultuur-conflicten van Tawainezen in de VS. In Pushing Hands tast Ang Lee met zijn vingers dit onderwerp aan, en komt vooral terecht in cliche-rijke momenten. De oude hoofdrolspeler Sihung Lung (die ook speelde in de 2 'vervolgen') is echter de grote parel van de film. Sereniteit rust van zijn handelen, dit in tegenstelling tot de rest van de cast (m.u.v. de oude mevrouw Chen). De scenes met en tussen Mr. Chu en Ms. Chen zijn van uitermate hoge kwaliteit. Richting het einde verandert de film van koers richting platvoerse slapstick/klucht. Gelukkig van korte duur.

Aardig debuut van Lee. Met een wat evenwichtiger script en betere cast zou ik de film wel willen aanraden. Klein drietje.

Een jaar voor het uitbrengen van "The Wedding Banquet" ook een pracht van een film, met dezelfde thematiek: de cultuurverschillen tussen Chinezen en Amerikanen. Pracht van een film.

Mooie film over ouderdom, familie en cultuurverschillen. Soms zijn er wel wat stukken die minder au serieux genomen kunnen worden maar al bij al valt het wel mee. Wel prachtig gedaan voor een debuutfilm. Ang Lee is een meester in het drama.

Deze film vond ik tot op heden de slechtste film van Ang Lee die ik gezien heb.

Veel minder goed dan bijvoorbeeld de films The Wedding Banquet of Eat drink man woman.

Pfoe.

Voor mij toch écht wel een ver van m'n bed show. Het drama richt zich sterk op de problematiek van oudere Aziaten die na hun pensioen hun kinderen achterna reizen in de hoop op een iets comfortabeler leven. De cultuurclash tussen jong oude, China en de VS staat centraal in deze film, maar als Belg die al z'n hele leven in een straal van 30 km gewoond heeft vergt het net iets teveel inlevingsvermogen.

Misschien ook wel omdat de acteurs van bedenkelijk niveau zijn. Sihung Lung doet het nog wel aardig, maar is een wandelend cliché. Deb Snyder is ontiegelijk slecht en ook Wang brengt er niet veel van terecht. Vooral de ruzies tussen beiden zijn niet om aan te zien.

Visueel is het ook zeer karig, het enige wat de film wat weet te redden is een redelijk opbouw en het spanningsveld tussen Lung en de familie van z'n zoon. Da's echter net iets te karig om een volledige speelduur op te teren, waardoor het naar het einde toe wat te flauw werd.

Ang Lee kan mij zelden bekoren, ook deze eerste langspeelfilm is geen schot in de roos. Al kan ik me voorstellen dat mensen die zich in de situatie herkennen wat meer uit de film kunnen halen.

2.0*

Qua smaakverschil blijft alles nog steeds bij het oude, gelukkig.

Een beetje stabiliteit in het leven is best fijn

Een cultuur- en generatiekloof zijn het Leitmotiv van deze film, die mij amper kon bekoren. Ik heb nagenoeg alle films van Ang Lee gezien. Doorgaans kan ik zijn films heel erg waarderen, maar dat kan ik niet zeggen van zijn debuut. Het verhaal schuurt nogal, mede omdat het naar mijn mening te afstandelijk is. Geen moment kreeg ik het gevoel meegezogen te worden. Ik heb van thuis uit meegekregen eerbied te hebben voor oudere mensen. Soms valt dat echter niet mee…

Een bejaarde ouder in huis halen. Het is niet zo evident. Deze kranige opa is weliswaar niet hulpbehoevend, maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk samenleven is met deze eigenzinnige grijsaard. Kwiek van geest en tong en dat levert de nodige spanningen op bij in de eerste plaats Martha. Cultuurverschillen tussen het moderne Amerika en het traditionele China steken al gauw de kop op. En ook Alex heeft het niet makkelijk als zoon van omdat hij zich constant tussen twee vuren bevindt.

Daarnaast is de plotontwikkeling met mevrouw Chen best aandoenlijk. Komen we meteen in het vaarwater van een zachte romcom terecht, gepeperd en gezout met wat Chinese cultuur. Niet dat alles daarom een wow-gehalte kreeg. Degelijk, dat wel, maar niet meer dan dat. Springt er op dat vlak weinig uit. Blijft iets te veel oppervlakkig.

Ligt qua stijl wat in de lijn van The wedding banquet. Een degelijke regisseur Ang Lee, maar voor mij niet meer dan degelijke middelmaat.