Xin Du Bi Dao (1971)

He bah, wat een tegenvaller dit. Met de eerste twee 'One Armed Swordsman'-films heeft deze weinig meer mee te maken. We hebben een nieuwe held met nieuwe kansen. Niets mis mee, maar jammer genoeg neemt de film zich als pulpproduct veel te serieus. De bloederige scenes zijn wat naar achter geschoven en de film leunt vooral op dramatiek en dialogen. Gevechten zijn alweer heel wat vloeiender en de hoofdpersoon heeft meer charisma dan de vorige, maar ik wil over-the-top actie en daar is er echt veel te weinig van. Althans, op de eindscene na, maar een vs honderd man, waarbij er met iedere slag een aantal ventjes dood neervallen, werkt voor mij gewoon niet en komt een beetje als mosterd na de maaltijd.

Geweldige nostalgische film uit mijn jeugd die ik toendertijd grijs heb gedraaid en heeft geleid tot de vele zwaard-imitaties met vrienden. Vrij bloederige film met gigantisch veel doden. Vooral naar het einde toe op de brug is de tel nog amper bij te houden. De rode verf - want veel CGI is er niet aan - is lekker verouderd en de vele irreële doodskreten hebben ook zo hun charme. De valpartijen naar beneden of de ongewone sprongkracht is wellicht typisch aan dit soort kung fu films.

Het verhaal valt best mee en gaat over de erg talentrijke zwaardvechter Lei Li die na een verloren gevecht zijn eigen arm er afhouwt. Beetje dramatisch in beeld gebracht, maar het heeft me steeds geraakt. De wrede heerser Lung is een interessant karakter met zijn ongewoon wapen.

De karakters zijn lekker herkenbaar en stereotiep. Zo worden de horden vijanden mooi in hokjes ingedeeld. De bruinen zijn sukkeltjes en zijn niet meer dan kanonnenvoer. De zwarten zijn iets meer geoefend, maar zijn ook geen partij voor geoefende zwaardvechters als Lei Li of Feng. Fijn om eens terug te zien, maar ook niet meer dan dat.

Ik herzie heel veel films vanuit mijn eigen collectie, die onuitputtelijk is. Ik kijk gemiddeld elke dag sowieso 2 films of meer.Ik ben een liefhebber van o.a exploitatiefilms, B-Films en oude films wereldwijd en alle genres. Mij oudste film uit mijn collectie is uit 1915. Als de film engelstalig of duitstalig is gesproken dan ben ik niet afhankelijk van ondertitels, is de film anderstalig bv. Chinees e.d. dan zijn naast nederlandse, de engelse ondertiteling ook prima Ondanks mijn tik van herzieningen, ga ik natuurlijk ook iets nieuws niet uit de weg en hou het aanbod van Netflix en Videoland ook in de gaten. Maar heb vanavond New One-Armed Swordsman in de herziening gehad. Ik heb deze prima martial arts van de legendarische regisseur Cheh Chang ooit in de jaren 70 of 80 gezien in de lokale bioscoop op de zondagmiddag. Iedere zondag werd er om 16.30 uur een nieuwe karatefilm vertoond en daar was ik heel vaak bij. Maar kan hem ook wel gehuurd hebben destijds. Deze film heeft niets te maken met de Wang Yu films. Het is een prima film met meer dan voldoende actie. Een 3.5

Typische Cheh Chang.

Ondertussen gaan we richting 40 (zowel ik qua leeftijd and ik qua geziene Chang films) en dan heeft een film als deze toch niet al te veel geheimen meer. Ik begrijp dat het vroeger anders lag, waarbij deze film als derde in een serie van trendsetters allicht wat meer te betekenen had, maar binnen het volledige oeuvre van Chang is het een wat onopvallende film.

Komt vooral door de te lang introductie. Het eerste uur gebeurt er niet zo heel veel, is het wel héél erg verhalend en neemt de film zichzelf ook iets te serieus. Maar dat is op zich ook niet zo'n verrassing, daar hebben wel meer Shaw Bros films last van. Gelukkig kan je je altijd opwarmen aan de gedachte dat het einde beterschap brengt, wat ook hier het geval is.

Laatste half uur is echt een stuk beter. Fijne gevechten, wat bloed en een stuk geanimeerder. Maar ook dit is ondertussen wel bekend terrein. Voer voor de echte Shaw Bros liefhebber dus, als filler filmpje heb ik me er zeker ook goed mee vermaakt, maar denk niet dat dit een film is die me zeer lang zal bijblijven. Typisch Chang dus.

2.5*