Body Heat (1981)

Lekkere film. Hij komt wat traag op gang maar ongemerkt wordt je er in meegezogen. Dat is wat mij betreft vooral de verdienste van William Hurt.

Film die te laat op gang komt en de kans groot is dat je hem na 30 minuten uitzet maar ik keek verder en de rest van de film was helemaal niet slecht maar ook niet super. De cast is wel erg goed maar dit is zeker geen topper !

Aardige thriller met goed acteerwerk maar verre van geniaal. En het begin kon wat ingekort worden .

Verhaal/Script ................................................. 3,00
Acteerwerk ...................................................... 3,00
Cinematografie .............................................. 2,50
Muziek/Speelduur e.d. .................................. 2,00

Tien jaar voor 'Basic Instinct' is het 'Body Heat', uit 1981, die de erotisch geladen thriller typeerde. In feite is dit een remake van een film uit 1944, 'Double Indemnity', een film noir van Billy Wilder.

Kasdan brengt hier een hulde aan deze machiavelistische films. De atmosfeer is zwoel, de muziek is sensueel en er ontstaat een onweerstaanbare chemie tussen Hurt en Turner. Geen goedkope seks en opzettelijke vulgariteit hier, wel oprechte sensualiteit en vrij onschuldig innuendo, dat nog getuigde van de voorzichtigheid van de regisseurs in die periode, waarin de censuurschaar nooit ver weg was. Het verhaal zit goed in elkaar, enkel ervaarde ik de eerste helft als langdradig en was de wending op het einde een veel te gecompliceerde breinbreker. 3*

Body Heat is zoals al vaker gezegt een film die tijd nodig heeft om echt goed op gang te komen, gelukkig waren de personages wel gelijk al interessant om te zien en ik merkte daarom niet veel van het vrij lage tempo.
William Hurt & Kathleen Turner spelen hun rollen vol overtuiging en maken het vrij standaard verhaal toch aangenaam om te volgen.
Ook de rol van Ted Danson voegde een meerwaarde toe.

De plot twist op het einde vond ik goed uitgewerkt, de film geeft weinig informatie vrij waardoor het einde nog als een kleine verrassing komt.

Body Heat vond ik vermakelijk om te kijken en is vooral door het acteer niveau zeker de moeite waard om eens mee te pakken, maar over het algemeen gezien voelt de film vrij standaard aan.


3*

Ohhhh wat een heeeerlijke film!~!

Zinderend en zwetend en geweldig!
Zo heet dat het zweet bijna van het beeldscherm afdruppelde!

Dat de film langzaam is dat hoooort juist bij de sfeer... traag bewegend zoals dat gaat in zulk soort hitte... en die muziek.. mhmmm

Op en top jaren '80.. en toch heeft het soms iets weg van zo'n spannende glamourish ouderwetse zwartwit film..

Ik doe er nog een half puntje bij ..eigenlijk zou ik wel een vijf willen geven, maar -/- 0,5 voor de voorspelbaarheid (maar dat komt ook omdat ik teveel films heb gezien.. )


oo en leuke cherry on top: Mickey Rourke zoals ik 'n zwak voor 'm kreeg! Vroeger, toen hij nog jong en onschuldig was hahaha

Leuk neo-noir filmpje. De sfeer zit er goed in, functioneel geregisseerd en Kathleen Turner en William Hurt doen het aardig. Het einde kon wel wat beter dan het is vreemd dat Turner alles vantevoren gepland zou hebben, terwijl aan de manier waarop ze Hurt ontmoet hier niks van blijkt. Hij komt naar haar toe.

@Pistons
Is dat wel zo? Met haar body-talk is het haast onvermijdelijk, dat dat Hurt naar Turner toekomt. Het had ook een andere, mannelijke slachtoffer kunnen zijn. Een femme-fatale weet als een spin haar web prima te spannen en heeft integenstelling tot een man geen gun nodig om haar doel te bereiken...

Body Heat is trouwens prachtig in Blu-ray!

Klein probleempje vanaf het 1e moment dat Kathleen Turner in beeld kwam in deze Body Heat. Ik zag steeds Sue Collini (uit de serie 'Californication') voor me; een nogal eh... imposant karakter. Iets wat niet echt bij haar rol in deze film past. Maar ze mocht er best zijn in '81. Prima film ook trouwens.

Vooral de bijzonder zwoele, warme, zweterige sfeer spat van het scherm. Mooie beelden en een goed spelende cast. Het verhaaltje zelf is best interessant, al wordt het naar het einde toe ietwat voorspelbaar. Vermakelijk blijft het wel en een koud biertje smaakt nóg net wat beter bij zo'n filmpje.

Body Heat is een film die in ieder geval heet aanvoelt, zoals de titel al wil doen aangeven. Bijna de gehele film door zie je bezwete mensen en heb je ook daadwerkelijk het idee dat het erg warme dagen zijn, op het moment dat de film zich afspeelt. Daarnaast speelt vuur ook best een belangrijke rol in de film. Er zijn een paar situaties waarin dit element een belangrijke rol vertegenwoordigt. Het woordje hitte is in ieder geval alom aanwezig in deze film.

Verder is de film een hele aardige neo-noir, die in enkele opzichten behoorlijk doet denken aan Double Idemnity, zoals hier ook al een paar keer is aangehaald door anderen. Kathleen Turner speelt hier in ieder geval een zeer overtuigende rol. Ze is sexy,sensueel, heeft soms een lieve uitstraling, maar is daarnaast ook behoorlijk doortrapt. John Hurt doet het daarnaast ook redelijk, maar mist de overtuiging van een echte casanova, die hij in de film wel pretendeert te zijn. De bijrol van Ted Danson is trouwens wel grappig.

Het verhaal is wel vermakelijk om te volgen, al miste ik wel een beetje de spanning in deze film, iets dat vele oude film-noirs, vaak wel hebben, of in ieder geval meer. De sfeer is echter wel oke en de film kijkt ook wel lekker weg. Toch voelt het nergens echt bijzonder of memorabel. Iets kouds smaakt dan wel weer erg lekker bij deze film, die regelmatig erg heet aanvoelt.

3,0*

Films waarin minnaars besluiten de echtgenoot eventjes uit de weg te ruimen, kwestie van geld en van "samen een nieuw leven te beginnen" zijn niet nieuw. "The Postman always rings twice", om er maar ééntje te noemen.
Ook deze "Body Heat" valt onder die noemer, zodat er doorheen de film een zekere voorspelbaarheid heerst, een als verrassing bedoelde kronkel in het intrige op het einde, inbegrepen.
Toch kunnen we deze "Body Heat" weinig verwijten. De film is klaar en duidelijk opgebouwd, komt niet als ongeloofwaardig over en kan rekenen op goed acteerwerk.

Een boeiende, intelligente, meeslepende en sexy misdaadthriller die de tands des tijds met gemak doorstaat. Met dit regiedebuut bracht Lawrence Kasdan een hommage aan de film noir. Hij maakte knap gebruik van de mysteriethrillers uit de veertiger en vijftiger jaren en goot er een modern sausje overheen. Ook zijn wijze van een verhaal vertellen is ouderwets. Mede door de zwoele, zweterige sfeer en de slepende bluesmuziek hangt er bijna voortdurend spanning in de lucht. De laconieke William Hurt in combinatie met de erotische Kathleen Turner waren geknipt voor de hete seksscènes en de spitse en lustopwekkende dialogen.

Spannend.

Het eerste gedeelte waarin Ned en Matty elkaar leren kennen en een gepassioneerde relatie beleven is van hoog niveau. De erotische spanning spat van het scherm. Het werkt ongemakkelijk en relaxerend tegelijkertijd.
Nadat de eerste liefdestaferelen wat gaan liggen zijn komt het hoofdplot aan bod. Hoewel de seksuele spanning dan wat naar de achtergrond verdwijnt weet het voor de volle pond te boeien. De enkele plottwists zijn misschien niet bijster origineel, maar desondanks laat het de kijker lange tijd in het ongewisse.

William Hurt komt charismatisch voor de dag en zet met verve de rol van vrouwenversierder neer. Daarbovenop heeft hij een stevige portie chemie met Kathleen Turner, die op het eerste zicht een anticast lijkt (ze is/ was mooi, maar een femme fatale heb ik nooit in haar gezien) maar haar rol eveneens erg sterk neerzet.
Ook de bijrollen zijn niet mis - een jonge en naturelle Mickey Rourke passeert ook nog eventjes.

Regisseur Lawrence Kasdan levert een sterk staaltje regie af, waarbij de ode aan de film noir zeer geslaagd is. De sfeer is sexy, beklemmend, zwoel en bovenal spannend. De bezwete acteurs in combinatie met de meeslepende muziek en zomerse taferelen zijn een succesvolle mix.

Aangenaam.
3,5

broeierig sfeertje, grappige clou maar de film kreeg me niet mee.

Jammer!

De jaren tachtig laten zich al zien in het Miami Vice-achtige lettertype in het intro... Verderop is het nog meer jaren tachtig... Het komt moeizaam op gang en wordt steeds beter en interessanter. Helaas wordt dan net een wedstrijd tegen Duitsland: die verlies je in de slotminuten..........

Klassiek getinte, broeierige en mistige neo-noir. Hurt is solide als bedenkelijke advocaat, maar Turner is de blikvangende femme fatale met haar seksuele daadkracht en uitgekookte gedrag. Een duo dat garant staat voor enkele melodramatische, dromerige en pikante scènes. Sfeervol en, zeker de eerste helft, met een loom tempo dat je bij deze temperaturen mag verwachten.

Nadeel is dat de keren dat het breekt met dat ritme onmiddellijk opvallen als plotcomponent. Met name de verschijning van Mary Ann, alhoewel grappig geïntroduceerd, is dusdanig kort door de bocht dat het net iets te doorzichtig wordt. De plotselinge intrede van een advocaat uit het verleden van Ned even verderop is dan weer een te nadrukkelijk ruk aan het stuur van de film.

Een ander aspect, kleine Heather is getuige van iets opmerkelijks, wordt dan wel weer sterk (en geinig) uitgespeeld. Het neemt niet weg dat het plannetje een tikje wankel voorbij komt en verder niet zo verrassend uitpakt, maar veel maakt dat eigenlijk niet uit in een film die bol staat van de zweterige ambiance en die op dubbelzinnige wijze speelt met z'n titel, lust en hebzucht.

Uitstekende film waarin een advocaat een verhouding aanknoopt met een rijke, getrouwde vrouw. Een uiterst sexy en zwoele film-noir-achtige thriller waarbij het zwoele karakter van de film wordt versterkt door de muziek van John Barry. Een goed opgebouwd verhaal met een aantal goeie wendingen. William Hurt en Kathleen Turner leveren uitstekend spel.

Body Heat is een leuke film, maar af en toe is de film een beetje langdradig.

Het verhaal in deze film is leuk bedacht. Matty Walker en Ned Racine hebben een affaire. Maar Matty Walker is getrouwd. Ned en Matty besluiten dan om de man van Matty te vermoorden. Zodat Matty en Ned samen een gelukkig en rijk leven hebben. Maar Matty heeft helaas voor Ned een geheime agenda…

De hoofdrollen worden goed vertolkt door William Hurt als Ned en Kathleen Turner als Matty. Vooral Kathleen Turner vond ik erg sterk acteren. Ook de bijrollen zijn goed gecast.

Ondanks dat het verhaal interessant is , weet de film niet de hele tijd de aandacht vast te houden. De film duurde naar mijn idee wat te lang. Vooral de eerste helft van de film duurt wat te lang. Er had wat meer vaart in de film gemogen.

John Barry zorgt voor de muziek in deze film en hij levert een erg mooie en een erg zwoele soundtrack die erg goed bij de film past.

Al met al is Body Heat een leuke film, deze film was nog beter geweest als de film , vooral in de eerste helft, wat meer vaart had.

3,5 ster voor deze film.

Trailer @ youtube

Trailer @ videod

Een wat lome en trage film, maar verder een prima film. Goede cast.

Herzien en van 3,5 * naar nu 4*

De film komt misschien een beetje moeizaam op gang, maar weet zich goed te herpakken om te eindigen met een plot dat eigenlijk subliem in elkaar steekt. Een sterk punt van de film is de sensuele Kathleen Turner, zij speelt haar rol enorm overtuigend. De sfeer is zwoel zoals je dat van een neo noir film wel kan verwachten. Hier en daar wordt het al eens wat spannender, maar een echt beklemmend gevoel miste ik. De film bevat een aantal leuke quotes zoals oa "I had a dream last night so boring it woke me up. I was afraid to go back to sleep." en een aantal leuke dialogen oa de ontmoeting met Mary Ann of deze

Oscar: "What you got in pie today, Stella?"
Stella: There's cherry, cherry and cherry (kijkt daarbij nog is naar de menu ook, wat wel droog is als je alleen maar dat in de aanbieding hebt )
Oscar: "What do you recommend?"
Stella: "I like the cherry"

De soundtrack paste goed binnen de film en werkte goed om de spanning te verhogen. Wat wel grappig is, is dat ik net las dat de film opgenomen is terwijl het koud was en dat ze oa water sprayden op de kleren om het op zweet te laten lijken. Ook koelden ze voor de (buiten)scenes hun mond af met een ijsblok zodat je hun adem niet zou zien. Ongelooflijk hoe je met zo'n simpele trucjes de mensen kunt laten geloven dat het enorm warm is.

Zoals de titel van de film al suggereert staat Hitte centraal in Body Heat. De film ademt de sfeer van een benauwde zomeravond en er zijn veel dialogen die verwijzen naar zowel letterlijke als figuurlijke hitte. Een advocaat, die in zijn vrije tijd vrouwenversierder is, krijgt een oogje op een de knappe echtgenote van een rijke zakenman. Samen verzinnen ze een plan om haar man te vermoorden.

Body Heat schijnt een remake te zijn van de jaren ’40 Film Noir Double Indemnity, een film die ik toevallig een paar dagen terug heb gezien. Body Heat vind ik toch beter uitgewerkt en spannender. Op zijn beurt denk ik dat Body Heat van invloed is geweest op de Breaking Bad-spinoff Better Call Saul. Daar zien we namelijk ook dat de advocaat zijn gedrag aan de doelgroep aanpast (vooral als het oudere mensen betreft) en naast zijn baan een vrij eenzaam bestaan lijdt.

De film is mooi geschoten en de muziek van componist John Barry was ook erg goed en had een prettige Film Noir-sfeer.

Al met al is Body Heat een sfeervolle en vermakelijke Neo Noir uit de jaren ’80. Niet heel bijzonder maar toch een goede thriller van Lawrence Kasdan, al helemaal als je je bedenkt dat het, het regiedebuut van de Star Wars-schrijver is.

Ik keek toch wel even op net, toen ik in het schrijfsel van Alathir terug las dat Body Heat klaarblijkelijk in een koude periode opgenomen is. Werkte het andersom ook maar zo...wat me bezield heeft deze film niet gewoon in de zomer op te zetten, ik heb geen idee.

Immers, dat broeierige sfeertje zal het bij uitstek goed doen op een zwoele zomeravond. Gister en vandaag werkte dat stukken minder. Zit je daar op je klamme zolderkamertje met een kapotte verwarming. Maargoed, even buiten die geforceerde klaagzang: dat Body Heat tegenviel had met het jaargetijde slechts in heel beperkte mate van doen.

Eerder viel ik over het inwisselbare plotje, dat maar nergens echt interessant wist te worden. Ik lees in meerdere recensies terug dat Body Heat grotendeels geïnspireerd is op Double Indemnity, een film uit de jaren veertig. Ik kan me er iets bij voorstellen, want in haar basis is dit het type plot dat je ook bij een vroege Hitchcock uit die tijd wel zou kunnen terugvinden. In de eighties-setting werkt het allemaal veel minder. De nadruk ligt hier duidelijk op sfeer, en minder op het verhaal. Dat werkt maar gedeeltelijk. Zo is de setting prima, en de bluesachtige score van John Barry werkt sfeerverhogend. De vele scènes tussen Hurt en Turner, mede bedoeld om de film zwoel, sexy en licht erotisch te laten zien, deden me een stuk minder. Vrouwelijke hoofdrolspeelsters als Turner heb ik in de paar Hitchcocks die ik al heb kunnen afstrepen (veel) beter gezien, en John Hurt mislukt compleet als een gemaakte casanova. Alsof je de zanger van Kiss inzet als priester-dat werkt ook niet.

Veel blijft er dan niet over, want in de tweede helft gaat Body Heat steeds meer slepen. De naderende climax, de verplichte plottwist, ik geloofde het allemaal wel. Misschien nog eens herzien als het wél warm is, al vond het verhaal en het acteerwerk daarvoor eigenlijk te gering.

2*

De titel verwijst letterlijk naar de hitte van Florida, de warmste staat op het Amerikaanse vasteland. We zien zwetende bovenlijven en we horen krekels tsjirpen. In werkelijkheid was het naar het schijnt koud tijdens de opnames. Figuurlijk verwijst de titel naar de erotiek en de spanning. De kleur rood is veel gebruikt als symbool voor verleiding. Vuur is een motief.

De neonoirstijl leent elementen uit de jaren '40. Visueel zijn er de Venetiaanse jaloezieën, de schaduwen, lichtcontrasten. William Hurt speelt een antiheld, Kathleen Turner een femme fatale. De intrige lijkt op die van Double Indemnity. De stijl van de dialogen is cynisch. Het dilemma tussen gerechtigheid en hedonisme is ook het contrast tussen de twee collega's en vrienden van Ned, gespeeld door Ted Danson en J. A. Preston.

Er zijn ook verschillen met de oude stijl. De Hayscode was afgeschaft, dus mocht de erotiek wat explicieter en kon de misdadigster er ongestraft mee wegkomen. Na het opduiken van dat jaarboek kan ze beter de rest van haar leven uit de V.S. wegblijven, maar haar droom om met veel geld op een tropisch eiland te wonen, is werkelijkheid geworden.

De intrige is vrij ingewikkeld. Er is nog wat juridisch gehakketak mogelijk over de vraag of dat eerste testament niet opnieuw geldig wordt wanneer het tweede vervalt. De vrouw die voorgesteld werd als Mary Ann, is in werkelijkheid Matty, de eerste foto in het jaarboek. Ze protesteerde niet, omdat ze Matty (in werkelijkheid Mary Ann) aan het chanteren was.

Dit is een zwoele thriller over verleiding, het vervagen van morele normen en de donkere kanten van de menselijke psyche. Dankzij de broeierige sfeer en de nihilistische houding blijft hij uitstekend herbekijkbaar, zelfs wanneer je de ontknoping al kent.

It was interesting. There was a certain elegance, a certain assurance to it that was quite comforting. There was a leisureliness that made you not want to rush to the next scene. Of course, I also saw things that could have been improved.

Sean Connery over Goldfinger, maar je zou het ook over Body Heat kunnen zeggen. De cadans, de natuurlijke opvolging van langgerekte scènes voelt prettig aan. Het plot is net iets te voorspelbaar, maar de film staat.

In deze recenxie kan ik mij vinden. Deze broeierige film had inderdaad wel wat korter gekund, dit was de film ten goede gekomen. Is alweer 37 jaar geleden dat ik deze film gezien heb. Hij is in mijn bezit, dus kan hem wel weer eens gaan zien. Van mij 3.0

Een bijzonder uitgekookte genre-oefening van Lawrence Kasdan, zijn debuut als regisseur is voortreffelijk. Een heerlijke, moderne pastiche van de oude Chandler-mysterieverhalen over hebzucht, wellust, moord en dubbelspel. Kathleen Turner doet alle ijs smelten met haar portrettering van een femme fatale in de film-noir stijl die de bijziende William Hurt in haar netten strikt. Prachtige, zwoele dromerige soundtrack van John Barry.

Tijdens een hittegolf in Florida ontmoet de advocaat Ned Racine (William Hurt) de getrouwde Matty Walker (een bloedmooie Kathleen Turner in haar eerste filmrol) en er ontstaat een stormachtige affaire. Wanneer de echtgenoot van Matty na een lange zakenreis weer thuiskomt, blijven Ned en Matty elkaar zien. Ze verzinnen een plan om de echtgenoot te vermoorden.

Body Heat heeft alle eigenschappen van een klassieke film noir, een van mijn favoriete filmgenres. De film heeft een heerlijke broeierige sfeer, wat mede wordt veroorzaakt door de zwoele jazzy soundtrack. Ik vond het een prachtfilm met een toch wel verrassend einde. 4*

Erg goed! Had zo een film van Paul Verhoeven kunnen zijn!

Voorloper van Basic Instinct, in een stijlvol klassiek film noir jasje, met passende muziek en een hittegolf als achtergrond voor de nodige intriges. Femme fatale Turner is erg geraffineerd en zo onverzadigbaar dat rokkenjager Hurt zowat eelt op zijn pielemoos krijgt. Ik vond Turner overtuigend, door dat onschuldige en kwetsbare spel raak je geneigd haar te geloven, ook als ze alles bij elkaar liegt. Hurt overtuigt ook als slordige advocaat die achter zijn klabanus aanloopt.

Qua shots is er weinig bijzonders te zien (ik had wel iets meer van de omgeving willen zien), hoewel de film merendeels competent geschoten is. Zo'n verhaal had ook in een paar afleveringen van een (uitstekende) politieserie op TV gekund. Maar de A-acteurs maken het extra genietbaar en cinema-waardig (alleen Ted Danson is teveel afgescheept met een bijrolletje).

Het sterkste blijft het verhaal. Hoef je tegenwoordig nog zelden om te komen, dus mag deze gekoesterd worden. Maar de regie en het aangename tempo mogen er ook zijn.

Dat vond ik ook raar. Als de meest recente versie ongeldig wordt verklaard, wordt dan niet teruggevallen op de eerdere versie?