Body Heat (1981)

Erg goed! Had zo een film van Paul Verhoeven kunnen zijn!

Voorloper van Basic Instinct, in een stijlvol klassiek film noir jasje, met passende muziek en een hittegolf als achtergrond voor de nodige intriges. Femme fatale Turner is erg geraffineerd en zo onverzadigbaar dat rokkenjager Hurt zowat eelt op zijn pielemoos krijgt. Ik vond Turner overtuigend, door dat onschuldige en kwetsbare spel raak je geneigd haar te geloven, ook als ze alles bij elkaar liegt. Hurt overtuigt ook als slordige advocaat die achter zijn klabanus aanloopt.

Qua shots is er weinig bijzonders te zien (ik had wel iets meer van de omgeving willen zien), hoewel de film merendeels competent geschoten is. Zo'n verhaal had ook in een paar afleveringen van een (uitstekende) politieserie op TV gekund. Maar de A-acteurs maken het extra genietbaar en cinema-waardig (alleen Ted Danson is teveel afgescheept met een bijrolletje).

Het sterkste blijft het verhaal. Hoef je tegenwoordig nog zelden om te komen, dus mag deze gekoesterd worden. Maar de regie en het aangename tempo mogen er ook zijn.

Dat vond ik ook raar. Als de meest recente versie ongeldig wordt verklaard, wordt dan niet teruggevallen op de eerdere versie?

Spannende film met verrassend happy end

Herzien. Een van de eerste echte (volwassen) films die ik ooit in de bios zag.

Blijft een mooie misdaadthriller met een sterke Hurt en Turner en een leuke eerste rol van Rouke. Misschien wat lang, maar het web dat voor je ogen geweven wordt is een kunststukje.

4* blijft staan.

Kathleen Turner recalls 'misguided' decision to film all-nude 'Body Heat' sex scene on the first day - News.yahoo.com

Bovengemiddeld goede neo-noir thriller met fantastische rollen van de twee hoofdrolspelers.
Kathleen Turner was een beetje de Sharon Stone van de jaren 80.
Productioneel ziet het er allemaal erg goed uit. Erg sfeervol en gefilmd op mooie locaties.
De spanning wordt goed opgebouwd en gedurende de hele film vastgehouden. De onvermijdelijke climax stelt niet teleur. De 'twist' is wat over-the-top, maar het past ook wel bij de film.

Ja dit is aangenaam vertier. In tegenstelling tot sommigen hier had ik geen last van een trage opstart. In tegendeel was het eerste deel een aangenaam stukje quasi screwball met pingpongende smartass dialoog tussen William Hurt en Kathleen Turner. Typisch genoeg zakt dat niveau in zodra de relatie effectief geconsumeerd wordt (dat snijdt ook hout na de flirtfase). Maar op dat moment zijn we al in een volgend hoofdstuk aanbeland: de beraming van de moord op de echtgenoot. Het is op het forum reeds vermeld dat de film een officieuze remake is van Double Indemnity. Minder bekend is dat het verhaal gebaseerd is op een true crime die eind jaren 1920 heel wat publiciteit ving in de Amerikaanse pers. Het echte verhaal liep alvast slecht af voor het moordende koppel: ze eindigden beiden op de hot seat. Om maar te zeggen dat dit ‘schijnbaar eenvoudige verhaal’ uit het leven gegrepen is. Het gaat uiteindelijk over de manier waarop het verhaal verteld wordt, en dat vind ik hier zeer bevredigend (no pun). De twist op het einde is nieuw en vernieuwend binnen het genre. Volgens wat ik hierover lees zijn we met Body Heat in het post-feministisch tijdperk aanbeland en kan de femme fatale er zomaar mee wegkomen. In de jaren veertig tijdens de piek van de noir was dat ondenkbaar. Schuld en boete stonden hoog in het vaandel van de Hays code.
De hele film is een aaneenschakeling van broeierige temperaturen, schaduwwerpende lamellen, lichamelijkheid en jazzy tunes. Neo noir zoals je dat in het beste geval mag verwachten.

Voor wie zich nog afvraagt waarom Hurt per se een raam heeft ingeslagen bij de eerste ontmoeting ten huize Kathleen Turner: volgens noirspecialist Alain Silver was het ingooien van een raam in de jaren veertig noir een metafoor voor het bedrijven van seks. Het zou dus gaan om een ‘inslaand’ knipoogje.

Zo goed als alles is over deze film al verteld. Ik zou alleen maar in herhaling vallen. Ik ben het dan ook eens met de meeste meningen hier. Een soort van voorloper van Basic instinct en zo'n filmgenre dat in de jaren 80 en vooral jaren 90 wat opmars maakte als thriller met een seksuele erotische lading. Femme fatale van dienst is hier Kathleen Turner. Kathleen Turner, toch een vrij bekende naam uit de eighties en nineties, maar om nu te zeggen dat ik al veel films van haar zag, dat is ook niet waar.

In zijn algemeenheid een best vermakelijke, maar doordeweekse thriller met een twistje op het einde, maar dat was enigszins te voorspellen. Je zag en voelde dat het personage Matty altijd en overal de controle had over de situatie. Ned mocht misschien dat gevoel (ook) hebben, als je te veel je broek achterna loopt (de emoties), dan kom je meestal bedrogen uit.

Verder kenmerkend voor dit genre film is de zwoele sfeer, niet alleen door de hitte, maar door de seksuele geladenheid, de passie en het overspel dat centraal staat. Prima soundtrack ook met die typische jazzdeuntjes. Kortom leuk dus!