Body Heat (1981)

Erg goed! Had zo een film van Paul Verhoeven kunnen zijn!

Voorloper van Basic Instinct, in een stijlvol klassiek film noir jasje, met passende muziek en een hittegolf als achtergrond voor de nodige intriges. Femme fatale Turner is erg geraffineerd en zo onverzadigbaar dat rokkenjager Hurt zowat eelt op zijn pielemoos krijgt. Ik vond Turner overtuigend, door dat onschuldige en kwetsbare spel raak je geneigd haar te geloven, ook als ze alles bij elkaar liegt. Hurt overtuigt ook als slordige advocaat die achter zijn klabanus aanloopt.

Qua shots is er weinig bijzonders te zien (ik had wel iets meer van de omgeving willen zien), hoewel de film merendeels competent geschoten is. Zo'n verhaal had ook in een paar afleveringen van een (uitstekende) politieserie op TV gekund. Maar de A-acteurs maken het extra genietbaar en cinema-waardig (alleen Ted Danson is teveel afgescheept met een bijrolletje).

Het sterkste blijft het verhaal. Hoef je tegenwoordig nog zelden om te komen, dus mag deze gekoesterd worden. Maar de regie en het aangename tempo mogen er ook zijn.

Spannende film met verrassend happy end

Herzien. Een van de eerste echte (volwassen) films die ik ooit in de bios zag.

Blijft een mooie misdaadthriller met een sterke Hurt en Turner en een leuke eerste rol van Rouke. Misschien wat lang, maar het web dat voor je ogen geweven wordt is een kunststukje.

4* blijft staan.

Kathleen Turner recalls 'misguided' decision to film all-nude 'Body Heat' sex scene on the first day - News.yahoo.com

Bovengemiddeld goede neo-noir thriller met fantastische rollen van de twee hoofdrolspelers.
Kathleen Turner was een beetje de Sharon Stone van de jaren 80.
Productioneel ziet het er allemaal erg goed uit. Erg sfeervol en gefilmd op mooie locaties.
De spanning wordt goed opgebouwd en gedurende de hele film vastgehouden. De onvermijdelijke climax stelt niet teleur. De 'twist' is wat over-the-top, maar het past ook wel bij de film.

Ja dit is aangenaam vertier. In tegenstelling tot sommigen hier had ik geen last van een trage opstart. In tegendeel was het eerste deel een aangenaam stukje quasi screwball met pingpongende smartass dialoog tussen William Hurt en Kathleen Turner. Typisch genoeg zakt dat niveau in zodra de relatie effectief geconsumeerd wordt (dat snijdt ook hout na de flirtfase). Maar op dat moment zijn we al in een volgend hoofdstuk aanbeland: de beraming van de moord op de echtgenoot. Het is op het forum reeds vermeld dat de film een officieuze remake is van Double Indemnity. Minder bekend is dat het verhaal gebaseerd is op een true crime die eind jaren 1920 heel wat publiciteit ving in de Amerikaanse pers. Het echte verhaal liep alvast slecht af voor het moordende koppel: ze eindigden beiden op de hot seat. Om maar te zeggen dat dit ‘schijnbaar eenvoudige verhaal’ uit het leven gegrepen is. Het gaat uiteindelijk over de manier waarop het verhaal verteld wordt, en dat vind ik hier zeer bevredigend (no pun). De twist op het einde is nieuw en vernieuwend binnen het genre. Volgens wat ik hierover lees zijn we met Body Heat in het post-feministisch tijdperk aanbeland en kan de femme fatale er zomaar mee wegkomen. In de jaren veertig tijdens de piek van de noir was dat ondenkbaar. Schuld en boete stonden hoog in het vaandel van de Hays code.
De hele film is een aaneenschakeling van broeierige temperaturen, schaduwwerpende lamellen, lichamelijkheid en jazzy tunes. Neo noir zoals je dat in het beste geval mag verwachten.

Voor wie zich nog afvraagt waarom Hurt per se een raam heeft ingeslagen bij de eerste ontmoeting ten huize Kathleen Turner: volgens noirspecialist Alain Silver was het ingooien van een raam in de jaren veertig noir een metafoor voor het bedrijven van seks. Het zou dus gaan om een ‘inslaand’ knipoogje.

Zo goed als alles is over deze film al verteld. Ik zou alleen maar in herhaling vallen. Ik ben het dan ook eens met de meeste meningen hier. Een soort van voorloper van Basic instinct en zo'n filmgenre dat in de jaren 80 en vooral jaren 90 wat opmars maakte als thriller met een seksuele erotische lading. Femme fatale van dienst is hier Kathleen Turner. Kathleen Turner, toch een vrij bekende naam uit de eighties en nineties, maar om nu te zeggen dat ik al veel films van haar zag, dat is ook niet waar.

In zijn algemeenheid een best vermakelijke, maar doordeweekse thriller met een twistje op het einde, maar dat was enigszins te voorspellen. Je zag en voelde dat het personage Matty altijd en overal de controle had over de situatie. Ned mocht misschien dat gevoel (ook) hebben, als je te veel je broek achterna loopt (de emoties), dan kom je meestal bedrogen uit.

Verder kenmerkend voor dit genre film is de zwoele sfeer, niet alleen door de hitte, maar door de seksuele geladenheid, de passie en het overspel dat centraal staat. Prima soundtrack ook met die typische jazzdeuntjes. Kortom leuk dus!

Filmpje die mij bij mij wel nieuwsgierigheid opriep mede vanwege de aanwezigheid van de daar nog aantrekkelijke Kathleen Turner, behalve dat leek het verhaal goed en de beoordelingen redelijk. De vondst van de film bij de kringloop vorige week maakte de uiteindelijke kijkbeurt tot een feit. En laat ik vast verklappen dat de film dubbele gevoelens opriep.

Bij aanvang lijkt het qua cast en soundtrack van John Barry wel goed te zitten, vooral de soundtrack heeft een hoog Chinatown en Sea Of Love gehalte en past precies in het broeierige jaren '80 beeld van een privedetective of iets dergelijks tijdens een hittegolf. Verschil dat Racine geen detective is maar dat maakt niet want de problemen zijn er niet minder om voor deze gemankeerde advocaat. Toch duurt het mij dat eerste uur allemaal wat te lang en zijn de beelden van het gevoos en het warme weer overvloedig zonder dat dit nu perse iets toevoegt of ergens toe leidt, ja oké, het draait om 'body heat' en de uitwerking daarvan. Maar de zogenaamde plannen duren best wel lang en uiteindelijk heeft het aankomende plot weinig verrassing voor me want na één blik op Richard Crena heb ik wel zo'n voorgevoel dat Matty de boel bij elkaar liegt en Ned heel subtiel uitspeelt als uitvoerder en zondebok waarvan akte.

Weinig verrassend tot daar, gelukkig zit er het laatste half uur, als de plannen uitgevoerd worden, iets meer gang in en wordt er aardig opgebouwd betreffende een paar scènes en een bepaalde opbouw met paranoia, verdenking en problemen. Verrassend en best sterk te noemen zijn bijvoorbeeld de onthulling rond het testament dat niet rechtsgeldig blijkt te zijn door een vormfout, en dat is toch wel erg slim bedacht. Net als de ontknoping rond de verdwijning van Mary Ann wiens rol tot op het laatst onzeker blijft. Body Heat maakt door de dubbel gelaagde ontknoping, want wat wordt Ned keihard genaaid nog veel erger dan ik verwachtte, toch met terugwerkende kracht heel veel goed. En je zou kunnen interpreteren dat de kijker net als Ned op een ongekende manier in slaap gesust wordt. Achteraf blijkt Body Heat dan ook een moeilijke film te beoordelen want enerzijds duurt de eerste fase veel te lang, is er sprake van een bepaalde voorspelbaarheid maar is de ontknoping toch best wel goed met verrassende elementen wat bij mij de vraag oproept of Body Heat een film is die balans mist of juist ontzettend slaagt in zijn opzet. Afijn, wellicht eens een herkijk, voor nu een twijfelende 3,5.

Alweer herzien en ook nu de stem weer verhoogd.

Ik hoop dat hier nog een keer een blu-ray/UHD blu-ray met een 4K remaster van de OCN van komt.

De eerste helft is erg fraai, met een overtuigende Hurt en Turner die hun handen niet van elkaar af kunnen houden. Maar tegen de tijd dat de sinistere plannen gemaakt worden zakt het niveau wel wat - zowel van het plot dat begint te rammelen als het overtuigen van de hoofdrollen. Wel krijgen daarmee wat leuke bijrolletjes dan wat meer ruimte, zoals die van Ted Danson en Mickey Rourke.

Als neo-noir vond ik het toch wat aan de magere kant - eigenlijk vooral doordat de tweede helft wat teveel de broeierigheid en de hitte uit de titel verliest. Er zijn wel wat films te bedenken waarin dat beter werkt.

80's neo noir maar dan behoorlijk goed. Een paar maanden terug zag ik de totaal mislukte 80's neo-noir Against All Odds. Dit is een genregenoot, maar een die het wel goed doet. Against All Odds is een variant op Out of The Past. Dit is meer Double Idemniity. Zo goed als die is het natuurlijk niet. Maar het is ook geen pastische. De film is erg 80's en kan prima op zichzelf staan. Hurt is prima, Turner nog beter. De film is zwtererig en broeierig en de climax is echt leuk. Hurt is prima als sullige advocaat die meer hoopt te worden dan hij is en Turner is een geweldige femme fatale. De soundtrack is lekker. Ik ga voorlopig naar beneden afronden omdat deze film op dezelfde hoogte zetten als Double Idemnity net te veel eer is. Maar ik heb me er goed mee vermaakt.