Blood and Sand (1941)

Matige film over een succesvolle, maar o zo arrrogante torero, die te zwak in zijn schoenen staat om zijn beroemdheid te kunnen dragen. Met uitzondering van de gedweeë echtgenote is het vrijwel onmogelijk enige empathie te ontwikkelen voor de personages. Bovendien wordt er matig geacteerd. Eigenlijk zijn de soundtrack en de settings de enige pluspunten van deze film, die wat mij betreft ook lijdt onder het feit dat ik een hekel heb aan de barbaarsestierengevechten.

Weinig enerverend - ook omdat stierenvechten nou niet echt mijn ding is, om het eufemistisch uit te drukken - en dat milieu en status me verder gestolen kan worden. Verder komt de film maar traag op gang en lijkt Tyrone Power gedurende de hele film last te hebben van obstipatie. Een andere verklaring voor dat aardappelgezicht heb ik ook niet. Blijft over de fraaie kleuren. Door de exotische setting heeft het wat weg van de films uit de Britse Korda-studios begin Jaren 40 die zich India afspelen. En verder zijn er twee bevallige dames: Linda Darnell en Rita Hayworth. De entree scene van die laatste is bijvoorbeeld heel mooi. En dan heeft ze nota bene ook nog haar hoofd bedekt... De drie films van Rouben Mamoulian die ik tot nu toe zag overtuigenden allemaal niet. Zijn beroemdste werken van eind 20-er, begin 30-er jaren heb ik evenwel nog niet gezien.

Geen al te beste reviews hierboven. Nochtans heeft Blood and sand een prachtige visuele vormgeving en een zwoel exotische setting in zowel production design als score. Ruggengraat is een melodrama (klassieke driehoeksverhouding) en toegeven, het verhaal maakt meer dan eens bokkesprongen, verloopt niet vloeiend maar zeer fragmentarisch. Maar Mamoulian is dan ook meer geïnteresseerd en stipt thema’s aan zoals klassenverschil, de drang naar roem, de tol van roem, de profiteurs die erbij horen, verraad van vriendschap en loyaliteit. Het gaat over veel, misschien te veel en daardoor zwalpt het verhaal van links naar rechts. Wat de film echter geniaal maakt, is de beeldtaal. Mamoulian staat voor een cinema met als credo : show, don't tell. Een voorbeeld. De ring als symbool voor de afwijzingen van Hayworth (de eerste aristocraat, Power, Quinn).
Het eindbeeld dat verwijst letterlijk naar de titel maar is ook een symbool voor doem en noodlot. Het begint in feite al een stukje eerder bij het voorspel van het laatste gevecht wanneer Darnell aan het bidden is. Het kruisbeeld van Jezus op voorgrond dat als een stier wordt gekadreerd (de open armen als horens), de klaagzang, de belichting met veel zwart … voorbode tot onheil. Maar die gedachte is gans de film stilistisch aanwezig. Veel schaduwen in deze vroege oogstrelende Technicolor (!) film.
Nog een sterke visualisering : de dood van de stier wordt getoond door middel van een toeschouwer die in een wijnzak prikt en daardoor rode wijn druipt.
Zang en dans is meer dan aanwezig en speelt een prominente rol (Mamoulian is ook een musical director). Veel Spaanse invloeden in score, locaties (Spaanse haciënda met veel ruimte) en dans (er is een gitaarspel als overgang).
Last but not least. (het personage van) Rita Hayworth. Haar introductie door een toeschouwer in de arena (if this is death in the afternoon, she is death in the evening) spreekt boekdelen. Mannen als wegwerp speelgoed, haar verleidingen (die gitaar scene), haar zelfzekerheid, haar opportunisme ... een beetje Sharon Stone in Basic instinct maar dan 50 jaar eerder. Daarom komen de Tyrone Power en Co er zwak en labiel uit ondanks het macho universum van stierengevechten. Daarom is de vrome Darnell een duffe huismus die alles moet ondergaan. Blood and sand is rijk aan emotie zoals lust, verraad, jaloezie, arrogantie prachtig vorm gegoten in kleur en schaduw. Blood and sand is een schitterende film.