California Split (1974)

Interessante film. Hij begint als een lichte komedie over gokken, maar eindigt als een nachtmerrie, als "de grote pot" oppervlakkig en onbevredigend blijkt.

Er zitten enkele vreemde scènes in, waarbij je je afvraagt naar wat je eigenlijk aan het kijken bent, maar ook een paar fantastische en memorabele dingen (die overval!). Uitstekend geacteerd ook, wat heeft Gould toch een uitstraling.

Pas nog een stukje meegepikt op TCM, wat is het eigenlijk toch een ontzettend grappige en leuke film! Met wat ik hierboven schreef over "vreemde scènes", ben ik het niet meer eens. De tweede keer weet je al veel beter waar hij naartoe wil gaan, dan heeft elke scène toch zijn nut. Altman rulez

Vreemd dat deze film - die toch tot Altmans beste gerekend kan worden - niet dezelfde naamsbekendheid heeft als een Long Goodbye of een McCabe & Mrs. Miller. Gould speelt wellicht de beste rol uit zijn carriere.

Poisononthewell, ik sta er ook van versteld hoe weinig aandacht deze film krijgt, want het is absoluut een klein meesterwerkje.

Ik geloof dat zelfs iemand die geen woord Engels verstaat van deze film zou kunnen genieten: Altman weet met zijn vlotte regie elke scène zoveel energie te geven. Ik ken geen enkele andere cineast die het medium zo tot 'leven' kan laten komen. Desalniettemin is het interessant om aandachtig de dialogen te volgen, want het argeloos gekeuvel is soms betekenisvoller dan het lijkt.

Ook de twee hoofdrolspelers zijn geweldig: de gemakkelijk beïnvloedbare Segal die zich helemaal laat meeslepen door het aanstekelijk optimisme van Gould en pas tegen het einde tot inkeer komt.

Ach, als ik een cent zou krijgen voor elke geweldige film die ik nog niet gezien heb... dan kon ik er toch mooi weer een paar aanschaffen (en dan nog de tijd en energie zien te vinden om ze te gaan bekijken...)!

Maar ik zal ook om deze eens proberen te denken, lijkt me zeker wel wat!

Net weer herbekeken, vijf jaar na de eerste keer (als zestienjarige op TCM, een kijkervaring ik mij nog precies herinner). Deze existentiële tragikomedie over compulsieve gokkers is volgens mij één van de meest levendige films ooit - maar tegelijk argeloos, ontspannen uitgevoerd.

Bijna de hele jaren '70 waren voor Altman een winning streak : hij had zijn stijl volledig geperfectioneerd. Soms voelt het alsof je naar een geïmproviseerde chaos kijkt, maar daaronder zijn er allerlei prachtig geobserveerde menselijke gedragingen en mini-drama'tjes gaande. Het is als kijken door een microscoop: je kijkt naar iets piepkleins, maar begrijpt plots hele grote dingen.

Gould was in deze periode overigens de meest charismatische acteur ter wereld, sowieso.

Best wel goed.

Ik heb vroeger fulltime gepokerd en dus zou deze film mij wel goed moeten liggen. In deze film wordt er een beetje van alles en nog wat bijgehaald maar de daadwerkelijk stress en de zwaarte van het leven van een gokker wordt niet meegenomen. Dit is uiteindelijk een behoorlijk geromantiseerd beeld van een gokker met voor en tegenslagen waarbij ze zelfs twee keer overvallen worden.

Zo zijn er veel zaken in deze film die maar weinig te maken hebben met het werkelijke verhaal. Zo heb je die twee vrouwen in dat huis waar ook op een gegeven moment een travestiet bij komt maar eigenlijk heeft dat allemaal helemaal niks te maken met het verhaal, overigens komt de film ook niet meer terug op die twee vrouwen en al had Gould alleen in dat huis gewoond dan had dat ook niks veranderd aan het verhaal.

Op het einde komt een van de grootste gokkers ter wereld Amerillo Slim met een gigantisch bankroll aanzetten. Niet alleen een van de grootste pokerspelers maar iemand die eigenlijk op alles wil wedden en hij wordt totaal niet herkent? Overigens speelt Amerillo gewoon zichzelf volgens mij. Hij is een ontzettend herkenbaar persoon verder vooral als je een beetje in de gokwereld zit en niet iemand die je aan tafel wilt hebben. Maar de twee hoofdfiguren herkennen hem niet? Dat vind ik nogal raar.

Het einde na een winnende streak die uiteindelijk tegenvalt voor één van hun is ook nogal raar. De film wil daarmee zeggen dat kaarten, dobbelen en blackjack uiteindelijk maar een leeg bestaan is maar dat gebeurt in deze film wel heel snel en raar en van de ene op het andere moment heeft Danny het niet meer naar zijn zin. Hij heeft het op zijn werk ook niet naar zijn zin, hij heeft het met dat vrouwtje ook niet naar zijn zin, dus hij heeft het eigenlijk helemaal nergens naar zijn zin, zelf niet als hij een bult geld wint. Maar zijn personage heeft niet genoeg diepte (oftewel je weet helemaal niks van hem) zodat het einde ook niet aanslaat.

Nou ja goed, deze recensie begint veel te lang te worden. Uiteindelijk toch wel een aardige film van Altman met een goed sfeertje en goed acteerwerk maar sommige zaken zijn wel apart en onvolledig uitgewerkt.

Redelijke film over twee mannen die elkaar leren kennen tijdens een pokerspel en bevriend raken. Het verhaal is losjes tussen de scenes door verweven. Hierdoor mist het geheel wat focus en is daardoor soms wat langdradig. Wel een aantal prima scenes en George Segal en Elliott Gould zijn beiden goed op dreef hier. Alhoewel ik een paar van zijn films zeker kan waarderen, zal Robert Altman niet snel mijn favoriete regisseur worden.

Altman is een zeer wisselvallige regisseur. Heeft werkelijk fantastische films op zijn naam(MASH, Short Cuts, The Player) en een aantal hele slechte(Popeye, Prêt-à-Porter, Dr. T & the Women), deze California Split reken ik tot zijn middenmoot. Op basis van de filmposter zou je een spetterende komedie kunnen verwachten, maar niets is minder waar. Een typische Altman sfeer met voortdurend veel door elkaar kwebbelende en drukke mensen, maar er gebeurt eigenlijk heel weinig. Dit is dan ook een wat wrange karakterstudie over twee vaak pijnlijk optimistische losers in de USA van de jaren zeventig, goed gespeeld trouwens door twee typisch Amerikaanse acteurs als Segal en Gould. Film geeft by the way ook een fraai beeld van de seventies, met de typische leve de vrijheid cultuur, maar is al met al toch wat onbevredigend omdat er niet echt een punt word gemaakt. Lijkt wel bijna een documentaire aangaande een aantal dagen uit het leven van twee doodgewone american guys, die aan het slot dus helaas wat leeg aanvoelt. Maar het aanvoelen van die leegte zou hier precies wel eens de zeer bewust gekozen opzet kunnen zijn van deze soms wat onderschatte regisseur, maar dat maakt het helaas nog geen echt goede film.

Ideale keuze om zich de pas overleden George Segal nog eens te herinneren. Niet dat ik hem zo hoog zitten heb, want voor mij blijft hij een matig tweederangsacteur die nooit echt is doorgebroken. Hij speelt Bill Denny, die bevriend wordt met professionele gokker en nietsnut Charlie Waters, maar door zijn schulden meer en meer gokverslaafd wordt. Daarna gaan ze naar Reno op zoek naar de "winning streak" die een einde aan hun zorgen moet maken. Zoals je van een Altman film kunt verwachten wordt er veel gekletst en zijn niet alle scènes en dialogen even interessant, vooral wanneer de screentime overgelaten wordt aan die twee hoertjes waarmee Charlie leeft. Maar ook de scène met die travestiet was totaal irrelevant. Gelukkig is Elliott Gould er nog, die ik één van de beste acteurs uit de 70s vind. Wat een présence en talent ontplooit hij hier toch, al wordt zelfs hij op het einde wat vervelend.

Gerucht gaat dat Indicator hiermee bezig is. Ik hoop dat het waar is.

Wat is 'Indicator'?

Dat is een van de beste Blu Ray labels ter wereld.

Dank. Weer wat geleerd.

Er blijkt één hele blu ray van dat label bij mij in de kast te staan.

Daar staat deze film op. Maar dat terzijde.

Wazige film. Nu twee keer gezien en weet nog niet wat ik ermee aan moet.

Vermakelijk is het alleszins om vooral Gould zijn hippe ding te zien doen.

En Gwen Welles is een lust voor het oog.

Een 7.

Herzien op dvd. Vanwege de muziekrechten zit een blu ray er niet in.

Vind dit toch een mindere Altman. Heb weinig op met de personages en veel meer heeft de film niet te bieden. Het kijkt natuurlijk wrl lekker weg. Het blijft een Altman.

3,5 blijft staan.