L'Enfance Nue (1968)

Eerste en misschien ook meteen de beste film van Franse grootmeester Maurice Pialat, die zijn carrière begon als een schilder.

*****/*****

In september op 2-disc DVD bij Masters of Cinema. Mooi nieuws, want ik was hier al behoorlijk benieuwd naar. Bovenstaande fraaie poster vormt ook de basis voor de coverart.

O? Weinig stemmen op deze film?

Ik dacht dat deze film wel aardig bekend was. Ooit op TV gezien. Mooi en indrukwekkend op een trieste manier. Iedereen in de film doet op zijn/haar manier wel zijn best om de jongen een goede opvoeding te geven, maar het lukt gewoon niet om het de jongen naar het zin te maken. Soms ook doordat het joch zich zelf ook asociaal gedraagt (of eigenlijk gaat gedragen).

Bijzondere film. Heel documentair. Ook zonder handleiding. Je ziet fragmenten uit het leven van Francois zonder precieze tijdsaanduiding. Je ziet de problemen waarin hij verzeild raakt, je ziet de pleegouders die hun best doen maar het ook niet zo goed weten en het is verdrietig wat je ziet. En een oplossing is er niet.

Deed me qua stijl een beetje aan de enige film die ik van Cassavetes zag denken (A Woman Under The Influence) al zijn de scenes hier veel korter en is het wat minder rauw. Ik moest ook een beetje denken aan dat andere Franse debuut over een jongetje met problemen (Les Quatre Cent Coups) en ook aan een recente film als Entre Les Murs. Ergens in die driehoek zou ik het ongeveer plaatsen denk ik.

4.0*

Ik ben trouwens wel benieuwd hiernaar, gaat op m'n (lange) to-see lijstje.

erg goede film iig

Maurice Pialat maakt een zowel erg documentair aandoende als droge, observerende, wat stijve film. Dat werkt hier goed in het voordeel, want hierdoor ontziet de film van enig sentiment. Het is niet zo dat Francois hier opzettelijk ondoorgrondelijk wordt weergegeven, of dat de families waarin hij leeft liefdeloos zijn, de camera blijft telkens net niet lang genoeg staan en registreert het te droog om dat door te laten sijpelen. Vind dat hier goed werken, ook cinematografisch gezien. Toch mist de film nu net iets om het een meesterstuk te maken (daarvoor zou het of nog langer en rigoureuzer door moeten gaan en op de één of andere manier wat meer de sfeer van die kleine Franse plaatsjes moeten vatten).

Omdat starbright boy de film in zijn recensie vergelijkt, zal ik dat rijtje aanvullen: Sans Toit ni Loi, La Vie de Jésus en ergens heeft het ook wat van Akerman's cinema weg.

De regisseur was kritisch op een scherpe wijze en tegelijkertijd teergevoelig in dit documentair-achtige, gedetailleerde, aangrijpende en subtiele portret van een 10-jarig pleegkind dat in een isolement terechtkwam en tevens van de arbeidersklasse waar het gebeuren plaatsvond. Door het open einde bleef je als kijker na afloop met de nodige vragen achter.

Scherp en nuchter relaas over de gebeurtenissen rond een probleemkind wiens leven bij tijdelijke pleegouders en instellingen verloopt.

Het is inderdaad een documentaire benaderende film die in het wedervaren van de jongen en getuigenissen en bevindingen vanuit zijn omgeving ook heel wat emotie inhoudt.

Onvermijdelijk doet de film denken aan "Les quatre cents coups" alhoewel Truffaut's werk een duidelijke aanklacht inhield wat hier eigenlijk moeilijk kan gezegd. Het is een vaststelling van toestanden en methodes waarbij een besluitvorming eigenlijk ontbreekt.

Hier geen bekende acteurs en er wordt ook een goed tijdsbeeld gebracht (de protestbetogingen, het huwelijksfeest binnen de eigen woonst, net als de lijkbegroeting, de bescheiden levenswijze van de arbeidersklasse...).

Prachtige film.