Le Chagrin et la Pitié (1969)

Beroemde documentaire van vier en een half uur, 'gepresenteerd' door Woody Allen, die in Annie Hall (of was het nou Manhattan ?) zijn vriendin overhaalt die film te gaan zien.

Komt 24 Augustus op DVD (UK)

http://www.play.com/DVD/DVD/4-/9834509/The-Sorrow-And-The-Pity/Product.html

“One who has not suffered the horrors of an occupying power has no right to judge a nation that has.”

Een erg knappe, ruim vier uur durende documentaire, waarin Marcel Ophüls mensen uit allerlei lagen van de Franse bevolking aan het woord laat, om daarbij hun zegje te doen over de gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog.
Politici, leraren, winkeleigenaren, boeren, maar ook Duitsers en Engelsen komen allemaal aan het woord en hebben bijna allemaal wel wat interessants te vertellen.

Ophüls wisselt de interviews af met de oude archiefbeelden, wat wel een fijne afwisseling is, want hierdoor gaat het ondanks de immense tijdsduur nooit echt langdradig aanvoelen, ook al zitten er soms best wat fragmenten tussen, die iets minder boeiend zijn dan de vorige. Hoewel er best wel wat hoge en belangrijke mensen aan het woord komen, vond ik de interviews met de gewone mensen het mooist. Iedereen had wel wat te vertellen over hoe hij of zij de oorlog had beleeft, waaraan dan vaak weer een mooi verhaal aan vast zat gekoppeld.

Ook de vragen die Ophüls stelt zijn heel scherp en duidelijk, waardoor je als kijker meer te weten komt. Sommige geïnterviewden worden zelfs enigszins in verlegenheid gebracht. Dat levert dan weer mooie, maar vooral ook echte cinema op. Het is een sterke documentaire, die een prima inkijk geeft op hoe verschillende soorten mensen allemaal hebben gereageerd tijdens de bezetting en waarom men in een bepaalde situatie op een bepaalde wijze heeft gehandeld.

Echt een aanrader, als je geïnteresseerd bent in de Tweede Wereldoorlog. Ook echte filmfanaten kunnen hier niet omheen.

4,0* dik

Nooit kunnen bevroeden dat Arrow Academy deze parel zou selecteren!

Nou ja, Arrow bracht hem al in 2009 op DVD uit.

Documentaires kijk je vaak maar één keer, tenzij het onderwerp zo groots en intrigerend is dat ze het waard zijn terug te kijken én ze goed gemaakt zijn natuurlijk. Documentairemaker Marcel Ophüls was de zoon van regisseur Max Ophüls. In 'Le Chagrin Et La Pitié' beschrijft hij middels interviews en archiefbeelden de merkwaardige geschiedenis van Frankrijk en de Fransen in de Tweede Wereldoorlog door zich te concentreren op de gebeurtenissen in en rondom Clermont-Ferrand. Hij spreekt met Duitsers (die nauwelijks een greintje wroeging vertonen), verzetsmensen, collaborateurs (waaronder vertegenwoordigers van het Vichy-regime) en gewone Fransen (die vaak met schaamte terugkijken op hun eigen gedrag). Conclusie: goed en fout zijn zelfs in extreme situaties als oorlog nog niet zo eenvoudig aan te wijzen. Je moet er viereneenhalf uur voor uittrekken, maar dat loont de moeite