Girl with a Pearl Earring (2003)

Het flinterdunne verhaal en de belabberde acteerprestaties van Johansson (karakterloos gezicht, een "gasp", zucht of hijg iedere keer als ze aangesproken of -gekeken wordt..) en Firth (alleen Kristen Stewart is nog beter in het vasthouden van één gelaatsuitdrukking gedurende een hele film) hebben me mateloos geïrriteerd.

Ik heb mezelf desondanks gedwongen om de film uit te kijken, een moeite die tenminste een beetje beloond werd door op het einde het echte schilderij een tiental seconden keurig in beeld te brengen.

Mooie plaatjes, slap verhaal, fletse karakters, vooral Johannes Vermeer komt niet goed uit de verf. Te weinig karakter, alsof ze het bij een schets hebben gelaten, en niet durfden in te kleuren.

Ik snap dat men voor Engelse top-acteurs heeft gekozen al maakt dat het verhaal nog ongeloofwaardiger. Maar dat iedereen zo ontzettend Engels loopt te wezen, vooral die kinderen, dat had toch wel anders gekund.

Ik dacht ook even in Venetië beland te zijn en dat blijkt te kloppen; Delen zijn in Luxemburg in een decor van de film Secret Passage opgenomen, dat eerst dienst deed als Venetië. Het decor werd aangepast om op Delft te lijken.

Scarlett Johanson in mooie shots is eigenlijk het enige wat deze film de moeite waard maakt.

Schilderkunst is iets waar ik een redelijke interesse in heb, maar Johannes Vermeer heb ik altijd een goede schilder gevonden. Beter dan Rembrandt van Rhijn in elk geval. Die schilderde voor mijn smaak veel te donker. A Girl With A Pearl Earring laat duidelijk wat Vermeer’s inspiratie zou (kunnen) zijn geweest. Van zijn leven is overigens weinig bekend, dus het is en blijft vooral giswerk. Het doet mij verder weinig dat de lege plekken naar eigen smaak zijn ingevuld. Zelfs niet dat er (ver op de achtergrond) een liefdesdrama achter schuilt, want het is in elk geval geen gebruikelijke romantische film geworden. Ik zou de interesse van Vermeer in de dienstmeid eerder op artistieke gronden verklaren.

Het beste wat de film te bieden heeft, zijn de prachtige shots. Visueel is het een geweldige film. Je kan het op ieder moment pauzeren en het beeld als een schilderij interpreteren. Het licht wordt daar prachtig voor gebruikt. Ook de muziek mag er zeker wezen. Eindelijk weer eens een mooie, ietwat zwoele, soundtrack die daadwerkelijk de aandacht opeist. Iets wat vaker gedaan mag worden. Ik heb de reacties hier nog niet gelezen, maar men zal ongetwijfeld mopperen over het feit dat hier geen Nederlandse acteurs gebruikt zijn. Colin Firth is wat mij betreft een prima keuze geweest voor de rol van Johannes Vermeer. Verder vind ik het mooi om te zien hoe er spanning wordt gecreëerd tussen Griet en de vrouwe des huizes. Goede film die een mooi kijkje biedt in het huishouden van de zeventiende eeuwse middenklasse.

Mooi gefotografeerd, maar verder enorm nietszeggend filmpje over Vermeer. Ik weet niet in hoeverre dit verhaal echt is, of enkel verzonnen rondom het tijdsbeeld, maar het zien drogen van verf zorgt over het algemeen voor meer actie dan dit keukenmeidenverhaaltje.

2,5

Mooie film.

Regisseur Peter Webber moet ongelofelijk geraakt zijn door het werk van Johannes Vermeer anders had hij deze film niet met zo ontzettend veel liefde gemaakt. De liefde voor Vermeer, de Hollandse Meesters (het kroegtafereel lijkt geschilderd door Jan Steen) en het Hollandse licht druipen er vanaf; ieder beeld ziet eruit als een Hollands zeventiende-eeuws schilderij. Hij moet haast net zo'n perfectionist zijn geweest als Johannes Vermeer anders had hij het camerawerk, de belichting en de montage niet op een dergelijk hoog niveau weten te krijgen.

Voor mij staat het werk van Vermeer voor licht, stilte, mysterie en transcendentie. Volgens mij denkt Peter Webber daar hetzelfde over.

Na het zien en genieten van de film Brush with Fate (2003)

Brush with Fate (2003) was mijn interesse voor Vermeer gewekt.

Girl with a Pearl Earring zou mooier zijn, had ik me laten vertellen. Wellicht zitten er voor kenners mooie elementen in, maar dan moet je de film als als documentaire bekijken; als film viel het me tegen en sluit ik me aan bij de beoordeling van Reinbo hieronder.

Mooi gemaakte film, prachtige beelden van de locaties en decors, en mooie kostumering.

Ook de vertolkingen waren goed, al had de film met een Nederlandse cast wellicht geloofwaardiger geweest.

Helaas kon het verhaal me nauwelijks boeien.

Mooie film, express saai , zodat je kan genieten van de schildereske plaatjes, beter dan al die thrillers met 4 verhaallijnen , die dan 4 sterren krijgt, das soort films geef ik er 2.

Het ziet er goed uit, maar ik vond het verhaal niet echt boeiend, en het gedeelte over die bijna verkrachting door Van Ruijven en dat ze daarom maar seks met die slagergozer gaat hebben, vond ik echt al helemaal niet leuk.

Wat spraken ze een hoop Engels in Delft in de Gouden Eeuw.

Een fictief verhaal over bestaande historische figuren is altijd gewaagd, maar zowel de roman van Tracy Chevalier als de verfilming zijn een mooie versmelting van fantasie met historische feiten. Wie het meisje met de parel in werkelijkheid was, weten we niet. Een film die gebaseerd is op een schilderij, spreekt me aan, omdat op die manier twee visuele kunstvormen met elkaar verstrengeld raken. Dat ze Engels spreken, stoort me niet, want dan moet je ook alle Romeinse films enz. afkeuren.

Het gezin van Vermeer bevindt zich halverwege de sociale ladder. Tegen hun personeel doen ze neerbuigend; dochter Cornelia vertoont pestgedrag. Tegen mecenas Van Ruyven daarentegen doen ze kruiperig. Ondanks hun financiële problemen houden ze voor hem een praaldiner met gouden bestek. Zoals in Da Vinci's Het Laatste Avondmaal blijft één tafelbreedte onbezet, om naar het portret van Van Ruyvens vrouw te kunnen kijken.

Griet kijkt onbevangen naar het katholieke milieu waarin ze terechtkomt, maar ze wordt vooral bekeken. Van Ruyven ziet haar als een lustobject en gedraagt zich als een zwijn. Vermeer ontdekt een diepere schoonheid in haar, een schoonheid met eeuwigheidswaarde. (You looked inside me.) Zijn vrouw Catharina reageert onnodig jaloers, want als broedhen zal ze haar plaats niet af moeten staan. (Vermeer had vijftien kinderen, waarvan vier als baby gestorven.)

Vermeer ziet zijn schilderijen als kunstwerken met een esthetische waarde, terwijl zijn familieleden - vooral schoonmoeder Maria Thins - er alleen financiële waarde in zien. ("They're just paintings - pictures for money. They mean nothing.")

De hele film lijkt te bestaan uit tot leven gewekte schilderijen uit die tijd. Tanneke is Het Melkmeisje van Vermeer, het eten is geïnspireerd door stillevens, sommige beelden verwijzen naar Rembrandt, Da Vinci enz. Ook de molensteenkraag van Maria Thins komt voor op portretten van toen.

Het grootste deel is opgenomen in Luxemburg omdat ze daar geschikte grachten vonden. Toch hebben ze één dag in Delft opgenomen en één dag in Damme (Vlaanderen, vreemd genoeg voor het protestantse milieu van Griet). Het is dus een echte Beneluxfilm.

Een mooi beeld is wanneer Griet door een slecht doorschijnende ruit naar het gezin van Vermeer kijkt. Dat illustreert de onoverbrugbaarheid tussen de twee milieus. Elektrisch licht bestond nog niet, dus zien we veel kaarsen en fakkels. In de vrieskou zien we de adem van de acteurs. Naar het schijnt vroor het de hele tijd, behalve toen ze ijs nodig hadden. Verder krijgen we te zien wat voor grondstoffen Vermeer gebruikte voor zijn verf (lapis lazuli!), en hoe hij de camera obscura gebruikte. Even is ook Delfts blauw te zien: het gebroken tegeltje - een herinnering aan haar afkomst van kalkovenarbeiders, gebroken door Cornelia.

Het visuele hoogtepunt is het tableau vivant van het meisje met de parel. Het is alsof je vier eeuwen terugkeert in de tijd. De scène net daarvoor, waarin Vermeer het oorgaatje prikt, is een symbolische ontmaagding. Voor haar eigenlijke ontmaagding moet ze echter binnen haar stand blijven: de slagerszoon. Op het einde zien we het craquelé van het echte schilderij, waarna uitgezoomd wordt en de onschuldige meisjesogen ons aanstaren.

Scarlett Johansson was een van de honderdvijftig actrices die auditie deden. Ik geloof dat ze de juiste keuze gemaakt hebben. Dit was een van haar doorbraakrollen als volwassen actrice. Colin Firth ging meteen akkoord om Vermeer te spelen. Hij is een van mijn favoriete acteurs. Ook de nevenrollen zijn sterk. Alakina Mann, het meisje dat de gemene Cornelia speelt, was ook al het dochtertje in The Others.

De muziek van Alexandre Desplat schept een poëtische atmosfeer, en wordt grimmiger naar het einde toe. Het enige streepje Barokmuziek is wanneer Catharina klavecimbel speelt.

Langzame, poëtische film, amper verhaal en eigenlijk een hommage aan schilder Vermeer. Gans de film baadt in de sfeer van deze meester. Een tijdsbeeld met mooi camerawerk maar weinig diepgang in de karaktertekening.

Bijzondere interpretatie van het wereldberoemde schilderij. De beelden van 17e-eeuws Nederland zowel buiten als binnenskamers zijn adembenemend mooi. De karakters worden inderdaad niet erg uitgediept, maar vond dat in deze film niet storend, en misschien zelfs wel passend, gezien het werk van Vermeer centraal stond, en het ingetogen, gefocuste sfeertje leende zich daar perfect voor uit. Kreeg de hele tijd het gevoel alsof ik met veel ontzag door een museum liep. Het tragische einde was net genoeg drama om die sfeer niet te verpesten.

Deze ook eens geprobeerd en vond het een mooie film. Ondanks dat er niet zo veel verhaal was, wist het me toch te boeien. Ook de cast was goed gekozen en kwam overtuigend over.

Wel een beetje jammer dat ze geen Nederlands spraken, maar storend was het niet.

Verder zag het er wel authentiek over en de extra's op de dvd waren ook de moeite om eens gezien te hebben.

'k heb me het zeker niet beklaagd en vond het wel eens de moeite om gezien te hebben.

Ik vond het een mooie film onlangs er niet echt iets gebeurde. De acteurs zaten volledig in hun rol en dat was mooi om naar te kijken. Ik vond het een boeiend verhaal maar het was niet zo goed uitgewerkt waardoor het na een tijdje een beetje saai werd. Het decor was perfect ingericht voor die tijd.

Dat dit geen Nederlandse productie is.

Dit is duidelijk weer eens wat anders: je wordt hier ver in de tijd terug geworpen en maakt kennis met een meisje dat een huishoudelijk hulpje is in de familie van Johannes Vermeer. Veel spektakel levert het niet op, maar de ingetogen beelden zijn op zichzelf al de moeite waard, zeker in combinatie met de bovenmatige aandacht voor kleuren. We zitten wel midden in het leven van een schilder immers..... het verhaal lijkt wel een kapstok en excuus om al die typische pracht te tonen. Dat het uiteindlijk niet zoveel om het lijf heeft allemaal wordt dan ook nauwelijks gemist.

Begint veelbelovend, met een mooie visuele stijl en een uitmuntend acterende Johansson. Maar al snel wordt het saaier en saaier tot je uiteindelijk de minuten wegkijkt. Geen beste eigenschap voor een film van iets meer dan anderhalf uur.

De film is werd uitgebracht in 2003 en werd geregisseerd door Peter Webber. Het verhaal is gebaseerd op de gelijknamige roman van Tracy Chevalier, dat in 1999 in London uitgegeven is. Hierin wordt op fictieve wijze een periode uit het leven van de kunstschilder Johannes Vermeer wordt beschreven. De film is een historische drama.

De twee belangrijkste personages zijn Griet, gespeeld door Scarlett Johansson, en Johannes Vermeer, gespeeld door Colin Firth. Griet komt uit een arm gezin en woont in Delft. Om geld te verdienen moet Griet dienstmeisje worden in het huis van Johannes Vermeer. Zijn vrouw, schoonmoeder en kinderen mogen Griet niet, ze maken het Griets leven lastig en zwaar. Maar ze heeft bewondering en interesse in het werk van haar meester, dit valt Vermeer ook op. Hierdoor wil Vermeer dat zij hem helpt bij het maken van de schilderijen. Zij vindt het erg prettig om met Vermeer te werken, en krijgt een bijzondere verhouding met hem, maar dit blijft geheim. Pieter, de zoon van de slager wordt verliefd op Griet, maar Griet voelt niets voor hem. Haar moeder wil dat ze met Pieter trouwt zodat ze van een beter economisch leven verzekerd zijn. Om haar moeder gerust te stellen blijft ze intussen wel in contact met Pieter. Van Ruijven, de mecenas van Vermeer die ook geïnteresseerd is in Griet, geeft Vermeer de opdracht om haar schilderen. Hiervoor wil Vermeer dat ze de parels van zijn vrouw draagt, maar zijn schoonmoeder komt erachter. Hierna wordt Griet door Vermeers vrouw ontslagen. Op het einde van de film komt Tanneke, een meid die ook bij Vermeer werkt, haar opzoeken. Zij moest in opdracht Vermeer haar de parels geven die ze op het schilderij draagt.

Hoewel de vele stille momenten bijdragen aan de sfeer van de film, vinden wij deze soms verwarrend. Omdat er zo weinig gesproken wordt, moet er veel geïnterpreteerd worden. Dit kan voor onduidelijkheden zorgen. Iets wat wij bijvoorbeeld niet zo duidelijk vonden, was wat de rol van van Ruijven was. Zonder voorkennis duurde het een hele tijd voordat we doorhadden dat hij de mecenas was. Soms verwarden we hem zelfs met Vermeer zelf. Nu we de verhaallijn snappen, vinden we het een beetje langdradig. Het sterkste aspect van deze film vonden wij de cinematografie. De manier waarop alles in beeld werd gebracht, de muziek en kleuren schetsen een mooi beeld van hoe Vermeers schilderijen waren. Mysterieus, breekbaar en stil.

Jammer genoeg kwam de film wat saai over bij ons. Het was soms moeilijk te volgen door het gebrek aan informatie die verteld wordt en het eigenlijke verhaal is niet zo spannend. Als je vooral de cinematografie in een film belangrijk vindt, dan raden we ‘Girl with a Pearl Earring’ zeker aan, maar persoonlijk vonden we de film niet zo boeiend.

Wat een prachtige film! Beter dan ik had verwacht. De schilderachtige beelden en kleuren, het rustige, van begin tot eind boeiende verhaal. Ik vind het leuk dat het zich in Delft afspeelt. Een stad die ik dagelijks zie. Ik waande mij haast even in het vroegere Delft en dat vond ik een zeer bijzondere ervaring! Ik bewonder de stad er nog meer door. Het acteerwerk vind ik goed en ik vind Griet een innemend personage. Wat mij betreft is dit een pareltje! 5*

Weer eens herzien. Het verhaal is natuurlijk flinterdun en is ook pure fictie en toch voelt het een beetje vreemd aan dat de taal Engels is. Het enige positieve daaraan is dat het schilderij wellicht wat meer internationale aandacht krijgt, al weet ik niet of het schilderij dat echt nodig had.

Het plot stelt dus niet veel voor. Niet veel meer dan wat onderhuidse spanningen en wat romantiek. Over het leven van Vermeer zelf is volgens mij veel minder bekend dan bijvoorbeeld Rembrandt, en deze film biedt ook niet echt nieuwe inzichten. Hij is in deze film ook vrij mysterieus.

Het enige dat wel aardig is, is dat er ook buiten de schilderscènes soms wel een shot in de film zit die doet denken aan een schilderij van Vermeer. 1,5*.

De film Girl with a Pearl Earring is geregisseerd door Peter Webber en de scenarist is Olivia Hetreed. Het hoofdpersonage is Griet, zij wordt gespeeld door Scarlett Johansson. Griet is een verlegen meisje dat door omstandigheden naar Delft wordt gestuurd om als dienstmeisje te werken voor een bekende schilder, Johannes Vermeer. Het is een biografisch drama film, dat is een film dat het leven vertelt van een of meer bestaande personen.

Griet komt op zestienjarige leeftijd als dienstmeisje bij Johannes Vermeer werken bij het huishouden. Zo komt zij te weten dat het huwelijk van Vermeer en zijn vrouw niet goed gaat. Johannes, die veel interesse in Griet had, heeft gevraagd aan haar voor model te staan voor zijn nieuw schilderij ‘Girl with a Pearl Earring’. Zij draagt daarbij de parels van zijn vrouw zonder toestemming maar wel tot haar grote woede in vervolg. Na een tijd werd het schilderij de oorzaak van Griet haar vertrek uit het huis. Ze is daarbij het slachtoffer van allerlei conflicten tussen de personen binnen het huis van Vermeer. Net voor haar vertrek krijgt ze van een huismeid de parels die ze aanhad wanneer ze moest poseren voor Vermeer. De film eindigt met waarmee ze begonnen, het bekend schilderij ‘Girl with a Pearl Earring’ waarmee ze de ingezoomde parels laten zien.

Deze film is gebaseerd op het gelijknamig boek van Tracy Chevalier uit 1999. De film zelf kwam uit op 12 december 2003 in Noord-Amerika en in het Verenigd Koninkrijk op 16 januari 2004.

Een van de sterke punten van de film is dat het meisje enorm goed lijkt op het meisje van het schilderij. Ze gebruiken ook allerlei oude voorwerpen van uit die tijd zodat je echt een gevoel krijgt dat je in die periode zit. De regisseurs besteden vooral veel aandacht aan de kunst en de emoties dat je daarin kunt voelen. Het is dus geen film waar drama de hoofdrol speelt. De mindere punten van deze film is het einde. Je weet niet exact hoe het afloopt met het meisje, je zit met veel vragen.

Na dat ik het had bekeken zat ik met gemixte gevoelens. Het is spijtig hoe hard Griet aangepakt is geweest en wat ze allemaal moest doen voor het perfect plaatje te kunnen zijn voor Vermeer. Maar Johannes had wel gelijk en dit schilderij werd een groot succes dus dat is natuurlijk positief en aan een kant een opluchting dat het iets opgebracht heeft. Ik vond het verhaal enorm boeiend is en een krachtige achtergrond heeft.

De film Girl with a Pearl Earring is geregisseerd door Peter Webber en de scenarist is Olivia Hetreed. Het hoofdpersonage is Griet, zij wordt gespeeld door Scarlett Johansson. Griet is een verlegen meisje dat door omstandigheden naar Delft wordt gestuurd om als dienstmeisje te werken voor een bekende schilder, Johannes Vermeer. Het is een biografisch drama film, dat is een film dat het leven vertelt van een of meer bestaande personen.

Griet komt op zestienjarige leeftijd als dienstmeisje bij Johannes Vermeer werken bij het huishouden. Zo komt zij te weten dat het huwelijk van Vermeer en zijn vrouw niet goed gaat. Johannes, die veel interesse in Griet had, heeft gevraagd aan haar voor model te staan voor zijn nieuw schilderij ‘Girl with a Pearl Earring’. Zij draagt daarbij de parels van zijn vrouw zonder toestemming maar wel tot haar grote woede in vervolg. Na een tijd werd het schilderij de oorzaak van Griet haar vertrek uit het huis. Ze is daarbij het slachtoffer van allerlei conflicten tussen de personen binnen het huis van Vermeer. Net voor haar vertrek krijgt ze van een huismeid de parels die ze aanhad wanneer ze moest poseren voor Vermeer. De film eindigt met waarmee ze begonnen, het bekend schilderij ‘Girl with a Pearl Earring’ waarmee ze de ingezoomde parels laten zien.

Deze film is gebaseerd op het gelijknamig boek van Tracy Chevalier uit 1999. De film zelf kwam uit op 12 december 2003 in Noord-Amerika en in het Verenigd Koninkrijk op 16 januari 2004.

Een van de sterke punten van de film is dat het meisje enorm goed lijkt op het meisje van het schilderij. Ze gebruiken ook allerlei oude voorwerpen van uit die tijd zodat je echt een gevoel krijgt dat je in die periode zit. De regisseurs besteden vooral veel aandacht aan de kunst en de emoties dat je daarin kunt voelen. Het is dus geen film waar drama de hoofdrol speelt. De mindere punten van deze film is het einde. Je weet niet exact hoe het afloopt met het meisje, je zit met veel vragen.

Na dat ik het had bekeken zat ik met gemixte gevoelens. Het is spijtig hoe hard Griet aangepakt is geweest en wat ze allemaal moest doen voor het perfect plaatje te kunnen zijn voor Vermeer. Maar Johannes had wel gelijk en dit schilderij werd een groot succes dus dat is natuurlijk positief en aan een kant een opluchting dat het iets opgebracht heeft. Ik vond het verhaal enorm boeiend is en een krachtige achtergrond heeft.

Qua kleuren en aankleding, heel zorgvuldig, wel aangenaam om naar te kijken. Bijna elk shot een levend tableau.

Het concept van de rol van Griet, verveelde na een tijd: wel duidelijk was, dat het een zeer begaafde jonge vrouw is, met veel aangeboren talent voor licht, compositie en schilderkunst, maar zó tijdsgebonden, die rangen- en standenmaatschappij, de hele dag moeten buigen en knikken voor de werkgevers en hun relaties, pfff....

Haar rol was dus een groot gedeelte van de film nogal eenzijdig, niet de acteerprestaties van Sc. Johansson zelf, dat zijn twee verschillende dingen. Ze beeldt heel goed juist het bedachtzame karakter uit van het dienstmeisje dat ze speelt.

Het lijkt alsof ScarJo daadwerkelijk een lookalike heeft gehad in de Nederlandse 17e eeuw. De gelijkenissen met het meisje met de parel zijn treffend. Prima casting! Ik ga er meteen vanuit dat het verhaal fictief is en of dat het niet duidelijk is wie het meisje met de parel in werkelijkheid was.

Wel een fijne benadering van één van de beroemdste schilderijen van Vermeer. Nu er een heuse tentoonstelling loopt in Amsterdam, moest ik deze dringend bekijken. Fijn dat de film wordt benaderd vanuit de kunst en het schilderen. De ambacht en de emoties komen hierbij sterk naar voren.

Daarnaast een prima setting met allerhande voorwerpen uit die tijd. Idem met de aankleding en het decor. Er is wel wat werk in deze film gestoken. Veel aandacht voor detail alvast. Hoe het verder gaat, blijft vaag, maar qua tijdsgeest niet geheel onlogisch. Wel geeft de film in dit fictief verhaal een goede kijk hoe over dienstmeiden gedacht werd.

Het is inderdaad fictie om dit meisje in de film de rol van dienstbode te geven. Op internet staan veel vermoedens omtrent het schilderij, wat vast staat is dat de film op een boek van Tracy Chevalier uit 1999 is gebaseerd, eveneens fictie. Lange tijd is onderzocht of Vermeer een van zijn 15 kinderen, zijn dochter Maria, als model heeft gebruikt, maar deskundigen houden het erop dat het schilderij een z.g. tronie is, een fantasiehoofd als oefening.

Eind 19e eeuw heeft het schilderij 2 euro 30 gekost...en nu is het zelfs onbetaalbaar, geen bedrag is hoog genoeg. De hele film is dus fictie, zoals bijna alle films dat zijn, de rol van Johansson nogal beperkt en eenzijdig, omdat het klassenverschil nogal markant was in die tijd (nu trouwens ook) en haar rol dus ook stil en ingetogen is, door de neerbuigende behandeling van anderen. Haar talenten komen desondanks wel naar voren in de film.

Ik ben geneigd te zeggen dat het kijken naar deze film gelijk staat met de term "like watching paint dry", maar vooruit, zo erg is het nog net niet. Veel valt er echter niet te beleven, naast aardige production design (al lijkt Delft hier wel erg op Venetië) en sfeervolle cameravoering dat het werk van de oude meesters probeert op te roepen. Personages en plot stellen verder vrij weinig voor.

Ik vind het een lastige film. Er gebeurt eigenlijk bizar weinig en het hele verhaal is volledig gebaseerd op fictie. Het echte meisje met de parel is niet de dienstmeid van Vermeer geweest en de parel was waarschijnlijk geen parel. De tijd wordt mooi geschetst, maar ook daarvan kun je je afvragen hoe realistisch dit is gebeurd (is Delft ineens een soort Venetië geworden?). Bovendien vind ik Scarlett Johansson weliswaar overtuigend acteren, maar met nauwelijks variatie in haar gezichtsuitdrukking (waarschijnlijk conform het script en instructie). Dit maakt het toch een wat lastige film om echt van te genieten en in te komen. En ook lastig: de duidingen die het boek interessant maken, hebben de film niet overleefd. Bijvoorbeeld: de aantrekkingskracht tussen Griet en Vermeer die in het boek helder wordt beschreven kan in de film heel goed worden opgevat als de angst van Griet dat Vermeer haar wat aandoet. Dit zijn toch wel essentiële zaken die je iets duidelijker mag maken in een verfilming.

Toch heb ik me niet verveeld. Ik denk eigenlijk dat als ze Griet iets meer variatie hadden meegegeven en iets meer andere elementen van het boek hadden ingebracht met een wat langere speelduur, het geheel misschien toch nog interessanter zou zijn geworden. En ik vind het op zich wel interessant om een (fictief) inkijkje te krijgen in het het leven van een Nederlandse grootmeester eruit had kunnen zien. Misschien is het boek toch geen ideaal filmscript en hadden ze er beter niet aan kunnen beginnen. Ik kom al met al op 2,5 a 3 sterren.