The Five Senses (1999)

Gaat wel, maar de verhalen van de hoofdpersonages konden met niet echt boeien.

Jaja. Ik heb ook nog wel eens een cultureel verantwoorde film gezien (in de Sneak in Utrecht trouwens). Helaas niet echt mijn smaak deze film. Inderdaad een beetje oninteressant allemaal.

Mooi, mooi, mooi! Liefdesverhalen uit het leven gegrepen. Prachtig uitgewerkte karakters, prachtig in elkaar grijpende verhaallijnen, puur genieten deze film. Het einde, waar Roberto temidden de kaarsen voor zit te wachten op Rona, is een emotioneel hoogtepunt. 4,5*

Voor de mensen met Arte en nog tijd vannacht, om 0u40 begint deze prachtfilm op (u raadde het al) Arte.

Prachtige film idd. Mooi dat sommige verhalen afgewerkt werden en andere niet.

Beetje tegenvallende film, het thema van de verhalen die elkaar steeds raken is origineel, maar de uitwerking niet zo heel. Vijf mensen staan voor elk van de vijf zintuigen. Clichématig.

Toch mooie scenes qua cameravoering.

Ik vind de film moeilijk te beoordelen. Ik vond de verhalen donker, toch mooi. Inderdaad goed in beeld gebracht. Clichématig vond ik de film niet echt. Ik geef de film momenteel een drie.

same here .... probleemloos uitgekeken, maar echt voldoening gaf het me niet ........ 2½

Tja, wel een aardige film, in het straatje van films met meerdere verhaallijnen, zoals "magnolia", "Happiness", "Crash", "The Ice Storm", "Amores Perros", "Go", "Short Cuts" enzovoorts enzovoorts.

De leukste scene's vond ik die tussen Rona en Robert, en tussen Rona en Roberto (Luigi). Die laatste speelde trouwens ook in "Nuovo Cinema Paradiso", terwijl Brendan Fletcher (die verknipte jongen) tevens in Martin Koolhoven's "De Grot" speelde.

Maar helaas, ook ik merkte wel dat mijn empathisch vermogen mij ietwat in de steek liet, want écht inleven in de verschillende personages lukte mij ook niet. Of het moet die Rachel zijn, dat tienermeisje dat het kleine meisje uit het oog verliest.

Maar ik vond de meeste personages een beetje koud, kil, afstandelijk.

Het waren ook best wel donkere verhalen eigenlijk, best zwaar toch.

Maar wél weer heel mooi geschoten en vormgegeven. Ik geef toch 3,5*.

Waar ik wel van schrok, was toen ik op IMDB las dat de acteur die Dr. Richard Jacob speelde (de oogarts die langzaamaan zijn gehoor verliest) in het echte leven zelfmoord heeft gepleegd. Dat gaf een lugubere wending aan mijn beleving van de film....

Mooie film over de relatie tussen emoties en waarneming. De vijf personages met elk hun 'zintuig' zijn origineel en leuk gevonden. De personages zijn allemaal emotioneel in zichzelf opgesloten, en staan afkerig tegenover de 'normale' communicatiekanalen (ook wel babbelen genoemd ), maar gebruiken elk op een extreme manier een van hun zintuigen om contact met de buitenwereld te leggen (en dat contact blijft bovendien meestal eenrichtingsverkeer, zodat ze nog verder afgesloten raken). Op een bepaalde manier doen deze mensen me sterk aan de figuren van François Ozon denken, wat misschien ook verklaart dat je moeilijk kunt meeleven, dat is bij hem ook altijd het geval . Dit thema zit in de hele film (soms wat meer, soms wat minder) en vond ik uitermate boeiend, maar daarnaast is het ook gewoon een aangename film met goeie en vaak grappige dialogen, een zekere spanning en veel menselijke situaties. Past in het rijtje van veel degelijke, hedendaagse films uit Italië of Spanje, maar weet zich te onderscheiden door het originele thema en de geloofwaardigheid (het wordt nergens een freakshow, hoewel het soms niet veel scheelt). Aanrader, 4 sterren.

Een film over mensen en hun eenzaamheid, hun vrees en hun onmacht. Al deze mensen raken een van hun zintuigen kwijt: gehoor, zicht, smaak, reuk en gevoel. zij krijge n met elkaar te maken maar gaan ook weer hun eigen weg. Een zijzondere film.

Uitstekende film, waarbij ik aan het eind een flinke brok in mijn keel kreeg. Het gebeurt niet al te vaak dat films van dit genre mij echt raken. Als drama deed deze film mij sterk denken aan de films "The Sweet Hereafter" en "Exotica" van Atom Egoyan, een van de bekendste Canadese regisseurs. Ook die films wisten mij enorm te raken.
Voor mij zijn de problemen waar de hoofdpersonages mee te maken hebben ook zo herkenbaar. De laatste scene waar Roberto te midden van de kaarsen zit te wachten op Rona vond ik magistraal. Hoe zou ik mij gevoeld hebben als ik Rona was. Hoe zou ik mij gevoeld hebben als ik Roberto was. Dit zijn vragen die ik mij na het zien van deze film ging stellen.
Verder valt er voor mij weinig nog over deze film in woorden te zeggen. Mijn gevoel heeft eigenlijk alles al gezegd.
Oh ja, wat ik toch nog even kwijt wil; Ik vind het gemiddelde van deze prachtfilm toch wel erg laag.

4,5*

Kan iemand mij vertellen waar in deze 137 minuten de komedie te vinden is...?

Wel een mooie film. Leuk idee en goed geacteerd, maar geen knaller.

Canada

Drama / Komedie

106 minuten

Drama oké maar Komedie?? Ik heb het niet kunnen ontdekken.

Herzien maar nu was ik er in tegenstelling tot mijn kijkervaring van zo'n negen jaar geleden aanzienlijk minder enthousiast over. Het kwam bij mij nu over als een zeer zwaarmoedige film. Waarom er ook komedie bij staat bij de titel is mij een raadsel. Als dit een komedie is, dan is elke film uit het genre drama een komedie. Voor mij is dit 100% drama. Het einde is nog steeds goed, dat wel, maar de rest vond ik behoorlijk saai. Het is duidelijk dat deze film bij mij na herziening een flinke duikeling in waardering maakt.

3.0*

Niet helemaal begrepen, maar ik vond het vooral een Stijlvolle film.