Poison Ivy (1992)

Beste Poison Ivy film. Sterk verhaal

*4,5

Guilty pleasure misschien maar hij is heerlijk erotisch en broeierig.

Erg leuke film.

Guilty pleasure is inderdaad het juiste woord. Echt zo'n fijne, foute, 'tacky' film die waarschijnlijk nog wel goed zal zijn voor een flink aantal kijkbeurten; verdient de status van cultklassieker met toch zeker ook een degelijk camp-gehalte. Het hoofdroltrio is erg goed. 4*

Deze Thriller heeft iets wat velen andere Thrillers missen.. een erg mooie opbouw en personages met inhoud! die door de langzame opbouw erg goed worden weer gegeven!

Ivy was natuurlijk ook erg aantrekkelijk! en voor de actrise letterlijk op haar lijf geschreven

4 sterren! 1 van de betere Thrillers

Staat erg laag.. Meer stemmen nodig!!

Ik zie hier maarliefs vier keer een ruime voldoende op een rij staan, helaas vond ik het zelf niet meer dan wel vermakelijk. Het plotje/scenario is te simpel om door te gaan voor een goede triller en het is allemaal te donker om als makkelijk tussendoortje te dienen. Die jonge Barrymore maake echter veel goed als de verleidenlijke Ivy.

2,5 sterren (net als deel twee, dus)

De plot is inderdaad maar zwakjes en verre van origineel. Maar de dialogen zijn ontzettend sterk geschreven en de onderlinge relaties tussen de personages zijn bijzonder goed uitgewerkt. Allesbehalve clichématig. Er is heel de tijd een soort broeierige, melancholische sfeer in de film en de mysterieuze muziek draagt daar uitstekend tot bij.

Maar al bij al begrijp ik wel dat deze niet meer gewaardeerd wordt, ik ben ook niet blind voor de minpunten in deze film, maar vond hem in z'n geheel erg leuk en onderhoudend.

Opzich wel een leuke film als er niks anders op tv is, maar ik hoef hem niet nog een keer te kijken.

Het was een beetje simpel en ik hou meer van wat actie in een film.

3,0*

P.S. Damn, she's hot

Zaterdag gezien.. Vind het wel een sterk verhaal. ^^

Prima thriller, met een vrij sterk verhaal. helaas is de film niet overal even goed uitgewerkt. met de sfeer zit het wel goed, eveneens het acteerwerk. met natuurlijk een aardige rol voor barrymore. 2,5 ster.

een 2,0* voor drew.

2,0*

Ik kan natuurlijk zeggen dat deze film gewoon een guilty pleasure voor me is.. maar dan zou ik liegen. Na de zoveelste herziening kan ik alleen maar toegeven dat ik een heel speciale band heb met Poison Ivy.

Het is dan ook spijtig dat de film bekend staat als ongeïnspireerde, wannabe Lolita erotische thriller met B-allures. Eigenlijk is het meer een hedendaagse herbewerking van Teorema, waar de intense emoties van de personages centraal staan en toch redelijk afstandelijk aangekaart worden. Want zo onderscheid deze film zich ook van zijn soortgenoten: de 'indringster' Ivy is geen demonische, onmenselijke 'succubus', maar een getroebleerd, verwaarloosd meisje op zoek naar binding en genegenheid: "I hope that when I die, I'll have owned a sportscar. Had a family. A home.. Door het beven van haar stem bij de laatste woorden weet je gewoon dat ze het meent.

Ik zou ook durven stellen dat dit meer een coming-of-age drama is dan een thriller. De plot handelt voornamelijk over oprechte interpersoonlijke relaties en de problemen van jongvolwassenen. Er wordt veel aandacht besteed aan de nogal ongewone, maar plausibele vriendschap tussen Ivy en Sylvia, wat de emotionele lading van de film zeker ten goede komt. De gemoedelijke sfeer krijgt naar het einde toe wel een duister kantje en door het gebrek aan nevenpersonages voelt de sfeer bij momenten redelijk verstikkend en vervreemdend aan. Een scène die qua waanzin wellicht het meest uit het oog springt is wanneer de twee meiden verbeten strijden om de liefde van een verwarde oude hond. But Ivy's got the goods! Eigenlijk staat die scène zelfs symbool voor de immense verschillen tussen Ivy en Sylvia.

Men zou de film ervan kunnen verwijten te vervallen in voorspelbare clichés (het doden van de moeder), maar hier primeert menselijke emotie evenzeer boven suspense: "She wanted to die! We can all be a family now.." Ook de laatste voice-over van Sylvia is veelbetekenend en mooi.

De enorme ambivalentie zou echter hetzelfde niet zijn zonder de schitterende, helaas nooit uitgebrachte score van David Michael Frank. Muziek die zowel dreiging, mysterie, melancholie, lust als pure droefenis oproept.

Ik blijf erbij: deze film verdient meer aandacht en erkenning.

Redelijk goede film, met een wel goede Drew Barrymore. Heb van haar al slechtere dingen gezien.

Maar een echte topfilm is dit nu ook weer niet.

Erg moeilijk te beschrijven deze film. Een thriller is het al zeker niet, want daarvoor mist hij te veel vaart en hiervoor is de spanningsboog niet voldoende aanwezig. Eerder een dramafilm met erotische elementen. De muziek was allesinds zeer 90's erotisch.

Broeierig, camp gehalte..in een zekere zin wel. Maar het leidt naar nergens. Het duel op het einde is bedroevend en wel heel snel afgelopen. Zeer cliché en voorspelbaar ook, (op het begin zegt Ivy dat zich laten vallen van een gebouw haar favoriete (zelf)dood zou zijn -snel en pijnloos), en zo eindigt het dan ook.

Sommige scènes zijn ook veel te donker. De opbouw was goed dankzij de dialogen, maar ik dacht dat de film meer de kant zou opgaan als bijvoorbeeld tv-thrillers zoal 'The Hand That Rocks The Cradle" - bij Poison Ivy blijft het helaas in het drama-gedeeltje vaststeken (al wijst de poster met de gescheurde foto zeker de thriller kant uit, er zijn nog tv-thrillers met zulke hoesjes).

Leuke rol voor de jonge Drew Barrymore - de rebelse en losbandige rol lag haar wel. Ook de andere personages deden het goed. Helaas nogmaals te weinig leuks of spannends gezien om hem ooit eens terug te kijken.

Verrassend leuk.

Meer drama dan thriller. Het heeft een simpel maar boeiend plot en dat komt vooral doordat er aandacht gegeven is aan vermakelijke dialogen. Leuk ook om Drew Barrymore en Sara Gilbert nog eens te zien, beide zitten overtuigend in hun rol.

Voor een b-filmpje ziet het er erg verzorgd uit. Ben geen fan van de soundtrack, maar eigenlijk past die er prima bij. 6.5/10*

Matige film waarin een verleidelijk tienermeisje zich manipulatief binnendringt in het gezin van haar nieuwe vriendin. Een vrij typische domestic thriller zoals er wel meer in de jaren 90 werden uitgebracht. De vriendschap tussen de twee meiden is prima uitgewerkt. Echter de relatie met het meisje en de twee ouders is een stuk minder geloofwaardig gebracht. Het wordt ook al redelijk snel langdradig. Sara Gilbert en vooral Drew Barrymore zijn beiden goed gecast. De destijds minderjarige Barrymore heeft een paar gewaagde scenes.

Drew Barrymore spat als het ware van het scherm in deze Lolita-film. Haar nadrukkelijke aanwezigheid overvleugelt het niet erg bijzondere verhaal. Matig.

Drew Barrymore speelt in deze film erg fijn een 15-jarige-femme-fatale (ze was 17 toen deze film werd opgenomen) en door menigmaal verleidelijke lichte erotiek te tonen is het op zijn zachtst gezegd gewaagd. Direct al aan het begin wordt die erotisch lading duidelijk als de camera sensueel een meisje op een touwschommel volgt van haar mond naar het gat in haar laars. Terwijl Sylvie Cooper (Sara Gilbert, Darlene uit Roseanne) dit voorziet van een voice-over commentaar. De film wordt verder dan ook verteld vanuit het gezichtspunt van deze andere 15-jarige, Sylvie Cooper. En die film was zo slecht nog niet! In het kort, Ivy verleidt papa, draagt ​​moeders kleding en brengt de dochter Sylvie Cooper nog meer in de problemen dan normaal. Regisseur Katt Shea Ruben, die toen al een aantal films voor Roger Corman had gemaakt, werd ingehuurd door de filmstudio om "een Fatal Attraction voor tieners" te maken. Na het kijken van film denk ik dat demissie is geslaagd!

Ik kon hier helaas helemaal niets mee. Ja, Drew Barrymore is een overtuigende femme fatale die zich listig het gezin Cooper binnendringt, maar voor de rest was dit een film lang irritatie. Een graatmager verhaal, en vooral een storende verzameling clichékarakters - het nerderige meisje zonder vrienden, de lolita, de stoffige conservatieve huisvader die uiteraard voor eerdergenoemde lolita valt, en de hypochondrische moeder was ook een beetje een niemendal van een karakter. Ondanks Drew Barrymore, die nog een puntje scoort, was ik blij toen dit onding was afgelopen.

Ik heb deze redelijke niemendalletje vanmorgen na een dikke 25 jaar maar eens herzien. Deze dramatische filmthriller heeft zo nu en dan zijn sfeer momenten, zowel erotisch als spanning. De muzikale ondersteuning vond ik zeer fijn. Drew Barrymore is aardig in haar rol.

Meerdere keren gezien en nu pas valt me op hoezeer dit een bijzondere mix is van een sterk in elkaar gestoken Griekse tragedie* en een sleazy b-film. Bij vlagen beroerd geacteerd, maar toch vind ik 'm erg leuk. Ik doe er nog een halfje bij.

* Meteen in het begin wordt bv. al duidelijk dat 'Ivy' de engels des doods zal zijn die iedereen in het lijdende gezin uit zijn of haar lijden zal verlossen. De liefde tussen haar de vader is tegelijk intens liefdevol (ze wordt een jonge versie van zijn vrouw, accepteert zelfs met gemak zijn kaalheid, en doet de oude liefde even heftig opleven) en obsceen (hij beft haar nota bene op het bed waar zijn vrouw zo even in slaap is gevallen door een slaapmiddel).