Sommarlek (1951)

Binnenkort op Tartan-regio2 dvd.

Nu te koop bij Moskwood

En te huur bij Moviemile.com (hij komt nu mijn kant op)

Ingmar Bergman was blijkbaar iemand, die erg veel met de zomer op had, want dit is al zijn derde film die ik zie, waarin het woord zomer in de titel voorkomt. Deze keer is het een terugblik van een ballerina op een zomer uit haar jeugd, waar ze mooie herinneringen aan heeft.

Ik vond het wel een aardige film. Niet zo sterk als veel van Bergmans latere werk, maar vooral erg degelijk. Af en maakt hij hier erg mooie close-ups van de mensen en verder zit het filmisch ook wel goed in elkaar, al is het hier nog niet bijzonder mooi. Maj-Britt Nilsson speelt een sterke hoofdrol. Een rol, die niet zo heel gemakkelijk is, aangezien zij zowel een vijftienjarig meisje, als een achtentwintigjarige vrouw moet spelen, maar de wisseling tussen beide leeftijden gaat haar vrij goed af.

Het is een charmant filmpje. Nergens memorabel, maar constant op een acceptabel niveau en heeft zeker een paar sterke momenten, met een fijne hoofdrolspeelster.

3,0*

Erg weinig boeiend, deze.

Moraal van het verhaal: irritante, naïeve, iedereen gekmakende fladderchicks zijn van alle tijden.

Ook in de jaren '50, ook in Zweden, ook bij ome Ingmar.

Klein maar fijn. De èchte fladderchick (mooi woord) waar mijn voorganger het over heeft zou pas twee jaar later in Zomer met Monika het sensuele hoofd opsteken, maar de vriendelijke liefde die Marie en Henrik hier beleven is ontroerend en innemend. Maj-Britt Nilsson is een mooie verschijning. Leuke scène op het einde wanneer de journalist de "balletmeester" de loef probeert af te steken (met zeer beperkt succes).

Bergmans tiende film is een duidelijke breuk met zijn eerste negen. Niet langer is een egocentrische jongeman het middelpunt van zijn films, maar verlegt Bergman de focus naar een complexer vrouwelijk personage. Dit manifesteert zich in Zomer Intermezzo in een kalverliefde tussen hoofdrolspelers Maj-Britt Nilsson en Birger Malmsten die zich afspeelt in een serie flashbacks. Deze kabbelt aardig voort in een zomers Zweden maar de echt interessante scènes zijn juist de ontmoetingen met de oudere, weemoedigere karakters uit de film. Zo zien we onder anderen een voorbode van de Dood uit Het Zevende Zegel waarin de doodzieke, in het zwart geklede tante van Malmsten een partij schaak speelt met een dominee. Het is Nilssons balletmeester Stig Olin, verkleed als een misvormd, duivels figuur, die de show steelt in een leeg theater na een nachtelijke voorstelling. In een dialoog met Nilsson leert hij haar leven met de leegheid van haar bestaan.