Baghead (2023)

Vanaf 21 maart 2024 in de bioscoop (The Searchers)

Leuke horrorfilm, maar de liefhebbers die ervan overtuigd zijn dat harde geluiden niet garant staan voor een spannende ervaring zullen er weinig mee kunnen. Regisseur Alberto Corredor maakt namelijk veelvuldig gebruik van luide schrikmomenten en een hoog volume, maar voor mij persoonlijk pakte het wel effectief uit. Baghead heeft bovendien genoeg op de zijkant te bieden, zoals oerdegelijk acteerwerk en keurige cinematografie. Op conceptueel vlak biedt de inhoud ook genoeg originele invalshoeken, ondanks dat deze geregeld wat rommelig uit de hoek komen. Er had wat meer gewerkt mogen worden aan de totale spanningsopbouw om het goedkope effect eventueel te verminderen, maar verder doet Corredor wat hij moet doen en levert een vermakelijk horrorwerkje af. Fijn om weer eens echt te kunnen griezelen in de bioscoop.

Niets mis mee, lekker neogothic filmpje. Geen hoogvlieger, maar best sfeervol.

Redelijk horrorfilmpje 6/10

Eigenlijk meer dan redelijk, omdat ik me er geen seconde mee verveeld heb en er wel lekker sfeertje hing. Dus een 7/10 lijkt me wel verdiend, dus halfje erbij.

Na het zien van de trailer moest ik wel een beetje aan "Talk To Me" denken.

Wat een tegenvaller dit. Er gebeurt eigenlijk vrij weinig, en wat er gebeurt is allesbehalve spannend. Het is eerder drama, met een zwak plot en weinig diepgang, dan horror te noemen. Mysterie is ook ver te zoeken. Je wordt vrijwel direct geconfronteerd met het "monster". De personages boeien ook allemaal vrij weinig, dus wie er sterft, maakt vrij weinig uit.

Baghead

Deze film begon sterk, maar..

Het concept is tof en deed me een beetje denken aan Talk To Me, maar i.p.v. de hand hebben we nu te maken met een Baghead. Zoals gezegd, het begin was veelbelovend. Een jonge meid genaamd Iris erft een oude bar in Duitsland van haar overleden vader, maar al snel komt ze erachter dat ze daar niet alleen woont. Er woont namelijk een overleden heks in de kelder en zij is nu verbonden met haar. Deze heks kan de doden weer laten spreken, maar het is wel gevaarlijk en er zitten regels aan verbonden.

Dit is een heel tof concept, maar de film gaat helaas voor mij de verkeerde kant op. De film wordt voorspelbaar en saai. Ik had gehoopt dat er meer mensen zouden zijn die haar hulp wilden hebben, maar ze kozen ervoor om voort te borduren op het verhaal van Neal. Ook hadden ze wel wat dieper in kunnen gaan op die heks. Verder vond ik de hoofdpersonen niet interessant genoeg, mede door een gebrek aan diepgang. Ook was er amper spanning en werd er helaas gebruik gemaakt van jumscares die je van mijlenver aan zag komen. Beetje vergelijkbaar met The Nun. De CGI kon er nog mee door.

Jammer, er had meer ingezeten.

2,5 sterren.

Absurde horrorfilm over een heks [Anne Müller] die honderden jaren geleden is ingemetseld in een kelder omdat ze zich kan transformeren tot mensen die dood zijn. Owen Lark [Peter Mullan] beheerde de pub in Berlijn waar deze heks zich bevindt en gebruikte haar gave om mensen tegen betaling de kans te geven nog een keer te spreken met een geliefde. Wanneer hij omkomt bij een brand, draagt hij de pub over aan zijn in Londen woonachtige dochter Iris [Freya Allan]. Die weet van niets, totdat een wanhopige klant [Jeremy Irvine] bij haar aanklopt. Afgezaagde schrikeffecten in een horror die vooral vreemd is, niet angstaanjagend.

Best aardige horrorfilm met een intrigerend concept, al laat regisseur Alberto Corredor vooral in de tweede helft wel wat steekjes vallen. De plaats van handeling (Berlijn) is daarnaast wat vreemd gekozen en komt absoluut niet geloofwaardig over. Afgezien daarvan is de film onderhoudend genoeg, met een degelijke cast en sfeervolle cameravoering. De make-up effecten zijn ook dik in orde.

geen top film,vond hem wel redelijk en sfeervol 6/10

Degelijk filmpje dat ook in de (Nederlandse) bioscoop geraakte...en wat schetst mijn verbazing er zijn verschillende sites die deze film wegzetten als zijnde een cash-inn door het succes van ‘Talk To Me’ (2022) Echter...het idee komt uit een korte film die al in 2017 bestond en is dus van vóórdat die film was gemaakt! Deze film had pech dat hij pas later is afgerond! Beide films zijn gelijkwaardig maar op hun eigen manier

Het draait allemaal om Iris Lark, gespeeld door Freya Allan uit de serie The Witcher, en de recente Kingdom of the Planet of the Apes, die de spookachtige pub “The Queen’s Head” in Berlijn heeft geërfd met in de kelder een verborgen geheim. "Een onverwachte erfenis"

Sinds jaar en dag willen mensen al via mediums, ouijaborden of gebalsemde handen, in gesprek komen met geesten of overleden familieleden. Een paar minuten met verloren dierbaren. Maar wat als iets dat langgeleden is opgesloten, deze behoefte gebruikt om haar kerker te ontsnappen? Een dilemma; geld verdienen met het risico om een demon te ontketenen...

Het draaide in de bioscoop dus het betreedt vooral het bekende horrorgebied! Uiteraard met veel jump-scares, de demonische Baghead is eenvoudig en effectief maar de CGI is ook zo veilig mogelijk, zodat het publiek niet echt van streek raakt! Gelukkig ook geen zware verkenning van de personages of drama uit rouw verpakken als horror. Kortom, alhoewel het wel enigszins veilig was was vooral vermakelijk, licht gotisch sfeervol en dus gewoon een fatsoenlijke horrorfilm!

Heeft veel weg van Talk to Me maar toch overal net iets beter.

Leuke sfeer en setting ook. Echter naarmate het verhaal vordert wordt het allemaal wat déjà-vu. Er had zeker meer in gezeten als men het verhaal wat meer had uitgebreid en vooral, voor mij dan toch, er wat gore hadden ingestoken.

2,5*

Leuke film voor een spannend avondje op de bank.

Prima acteurs, simpel verhaaltje, ziet er allemaal goed uit, creapy sfeer en genoeg leuke schik momenten (wel even de tv wat harder zetten)

In Baghead bewerkt regisseur Alberto Corredor zijn gelijknamige korte film. De korte film verhaalt van een man die met entiteiten uit het hiernamaals in contact treedt. Hij maakt daarvoor gebruik van de diensten van een onguur creatuur met een zak over het hoofd. De lange versie van Baghead neemt deze aardige plotlijn als uitgangspunt en verbreedt het tot een bonte verzameling aan clichés uit het horrorgenre. Ondanks de optelsom van clichés is de lange versie van Baghead een prima film.

De figuur Baghead is een interessante en angstaanjagende verschijning. De acties omtrent het smoezelige wezen zijn spannend en behoren samen met de duistere entourage in de gewelven van een groot verlaten kantoorpand tot de smaakmakers van de film. Het verhaal eromheen is helaas wat schamel. De film laat (zoals dat in veel andere films ook gebeurt) zijn personages uit nieuwsgierigheid een beetje experimenteren met de gaven van het smoezelige gedrocht. De personages proberen het wezen te domesticeren, maar dat lukt natuurlijk niet. Ook de gevolgen van hun ondoordachte acties zijn tamelijk voorspelbaar.

Freya Allen en Peter Mullan spelen de hoofdrollen als dochter en vader. Twee mensen die van elkaar vervreemd zijn maar die door toedoen van een familievloek toch verbonden zijn. Schuldgevoelens en rouwverwerking spelen hierin ook een rol en vormen prima aanleidingen om een interessant verhalend fundament te leggen. Het verhaal doet er echter te weinig mee en concentreert zich veel te veel op andere personages en andere onderlinge verhoudingen, die minder interessant zijn.

En zo is Baghead een hele aardige film met een intrigerend creatuur, een fijne duistere sfeer en met een nieuwsgierig makende potentie met betrekking tot de achtergrond van vader en dochter die echter veel te weinig aandacht krijgt en dus niet tot volledige bloei komt. Erg jammer. Het betekent wel dat er voldoende voer rest voor een tweede deel. Mocht die film er komen, dan wil ik die zeker zien.

Redelijk, maar als je dit horror moet noemen??? Hou op.

Me eens aan deze horrorfilm gewaagd en vond hem niet mis. Toch nog een origineel verhaal die de volledige speelduur weet te boeien. De cast deed het goed en verder nog een goed einde.