Toscana (2022)

Meh.

Precies ditzelfde idee is al zo vaak uitgewerkt, en haast altijd beter. Deze variant lijkt er genoegen mee te nemen dat het enige is wat het van het gemiddelde onderscheidt dan is dat het deze keer een Deen is die naar een mooie omgeving met een fijne cuisine verhuist. Maar er zit nauwelijks pit in het hele gedoe, en wat er uit de keuken komt laat me ook al koud. Zelfs Netflix heeft al meerdere alternatieven die beter smaken.

Ja het ziet er misschien uit als een veredelde Bertolli reclame op speelfilmlengte, maar toch deed deze warme feel good film mij goed smaken.

Als liefhebber van haute cuisine vond ik het een lust voor het oog en proefde ik bijna al het lekkers.

De norse, stugge en gesloten Deen Anders Matthesen tegenover de mooie en pittige Italiaanse Cristiana Dell'Anna. Ja dat is wel een cliché, uiteraard groeien zij naar elkaar toe...

De thema's zijn niet origineel, zoals de afwezige vader en het in het reine komen met het verleden, maar ik heb er van genoten. De film duurt niet nodeloos lang, al voelt het einde wel wat afgerafeld.

De muziek valt wat te veel in herhaling, waardoor het soms wat oversentimenteel over komt.

Een film om prettig met je vrouw te kijken. Mooie van beelden van Toscane en op het oog heerlijk eten. Een pluspunt is dat er in drie talen gesproken wordt namelijk Deens, Italiaans en Engels. Een luchtig filmpje met een goed einde tot volle tevredenheid van mijn vrouw

De film doet precies dat wat je verwacht bij het zien van de poster en het lezen van bovenstaande film beschrijving.

Ergo, een gekwelde vader zoon verhouding welke desperate pogingen onderneemt een verhaal van niks te verbloemen maar grossiert in de eeuwig noodzakelijke aanwezige ingrediënten in deze Deense variant, remake dan wel niet aftreksel van A Good Year met Russell Crowe , wiens Toscaanse landschappen je hevig laten verlangen naar een zon overgoten Mediterraanse vakantie en een groot , groot glas rode wijn .

Meer heb je soms ook niet nodig.

Tja, er is niet zoveel mis mee maar van de gebaande paden wijkt Avaz niet af.

Wat de film voor mij redt is dat het niet zo'n mierzoet Amerikaan sentimenteel verhaal is. Hoewel de uitwerking van de relatie met de vader wel erg dun en karikaturaal is.

Ongelooflijk niemendalletje… Juist van mijn Deense vrinden, die ik zeer hoog acht qua cinematografie, had ik werkelijk veel en veel meer verwacht. Ik had gehoopt dat zij dit onvoorstelbaar uitgebluste thema nieuw leven zouden inblazen, maar helaas.

Meegepikt omdat het een Deense film betrof. Ineens zie je meteen waarmee de Denen graag mee uitpakken. Op culinair vlak en op filmisch vlak (al blijkt dat laatste niet perse via deze film) staan ze in de culturele wereld hoog aangeschreven.

Een film die het voornamelijk moet hebben van zijn sfeerbeelden van het mooie glooiende Toscane én zijn culinaire verwennerij waarbij Theo meesterwerkjes op de borden presenteert. Mede door deze vakantiesfeer krijgt deze film een gezapige vibe. Niet hoogstaand allemaal, toch zeker niet op inhoudelijk vlak, maar best onderhoudende en relaxerende film.

Op zich ook weinig nieuws onder de zon wanneer de oorspronkelijke bedoelingen van Theo al gauw plaats maken voor iets emotionelere overwegingen. Het traditionele misverstand kan ook dan niet uitblijven, maar zoals het dergelijke films betaamt komt het op het einde toch allemaal terug goed.

Zalig om even 2 uurtjes in Italië te zijn. Hoewel partner nooit in is voor romantische films kon hij het wel smaken. Bij het einde bleef ik wel een beetje op mijn honger zitten, daar mocht nog een beetje vervolg aan geweest zijn

Best een leuke, ontspannende film, aangenaam om naar te kijken, maar ook niet meer dan dat, want origineel is het verhaal niet.

Wel meer dan behoorlijke acteerprestaties, vooral van de 2 hoofdrolspelers.

Ik kan me behoorlijk vinden in een aantal berichten hierboven. Het is allemaal maar weinig origineel en behoorlijk voorspelbaar. Opmerkelijk is dat mijn voorspelling aanvankelijk niet uit lijkt te komen, de film slaat een compleet tegenovergestelde richting in. Maar dan als een twist bedenkt de hoofdpersoon zich, waardoor het toch precies zo eindigt als ik voorspeld had. Die twist voelde behoorlijk geforceerd aan en doet eigenlijk nog meer afbreuk. De hoofdpersoon vond ik overigens behoorlijk onsympathiek zo cynisch als hij is. Jammer, want met de hele setting en uitgangspunt had best iets leuks gedaan kunnen worden, al zijn beiden natuurlijk al behoorlijk uitgekauwd. 0,5*.

Film voor de liefhebbers van chique en lekker eten. De romantiek lijdt eronder, want die komt nauwelijks van de grond. Over het geheel genomen toch wel een aardig niemendalletje. Mooie opnamen van de omgeving, maar dat is niet zo moeilijk in Toscane.

Oppervlakkige drama met een vleugje romantiek. Theo is een Deense sterrenchef die een kasteel / restaurant erft van zijn overleden vader waar hij geen band mee heeft. Hij reist naar het kasteel met oog op verkoop en leert er Sophia kennen. Basic acteerprestaties maar wel een sfeervol decor, zijnde Toscane en lekker Italiaans eten. Doordat Theo niet goed in zijn vel zit hangt alles wat in een depri-sfeertje. Maar waar ik van hou, is net die ondertoon gecombineerd met het mooie Toscane en het smakelijk bereiden van eten. Het tilt de film een trapje hoger dan de standaard Hallmark. Het verschil tussen het Italiaanse kasteel met een ziel en de prestatiedrang van een sterrenrestaurant wordt hier heel duidelijk naar voren gebracht en doet een mens nadenken: moet je idealen van de maatschappij nastreven door ambitie en bijhorende stress of moet je je dromen najagen in iets waar je uw hart kan aan verliezen… 3,5*