Sundown (2021)

Ik vond dit een heerlijk film

Vanaf 8 september 2022 in de bioscoop (Imagine Filmdistributie)

Verassende film wat je in het begin niet zou verwachten,de moeite waard

De film begint met een (rijk) gezin dat ontspannen vakantie viert in een tropisch land maar dan gebeurt er iets geks en blijkt de man niet helemaal wat je had verwacht: de man intrigeert omdat hij onpeilbaar is en mede door zijn vreemde gedrag kent het verhaal vreemde – zelfs enige surrealistische – wendingen die eveneens intrigeren. Uiteindelijk wordt duidelijk wat er aan de hand is, maar tegelijk stelt de film de vraag wat werkelijk belangrijk is in het leven: met een biertje aan het strand genieten van de zon of is het leven geen vakantie en moet je je verantwoordelijk gedragen (ook al is het bij de hoofdpersoon geen ethisch dilemma maar verlangt hij naar de zon omdat zijn geest verduistert waarnaar ook de titel ‘sundown’ naar verwijst)? Al met al een boeiende en charmante film.

Neil Bennett [Tim Roth] is met zijn zus Alice [Charlotte Gainsbourg] en diens tienerkinderen Colin [Samuel Bottomley] en Alexa [Albertine Kotting McMillan] op vakantie in Acapulco. Ondanks een taalbarrière legt Neil het aan met de Mexicaanse Berenice [Iazua Larios] en verliest hij zijn zus daarbij uit het oog. Michel Franco speelt een spelletje met de kijker en volgens de trailer beweerde een recensent voor Variety: “No two people will see the film the same way.” Deze film is net zo raadselachtig als die bewering, maar dat is puur omdat Franco ervoor kiest om cruciale informatie over de personages simpelweg niet met ons deelt. De film Roth die van de regen in de drup valt en wat hij meemaakt nemen we maar voor kennisgeving aan. Technisch niet onaardig en er zijn sterke momenten, maar het zijn slechts losse flarden.

Ik heb wel ns het idee dat jij zoveel te veel films kijkt dat je het allemaal nog moeilijk volgt, want hier wordt alle cruciale informatie je gewoon keurig netjes woordelijk opgelepeld? Voor mij bleven de wendingen ook als ter kennisgeving want te geforceerd plotsklaps neergelegd, en achteraf blijf je met het vraagteken zitten of het nou goed of niet was hoe hij "er" mee omging, of begrijpelijk of zelfs vindingrijk maar ongelukkig ontspoord... Dat is een beetje waar Variety op doelt, me dunkt, dat het divers valt te interpreteren, maar dat geldt wel vaker bij films. Het plotverloop wordt zo netjes verteld dat niemand daar iets anders van kan maken.

De stijltruc om geen flinter info over motief aan het begin te geven maar pas aan het einde vond ik maar flauw, en maakte de weg erheen saai en was filmisch ook al oninteressant.

De trailer suggereerde veel spannenders dan de film leverde, al was dit wel wat existentiëel verantwoord. Mwah, misschien mag er nog een halfje bij daarvoor maar ik heb me verveeld, geërgerd zelfs.

Het enige goede aan deze film was dat ik bevestigd werd in mijn beeld over Mexico: wat een k*t land.

Mooi drama. Het verhaal zit best leuk in elkaar en Franco laat de kijker tot op het laatst in het ongewisse en zet je zelfs soms op het verkeerde been. De film kabbelt rustig voort en er gebeurt niet zo heel veel. Toch blijft het boeien en wil je steeds weten waar het naar toe gaat. De uiteindelijke ontknoping is verrassend en verklaart het verhaal maar niet helemaal het doen en laten van de hoofdpersoon, die prima wordt ingevuld door Roth. Tijdens het verhaal weet Franco de kijker ook nog eens te verrassen met het gewelddadige Mexico. Prima film. 3.5/4.0

Goeie film waarin een vakantie in een ver oord voor een familie verstoord wordt door tragisch nieuws. Een boeiend hoofdpersonage die hier prima wordt neergezet door Tim Roth. Zijn beweegredenen en geschiedenis zijn lange tijd onduidelijk, en wellicht daarom blijft de film onderhoudend.

Verrasend goede film zeg. Dit zijn echt films, waar ik persoonlijk van houdt.

Rustige mooie shots, een heel aangenaam sfeertje, en een goed doordacht einde: Zonder poespas.

Piece of Art

Blijft een goede acteur, die Tim Roth.

(Wat een onterecht lage score van IMDb. Maar dat vindt ik persoonlijk, wel vaker voorkomen bij hun. Jammer is dat toch).

Michel Franco, een reggisseur om te onthouden.

Voor mij: 4*

De locatie van de film heet Acapulco. Schilderachtige beelden van het vakantieoord sieren de film maar geven een vals beeld. Een perfect vakantieparadijs is Acapulco niet. Structureel inheems geweld maakt deel uit van de dagelijkse vakantieroutine. De mensen die er vakantie vieren, steken halsstarrig hun kop in het zand bij de vele gewelddadige incidenten die het gebied teisteren. Het interesseert niemand. Niemand spreekt erover. Het is alsof de overlap tussen de idylle en de realiteit niet plaatsvindt. De toon is gezet. De sfeer die regisseur Michel Franco kweekt is een verontrustende en een surrealistische.

De regisseur laat zijn personages vooral zwijgend interacteren. Franco hanteert veel meer de beeldspraak dan het gesproken woord en laat het aan de kijker om te bepalen waarover de film nu eigenlijk gaat. Het verhaal verloopt traag. In feite gebeurt er niet veel.

Een emotieloze man (Tim Roth) viert vakantie met zijn zus en haar kinderen. Gematigd plezier, verveling en lusteloosheid wisselen elkaar af. Stemmingen die zijn verpakt in beelden die tegelijkertijd droomachtig en nachtmerrieachtig aanvoelen. Beelden die de heerlijk stralende zon vangen waarvan je de zalige warmte voelt, maar waarvan de straling door het verveelde gedrag van de vakantiegangers en door de gewelddadige incidenten tegelijkertijd koud en afstandelijk werkt.

Mooie rol van Roth, die een tweeslachtig personage speelt. Is ie nu goed of is ie slecht. Hij maakt in ieder geval een onverschillige indruk. Aan het einde van de film wordt zijn gedrag enigszins verklaard, maar niet voldoende om het niet als merkwaardig te bestempelen.

Sundown is geen film van verklaringen. Franco toont een wereld zonder samenhang. Een wereld die uiteenvalt. Een wereld die onbarmhartig, wrang en bepaald niet zonnig is. En in die wereld die door de vakantiegangers bewust of onbewust niet wordt opgemerkt, kun je op het terras in de zon gelukkig gewoon van je drankje genieten.

Ik ben niet echt een strandganger, dus dergelijke vakanties zijn niet echt aan mij besteed. Ik blijf toch wat op mijn honger zitten van het vreemde gedrag van Neil. Op het einde wordt inderdaad duidelijk welk zijn motief was om achter te blijven, maar ik kan de link niet leggen met de dood van zijn moeder of met de leugens van zijn verloren paspoort en dergelijke. Mocht hij nu nog het zwarte schaap geweest zijn of zelfs clichématig misbruikt of verwaarloosd zijn geweest door zijn ouders, maar neen.

Neil slijt vervolgens zijn dagen op het strand en de bar. Lusteloos en met pure verveling aanschouwt hij het maar. Pikt hij ergens een scharrel op waarmee hij zijn nutteloze tijd mee wil spenderen. Spraakzaam is hij niet en het leven kabbelt verder totdat zijn zus opnieuw opduikt wanneer ze doorheeft dat hij bewust in Mexico is gebleven.

Het gezapige leventje wordt af en toe met groot contrast verstoord met extreem geweld. Even de hartslag in een mum van tijd verdubbeld of tot nul herleid als je de zus in beschouwing neemt. Vrij eigenaardige film dus, net als het personage Neil dat overigens prima wordt vertolkt door Tim Roth. Mede door Roth zelf blijft de film wel boeien tot het eind en dat is ook al veel.

Deze korte film meegebracht en het was niet mis. Het blijft gissen waarom het hoofdpersonage zo vreemd reageert, maar naar het einde toe wordt veel duidelijk. Niet echt een promofilm voor Mexico, want ze tonen er zeker niet direct hun mooiste kant. De cast deed het wel goed. Vond het wel een keertje het bekijken waard.

Echt een film die je beter met zo min mogelijk informatie van te voren kan gaan zien - en wellicht ook zo’n film die je vaker dan een keer zien moet om alle subtiliteiten volledig door te laten komen. Roth is geniaal als de onpeilbare Neil Bennet, die er de hele film over doet voordat hij echt inzicht in zijn beweegredenen geeft - als al. En Gainsbourg als zijn zus Alice, die er niets van begrijpt wat er gebeurt - maar Gainsbourg is natuurlijk altijd geniaal, en haar verwarring en verontwaardiging beeldt perfect uit wat je als kijker ervan denkt.

Wellicht dat het einde dan net iets teveel weggeeft. Maar tot het zover is is het een mooie zit.