Un Autre Monde (2021)

Vanaf 28 juli 2022 in de bioscoop (Cinéart)

Een degelijke filmhuis over een wat ouder koppel dat na een huwelijk van enkele decennia uit elkaar gaat. De man heeft een directeursfunctie en leeft voor zijn werk. Zijn vrouw was het echter beu om tweede viool te zijn en nam niet langer genoegen met de financiële compensaties van rijkdom en luxe, hoewel bij de bemiddeling tussen de advocaten de man het gevoel kreeg nog eens extra gepluimd te worden.

Philippe loopt echter nog een tweede blauwtje op. Ook op het werk loopt het niet op wieltjes en zware saneringen en personeelsbesparingen dringen zich op. Hij wordt onder druk gezet door eigenaars uit de VS en wordt voor voldongen feiten geplaatst. Bovendien wordt hij - hij die nota bene zijn ziel heeft verkocht aan het bedrijf - niet langer au sérieux genomen.

Philippe is een man met een geweten en dat wringt want hij bracht hem nergens tot nu toe. Zijn huwelijk en carrière staat op instorten. Un autre monde is een sobere film met een sociale touch binnen de gehaaide zakenwereld. Niet wereldschokkend, maar zeker meer dan degelijk.

1 week geleden al vertoond op TV5

Net als de films van Ken Loach geeft deze film scherpe maatschappijkritiek op een realistisch ogende en dus overtuigende manier, ditmaal met als doelwit de multinational die cijfers (winst) boven de mensen (personeel) plaatst. Het onthutsende drama toont een ijzingwekkende hiërarchie waarin aan de top zelfs geen mens meer staat maar nog louter de ‘markt’ met de waarde uitgedrukt in de beurskoers die als een onmenselijk monster ‘moedige’ leiders eist die ‘moedige’ beslissingen durven nemen die inhouden dat de mensen op de werkvloer en andere ondergeschikten worden ontslagen, uitgebuit en bedrogen.

Ik verwachtte een escalatie van spanning en drama, totdat de hoofdpersoon, de directeur van een vestiging in Frankrijk die 10% van zijn personeel moet ontslaan, die in scheiding ligt wegens z’n werkdruk en wiens zoon opgenomen is in een inrichting, woest wordt en met dingen gaat smijten, maar eigenlijk is er eerder sprake van langzame, bijna onmerkbare de-escalatie waarbij de directeur zich steeds meer verzet omdat zijn grens is bereikt en weigert mee te werken om uiteindelijk het bijltje erbij neer te gooien hetgeen echter precies de waarlijk moedige beslissing is die z’n waardigheid, huwelijk en levensgeluk redt: alleen buiten de markt en het neoliberale bedrijfsleven kun je mens zijn en menselijke waarden hanteren.

De film imponeert met z’n sterke dialogen, waarin het koude kapitalisme z’n ware monsterlijke gelaat toont, en goed acteerwerk, maar het gebrek aan escalatie heeft iets onbevredigends, al onderstreept het wel op realistische wijze de almacht van het neoliberalisme waartegen niet te vechten valt.

Mooi inkijkje in de machtsstructuren van het (internationale) bedrijfsleven. Hoe mensen voorgelogen worden, tegen elkaar worden opgezet, afgedankt worden etc.
Wel goed gespeeld ook, maar een beetje gemakkelijke voorspelbare uitkomst.

Ook jammer dat het aangedikt moest worden met een autistische (?) zoon. Maakt het net iets te sentimenteel.

Philippe Lemesle [Vincent Lindon] is directeur van een fabriek in huishoudelijke artikelen dat onderdeel uitmaakt van een internationale, niet bij naam genoemde ‘groep’, Thuis klaagt hij zoveel over zijn werk dat zijn echtgenote [Sandrine Kiberlain] op het punt staat echtscheiding aan te vragen. De stress neemt alleen maar toe wanneer blijkt dat zoon Lucas [Anthony Bajou], die gebruik maakt van ‘bijzondere opvang’, een begeleider met een passer heeft aangevallen. Bovendien krijgt Philippe opdracht om 58 personeelsleden te ontslaan, terwijl dat personeel juist klaagt over enorme werkdruk. Portret van een man die volledig verstrikt raakt in zijn loyaliteit en de wil om het iedereen zoveel mogelijk naar de zin te maken. Tijdens de werkbesprekingen blijft de camera vrijwel altijd op Lindon gericht en zien we hoe de frustratie toeneemt. De vraag blijft natuurlijk hoe hij zich uit deze samenloop van omstandigheden weet te redden. Lindon is ronduit briljant, maar het dramatische hoogtepunt komt wanneer Jerry Hickey via videolink zijn opwachting maakt als Cooper, de grote baas.

Zeer goed geacteerd maar tjongejongejonge, wat een praat film.

Goeie film over een manager van een fabriek van een internationaal bedrijf die bezuinigingen moet doorvoeren. Realistisch en zonder enige opsmuk in beeld gebracht. De film kan aan de oppervlakte wat saai overkomen en is inderdaad wel wat eentonig, maar onderhuids gebeurd er genoeg. De stress, werkdruk en tweestrijd binnen het hoofdpersonage zijn goed zichtbaar in het acteerwerk van Vincent London. Met gemak 3.5 sterren.

Bijtend sociaal drama over een directeur, wiens vergaande loyaliteit aan het Amerikaanse moederbedrijf voortdurend op de proef wordt gesteld, te midden van persoonlijke problemen. Geleidelijk aan komt hij tot inkeer dat de prijs, die betaald moet worden voor die loyaliteit, te hoog is. De film levert vlijmscherpe kritiek op het kille neoliberale kapitalisme, waarin geen plaats is voor enigerlei vorm van empathie. De rol van worstelende directeur is Vincent Lindon op het lijf geschreven, dankzij diens sterke mimiek.